Biografie

De missionarissen wisten voor het oogenblik niets beters te doen, dan zelf de
uiterste voorzichtigheid in acht te nemen, en hunne christenen hetzelfde aan te
bevelen.
De brenger der tijdingen reed den volgenden dag terug, om weder op zijn post
te komen. Eéne dagreis van Eul-che-se-king’ti verwijderd, ontving hij door een
bode een brief van eene naburige residentie.
Pater De Boeck (Midden-Mongolië) schreef:
“Wij zijn in doodsgevaar; laat ons goed voor elkander bidden, dat Gods wil
moge geschieden!”
Nog in den nacht van 4 op 5 Juli werd deze tijding door een renbode aan den
bisschop gebracht, en den volgenden middag bracht de koerier voor P.
Verwilghen het bevel, om aanstonds bij Mgr. terug te komen.
Een bode, die, om berichten in te winnen, naar T’ouo-tch’eng was gezonden,
meldde, dat daar alles in rep en roer was. “Om 4 uur rende ik (aldus P.
Verwilghen, zie kath. Missiën 1900/01 No.24 blz. 186 vlg.) te paard den weg op
naar Eul-che-se-king’ti.
Den volgenden dag, nadat wij allen de H. Mis gelezen hadden, om O.L. Heer te
smeeken, ons te verlichten en bij te staan, beraadslaagden wij over den toestand.
Met algemeene stemmen besloten wij, allen te samen in Eul-che-se-king’ti te
blijven, de residentie zoo goed mogelijk te versterken, en, werden wij aangevallen,
ons Kloekmoedig te verdedigen. Aanstonds werden boden te paard naar de
verschillende omliggende christengemeenten gezonden, om de christenen te
verzoeken, naar de verschanste verblijfplaats van den bisschop over te komen.
Den volgenden dag (1 Juli), in den namiddag, kwam een bode, heimelijk
gezonden naar ons door den Mongoolschen Koning van Djoengar, die altijd
allerbest met de missionarissen en christenen bevriend is geweest, ons in den
naam van zijn meester waarschuwen, op onze hoede te zijn. “Het gevaar is groot”
(liet de goede Koning zeggen) en ik ben voortaan onmachtig U te beschermen.
Wordt gij aangevallen, verdedigt U dapper, of liever, laat ik U den wijzen raad
geven naar het Westen (de groote residentie van San-tao-ho) te vluchten. Daar
zult ge waarschijnlijk in veiligheid zijn, terwijl u hier een wisse dood wacht.”
“Wat moeten wij nu doen?” vroeg Mgr., na eenige oogenblikken over die
jobstijding te hebben nagedacht.
Als uit één mond antwoordden zij: “Met vol betrouwen op Gods bijstand, willen
wij het gevaar trotseeren. Wij zullen onze Kerk, onzen bisschop, onze christenen,
en ons eigen leven tot den dood toe verdedigen!”
“Toen stond Mgr. op, en ging in de kerk voor het altaar nederknielen. Na een
kwartier kwam hij terug, volkomen kalm, met een glimlach om de lippen, en
zeide op plechtigen toon:
Mijn dierbare confraters, ik ben foe-moe 37, niet alleen van de christenen, maar
ook, en vooral, van mijne priesters. Vóór God heb ik mijn plicht overwogen, en ik
verklaar, dat ik U in geweten niet aan een zoo groot gevaar, aan een zekeren dood
mag blootstellen.
37 Foe-moe = vader en moeder
- 60 -