Toespraken algemene conferentie - The Church of Jesus Christ of ...

Ouderling Jeffrey R. Holland
van het Quorum der Twaalf Apostelen
Het eerste grote gebod
Wij hebben een leven van toegewijd discipelschap te geven
om te tonen dat wij de Heer liefhebben.
Er is bijna geen groep in de
geschiedenis met wie ik meer
kan meevoelen dan met de elf
overgebleven apostelen direct na de
dood van de Heiland der wereld. We
vergeten wel eens hoe onervaren ze
nog waren en hoe volkomen ze steeds
op Jezus hadden moeten bouwen
en vertrouwen. Hij had tegen hen
gezegd: ‘Ben Ik zolang bij u, […] en
kent gij Mij niet?’ 1
Maar uiteraard was Hij in hun
ogen verre van lang genoeg bij hen
geweest. Drie jaar is niet lang om een
heel Quorum der Twaalf Apostelen uit
een handjevol nieuwe bekeerlingen
te roepen, hun oude denkbeelden
recht te zetten, ze de wonderen van
het evangelie van Jezus Christus bij te
brengen en ze daarna achter te laten
om het werk voort te zetten tot ook
zij werden gedood. Een nogal duizelingwekkend
vooruitzicht voor een
groepje pas geordende ouderlingen.
Vooral het alleen achterblijven.
Jezus had ze bij herhaling geprobeerd
duidelijk te maken dat Hij niet fysiek
bij hen zou blijven, maar zo’n onverdraaglijke
gedachte konden of wilden
ze niet vatten. Marcus schrijft:
‘Hij onderwees zijn discipelen en
zeide tot hen: De Zoon des mensen
wordt overgeleverd in de handen der
mensen en zij zullen Hem ter dood
brengen en drie dagen na zijn dood
zal Hij opstaan.
‘Doch zij begrepen dit woord
niet en durfden Hem er niet naar te
vragen.’ 2
Toen, na zo weinig tijd om te leren
en nog minder tijd om zich voor te
bereiden, gebeurde het ondenkbare,
werd het ongelooflijke bewaarheid.
Hun Heer en Meester, hun Raadsman
en Koning, werd gekruisigd.
Zijn aardse bediening was voorbij en
de kleine en worstelende kerk die
Hij had gesticht, leek tot spot, hoon
en mislukking te zijn gedoemd. Zijn
apostelen maakten Hem weliswaar
nog mee in zijn herrezen staat, maar
dat maakte hun verbijstering alleen
maar groter. Zij vroegen zich ongetwijfeld
af: ‘Wat gaan we nu doen?’ en
wendden zich voor een antwoord tot
Petrus, de senior apostel.
Sta mij toe die conversatie hier
met enige niet-Schriftuurlijke vrijheid
weer te geven. Petrus zei in feite tegen
zijn metgezellen: ‘Broeders, we hebben
drie heerlijke jaren meegemaakt.
Niemand van ons had zich die paar
maanden geleden nog de wonderen
en goddelijkheid kunnen voorstellen
die we gezien en meegemaakt hebben.
We hebben gesproken, gebeden
en gearbeid met de Zoon van God in
eigen persoon. We hebben met Hem
gewandeld en met Hem geweend, en
in die nacht van dat verschrikkelijke
einde weende niemand bitterder dan
ik. Maar dat is voorbij. Hij heeft zijn
werk volbracht en Hij is uit het graf
herrezen. Hij heeft zijn heil en dat van
ons bewerkstelligd. Dus jullie vragen:
“Wat gaan we nu doen?” Ik kan jullie
alleen maar aanraden om je oude leven
met vreugde weer op te pakken. Wat
mij betreft: “Ik ga vissen.”’ En minstens
zes van de tien andere apostelen zeiden
eenparig: ‘Wij gaan met u mede.’
Johannes, die er ook bij was, schrijft:
‘Zij vertrokken en gingen scheep.’ 3
Maar het vissen was helaas geen
succes. Hun eerste nacht terug op het
meer vingen ze niets — geen enkele
vis. Bij het ochtendgloren dropen ze
teleurgesteld af terug naar de kust,
waar ze in de verte iemand zagen die
hun toeriep: ‘Kinderen, hebben jullie
nog wat gevangen?’ Somber gaven
deze apostelen die weer vissers waren
geworden het antwoord dat geen
enkele visser graag geeft. ‘Nee, we
hebben niets gevangen’, mompelden
ze, in het pijnlijke besef dat ze nog
‘kinderen’ werden genoemd ook. 4
‘Werpt uw net uit aan de rechterzijde
van het schip en gij zult vinden’ 5 ,
roept de vreemdeling ze toe — en die
eenvoudige woorden zetten een golf
van herkenning in gang. Nog maar
drie jaar eerder waren deze zelfde
mannen op ditzelfde meer aan het
vissen. Bij die gelegenheid hadden zij
volgens de Schriften ook ‘de gehele
nacht door […] hard gewerkt en niets
gevangen’. 6 Maar een mede-Galileeër
aan de oever had ze toegeroepen hun
netten uit te zetten, waarop zij ‘een
grote menigte vissen’ 7 binnenhaalden,
zoveel dat hun netten dreigden te
scheuren en de vangst twee schepen
tot zinkens toe vulde.
Dat gebeurde nu weer. Deze ‘kinderen’
zoals ze terecht werden genoemd,
November 2012
83