Biografie

kultuur, nog veel grooter zwarigheden heeft te overwinnen, dan zulk een arme
heiden. En hoe zal iemand, die door het gebruik van opium bijna alle energie
heeft verloren, en volkomen onverschillig wordt voor al wat des geestes is, hoe zal
hij ooit de buitengewone genade der bekeering waardig worden, zoo de priester
hem niet tegemoet komt met onuitputtelijk geduld, hem met zacht geweld, als bij
de hand terugvoert naar den schaapstal.
Zoo begon dan Mgr. Hamer den strijd tegen de opium, zette dien onverdroten
voort en wist dien met de genade des Allerhoogsten tot een gelukkig einde te
brengen.
In de 2 eerste jaren was de hulp, die den missionarissen vanuit Europa
toekwam, bijna gelijk nul. Niet alsof men daar niet meer dacht aan hen,
integendeel, maar de verre afstand tusschen Kan-sou en de kusten (± 500 uren),
de moeilijkheid van het verkeer met de havens, de oneerlijkheid der Chineesche
tolbeambten, die de uit Europa komende zendingen voor eigen gebruik
achterhielden, waren daarvan de voornaamste oorzaken. Toen evenwel deze
misstand van jaar tot jaar minder werd, stelde de bisschop zich tot taak, het
getal der kapellen te vermeerderen, en in plaats der tot nu toe gebruikte
bidlokalen waardige woningen voor den Allerhoogste op te richten. Naar gelang
het getal der missionarissen aangroeide, werd ook het getal vaste staties met
priesterwoningen grooter. Al waren deze ook klein en onaanzienlijk, ze boden
toch een veilig onderkomen aan, en waren zindelijker dan die der Chineezen,
waarin het gewoonlijk wemelde van ongedierte.
Eene andere zaak, waarvoor de bisschop bijzonder zorg droeg, was het bouwen
van weeshuizen. Want ook in Kan-sou heerschte de wreede gewoonte, dat
heidensche ouders hunne dochters eenvoudig ter dood brachten, of ze aan den
eersten den besten, die ze hebben wilden, overdeden. Evenzoo bouwde hij
hospitalen voor oude mannen en vrouwen, wat ten gevolge had, dat de daarin
verpleegden, geroerd door de christelijke liefde, zonder uitzondering, vóór hun
dood om de genade smeekten, door den H. Doop in de kerk van hunne
weldoeners te worden opgenomen.
Uit Rome had men den bisschop den wensch te kennen gegeven, dat hij van ‘t
begin af zorg zou dragen voor de vorming eener inlandsche geestelijkheid. Die
wensch was hem een bevel. Bijna zonder stoffelijke hulpmiddelen, maar vol
vertrouwen op de goddelijke voorzienigheid, stichtte hij reeds in de eerste jaren
zijner bisschoppelijke werkzaamheid dicht bij zijne residentie een seminarie.
Twee der eerst opgenomen knapen hebben nu hunne studiën geëindigd, en zijn
waarschijnlijk reeds priester gewijd. In 1893 telde de inrichting 13 leerlingen.
Na deze meer algemeene beschrijving ga ik over tot eenige bijzonderheden.
In het jaar 1879 zond Mgr. Hamer, één der missionarissen naar het zuiden van
zijn district, waar vijf of zes eerst onlangs bekeerde christenen te Houi-hsiën, 160
uren van Leang-tcheou verwijderd zich in den grootsten nood bevonden.
Mandarijn en “geleerden” wedijverden met elkaar, om hun het leven op alle
denkbare wijzen lastig te maken. Het bezoek van den priester sterkte de nieuwe
christenen. Reeds in 1882 kon daar een statie worden opgericht, in 1883 beliep
- 39 -