Biografie

mandarijnen de gewapende macht van Pe-king te hulp riepen ter bescherming
van de eigendommen.
Men maakte bedenkingen om den missionaris onder zulke omstandigheden te
laten vertrekken. Maar omdat de Chineesche roovers niet het leven, maar het
geld van de reizigers begeerden, zoo gaf Pater Supérior den vertrekkenden
missionaris den raad: “Laat ze u maar alles afnemen, als ze U het leven maar
laten. Hij zelf schrijft hierover (Februari 1866):
“A.M.D.G. 11 moest de reis gedaan worden en vol vertrouwen steunende op de
bescherming die de missionarissen altijd zoo zichtbaar van den hemel ontvangen
en op de gebeden, die gij steeds voor mij stort, was ik voor niets vervaard en
besloot moedig op reis te gaan. Op 25 Januari dan gingen wij op reis; hartelijk
was het afscheid van onzen goeden Supérior en mijne confraters die een uur met
ons medewandelden. Ook alle theologanten van het Seminarie deden ons
uitgeleide. Wij kregen uit Si-wan-tze nog een kleine huifkar en een paard mede.
De open kar, die door 4 paarden getrokken werd, was met onze bagage beladen;
aan de kleine kar, die met 2 paarden bespannen was, hadden de theologanten
een vaantje vastgemaakt van wit linnen, van een model zooals de kinderen
kevelaarsvaantjes hebben waarop eenige Chineesche letters stonden. Ik vroeg,
wat zulks beteekende. Zij vertaalden het mij als volgt:
“Verkondiger van het Geloof die reist onder de bescherming van den grooten
Keizer van het westen.” (d.i. van Frankrijk). Stond hij onder zulk eene
bescherming dan, zoo zeiden de Chineezen, zou zelfs eene bende van 1000 rovers
mij geen kwaad doen.”
“K’ou-li-t’ou” was de residentie van de nieuwe missionarissen. Op weg
daarheen kwam men door “Ma-kia-tze”, het voornaamste christendorp van het
district “Pie-li-k’eou” dat hun, behalve Ghe-Schwi, ook was opgedragen. Op de
reis, die niettegenstaande de roovers, buitengewoon gelukkig afliep, ontbrak het
noch aan stichtende, noch aan onaangename ontmoetingen. Van den eersten
aard was vooral het volgende:
“Zondag 4 Februari waren wij in eene residentie voor missionarissen, doch
waar voor eerst nog geen missionaris woont, omdat er geen zijn. De christenen
worden hier slechts hoogstens eenmaal ‘s jaars door een priester bezocht en
sterven gewoonlijk zonder het ontvangen der H. Sacramenten. Aldaar kwamen
ons 2 uit een naburig dorp, 8 uren van daar, inviteeren om een bezoek bij hen te
brengen. In dat dorp waren 24 huishoudingen die zich tot het H. Geloof
bekeerden en omdat er geen priesters zijn, door een christen uit Si-wan-tze
onderwezen worden. 30 hebben eene reis van 80 uren gemaakt om het H.
Doopsel te ontvangen en nog 130 wachten met verlangen naar de wateren des
heils. Wij meenden hun deze gunst niet te mogen weigeren en vertrokken
maandagmorgen om 4 uur; om 10 uur kwamen wij te Tiën-tan-se aan. De
nieuwe christenen waren alle in feestgewaad, stonden ons vooraan in het dorp op
te wachten en schoten vuurzwervers af. Wij lazen de H. Mis, want wij hadden met
dat doel de reis nuchter gedaan, en groot was de devotie, zoodat wij zeer gesticht
waren. Wij hoorden van den catechist, dat zij elken morgen en avond naar de
11 Ad Majorem Dei Gloriam: Tot meerdere eer van God.
Zie ook: Voyages de Bruxelles en Mongolie, blz 61 vlg.
- 17 -