Biografie

hem onderhoorige priesters, moeten wij nog in ‘t kort volgens hunne
mededeelingen beschrijven:
“Bij Mgr. werd men immer met open armen ontvangen.
‘t Was hem altijd een waar genoegen en een genot met zijne priesters te
kunnen deelen, wat hij uit Europa ontving. Door zijne vriendelijke brieven
spoorde hij tot ijver aan; in ‘t bijzonder echter verstond hij het, te troosten en aan
te moedigen, wanneer iemand met den moedwil der ambtenaren te kampen had,
of wanneer hij zag, dat al hun werken zonder gevolg bleef. Maar trots deze
goedmoedigheid wist hij voor zich de noodige achting te bewaren, en de
bisschoppelijke waardigheid te doen eerbiedigen.”
(Aldus Rev. Mr. V. Reeth).
Hoe diep de vereering van den bisschop in de harten zijner priesters wortelde,
hoe hij door hun toedoen ook bij ‘t volk bemind was, bleek ten volle, toen men
zijn zilveren priesterfeest vierde. Den 14 den Juli 1889 waren missionarissen en
christenen van heinde en verre daartoe saamgestroomd. Afstanden van 40, 60,
140, 160 uur, reizen van meer dan een maand hadden niet kunnen verhinderen,
dat ondanks den heeten zomer, de kinderen zich om hun geliefden vader
schaarden. Uit bijna alle gemeenten waren afgezanten verschenen, allen, ook de
armsten hadden hunne geschenken. Meer nog: zelfs heidenen uit naburige
steden en dorpen vereenigden zich met de christenen, om het jubelfeest van den
katholieken priester te vieren.
Zóó had zijne liefde de wederliefde zijner nieuwe landgenooten gewonnen.
Toch zou het feest een min of meer treurig karakter dragen; het was nl. juist de
dag, waarop het aanstaande vertrek van den Bisschop naar het Vicariaat van
z.w. Mongolië aan de geloovigen zou worden bekend gemaakt. De reis, die weldra
zou aanvaard worden, was mede een reden geweest, het jubilé te vervroegen. Nog
slechts 14 dagen zou de herder bij de zijnen vertoeven. Den 29 sten Juli riep hem
de stem der gehoorzaamheid naar Mongolië, aan gene zijde van den Grooten
Muur. Priesters en volk namen een roerend afscheid van hun bisschop, die zelf
zeer aangedaan was. Vijftien uren ver vergezelden zij den Vader, die hen thans
ging verlaten, en werden niet moede hem hun leedwezen over het smartelijk
verlies uit te drukken. En toen hij vertrokken was vergaten zij den man niet, wien
zij zooveel te danken hadden. Nog lang sprak men over den “grooten Vader” dien
men verloren had, en nog thans leeft onder de christenen van Kan-sou het
aandenken van “HAN-TCHOE-KIAO” van Bisschop Hamer.
- 42 -