Biografie

espreken. Nog een ander stuk land, van grooteren omvang zelfs dan het eerste,
was ter sprake gekomen. Het behoorde tot het grondgebied van den Koning van
Woucheng, die weliswaar sommige bezwaren tegen den verkoop (of liever
erfpacht) deed gelden, maar met wien men binnen 10 jaar tot een gelukkig
resultaat hoopte te komen.
Een paar vragen, die bij het lezen van het voorgaande vanzelf wijzen, had de
bisschop voor zijne bloedverwanten reeds vroeger opgelost. Vooreerst. Vanwaar
moesten de katholieke bewoners komen? Zouden zij hunne woonplaatsen
verlaten en naar deze nieuwe streek verhuizen? Of zouden de heidensche
ingezetenen zoomaar in een ommezien christen worden? De bezittingen lagen
dicht bij het overbevolkte China, en zoo begrijpen wij de hoop door den bisschop
gekoesterd: “Als de vlakte dus bebouwd mag worden, zal ze in een paar jaar vol
zijn; en als ze in onze handen is, mag er natuurlijk niemand op komen, dan die
geloofsleerling wordt. Misschien zal wel een of ander zeggen: dat is een aardige
manier van geloof verkondigen, maar hier gaat het niet anders. De heidenen, heel
doordrongen van den afgodendienst, zijn zoo ineens niet vatbaar voor hoogere
beginselen, zij moeten eerst door stoffelijke middelen getrokken worden, om
hunne zielen te redden. Zoo toch zijn onze voorouders in Europa vroeger ook
bekeerd. De geloofsverkondigers bouwden kloosters, en om bescherming te
vinden, kwamen de menschen zich daaromheen vestigen, en bekeerden zoo
langzamerhand tot het christendom.” (14 Juni 1891).
Later (21 September) lezen wij:
“Nu zult gij zeggen, maar zulk een terrein, dat zal geld kosten, en hoe dat te
betalen? Verkoopen mogen de Mongolen niet, maar wel alles in erfpacht geven,
waarvoor men dan jaarlijks eene pachtsom betaalt, geringer dan de belasting van
andere landen. De onkosten zullen daarom maar een 50.000 frcs beloopen. Van
waar dat geld te halen? Gij weet, wij hebben eene gefundaties van studiebeurzen.
Om dat geld te plaatsen, was er in Tiën-tsin een huis aangekocht, dat goeden
intrest opbracht. Verleden jaar is dat huis onteigend, en wij kregen er den
dubbelen prijs voor, dien het gekost had. Dit geld had ik nu op de bank staan, en
wachtte eene gelegenheid af, om het goed te plaatsen. Die gelegenheid is nu dit
land. Die het ontginnen, moeten ons een kleine pacht, b.v. 2/10 of 3/10 van den
oogst geven; zulks is genoeg om aan de Mongolen de rente en aan de studenten
het pensioen te geven, en tevens winnen wij er vele zielen mede voor den hemel.”
De vooruitgang van het missiewerk in het jaar Sept. 1896-97 was
bemoedigend. Het getal der gedoopten was het laatste jaar van 4429 tot 4824
gestegen, in plaats van 2200 catechumenen telde men 2465. In de weeshuizen
waren 231 meisjes, en nog165 bij de voedsters. “Gij ziet, de vooruitgang is wel
niet zóó voorspoedig, als ten tijde der apostelen, maar elk jaar boeren wij toch
wat vooruit.”
Het Kerstfeest van 1897 werd feestelijk gevierd in Eul-che-se-k’ing-ti,
middernacht pontificale Hoogmis, en evenzoo in den morgen. Nieuwjaar 1898
werd op reis doorgebracht. “Wij konden dus dien dag de H. Mis niet lezen, wat ik
alle jaren doe, om mijne wenschen bijzonder voor U aan het altaar uit te storten,
en de vervulling ervan van den goeden God af te smeeken. Ik geloof toch, dat gij
- 55 -