Toespraken algemene conferentie - The Church of Jesus Christ of ...

Nu ik deze tekst lees, weet ik door
de macht van de Heilige Geest dat dit
waar is. Er valt een last van me af en
deze tranen zijn tranen van vreugde.’
Dat deed me denken aan het
onderwijs van de profeet Joseph
Smith die ons deze troostrijke leer
gaf: ‘De Heer neemt velen zelfs al in
hun kinderjaren weg, zodat zij aan de
nijd van de mens, en de smart en het
kwaad van deze wereld ontkomen; zij
waren te zuiver en te liefelijk om op
deze aarde te blijven; welbeschouwd
hebben wij dus reden tot vreugde in
plaats van verdriet, daar zij van het
kwaad zijn bevrijd en wij hen spoedig
weer terug zullen hebben.’ 2
Na zes jaar van ondragelijk verdriet
en pijn bracht de ware leer,
geopenbaard door een liefhebbende
Vader in de hemel aan een levende
profeet, zoete vrede aan deze
gekwelde vrouw. Het is overbodig
om te vermelden dat zuster Ramirez
en haar kinderen die acht jaar en
ouder waren zich lieten dopen.
Ik weet nog dat ik naar mijn
familie schreef en de dankbaarheid
in mijn hart uitte voor de kennis van
deze en zoveel andere duidelijke en
kostbare waarheden in het evangelie
van Jezus Christus. Ik had nooit
gedacht dat dit mooie ware beginsel
in latere jaren weer onder mijn
16 Liahona
aandacht zou komen en mijn eigen
balsem van Gilead zou zijn.
Ik spreek tot hen die een kind verloren
hebben en hebben gevraagd:
‘Waarom ik?’ Of die misschien aan
hun eigen geloof in een liefdevolle
Vader in de hemel twijfelen. Het is
mijn gebed dat ik u door de macht
van de Heilige Geest in enige mate
hoop, vrede en inzicht kan geven.
Het is mijn verlangen om een instrument
te zijn in het herstel van uw
geloof in onze Vader in de hemel die
alles weet en ons toestaat om beproevingen
mee te maken zodat we Hem
kunnen leren kennen en liefhebben,
en begrijpen dat we zonder Hem
niets hebben.
Op 4 februari 1990 werd onze
derde zoon en zesde kind geboren.
We noemden hem Tyson. Hij was een
prachtig jongetje en de hele familie
ontving hem met een open hart en
open armen. Zijn broers en zusjes
waren heel trots op hem. We vonden
allemaal dat hij het meest volmaakte
jongetje was dat ooit was geboren.
Toen Tyson acht maanden oud
was, slikte hij een stuk krijt in dat hij
op het vloerkleed had gevonden. Het
stuk krijgt bleef vastzitten in zijn keel
en hij stopte met ademen. Zijn oudere
broer bracht Tyson naar boven en riep
panisch: ‘De baby ademt niet. De baby
ademt niet!’ We begonnen met reanimeren
en belden de ambulance.
De hulpverleners kwamen en raceten
met Tyson naar het ziekenhuis. In
de wachtkamer gingen we door met
bidden en pleitten bij God voor een
wonder. Schijnbaar na een eeuwigheid
kwam de dokter in de wachtkamer
en zei: ‘Het spijt me. We kunnen niets
meer doen. Neem gerust de tijd.’ Toen
ging ze weg.
Toen we de kamer waar Tyson lag
betraden, zagen we ons levenloze
hoopje geluk. Het leek wel of er een
celestiale glans om zijn lichaampje
was. Hij zag er zo stralend en rein uit.
Wij hadden op dat ogenblik het
gevoel dat onze wereld instortte. Hoe
konden we naar de andere kinderen
terugkeren en proberen uit te leggen
dat Tyson niet meer thuiskwam?
Over het vervolg van deze ervaring
zal ik in het enkelvoud vertellen.
Mijn lieve vrouw en ik hebben deze
beproeving samen meegemaakt, maar
ik ben niet goed in staat om de gevoelens
van een moeder uit te drukken
en ga het ook niet proberen.
Het is onmogelijk om de
gemengde gevoelens die ik in
die periode van mijn leven had te
beschrijven. Een groot deel van de
tijd voelde ik me alsof ik een nare
droom had en gauw wakker zou
worden en die hele afschuwelijke
nachtmerrie dan voorbij zou zijn.
Nachtenlang sliep ik niet. Vaak liep
ik ’s nachts van de ene kamer naar de
andere om te kijken of onze andere
kinderen wel veilig waren.
Ik werd verscheurd door schuldgevoelens.
Ik voelde me zo schuldig.
Ik voelde me vuil. Ik was zijn vader.
Ik had hem beter moeten beschermen.
Als ik dit of dat nu maar had
gedaan. Zelfs nu, na tweeëntwintig
jaar, bekruipen die gevoelens me af
en toe nog en dan moet ik er snel
vanaf komen, want ze kunnen heel
destructief zijn.
Ongeveer een maand na het overlijden
van Tyson had ik een gesprek
met ouderling Dean L. Larsen. Hij nam
de tijd om naar me te luisteren en ik
zal altijd dankbaar zijn voor zijn raad
en liefde. Hij zei: ‘Ik denk niet dat de
Heer wil dat jij jezelf straft voor de
dood van jouw zoontje.’ Ik voelde de
liefde van mijn hemelse Vader door
een van zijn gekozen werktuigen.
Toch bleven de gedachten
me kwellen en al gauw begon ik