Geavanceerde medische technologie in de thuissituatie ...

pag. 62 van 132 RIVM rapport 265011004
Accessoires
- regelunit: hiermee wordt de druk en de frequentie van opblazen en leeglopen ingesteld;
- pomp/compressor: levert de (gefilterde) lucht voor het opblazen;
- slangenset: vormt de verbinding tussen pomp en de diverse compartimenten van de
matras;
- toplaken of hoes: ligt op de matras en heeft eigenschappen die de schuif- en
wrijfkrachten op het lichaam verminderen; kan geïmpregneerd zijn met een middel dat
de groei van micro-organismen afremt;
- bodemzeil, onderlegmatras.
Een (wijk)verpleegkundige is op grond van haar opleiding bevoegd om maatregelen ter
preventie van decubitus te nemen en om de wonden te behandelen. In veel organisaties
werken wijkverpleegkundigen of verpleegkundig specialisten die zich min of meer specifiek
met decubitus bezighouden. Deze volgen de laatste ontwikkelingen en trainen de overige
thuiszorgmedewerkers. Voor het inschatten van het risico wordt aanbevolen een klinische
blik te combineren met een risicoscoresysteem en op risicofactoren gebaseerde
controlelijsten. Wijkverpleegkundigen indiceren en adviseren bij de keuze van antidecubitusmaterialen,
regelen de aanvraag en hebben contact met huisarts en bijvoorbeeld de
diëtist. Voor iedere patiënt moet een verpleegplan worden opgesteld en een zorgdossier
aangelegd. Steeds meer thuiszorgorganisaties hanteren een protocol, dat gebaseerd kan zijn
op de CBO-richtlijn en/of de NHG-standaard Decubitus en de Wijkverpleegkundige
Standaard Decubitus. De huisarts draagt juridisch eindverantwoordelijkheid voor het totale
zorgproces voor de patiënt thuis. De 24-uursbereikbaarheid van een zorgverlener dient
gewaarborgd te zijn [CBO, 2002; KITTZ, 2003].
Uitleenorganisaties voor de thuiszorg hebben meestal een aantal soorten antidecubitussystemen
in voorraad. Soms wordt een regionaal protocol opgesteld voor de keuze
van anti-decubitussystemen door alle betrokken partijen (ziekenhuizen, instellingen,
thuiszorg, uitleenorganisaties, leveranciers). Voor de thuiszorg worden vaak systemen
gekozen die afgestemd zijn op de systemen welke in het ziekenhuis worden gebruikt. Bij de
keuze spelen bedrijfseconomische motieven echter ook een rol. Uitleenorganisaties hebben
de systemen in eigendom of op huurbasis, afhankelijk van de grootte van de instelling. In het
eerste geval doen zij zelf onderhoud en reiniging/desinfectie, in het tweede geval doet de
leverancier dit. Wijkverpleegkundigen kennen het assortiment en maken hieruit op basis van
de indicatie en in overleg met de uitleenorganisatie een keuze. Medewerkers van de
uitleenorganisatie leveren de systemen af en bouwen ze op. De wijkverpleegkundige
installeert de patiënt, stelt het systeem af (bijvoorbeeld druk, frequentie) en blijft de patiënt
geregeld observeren. Als het effect niet voldoende is moet in overleg met de
uitleenorganisatie een ander systeem gekozen worden. Soms is voor een patiënt die uit het
ziekenhuis komt een ander systeem nodig. Dit wordt dan apart geleased. Als een systeem bij
een leverancier wordt geleased doet deze in de regel ook de afstelling bij aflevering en de
instructie aan de wijkverpleegkundigen [Z-org, pers.comm.].
De uitleenorganisatie heeft een 24-uurs helpdesk. De technici hebben trainingen gevolgd bij
de leveranciers van de systemen. Bedieningsproblemen kunnen vaak telefonisch worden
opgelost. Bij technisch falen komen technici bij de patiënt om bijvoorbeeld onderdelen te
vervangen. Daarnaast is ook de leverancier 24 uur per dag bereikbaar voor gecompliceerde
problemen. Ook deze komt indien nodig bij de patiënt om een storing op te lossen [Vitaal,
pers.comm.]. De bij het leasen door de leveranciers geboden service kan bestaan uit: (advies
bij) indicering, installatie, instructie, 24-uurs service bij storing, evaluatie, schoonmaak en
afstelling voor een volgende gebruiker [IGZ, 2004]. Speciale gebruiksaanwijzingen voor
gebruik in de thuissituatie of voor gebruik door de mantelzorger worden door de fabrikant