Biografie

Pe-king zou in 2 dagen bereikt worden. Den eersten legde men 15 uren af. Op
dezen geheelen weg “hadden de ezels maar eens noodig te eten, en daarom
konden wij ook maar eens wat nemen.”
Om 11 uur ‘s avonds werd het eerst in eene Chineesche herberg het
Chineesche bed gebruikt. Ieder legde zich op eene brits (“Khang” is de
Chineesche naam er voor), den geladen revolver naast zich, als wapen tegen het
Chineesch roovergespuis. “Opeens om 1 uur in den nacht werden wij gewekt: de
ezeldrijvers wilden vertrekken om ‘s avonds voor 5 uur te Pe-king te zijn, want
met zonsondergang worden de poorten gesloten, en kan niemand meer binnen.
Onze goede Franciskus deed zijn best, om ons bed in de karretjes te spreiden,
hetgeen voor mijne reisgenooten van weinig nut was. Maar ik plooide er mij zoo
netjes in, dat ik in het beste Europeesche rijtuig niet beter zou gezeten hebben.
Geloof mij, geliefde Ouders, op onze reis heb ik dikwijls reden gehad, om God te
bedanken, dat ik zoo jong missionaris ben geworden, want zonder te roemen mag
ik U zeggen, dat alles mij beter afging dan de andere Heeren, die, ofschoon ze van
goede intentie waren, en misschien veel meer verdiensten van hunne reis
hadden, dan ik, overal zich toch veel meer moesten derangeeren.”
Te 4 uur ‘s avonds was Pe-king bereikt. De stad maakt eenen onaangenamen
indruk. Des te meer werd de buitengewoon vriendelijke ontvangst door Mgr.
Mouly gewaardeerd.
Deze, oud-missionaris van Mongolië, die lang in Si-wan-tze had vertoefd, gaf
den nieuwen werklieden belangrijke inlichtingen en wenken, om met vrucht te
kunnen werken. Een Hollandsch missionaris, Mr. Smorenburg die sedert twaalf
jaren geen Hollander had ontmoet, was Mr. Hamers vaste geleider.
Het wachten op een nieuwen paspoort deed het vertrek naar Si-wan-tze tot 30
November uitstellen. De slechte weg daarheen moest in draagstoelen worden
afgelegd. “Die stoelen waren veel beter voor ons dan de karretjes; dat was juist
een vierkanten bak... aan weerskanten een langen stok eraan, die op een juk
rustte, waaronder voor en achter een ezel liep, zoodat wij weer ieder 2 ezels
noodig hadden... Den eersten dag was de weg nogal goed, en ook den tweeden tot
‘s morgens elf uur, toen wij de bergen begonnen te beklimmen... De ezels gingen
haast recht op en neer. Tot een bewijs dat ik het niet overdrijf, dient, dat de
Chineesche ezeldrijvers, die, voor zooverre als ik het bij ondervinding heb, veel
beter voerlui zijn als men er in Europa maar kan wenschen, voor dezen weg niet
durfden instaan. In het dorp van voor dien slechten weg namen wij voor ieder
span er nog een ezeldrijver bij, die voor een halven piaster er voor instond, de
ezels en de stoelen aan den overkant te brengen; maar voor de personen staan ze
niet in, en dus was het raadzaam voor ons om dien weg van 40 li’s of 4 uren te
voet af te leggen.” Maar dat was al te vermoeiend, en toen Mr. Hamer na afloop
van 3 uren weer in den bak geklommen was, zat hij nog geen 5 minuten, of zijn
ezel struikelde, wat echter voor den pater geene kwade gevolgen had. “Die niet
willen gelooven, (zoo schrijft hij met het oog op dien gelukkigen afloop) “dat God
zijne missionarissen bijzonder beschermt, moeten maar hier komen, dan kunnen
zij het alle dagen zien.”
Op den 4 den dag der reis kwamen zij in de laatste stad van het eigenlijke China
aan. Hier verwachtte de Z.E. Heer Bray, Provicaris van Mongolië met 5 christenen
uit Si-wan-tze de missionarissen.
- 12 -