Biografie

Is er een middel om U te redden, dan moet ik dat middel gebruiken. Ik mag de
missie, wier hoofd ik ben, niet in gevaar brengen, van hare priesters te verliezen.
Wordt gij in een stad vervolgd, zegt de H. Schrift, vlucht in een andere. Welnu,
haastig vluchten is hier het eenige redmiddel. Daarom gebied ik U, dezen nacht
nog naar San-tao-ho te vertrekken. Ik, oude man, wiens dagen geteld zijn, ik zal
hier alleen bij onze christenen blijven, en, zoo God mijn leven wil, ik geef het Hem
gaarne ten beste voor mijne christenen en mijne dierbare priesters. Moge God
mijn offer aanvaarden, en u allen het leven sparen! Ik zal niet beproeven het
tooneel te beschrijven dat plaatsgreep, toen Mgr. die korte redevoering eindigde.
Tevergeefs verklaarden wij, dat wij hem niet zouden verlaten, tevergeefs baden en
smeekten wij hem, ons toe te laten hem te verdedigen, of met hem te sterven.
Monseigneur bleef onverbiddelijk, en hij antwoordde eenvoudig en steeds
vriendelijk glimlachende:
Gij zijt door belofte van gehoorzaamheid aan mij verbonden, welnu, ik beveel
het U, gij zult dezen nacht naar San-tao-ho vertrekken!
Daarmede was het laatste woord gesproken. Nedergeslagen en bedroefd
maakten zich de missionarissen gereed voor de aanstaande reis door de woestijn.
Om 11 uur sloeg het oogenblik van scheiden.
Voordat zij vertrokken, knielden allen, zes in getal voor de voeten van den
bisschop, ontvingen zijnen zegen, omhelsden nog eens den man, dien zij meer
dan hun eigen vader liefhadden, vreezende, hem hier op aarde niet meer te zullen
weerzien. Met tranen in de oogen, met brekend hart trokken zij toen voort in den
duisteren nacht. Gedurende hun vlucht was Mgr. met zijne gedachten bij hen.
Nog den eersten dag bracht een bode een briefje waarin de aankomst van nieuwe
christenen vermeld werd.
Toen zij op den 10 den dag te San-tao-ho aankwamen, moesten zij op bevel van
Z.D.H. aan de verzamelde missionarissen het testament van hun opperherder
voorlezen. Het luidde aldus:
Aan de Zeer Eerw. Heeren Missionarissen van Z.W. Mongolië
“Zeer Eerw. Heeren.
Gij zult begrijpen, dat het geen tijdstip is om veel te schrijven. De Heeren, die
dezen brief medebrengen, kunnen U alles vertellen. Ik blijf hier, offer mij geheel
op voor het heil van het Vicariaat, de Eerw. missionarissen en de christenen.
Moge mijn offer aangenaam zijn aan O.L. Heer, en tot heil der missie strekken.
Zulks hoop ik te verkrijgen door Uwe gebeden.
Ik bedank U allen en ieder in het bijzonder voor Uwen ijver, voor de hulp en
troost, die Gij mij verleend hebt; en voor zoover ik U beleedigd mocht hebben,
vraag ik U vergeving, en verzoek U mij in Uwe gebeden en H. Offeranden
indachtig te zijn.
In den geest omhels ik U en geef U mijnen bisschoppelijken zegen,
+ Ferd. Hamer Vic. Apost.”
Terwijl de missionarissen door de woestijn trokken, kwamen in Eul-che-seking’ti
de christenen uit de naburige gemeenten samen, voor zoover zij aan de
woede van hunne razende vervolgers waren ontsnapt. Zij konden verhalen van de
- 61 -