Toespraken algemene conferentie - The Church of Jesus Christ of ...

vormden het raamwerk waar de hele
productie van afhing. En de Jumbo-
Tron werkte niet.
Technici waren wanhopig bezig om
het probleem op te lossen terwijl honderden
jongeren wachtten en kostbare
repetitietijd verloren. Het begon erop te
lijken dat de situatie onoplosbaar was.
De auteur en leidster van de viering,
Susan Cooper, legde later uit: ‘We
vervielen van plan A tot B tot Z, en
wisten dat het niet werkte. (…) Toen
we naar het schema keken, wisten we
dat het boven onze macht was om op
te lossen, maar we wisten ook dat we
in de zaal een van de grootste krachten
hadden: drieduizend jongeren.
We moesten naar beneden om [ze] te
vertellen wat er aan de hand was, en
gebruikmaken van hun geloof.’ 3
Slechts een uur voordat het publiek
het centrum in mocht, knielden er
drieduizend jongeren op de grond
en spraken samen een gebed uit. Ze
baden dat de mensen die aan de JumboTron
werkten geïnspireerd zouden
worden om te weten hoe ze die moesten
repareren; ze vroegen hun hemelse
Vader om voor hen te doen wat zij zelf
wegens tijdgebrek niet konden.
Een van hen schreef hier naderhand
over: ‘Het was een gebed dat de
jongeren nooit zullen vergeten — niet
omdat de grond hard was, maar omdat
de Geest hun botten zacht maakte.’ 4
Korte tijd later kwam een van de
technici vertellen dat het probleem
gevonden en opgelost was. Hij schreef
de oplossing toe aan ‘geluk’, maar al
die jongeren wisten wel beter.
Toen we die avond het centrum
betraden, hadden we geen idee van
de moeilijkheden die dag. Daar hoorden
we pas later over. Maar wat we
zagen, was een prachtige uitvoering
die op rolletjes liep, een van de beste
die ik ooit heb gezien. De jongeren
straalden een heerlijke, krachtige
geest uit die alle aanwezigen voelden.
Ze leken precies te weten waar
ze binnen moesten komen, waar ze
moesten staan en hoe ze met alle
andere opvoerenden om hen heen
moesten samenwerken. Toen ik vernam
dat de repetities waren ingekort
en dat veel nummers niet door de
hele groep waren gerepeteerd, was
ik stomverbaasd. Dat was echt niet te
zien. De Heer had inderdaad voor ze
gedaan wat ze zelf niet konden.
Ik blijf me altijd nog verbazen hoe
de Heer alles in zijn koninkrijk kan
motiveren en leiden, terwijl Hij toch
de tijd heeft om inspiratie te geven
aangaande één individu — of één
culturele viering, of één JumboTron.
Het feit dat Hij dat kan, dat Hij dat
doet, is voor mij een getuigenis.
Broeders en zusters, de Heer is
in het leven van ieder van ons. Hij
houdt van ons. Hij wil ons zegenen.
Hij wil dat wij om zijn hulp vragen.
Als Hij ons leidt, en als Hij onze
gebeden hoort en verhoort, zullen
wij hier en nu het geluk vinden dat
Hij voor ons wenst. Mogen wij ons
bewust zijn van zijn zegeningen in
ons leven, dat bid ik in de naam van
Jezus Christus, onze Heiland.
Amen. ◼
NOTEN
1. 2 Nephi 2:25.
2. Leer en Verbonden 112:10.
3. Susan Cooper, aangehaald door Maurine
Proctor in ‘Nothing’s Too Hard for the Lord:
The Kansas City Cultural Celebration’,
Meridian Magazine, 9 mei 2012,
ldsmag.com.
4. Proctor, Meridian Magazine, 9 mei 2012.
November 2012
89