Biografie

er geen schade onder zult geleden hebben. Als ik zoo den geheelen dag in mijn
karretje zit, heb ik niets anders te doen, en breng mijnen tijd door met bidden.
Den 1 sten Januari heb ik bijzonder voor U gebeden, opdat 1898 voor U een jaar
van geluk en vrede moge zijn.” (15 Jan).
Het oponthoud te San-tao-ho duurde slechts tot 26 Januari:
“Gij zult wel zeggen, dat is altijd maar rondtrekken; er zit geen rust in U! Dat is
zoo het leven van den missionaris: die is niet gemaakt, om op zijn kamer te
blijven zitten, en ik bevind mij altijd het best, als ik zoo in beweging ben. Zulks is
eene genade, die O.L.H. aan den staat van missionaris zendt. Ik ga wel zachtjes
naar de 60, maar ben toch nog in de fleur van ‘t leven, en menschelijkerwijze
gesproken, kan ik nog vele jaren meegaan. Maar als O.L.H. ons roept, is het ook
gauw gedaan.”
Deze laatste gedachte aan eenen plotselingen dood vinden wij in bijna iederen
brief weder, die het overlijden van een missionaris meldt, of antwoord geeft op
een ontvangen doodsbericht. Het gewone slot is dan: “Zeker een voorbeeld voor
ons, om toch altijd gereed te zijn.” De maanden Februari en Maart 1898 werden
geheel besteed aan eene reis naar het oude Vicariaat Kan-sou, waar met Mgr.
Otto zaken te bespreken en te regelen vielen. De vreugde, zijne oud-missionarissen
en christenen weer te zien, was groot; zij gaf ruimschoots vergoeding
voor alle vermoeienissen der zware reis. Bijzonder troostend was voor den
ijverigen zielenherder de aanhankelijkheid zijner vroegere onderhoorigen, die zich
toonde in een hartelijke ontvangst, en niet minder verheugde hem de genezing
van Mgr. Otto, die op 27 Jan. de laatste H. Sacramenten had ontvangen. Op 2
Mei vertrok men na korte rust weer naar San-tao-ho “en sedert heb ik nog geen
oogenblik rust gehad” schrijft Mgr. den 26 sten. Tusschen de feestelijkheden steeds
nieuwe dagreizen van 120 tot 160 li’s, dag in dag uit, en altijd met dezelfde 2
muilezels. Tenslotte werd aan de Maagden der H. Kindsheid de retraite gegeven,
wat Z.D.H. erg vermoeide, maar hem niet kon beletten, aanstonds weer eene
apostolische reis naar Siao-noor, in de woestijn te ondernemen.
Van het generaal-kapittel van Scheutveld had Mr. Roofthooft last ontvangen,
zich naar Scheut te begeven, om aldaar novicen meester der broeders te worden.
Dat was eene harde beproeving voor den bisschop. Acht lange jaren hadden deze
2 ijverige arbeiders lief en leed met elkaar gedeeld. De bisschop had aan zijn
procurator een kundigen raadsman gehad, en tevens een biechtvader, die zijn
volle vertrouwen bezat. “Aan hem heb ik veel verplichting, bijna 10 jaar ben ik
met Z.E. hier in San-tao-ho geweest; altijd als ik den moed liet zakken, heeft hij
mij opgebeurd. Had ik Mr. Roofthooft niet gehad, wie weet, of ik er niet al eens
vandoor was gegaan.” (21 Febr. 1899) Zoo schrijft de ootmoedige bisschop over
zijne ondergeschikten, hij, die altijd de missionarissen zoo goed wist op te
beuren, die hen alle moeilijkheden door zijn voorbeeld leerde overwinnen. De
belangrijkste gebeurtenis van dat jaar was wel de toewijding van het Vicariaat
aan het H. Hart v. Jezus. Daarover wordt 18 Sept. bericht:
“Op den 8 sten, 9 den en 10 den Sept. hebben wij hier het triduum gehouden door
Z.H. Leo XIII voorgeschreven ter eere van het H. Hart, en op Zondag 10 Sept.
heeft de plechtige opdracht van het Vicariaat aan het H. Hart plaats gehad.
Daarna hebben wij de gezamenlijke retraite gehouden.” Toen bij deze gelegenheid
- 56 -