Biografie

In Marseille vond E.H. Ferdinand Hamer een brief van zijne ouders, en voor zijn
vertrek vroeg hij hen nogmaals om voor hem en zijne medebroeders te bidden.
Dan gaat hij door: “Omstreeks vaders verjaardag zullen wij in Egypte zijn; ik zal
daar waarschijnlijk de gelegenheid hebben de H. Mis voor hem op te dragen, en
van God de gunst te vragen dat wij elkaar in deze wereld nog eens mogen
omhelzen. Maar wij zullen bidden, dat Gods H. Wil geschiedde. Van weerskanten
hebben wij grootmoedig aan God het offer gebracht; het zal zijn loon niet missen,
en (zooals gij nog zondag, 10 September schreef) wij blijven vereenigd in het
gebed.” (Marseille 16 September).
Op dezen laatsten groet van het vaste land, volgde reeds 2 dagen na het vertrek
een brief van boord van de Fransche Mailboot “Moeris”.
In Marseille was reeds het missionarisleven begonnen; de bagage van Brussel
was natuurlijk nog niet aangekomen, en zoo was men genoodzaakt nog in der
haast de benoodigdheden voor de reis in te koopen.
De priesters zochten en vonden hun troost in het vertrouwen op God, en
schertsend zeide Mr. Vranckx:
“Geen wonder; wij waren te goed uitgerust, al wat men uit kon denken hadden
wij, en dat wil God niet.”
Het reisgezelschap op de stoomboot was samengesteld uit leden van de meest
verschillende naties. Onder hen bevonden zich 15 priesters en deze hadden bij
stille zee het geluk uit de hand van den Z.E. Heer Verbist, die de H. Mis in het
Salon der dames opdroeg, de H. Communie te ontvangen.
Dat goede reisweer schrijft Mr. Ferdinand Hamer toe “aan de vele gebeden, die
door onze betrekkingen en goede vrienden in Holland en België voor ons gestort
worden; wij vertrouwen dan ook, dat gij zoo zult voortgaan met voor ons te
bidden, opdat het den goeden God behage ons de geheele reis zoo te behandelen,
als tot nu toe.”
In Messina werd deze brief 22 September op de post gedaan. “Hoe verder ik
van U wegga (zoo heet het eenige dagen later uit Aden) des te levendiger denk ik
steeds aan U.”
Van Messina tot Alexandrië was de zee vrij onstuimig wat zeeziekte ten gevolge
had.
De trein bracht de reizigers over Cairo naar Suez, waar het stoomschip de
“Impératrice” voor het vertrek gereed lag.
“De Impératrice is eene boot, nog veel grooter dan den Moeris. Wij hebben er
kamertjes met twee, dus zoo goed als wij maar verlangen kunnen. Als wij zitten
te eten, staan er 5 jonge Chineezen wind te maken om ons te verfrisschen.
Op de Roode Zee troffen wij het buitengewoon goed; het is er wel warm, maar
gelukkig komt de wind uit het noorden, dat is over de zee: dus die is altijd frisch.
Kwam de wind uit het westen dat is, uit de woestijn, dan zou hij droog en warm
zijn. Wij schrijven dit gunstig weer toe aan de vele gebeden, die gij voor ons doet.
Gaat hiermee voort, ook wij bidden dagelijks voor U.”
Een man van orde was Ferdinand Hamer altijd geweest; geen wonder dus,
wanneer hij ook voor de zeereis een vaste dagorde volgde.
Om 6 uur opstaan, morgengebed en meditatie, na het ontbijt lezen of
studeeren, ten 9½ uur eene kleine versnapering, “dan weer wat lezen en een
partijtje schaken”, om 12 uur wat rusten, vervolgens brevier bidden tot 5 uur. Na
- 7 -