Biografie

mislukt. Ik maakte dus gebruik van eene list. Toen ik eens in het Weeshuis ging,
nam ik een mooi groot prentje mee. “Mooi” betekent hier rood en blauw en
verguld. Toen zij dit meesterstuk zagen, kon men aan het flikkeren hunner oogen
zien, hoezeer zij verlangden het te bezitten. Ik beloofde hun op mijn woord van
eer aan diegenen zulk een plaatje te geven, welke tot aan het feest van O.L.Vr.
Onbevlekt Ontvangen niet zouden rooken. Er waren nog bijna 5 weken. Geen
enkele van haar stak in dezen geheelen tijd eene pijp op en ik moest dus betalen.
Ik hield mijn woord; ieder kreeg een mooi prentje, maar moest tevens belooven
nooit meer met de oude gewoonte te zullen beginnen; dat het mogelijk was, het
rooken te laten, hadden zij immers door de daad getoond.”
Zoo had het overleg van den missionaris meer uitgewerkt dan het verbod van
zijn minder beleidvollen voorganger.
Soortgelijke trekken zullen wij nog meer in zijn later leven te bewonderen
hebben.
Den 8 sten September was een feest van vreugde voor de gemeente van K’ou-lit’ou
zoowel als voor haar herder. “Des morgens om 7 uur diende ik den H. Doop
toe aan 3 Heidensche meisjes, een van 14 en 2 van 13 jarigen ouderdom.”
Moeder en 2 zusters van den priester werden tot meters gekozen, waarmee de
doopelingen zeer vereerd waren. Over de plechtige mis waren de christenen
volkomen voldaan. Een tweede mis werd te Mao-tchang-toung opgedragen, 5
kwartier van K’ou-li-t’ou; en na den middag was in de hoofd residentie plechtig
Lof, “wat hier zelden gebeurd, want hier mag in de kerken het Allerheiligste niet
bewaard worden.” (21 December).
De Chineesche priester Lin was al in October niet meer bij Mr. Hamer; een
ziekelijke geestelijke moest zijne plaats vervangen.
In November had die stoutmoedige Europeaan de eerste missie in eene kleine
gemeente gegeven en hij verheugde zich thans in de gedachte, van het volgend
jaar een pas uit Europa aangekomen Europeeschen medebroeder met het
missieleven te kunnen bekend maken. Om dezen vroeger te kunnen spreken
vertrok hij 18 december naar Ma-kia-tze waarheen Mr. Van Segvelt beloofd had,
den nieuweling te zullen geleiden.
De christenen vroegen om eene mis te middernacht op het Kerstfeest. In ‘t
eerst hield de missionaris zich weigerachtig, maar hij geloofde toch hun verzoek
te moeten voldoen, omdat zij wanneer geen priester bij hen was, ‘s nachts van 12
tot een uur in de kerk plachten samen te komen, om te bidden. De biechten
werden zoo verdeeld, dat “Zondag de vrouwen moesten komen, Maandag van 6
tot 12 uur de mannen, na het eten tot 4 uur de vrouwen en van 4 tot het einde
de mannen. Zoo zal ik die dagen geen gebrek aan werk hebben. Gij behoeft
echter niet bang te zijn, dat mijne gezondheid eronder lijden zal, want ik ben
thans zoo sterk, dat ik mijn eigen kracht niet ken.” Inderdaad, 17½ uur
achtereen te paard doorgebracht, werden nauwelijks door hem geteld.
Toen eindelijk 23 Januari de twee met Mr. Van Segvelt naar Pe-king
vertrokken catechisten in Ma-kia-tze aankwamen, was de nieuwe gezel van den
missionaris nog niet bij hen. Hij zou eerst in Si-wan-tze de Geloften afleggen,
voor welke plechtigheid Mr. Hamer vriendelijk werd uitgenodigd. “Maar 8
redenen, die er tegen zijn -en slechts 2 voor - wegen zwaarder, zoodat ik maar zal
- 22 -