Biografie

“De christenen hadden hoeden op met roode kwasten en maakten voor ons de
driedubbele kniebuiging op 2 knieën en met het hoofd tegen den grond. Wij
waren geroerd door den ijver van deze goede Chineezen, die zoo verre waren
gekomen om hunne nieuwe geestelijke vaders af te halen. Den anderen dag toen
wij vertrokken, was onze karavaan met 6 paarden vermeerderd, want de
Chineesche christenen, die ons tegen waren gekomen hadden ieder een
Mongoolsch paardje bij zich. Twee reden er voorop, om op 50 passen afstand den
weg voor ons te bereiden, en de anderen volgden ons. Nu had onze stoet
wezenlijk een deftig aanzien gekregen. Die twee dagreizen verdeelden wij in drie,
omdat Mr. Bray niet gaarne had, dat wij tegen den avond aankwamen. Wij
stelden ons tot zijne dispositie. Dinsdag passeerden wij den Grooten Muur, die
1000 uren lang is, en die China van Mongolië scheidt. ‘s Avonds kwamen wij in
eene groote stad. Daar waren weer nieuwe christenen uit Si-wan-tze gekomen om
ons te verwelkomen. Woensdag reden wij dan in een heelen stoet, en
aanhoudend zagen wij onze karavaan vermeerderen, totdat wij ca. 2 uur in het
gezicht van Si-wan-tze waren.
“Si-wan-tze ligt rondom in de groote bergen, is een dorp, wat uitsluitend uit
christenen bestaat, die in den tijd der vervolgingen daar zijn gevlucht. Er wonen
ongeveer 1200 christenen. Op een kwartier afstand ontvingen wij eene deputatie
van 4 jonge priesters, die sedert 2 maanden gewijd waren, en nog niet op missie
waren geweest. Toen wij door de bewoners gezien werden, losten zij eene massa
kanonschoten en in het begin van het dorp stond het volle muziekcorps, om ons
in te halen. Zoo trokken wij dan het dorp binnen, terwijl de kanonnetjes
voortgingen met op hunne manier te bulderen, en de Chineesche klokken boven
de kerk en in het Seminarie hun “tik tik” lieten hooren.
Wij gingen direkt naar de kerk om God te bedanken voor den gelukkigen afloop
onzer reis, terwijl de christenen hunne Chineesche gebeden met de onze
vereenigden. Daarna begaven wij ons naar het Seminarie, waar 12 Theologanten
en daarna 16 Studenten ons kwamen verwelkomen (20 December 1865).”
Zoo hadden zij dan gelukkig het doel van hunne reis bereikt op 6 December,
het feest van St. Nicolaas, die in Nederland zoozeer vereerd wordt. In het
vaderland waren de verrassingen voor jong en oud gereed; in het verre oosten
werden ook geschenken gewisseld: de christenen hadden ijverige missionarissen
en apostels ontvangen, dezen, hetgeen zij zoo lang hadden gewenscht, een veld
van werkzaamheid in heidensche landen.
Nu was het noodzakelijk, zoo spoedig mogelijk het land en zijne bewoners, de
taal, de zeden en gebruiken van hunne nieuwe medeburgers te leeren kennen;
eerst daarna kon de eigenlijke werkzaamheid een aanvang nemen.
- 13 -