Biografie

“De christenen, die ons voor het feest verwachtten, hadden alles bereid om het
zoo plechtig mogelijk te vieren. Ik wijdde de palmen… Donderdag, Vrijdag en
Paaschzondag deed ik de plechtigheden met mijne schoone stem. Niets werd er
vergeten. Het H. Graf was zelfs netjes en de aanbidding duurde den heelen nacht
door. Wij zongen de Passie ‘s Vrijdags en Paaschzaterdag celebreerde P. Lin.
Paaschzondag vooral was ik getroffen. De christenen van 20 uren in het rond
waren naar het feest gekomen; de kapel was veel te klein. Men nam daarom de
ramen eruit, zoodat men van eene opene plaats, die heel vol stond, het altaar kon
zien. Er waren ook een 20 heidenen tegenwoordig. Paaschzaterdag suppleerde ik
10 doopen van kinderen, die reeds sedert eenige maanden door een christen
gedoopt waren.
Paaschzondag doopte ik een jongetje en gaf hem mijn naam Ferdinand, die in
deze streken nog niet bekend was.” (22 April).
Langzamerhand werd het tijd om aan de voortzetting der reis te denken.
Dinsdag na Paaschen werd daarvoor bepaald; maar pas Woensdagmorgen was
alles voor het vertrek gereed, want bij de Chineezen wordt het altijd een dag later,
als men zich heeft voorgenomen. De christenen betuigden hun leedwezen over
het vertrek van hunne zielzorgers; die weinige weken waren voldoende geweest
om dezen hunne liefde voorgoed te verzekeren. Met muziek werden de beide
priesters uit de kapel geleid, “buiten de poort schoten de christenen 3
kanonnetjes af, wij vertrokken en zij zagen ons na, tot wij tusschen de bergen
verdwenen waren voor hun gezicht.”
De reis bracht hen door bergachtige weilanden, “waar in den zomer de
Mongolen hunne tenten opslaan en zich met hunne kudden vestigen” over Ta-sikou,
waar nieuwe christenen zich voegden bij diegenen, welke reeds uit K’ou-lit’ou
te Ma-kia-tze waren aangekomen. Het laatste gedeelte der reis werd een
soort van triomftocht. Toen men vanuit het dorp de karavaan in het oog kreeg,
schoten de bewoners 3 kanonnetjes af (schieten hoort bij de Chineezen tot het
wezen van elk feest) en toen zij voor de kapel aankwamen werd hetzelfde nog
eens herhaald.
“Wij trokken dan de kapel binnen en de christenen deden de gebeden voor de
gelukkige aankomst. De Chinees zingt zijne gebeden altijd; zoo ook ‘s morgens
onder de Mis zingen zij eerst de morgengebeden, daarna de
voorbereidingsgebeden voor de H. Mis, vervolgens van de Offerande tot de
Consecratie, na de Consecratie tot het Agnus Dei, dan wederom na de Communie
van den priester tot het Evangelie en als de H. Mis uit is, de dankzegging. Alles
zingen zij, zelfs de kinderen leeren den catechismus zingende en iederen zondag
wordt er in de bijeenkomst ¼ gedeelte van den catechismus gezongen.”
Met K’ou-li-t’ou was de eerste statie bereikt. Het doel waarvoor de offervaardige
missionaris alles had verlaten, was verwezenlijkt; zijn apostolisch hart had
verkregen, wat het zoo vurig wenschte en verlangde.
- 19 -