Toespraken algemene conferentie - The Church of Jesus Christ of ...

En dat bleek het geval te zijn, want ze
ging de volgende dag heen. Zij en ik
vonden het allebei een zegen dat ik
in staat was om onze lieve Zella wat
troost en gemoedsrust te geven.
De kans om het leven van iemand
anders tot zegen te zijn, doet zich vaak
onverwacht voor. Op een bijzonder
koude zaterdagavond in de winter van
1983–1984 reed ik met mijn vrouw een
eindje naar de bergvallei Midway, in
Utah, waar we een huis hebben. De
temperatuur die avond was min 31
graden Celsius, en we wilden controleren
of alles in orde was met ons huis.
We keken het na en constateerden dat
alles in orde was, dus ondernamen
we de terugreis naar Salt Lake City. We
hadden nog maar nauwelijks de paar
kilometer naar de snelweg afgelegd
toen onze auto het opgaf. We waren
volkomen gestrand. Ik heb het zelden
of nooit zo koud gehad als die avond.
Met tegenzin begon we naar het
dichtstbijzijnde plaatsje te lopen,
terwijl de auto’s langs ons suisden.
Eindelijk stopte een van de auto’s en
een jongeman bood ons hulp aan.
We kwamen er uiteindelijk achter dat
de dieselolie in onze tank dikker was
geworden door de kou, waardoor
het onmogelijk was geworden om de
auto te gebruiken. Deze vriendelijke
jongeman reed ons terug naar ons
huis in Midway. Ik wilde hem betalen
voor zijn diensten, maar dat wees hij
beleefd af. Hij zei dat hij een scout
was en dat hij graag een goede daad
wilde doen. Ik vertelde wie ik was
en hij zei dat het een voorrecht was
geweest om ons te helpen. Aannemend
dat hij ongeveer op de juiste
leeftijd was om op zending te gaan,
vroeg ik of hij zendingsplannen had.
Hij zei dat hij nog niet met zekerheid
besloten had wat hij wilde doen.
De daaropvolgende maandag
schreef ik de jongeman een brief om
88 Liahona
hem te bedanken voor zijn vriendelijke
hulp. In de brief moedigde
ik hem aan om op voltijdzending te
gaan. Ik stuurde een van mijn boeken
mee en streepte de hoofdstukken
over zendingswerk aan.
Ongeveer een week later belde de
moeder van de jongeman en vertelde
dat haar zoon een fijne jongen was,
maar dat zijn vroegere verlangen om
op zending te gaan door bepaalde
invloeden in zijn leven was afgenomen.
Ze zei dat zijn vader en zij
hadden gevast en gebeden dat hij
van mening zou veranderen. Ze hadden
zijn naam op de gebedsrol gezet
in de Provotempel. Ze hoopten dat
zijn hart op de een of andere manier
voorgoed geraakt zou worden en
dat zijn verlangen om op zending te
gaan en de Heer trouw te dienen zou
terugkeren. De moeder wilde
me laten weten dat ze de gebeurtenissen
van die koude avond
beschouwde als een antwoord op
hun gebeden voor hem. Ik zei:
‘Dat ben ik met u eens.’
Na enkele maanden en nog meer
communicatie met deze jongeman
waren mijn vrouw en ik erg blij om
zijn afscheid bij te wonen voor zijn
vertrek naar het zendingsgebied
Vancouver (British Columbia).
Was het toeval dat onze paden
elkaar op die koude decemberavond
kruisten? Daar geloof ik helemaal
niets van. Nee, ik geloof dat onze
ontmoeting het antwoord was op de
vurige gebeden van een moeder en
vader voor hun geliefde zoon.
Ik herhaal, broeders en zusters,
onze hemelse Vader is op de hoogte
van onze behoeften en zal ons bijstaan
als we Hem om hulp vragen.
Ik geloof dat geen enkele zorg die we
hebben te klein of te onbeduidend is.
De Heer bemoeit zich met de details
in ons leven.
Ik wil tot besluit over een recente
gebeurtenis vertellen die gevolgen
had voor honderden mensen. Die
gebeurtenis vond plaats tijdens de culturele
viering ter ere van de inwijding
van de Kansastempel, nog maar vijf
maanden geleden. Net als bij zoveel
andere voorvallen in ons leven, leek
het destijds gewoon weer zoiets waarbij
alles op zijn plek viel. Maar toen
ik hoorde over de omstandigheden
van de culturele viering op de avond
voorafgaand aan de inwijding van de
tempel, besefte ik dat de opvoering
die avond helemaal niet gewoon was.
Hij was zelfs uiterst bijzonder.
Net als bij alle culturele evenementen
in verband met tempelinwijdingen
hadden de jongeren in het tempeldistrict
van Kansas (Missouri, VS) de
opvoering in afzonderlijke plaatselijke
groepen gerepeteerd. Het plan was
om op de zaterdagochtend van de
opvoering allemaal bijeen te komen in
het grote gehuurde gebouw zodat ze
konden bepalen waar en wanneer ze
op moesten, waar ze moesten staan,
hoeveel ruimte er moest zijn tussen
henzelf en de volgende persoon,
hoe ze het podium moesten verlaten,
enzovoorts — zoveel details die ze
gedurende de dag moesten instuderen
terwijl de leidinggevenden de verschillende
scènes in elkaar zetten zodat de
uiteindelijke opvoering er soepel en
professioneel zou uitzien.
Er was die dag echter een groot probleem.
De hele productie was afhankelijk
van vooraf opgenomen onderdelen
die vertoond zouden worden op een
groot scherm, de JumboTron. Die
vooraf opgenomen onderdelen waren
van kritiek belang voor de hele productie.
Niet alleen vormden ze de rode
draad door het geheel, maar bovendien
zou elk gefilmd onderdeel de inleiding
vormen van het volgende onderdeel
van de opvoering. De videosegmenten