Full text - Igitur - Universiteit Utrecht

dezelfde deugden te tonen als de overleden stadhouder: ‘Volg de Deucht / Op ’t spoor
van Uw’ Doorluchte Vad’ren. / En wie, wie wacht van ’t recht Orangebloed, / Het bloed, ’t
welk speelt door alle uwe ad’ren, / Iets anders als een onwaerdeerbaer goed!’. Maria van
Irhoven refereert, zoals eerder vermeld, enkele keren aan de klassieke mythologie.
Hiermee, en met het volgen van de geldende regels voor funeraire poëzie, toont Maria
haar geleerdheid.
Dankoffer
Behalve de Rouklagt na het overlijden van Willem IV, schreef Maria in 1752 nog een
gedicht over de stadhouder: Dankoffer aan den hooggeleerden en wydberoemden heer
Petrus Wesseling, ter gelegenheit dat zyne Latynsche lyk-rede over zynde doorluchtigste
hoogheit Willem den IV, Prince van Orange en Nassau, Erfstadhouder enz. enz. enz. in
Nederduitsch het licht zag. Onder de Utrechtse hoogleraren, die geacht werden rouw aan
te nemen na het overlijden van de prins, bevond zich Petrus Wesseling, die aan Willem
IV nog college had gegeven. Wesseling was hoogleraar in de geschiedenis en
welsprekendheid. Hij sprak in de Domkerk in het Latijn een lijkrede uit na de begrafenis
van Willem IV. Ter gelegenheid van de uitgave van de vertaling hiervan, bij de drukkerij
van Willem en Willem Henrik Kroon, schreef Maria van Irhoven een Dankoffer van zeven
achtregelige strofen. Hierin bezingt ze behalve de overleden stadhouder ook de
retorische gaven en uitnemende kwaliteiten van Petrus Wesseling. Het was niet
ongebruikelijk dat tegelijk met een preek of rede een gedicht werd uitgegeven waarin
bijvoorbeeld de toepassing van de preek werd berijmd. Deze gedichten hadden enerzijds
dezelfde functie als lofdichten van collega-schrijvers bij een dichtbundel: een klinkende
naam bracht het uitgegeven werk onder de aandacht van het potentiële publiek (Van
Strien 1997: 140). Anderzijds waren gedichten een goede manier om de in de preek of
rede besproken zaken te memoriseren. In dit Dankoffer refereert Maria van Irhoven in de
eerste regels aan haar eerdere werk: ‘Hief myne Zangeres een Klaegtoon aen; / Toen zy
’s Lands Heil, de Zon des Lands zag dalen / In FRISOOS dood; tans wil zy andermalen /
De handen aen de Citer slaen’.
Beide werken van Maria van Irhoven worden niet genoemd in secundaire literatuur.
Petronella en Maria van Irhoven waren geen van beiden lid van een dichtgenootschap
(Singeling 1991).
20