Full text - Igitur - Universiteit Utrecht

Onder haar gedicht tekent Van Bochoven een spreuk van Propertius op: ‘In Magnis
voluisse sat est’ - in grote dingen is reeds de goede wil voldoende. Hiermee demonstreert
Van Bochoven niet alleen haar kennis van de Latijnse taal en daarmee haar geleerdheid,
ze toont tevens dat ze op de hoogte is van het bescheidenheidstopos. Van schrijvende
vrouwen werd een bescheiden houding verwacht. De schrijfster bewerkt niet iets groots
met haar gedichten en erkent dat volmondig met deze frase; haar goede wil is reeds
voldoende. Overigens lijkt Van Bochoven met deze spreuk ook te refereren aan een
dichtgenootschap met de naam ‘In magnis voluisse sat est’. Dit genootschap werd in
1680 opgericht door de schrijver Frans Rijk, naar voorbeeld van het bekende ‘Nil
Volentibus Arduum’. Lucretia Christina van Bochoven was evenwel geen lid van dit of een
ander letterkundig genootschap (Singeling 1991).
Dankzegginge
Pas jaren later, in 1766, volgde meer werk van Van Bochoven, inmiddels Van
Schoonhove geheten. Uit de beschikbare informatie valt niet op te maken waarom ze de
pen zo lang heeft laten rusten. Haar eerste gedicht in 1766 was Dankzegginge aan den
wel-edelen groot-achtbaaren heere mr. Hendrick van Asch van Wyck voor de ontfangene
lyk-zangen, op het godvrugtig afsterven van zyn echtgenote Anna Maria van Breugel,
uitgegeven door de Utrechtse drukker Abraham van Paddenburg. In dit 42 regels tellende
gedicht dankt ze Van Asch van Wijck voor een bundel rouwdichten die hij haar heeft
doen toekomen. Van Asch van Wijck was tussen 1753 en 1755 de zeer prinsgezinde,
orthodox gereformeerde burgemeester van de Utrechtse vroedschap. Hij zou opnieuw
burgemeester zijn tussen 1767 en 1769 en van 1776 tot 1778 (Van Vliet n.d.).
In dit gedicht legt Van Bochoven de nadruk op de troost en nabijheid van God voor de
achtergebleven echtgenoot en zoon van de overleden Anna Maria van Breugel. Onder het
gedicht staan de woorden ‘Ex Temporé’: Van Bochoven schreef dit gelegenheidsgedicht
onvoorbereid, voor de vuist weg. Met het gebruik van deze woorden geeft ze blijk van
haar kennis van de Latijnse taal. Tevens maakt ze met deze aanduiding duidelijk dat ze
in staat is onvoorbereid een gedicht te schrijven.
Zeegen groete
Ter gelegenheid van de inhuldiging van prins Willem V als erfstadhouder op zijn
achttiende verjaardag op 8 maart 1766, schreef Van Bochoven een Zeegen groete, aan
den doorlugtigste vorst en heere Willem de Vyfde, wanneer hoogst dezelve als
erfstadhouder plegtiglyk wierd ingehuldigt, in ’sGravenhage, op den achtsten van
lentemaand 1766. Dit gedicht werd eveneens uitgegeven door Abraham van Paddenburg.
In dit gedicht refereert ze aan haar eerste gedicht: toen ze dat schreef, was ze verdrietig
om het verlies van stadhouder en wenste ze zijn zoon toe dat hij zou worden als zijn
12