HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT

2 • KOEKOEK
T reven u s
-ALÏÏSOOR. «- De eerste vêrelschte
^«BW-VttJuw te beminnen, naderhand
ÏSOntt#ee*en ander middel beproeven
öm2ètó«entte mogen uitgaan.
JÖZEFINA. — Tijdens-de week van
de Gentsche kennis• ontvangL Dr Panglass
niet; voor 'bejaarde vrouwen
gééft ihij '«vwigens ziin könsultattes
per briefwisseliag. ,
MARIEKE. — In kennis komen met
watsge rféeds over]
hemTgelezen hebt?
BètiBc. r
4*Uta,gg1jTO»eet tlefTyetCn-Wge 1
mocgt zijn adres op onze redaktie komen
afhalen. Maar moest ge daar op
Jo-Jo vallen en den Platte vergeten,
daar ook nemen we geen verantwoordelijkheid
in.
ED. DOMS. — Allemaal gaarne gedaan
en zonder dank. 't Is te zeggen,
dat we zeer dankbaar zouden zijn bij
een eventueel bezoek aan Leuven, waar
ge ons gebeurlijk rnisschien als 't kan
zoudt kunnen ultnocdtgen.
PAUL KENIS. — Bij voorbaat reklameeren,
vinden we cenlgazlns ongepast.
Lees wat we over u te zeggen
hebben en schrijf dan! Intusschen: de
groeten van Mast en de kompllmenten
van Danneels.
Jozef Delille en de
Balbo-vluchten
Generaal Balbo is niet alleen een
bluffer, een hartelooae vlieger-generaal,
een medeplichtige in den moord
op Matteotti, maar hy is daarby een
ander, buitengewoon gevaariyk Individu.
« Het Getrouwe Maldegem » brengt
deze week onthullingen over hem, die
de grootste opspraak zullen verwekken.
Inderdaad, door een zekere samenwerking
tusschen radio-ultzendposten
en de Balbo-vluchten zou men er in geslaagd
zyn heele gewesten krankzinnig
te maken...
Wablieftem? Dat belooft voor een
volgenden oorlog!
Wie bieden dan ook aan de ontwapeningskonferentle
den tekst aan van
Jozef Delille, die beter dan wy het ooit
zouden kunnen, de katastrofe belicht,
die een Balbo-vlucht teweeg brengt.
« Om het verlet op IJsland in te
halen is Balbo mot zyn groote vriezeganzen,
oogenbllkkelijk 's anderendoagsmorgens
vertrokken naar
Shediac in Nieuw Brunswük.
Met dat deze rit gedeelteiyk over
land ging, waren de Amerlkaansche
radio-zenders minuut op minuut
aan 't mededeelen, welk dorp
of stad de Italianen naderden en
overvlogen.
Daarmede was de heele streek
zot gemaakt. Al wat loopen of ryden
kon was door een trekijzer
naar Shediac betrokken.»
Uw verstand verliezen en dan betrokken
worden als door een trekijzer... 't
ls om gek te worden!
Een Reusachtige Cloot
Een Jjöarniïtót die R. C. teekent,
hééft Va '*4Le §9È>lr» de grens van dë
pa triobtlstöfie tótetie • overschreden, me t
een verslag c«v*r dde viering van quaiórze
julllet'ie%Wtesel. Wy,géven een
dder •beste sfeMMig#s:
c Daarna 'hert 'de barytoh "Bouille/
met zijn machtige s&tem, ede MarseillalSe
";«"n de T
BM,ban(}&nne aan.
»»9M*r-lnflnèt «garde^a voüs»,*éen
o*Jd "sófcWat «waars^tjtoïrjk, gfMèt OGp
militaire "Wijze. VroüWen, gebrekkig
'^Aa.rHc^n'zlcho^^e^'^^rate
'MCFTRJNSPANNTNG.
» Zichtbaar ontroerd, staan allen
stokstyf en in sourdine begeleiden zy
M. Boulllez. Meer dan één verrimpeld
aangezicht baadt in tranen. Het is
een roerend oogenblik ».
Rap, rap, de Legion d'Honneur voor
R. C. Dan zal zijn haar in vervoering
ln de lucht steigeren, uit zyn oogen
zullen de drie kleuren flitsen, zyn
horloge zal de Marselllaise slaan!
O vervoering!
Nuchter
En onze vriend vervolgt;
«Nuchter beschouwd heeft
de vrouw haar politieke emancipatie
na den oorlog gaan
voorbereiden...».
Waarom spreekt De Schutter
van «nuchter» alsof dit een buitengewonen
toestand zou zijn?
AFRIKAANSCHE COQUETTERIE,
— Wat nu? Alweer koffie malen?
- R koffie niet maal... Ik maak wat 'poudre de ria!
1GE KENT1
allemaal DÊES BOUCfflïttï, **iks-
•
VERTÉGENWECALLIER VAn AIÉCTAELÈTI.
De GentertSMfs fcéWHèn HEM,
omdat hij Gentenaari|S««H -omdat
hij destijds redakteUr a«ÖI «Vódr- !
uit» is geweest.
De Mechelaars KENNEN hem. omdat
hij HUN zeer GEPREZEN LEIDER is.
Alle Vlamingen kennen Jhem,
dtf«r zijn talrijke, prachtige MEE- J
tings EN zijn STERK gedokunMiWéer- I
r'e kursiissen.
Iedereen kent dus DEES *HtttJ- I
Maar -ge kent hem algelijk ïMg
niet genoeg.
Daarom besloot onze redaktie
Bouchery in de galerij van beroemde
en beruchte mannen te stellen.
Wat in het volgend nummer zal
gebeuren.
De schoone annoncen
Uit «LE SOIR»;
«Weduwe, 68 jaar, goede huishoudster,
zonder bezit, met meubels,
zou weduwnaar of jonggezel
huwen 65 tot 70 jaar. Ernstig».
Moedig wijfke!
Uit dito:
«Weduwnaar, 59 jaar, aangenaam
karakter, 20.000 fr. rente,
wenscht weduwe of juffrouw te
huwen, 50-55 Jaar, zonder kinderen,
diklijvig, kleine rente, goede
hulshoudster ».
Scheermes ongewenscht!

Abonnement I JAAR FR. 25.00
Abonnement " MAANDEN R. 12.su
ABONNEMENT 3 MAANDEN FR. 6.85
PPSTCHECK rekening «HET Licht» N. 86783
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietertnieuwttraat, Gent — Telefoon 1S7.40
Verschijnt den Donderdag — 0.S0 fr. per nummer
Nummer 12 — Derde Jaargang — 20 Juli 1933
Onze ga lerij van beroemde en beruchte mannen
Hij is mager als een graat, als
een mes, als een spiering. Hij ziet
niets op één meter afstand en
niemand op drie centimeter
afstand. Hij loopt nooit zonder
lezen op straat, en wegens deze
bijzichtigheid moet hij het boek
tusschen zijn bril en zijn oogen
houden. Aldus ziet men hem bij
een ontmoeting in de volgende
orde: 1. bril; 2. boek; 3. Paul
Kenis.
Als men hem goed bekijkt, krijgt
men den indruk dat hij zijn bloed
met kwistige hand en met volle
kuipen op het altaar des vaderlands
heeft vergoten, en hij icas
inderdaad tijdens den oorlog werk-
, zaam op de ministerieele kantoren
in Le Havre. Het weze te zijner
eere gezegd dat hij zich niet
beroemt op zijn heldendaden, zooals
velen van zijn kollega's. Maar
bloed heeft hij niet. in strijd met
de elementairste begrippen der
zoölogie. Dit produkt is in zijn
aderen vervangen door kivik.
Onder zijn mondaine verdiensten
moeten wij het dansen vermelden.
Qellik Shakespeare van
musschen schieten hield, zoo houdt
Pa',.l van dansen. Het is zijn
paardje, en hij is de stok. samen
vormen zij een stokkepaardje. Een
stokkepaardje hebben, is het
bewiis dat men andere verdiensten
heeft. Want als iemand niets is,
dan heeft hij geen stokkepaardje.
Menschen met groote verdienste
beschouwen dikwijls hun stokkepaardje
als hun voornaamste
deugd. Het is dan ook onvriendelijk
hen daarom te bespotten.
Derhalve snotten wij niet met deze
heilige liefde van het dansen, zooals
Richard De Cneudt schreef
(ongeveer):
Paul Kenis
Spot niet met die heilige liefde,
zij is zoo groot, zoo wonderbaar;
wat zou er van de wei 3ld geworden,
indien ook het dansen verboden
[waar!?
Na de mondaine verdiensten,
moeten wij, hier een tooordje reppen
over Paul's huiselijke deugden,
waaronder wij vermelden een
beeldschoone vrouw en drie
knapen vol zenuwen en rumoer.
Niet zoo licht vallen de andere
verdiensten, de letterkundige verdiensten
van Kenis op te sommen.
Ze zijn talrijk en van verscheiden
aard. Hij is Limburger van geboorte,
Gentenaar van keuze, Brusselaar
voor de gemeentelijke opcentiemen.
Dat zou reeds volstaan om
een goed Europeaan te zijn. Maar
Kenis is nog meer; hii is wereldburger,
vermits hij te "arijs droog
brood heeft gegeten en zwarte
sneeuw heeft zien vliegen.
In dien tijd kwam hij terecht
in allerhande verdachte kringen,
bij wereldhervormers, anarchisten,
socialisten en ander gespuis. Er
is altiid iets van die verdachte
atmosfeer aan hem blijven kleven;
hij is eigenzinnig, hii kan onomwonden
en bitsig zijn gedachte
zeggen, hij lapt kioezels van alle
allooi aan zijn hielen.
Ziin eerste ervaringen vertelde
hij in een roman «Een Jeugd te
Parijs» waarmee hij zich den naam
van Paul Kenis verwierf in de
Vlaamsche literatuur. En gelijk de
eerste liefde op eenieders maag
blijft liggen, heeft Kenis tientallen
jaren later deze herinneringen
verder beschreven in «De Apostels
van het Nieuwe Rijk».
Maar tusschen deze twee boeken
liggen grosso modo 17 millioen
496 duizend 394 andere romaiis en
novellen, wel te verstaan als wij
alleen het gedrukte werk medetellen.
Want de handschriften zijn
eenvoudig ontelbaar; om cijfers ie
vinden die er een denkbeeld van
geven, zou men de schulden van
alle landen der wereld aan
Amerika, in halve frankskes uitgedrukt,
moeten samentellen.
Als Kenis zijn lOOn verjaardag
zal vieren, zal een extra-nummer
van Koekoek verschijnen met de
volledige lijst van ziin werken. Nu
vermelden we slechts, het een
onder het ander: Mejuffer Cerisette,
Cies Slameur, een leven van
Anseele, Uit het leven van Lieven
de Muytenaere, Fêtes Galantes,
enz, Dat gaat van de brandstapels
der middeleeuwen tot de opkomst
van het socialisme, en van de
lichte, wuivende wereld der meiskes
van plezier tot de Gentsche koetsiers.
Kenis verwijlt bij voorkeur
bij typen, kerels, avonturiers,
vrouwenverleiders, die toch het
zout van de wereld zijn. Hij is

4
Chineezerij en uit het
Getrouwe Maldeghem
Pater De Vreeze vertelt lm. t't Getrouwe
Maldegem» een vreeselljke historie
van een Chineesch dorpje, dat
door roovers werd aangevallen.
Gelukkig verloopt alles goed, zooals
blijkt uit volgende passage:
«In den namiddag was er reeds
wat beter nieuws, niet allen waren
ingesloten... Maar nog was men
niet gerust, wij oorden reeds van
vier gekwetsten:., wie zou dat kunnen
zijn? De ristenen met angstig
gemoed kwamen missen vragen
voor et behoud Van hun zoon of
man.
Tegen den avond kwam er andere
tijding, eh beter: al onze kristenen
waren ongedeerd uit den
slag gekomen, slechts vier heidenen
waren licht gekwetst... het
was een verademing, nu kon men
met gerust gemoed Witten Donderdag
te gemoet zien.
Inderdaad, het waren slechts heldepen,
die gewond werden. Niemand was
dus gekwetst.
• • •
We verwachten In een volgend nummer
een nog straffere geschiedenis,
waarin sprake zal zijn van heidenen,
die worde ngedood. Wellicht zal de
«verademing» dan overslaan in «gejuich».
kelder tot den zolder; zijn kinderen
worden soms na dagen vermissing
teruggevonden onder de
blaadjes; kortom, Kenis is een van
de hoofddaders van de papierschaarsehte,
die men overal begint
te voelen sedert Paul de pen
hanteert.
In de letterkunde behoort hij
tot het geslacht van den Boomgaard,
dat na Van Nu en Straks
kwam. Hij speelde daar ook een
eerste viool. En als men dat tenger
ventje ziet, altijd daverend, altijd
gereed om bergen te verzetten,
altlid op weg naar nieuwe gebieden
in de literatuur, ministerieel
bediende, romanschrijver, tooneelkritikus,
dagbladschrijver, echtgenoot,
danser en vader van familie,
dan vraagt men zich af waar al
deze vitaliteit uit komt. Hij mag
zeggen: niets van wat menschelijkis,
is mij vreemd.
«Vooruit*, ons sympathiek
bijblad, heeft onlangs zijn historischen
roman «Masten en Danneels».
in feuilleton gegeven. Want
ofschoon Paul 25 uren per dag
schrijft, vindt hij nog tijd om in
oude papieren te gaan snuffelen.
Wij wenschen hem nog honderd
jaar, al heeft hij reeds zooveel geleefd
en gewerkt als:drie menschen.
Pedagogis
OVER NAMEN
EN BIJNAMEN
Zooals ge weet gaf men vroeger
aan de Louis, Kareis, Alberts en Henris
van koninklijken bloede, een bijlap
om ze uit elkander te kennen.
Zoo leerden wij van Pepijn den korte,
Iwan den wreede, Karei den stoute,
Willem den zwijger, den heiligen
Lodewijk, slappe sosse en dergelijke.
Deze gewoonte had het voordeel tot
de verbeelding der kinderen te spreken
en de namen dezer koningen, alsook
hun speciale kwaliteiten, bleven
vast in het geheugen der scholieren
geprent, tandis dat al die andere
Louis en Charles, van den eerste tot
den laatste, éénen hutsepot uitmaakten
in ons gemarteld brein.
Het lag dus voor de hand dat er
eens of morgen een koen hervormer
moest opstaan om met de oude traditie
heraan te knoopen.
En wie zou dat anders zijn dan
KOEKOEK
c h e rubriek
onze wekelijksohe medewerker Jozef
de Lille?
Bij een reproduktie van minister
Dolfuss, ln «T' GETROUWE MAL­
DEGHEM», geeft onze vriend volgend
onderschrift:
DIT IS DOLFUSS, de kleine,
doch krachtige ministerpresident
van Oostenrijk. Hij heeft met de
Hitleriaansche stormtroepen en
bommenwerpers kort spel gemaakt.
Van Piet Hein zong men: zijn
naam die ls klein, zijn daden waren
groot
Van Dolfuss kan Oostenrijk best
zingen: kort en kloek, geen schrik
in zijn broek
Zoo zullen de komende geslachten
geen oogenblik hoeven te aarzelen om
Dolfuss te onderscheiden van de zes
of zeven duizend andere ministerpresidenten
die onzen aardbodem bevolken
en gewoonlijk wèl met iets in hun
broek loopen. Vooral in verkiezingstijd.
— Dat is een man, zie! Hij brengt bloemen aan zijn vrouw als et haar
feestdag is!
— O, madame, ge moet weten... ik wil zeggen... enfin... niet, dat ik
daar zoo bizonder aan houd, maar ge moest eens zien wat een herrie ge
maakt als ik het vergeet......

KOEKOEK
DIALOGEN VAN TUUR EN TSJOOK
TSJOOK. — Begrijpt gij nog iets,
Tuur, van die kwestie van de benoeming
van een nieuwen rector aan de
Gentsche Universiteit? Ik niet.
TUUR. — 't Is dat gij «De
Standaard» niet leest, Tsjook.
TSJOOK. — Staat het daarin uitgelegd?
Ik meende dat dit blad alleen
maar schreef over de plaatsen waar
mirakels gebeuren.
TUUR. — Dat is waar, maar ge
moet ook de rest lezen. Hadt ge «De
Standaard» gelezen van Vrijdagochtend
ge zoudt gij weten dat gij
over de kwestie van den nieuwen rector
geen gedacht hoeft te hebben en dat
gij dus uwen tijd aan iets anders kunt
besteden?
TSJOOK. — Ik ben wel geen
student, maar...
TUUR. — En al waart gij nog
student, dan zou u dat toch niet aangaan.
Aan de studenten die met Jan
Boon over de kwestie van den rector
willen polemiek voeren, antwoordt de
directeur van «De Standaard»:
Studeert! Dat beteekent in goed
Vlaamsch: het gaat u niet aan.
TSJOOK. — Als het de studenten
niet aangaat, gaat het mij natuurlijk
ook niet aan, maar ik meende dat de
rector er was voor de studenten en
niet omgekeerd de studenten voor den
rector.
TUUR. — Onnoozele duif. Hebt ge
al eens een student den rector van
Leuven zien doorzenden? Het is
daarentegen al veelvuldig gebeurd dat
de rector Leuvensche studenten buiten
smijt.
TSJOOK. - Waarvoor zijn de
studenten er dan?
TUUR. — Om te studeeren, gelijk
«De Standaard» hun terecht beveelt
en de . kolleges te volgen, anders
zouden de professors daar gansch
— Pardon, heeren k... kunt ge
me :n... niet zeggen hoe la... laat het
is?
alleen staan en een belachelijk figuur
slaan. Verder mogen zij moties sUmmen
tegen de afschaffing van de toelagen
aan de hroerkensscholen, inzamelingen
doen voor St-Pieterspenning,
pinten drinken zooveel als hun vader
hun geld stuurt en als zij volwassen
zijn een abonnement nemen op «De
Standaard» en de klerikale politiek
steunen in hun dorp.
TSJOOK. — Maar die rectorkwestie,
dat is toch een Vlaamsche
aangelegenheid.
TUUR. — Absoluut! Maar sinds
wanneer worden in on; land de
Vlaamsche aangelegenheden opgelost
door de Vlamingen? Moest gij Fransch
verstaan dan zoudt gij weten dat in
deze kwestie de toon wordt aangegeven
door «La Gazette de Charleroi»
en door den «Bien Public».
TSJOOK. — Ik lees de Vlaamsche
gazetten en die schrijven er toch ook
over.
TUUR. — Zij schrijven er ook oVer,
maar de minister luistert naar de
andere.
TSJOOK. — Dat vind ik nu schandalig.
Als ze Gent vervlaamscht hebben
r/as het toch om aan de Vlamingen
voldoening te schenken.
TUUR. — Zeker, zeker. Maar ge
ziet, de Vlamingen zijn nooit kontent,
ze willen nu ook nog dat men een
flamingant tot rector benoeme.
TSJOOK. — Dat is toch maar
natuurlijk.
TUUR. — En ze hebben nog maar
juist een flamingant gehad, als rector
en die daarbij nog socialist was.-
TSJOOK. — Van nu af zouden alle
rectors flaminganten moeten zijn,
meen ik. in de Vlaamsche universiteit.
TUUR. — Ik zie, Tsjook, dat gij
ook de «Gazette van Gent» niet leest.
Gij verstaat werkelijk niets van de
politiek. Als men nu allemaal flaminganten
benoemt, wat gaat men dan
doen met de franskiljons?
TSJOOK. — Zijn er daar nog franskiljons
ook, aan de Vlaamsche Universiteit?
TUUR. — Er is daar van alles:
flaminganten, halve flaminganten,
kwart flaminganten, halve, drie
kwart en volle franskiljons.
TSJOOK. — Hoe hebben de Vlaamsche
Parlementsleden zoo iets kunnen
aannemen.
TUUR. — Ge weet Tsjook, vrede op
aarde aan de menschen van goeden
wil.
TSTOOK. — Wat zingt men dan
altijd van «Ze zullen hem niet temmen...?»
TUUR. — Temmen en zullen ze hem
niet, Tsjook, maar ge ziet, paaien
wel.
TSJOOK. — Ik begin zoo stilaan
te begrijpen waarom er studenten fluiten
*'.s men den Brabancon speelt:
TUUR. — 't Is daarom dat mén
Professor Frans Daels niet benoemt.
TSJOOK. — Maar men zal ook den
Vlaamschen Leeuw zingen met een
anderen, rector.
TUUR. — Dat komt er niet op aan,
als de andere rector maar belooft dat
het niet zal gebeuren.
TSJOOK. — Waarom laat Van
Cauwelaert zoo iets gebeuren?
TUUR. — Dr. Frans Daels heeft
niets gevraagd aan Van Cauwelaert,
waarom zou Van Cauwelaert zich dan
in het zweet zetten.
TSJOOK. — Zulke dingen moeten
toch niet gevraagd worden?
TUUR. — Als men minister van
State ig en een baard heeft, wil men
rekening zien houden met die waardigheden.
TSJOOK. — En men heeft altijd
beweerd dat Sap zulke sterke minister
was, waarom zegt die niet: Zoo en
niet anders?
TUUR. — Sap is misschien een
sterk minister, maar Lippens is een
nog sterker minister. Daarbij Tsjook,
maak u daarover niet moe en volg
den raad van «De Ctahdaard»:
Studeer, 't Is toch maar een ruzie
onder katholieken.
TSJOOK. — Dr. Daels is toch een
goed katholiek.
TUUR. — De andere kandidaten
zijn goede katholieken, terwijl Dr.
Daels maar alleen Roomsch-katholiek
ia. •
En onder ons gezegd en elders gezwegen,
't schijnt dat die man ook
de studenten zou toelaten die door
de bisschoppen uit de katholieke
kollcgen zijn gesmeten. Begrijpt ge nu
eindelijk, hoe dé zaak ineen zit en
waarom «De Standaard» dc studenten
toesnauwt: Studeert!
HISTORISCHE WOORDEN
— Soldaten! Ge moet bereid zijn te
sterven voor het vaderland!'Zelfs ten
koste van uw eigen leven!...

Jo-Jo's avonturen in Hitlerianië
EEN SCHANDELIJKE STREEK VAN Pr PANGLOSS
ï. EEN FIJN PLANNETJE
Het is een snikheete namiddag.
Het Belfort wijst 5 demi's aan. Onze
redakteur Jo-jo slentert met een opgezwollen
kop en een allettreurigsten
blik door de straten der Gentsche
hoofdstad. Plots komt hij zijn vriend
Marius tegen, een detektief.
— Ge ziet er zoo triestig uit, Jojotje,
begint deze het gesprek, terwijl ze
beiden een eind samenloopen.
— Ja, ze willen van mij niet meer
weten in Koekoek. De lezeressen stellen
geen belang meer in mij en de
baas heeft me gezegd, dat, zoo lk
voor dên ln der maand geen serieus
artikel schrijf, ik buttenvlieg. Tevergeefs
vraag ik mij af, hoe ik de populariteit
kan terugwinnen!
— Maak publiciteit.
— Hoezoo?
— Gelijk de filmstars. Lok een
schandaal uit.
— Een moord, een verkrachting?
— Neen, laat u optvoeren.
— Maar dat is nogal delikaat. .Ik
word hier voortdurend door een drietal
getrouwe vriendinnetjes bewaakt en
dat zou bijgevolg vrij moeilijk ztjn.
— Ga naar Duitschland op plezierreis
en laat u daar door mijn knechten
ontvoeren.
— Prachtig, Marius! Dat is een
Idee!
Al wandelend werken onze twee
helden hun plan uit en als de belforttoren
8 demi's aanwijst zijn ze overeengekomen.
Jo-Jo zou den 20n Juni vertrekken.
In Duitschland zouden de 4 hem
achterna gereisde knechten van Marius
hem ontvoeren.
De bladen zouden er een schandaal
rond spinnen. Er zou een vrouwenbroek
achtergelaten worden in de kamer
waar Jo-Jo het laatst zou gezien
zijn en In de verbeelding zou hij dus
geschaakt zijn door een Duitsche barones...
uit liefde. Den 30n zou Jo-Jo
door de vrienden van Marius worden
losgelaten, hij zou te Gent ongeschonden
en welvarend aankomen, zijn sen-
6ationee!e herinneringen schrijven en
zich daarna een paar weken in een
sanatorium terugtrekken om den opgedanen
nervenschok te boven te komen.
Aldus zou ongetwijfeld onze redakleur
weer in het centrum der vrouwelijke.
. belangstelling komen te staan.
— Ge zijt een fijne kerel, Marius i
Ik betrouw op U en vertrek dadelijk
naar Hitleranië. Zorg voor een goede
mlse en scène. Houd me te Munchen
e.a\ Vergeet de vrouwenbroek niet.
En tot den 30n! De mannen van Koekoek
zullen den ln Juli met hun mond
vol tanden staan 1
En de baas niet het minst!
— Afgesproken Jo-Jó. En einde goed
alles goed!
Hierop nemen de twee konspirateurs
afscheid en begint het Belfort het
liedje te spelen:
«Malberough s'en va-t-en guerre»...
II. — DE SPELLEBREKER
Dr. Plangloss, die onzen held een
eeuwigen haat gezworen heeft, sedert
deze laatste hem voor politieken kwak
zalver uitgescholden heeft ter gelegenheid
van een blljartmatch, loopt geslepen
op een revanche.
Hij is te weet gekomen, dat Jo-Jo
een serieus artikel moet schrijven vóór
den ln Juli of dat hij zijn opzeg krijgt.
Pangloss wil daarvan profiteeren en
wendt zich tot den detektief Arsène.
— Die jongen moet absoluut uit
onze redaktie verdwijnen, zegt hij tot
den geheimen agent. Maar hoe zal ik
kunnen beletten, dat hij nog een goed
artikel schrijft en zich nog een tijdje
aan zijn baantje houdt? Hem van kant
maken?
— Neen, Dr. Pangloss. hem ontvoeren,
geeft detektief Arsène tot raad
— Maar hij vertrekt naar Munchen.
— Dat geeft niet, ik zal hem mijn
knechten op de hielen sturen en we
zullen hem in Munchen te stekken*
hebben.
We knevelen hem dan, brengen hem
naar een bosch en houden hem daar
tot den 15n Juli gevangen. Tegen dien
tijd zal Koekoek hem wel vergeten zijn
en zal er iemand anders zijn funktie
op de lollekensredaktie waarnemen.
— Prachtig! Aangenomen!
IN HITLERIANIË
Munchen is een schoone stad. Een
Uevemelsjesstad. Een bierstad.
— Mijnheer. , ge bedriegt u... *fc te
de verdieping hooger. dat de rijke
eigenaar woont...
Jo-jo loopt eerst een beetje verdwaald
tusschen de historische monumenten,
die meestal na 10 uur 's avonds op
straat komen «n bezoekt dan het museum
der schoone kunsten, waar men
een flesch champagne als toegangsgeld
betaalt.
Daarna gaat hij een kijkje nemen ln
den beestenhof om ten slotte terecht
te komen ln de Pinapotheek, de beroemde
schilderijengalerij.
— Hangt Hitier hier nog niet?
vraagt hij aan een gids.
— Wat, Hitier hangen? Gij zijt zeker
een sociaal-demokraat? donnerwefcter!
klinkt het antwoord.
Onz© redakteur voelt dat de lucht
zwanger wordt van nazi-elektriciteit
en spoedt zich voorzichtigheidshalve
heo-...
Om zich wat af te leiden loopt hij
naar het stadspark en maakt er kennis
met een kindermeid.
Na 5 minuten met haar gepraat te
hebben over cbouoroute. Franckfurter
worstjes en spek loopt het gesprek onvermijdelijk
over schweinerei en liefde.
Jo-Jo houdt reeds het lieve kimd ln
zijn armen en kust haar op den mond.
De meid sluit als in extase haar
oogen...
— Waaraan denkt ge. lieve? vraagt
hij fier. Aan den komenden nacht?
Aan mijn hemelsche. zoete liefkoozingen?
— Neen, aan onzen Führer, dien ik
aanbid, antwoordt ze.
— Hum, hum... denkt onze Romeo
en deze gedachtengang voortzettend
wordt hij meer vertrouwelijk. Maar al
meteen krijgt hij een klinkende oorveeg
van zijn nieuwe vriendin.
— 'N sociaal-demokraat! gilt ze opspringend.
— Waaraan ziet ge, dat ik socialist
ben. vraagt Jo-Jo, heel en al ontdaan.
— Aan één van uw drie pijlen! krijt
de meld nijdig, terwijl ze hem den rug
toekeert en de plaat poetst.
Onze jongen is het harte ln.
Half weenend, half lachend maar
dubbel onnooze! van overstelpende
smart waggelt hü hotelwaarts.
Pas op zijn kamer wordt er onbarmhartig
en brutaal op de deur gebonsd.
— De open! schreeuwt men in het
DU'itsch.
Maar alvorens Jo-Jo een stap naar
de deur heeft kunnen doen, wordt ze
ingebeukt, vliegt ze krakend open en
staan 4 mannen vóór hem.
— Ha, de mannen van Marius!
peinst hij en hij groet hen vriendelijk.
— Wees welkom heeren! Zet u, we
zullen onmiddellijk de mlse en scène
mijner ontvoering beginnen...
— Verroer niet of we schieten! barrebast
een der kerels een revolver te
voorschijn halend.

KOEKOEK T
— Zachtjes, zachtjes, we zijn toch
onder kameraden.
— Niete van aan! Ge zijt onze doodsvijand,
smerige marxist.
— Watte? Een beetje beleefder hé!
Waar is de vrouwenbroek?
— Welke vrouwenbroek?
— Van die ingebeelde barones, die
mij zoogezegd ontvoeren moet?
— Zijde-gij-zot?
— Allez, allez, genoeg lollekens.
Wat komt ge hier nu doen, als ge geen
komprornettce rende voorwerpen bij
hebt? Hoe zal men gelooven, dat deze
ontvoering het gevolg is van een liefdesaf
faire?
— Kom mee! snauwt een der indringers
onzen niets-begrijpenden Jc-Jo
toe.
Zwijgend dalen ze alle vijf de trappen
af.
— Er tet verrückt... fluistert een der
nazi's .zijn metgezellen in het oor, terwijl
ze hun nieuw slachtoffer naar het
koncentratiekamp heenleiden.
IN HET LAND DER
ONTVOERINGEN
E*n uur nadat de nazi's onzen ongelukklgen
reporter hebben ontvoerd —
bij zijn eerste ondervraging heeft de
stakkerd het natuurlijk gehad over detektief
Marius, vrouwenbroeken, overdreven
grap, zoo-niet-bedoeld, vergissingen
enz., zonder baat nochtans —
wordt de deur van zijn hotelkamer geopend
en Goebbels, de wereldberoemde
minister der Hitler-propaganda,
treedt met zelfbewusten tred eigenhandig
binnen.
Hij loopt naderhand op en neer,
gaat ten slotte zitten en houdt volgenden
monoloog:
— «Eindelijk hebben we dien Koekoek-«plon
eens fijn beet. Gelukkig
dat ons die kindermeid daar stra'ts op
het goede spoor bracht en ze aan zijn
manieren dadelijk gewaar werd dat hij
dien fameuzen Jo-Jo was.
We zullen hem eens leeren jo-Jotten
in 't koncentratleslager»!
Maar ja,... ik moet eens zijn valies
onderzoeken.»
Goebbels staat op, begeeft zioh naar
Jo-Jo's bagage en maakt zich juist gereed
een pakje te openen, als plots
4 mannen zonder kloppen binnentreden.
— Abführen, ma ui halten, brult de
nazi-leider.
— Kan ons nietsmendalle bommen,
antwoordt een der kerels.
We komen van detektlef Marius. Ge
zijt redakteur van Koekoek. We moeten
u ontvoeren.
Op een twee drie wordt Goebbels
een prop ln den mond geduwd, gebonden
en in een zak gestoken, waarna
de 4 detektieven met hun «Jc-Jo» verdwijnen,
een vrouwenbroek achterlatende...
NOG EEN OPLICHTING
Tien mtoutn later komt de assistent
tan Goebbels aandraven.
Tot zijn groote ontsteltenis vindt hrj
zijn meester met. Alleen de intrigeerende
broek van een vrouw...
Wat is er met den minister der nazi-propaganda
gebeurd?
Hij weet het zelf niet. Hij vermoedt
een aanslag. Hij raapt de broek op
en... daar gaat de deur open en 4
mannen stormen op hem af.
— Ge zijt Jo-Jo, schreeuwen ze. We
kunnen ons niet vergissen want ge
staat daar met de bewijzen uwer identiteit
in handen!
Wij zijn de mannen van detektlef
Arsène en we moeten u ontvoeren om
u te beletten dat ge nog in Koekoek
schrijft.
Ze vatten meteen den S. A.-man bij
de lurven.
Hij wil uileg geven, zich verweren,
om hulp roepen, maar men maakt
hem onschadelijk met een matrakslag
en sleurt hem weg als een dronkaard,
die men om bestwil huiswaarts leidt.
• * *
Drie dagen nadien leest men in de
Belgische kranten volgende sensatloneele
berichten.
« Jo-Jo in koncentratiekamp?»
«Jo-Jo naar een bosch ontvoerd?»
«Jo-Jo door een barones geschaakt?»
«Goebbels vermist!»
«De assistent van Goebbels insgelijks
verdwenen!»
Niemand wordt er wijs uit.
Het grootste mysterie onzer eeuw
hangt over Duitschland.
Maar één ding staat vast: Jo-Jo
schrijft niet meer voor Koekoek en
Dr. Pangloss wrijft zioh van pret in
de handen.
EINDE GOED, ALLES GOED
Aan alles komt eens een einde, zelfs
aan de triestigste lollekens.
En dus ook aan de lotgevallen onzer
helden.
O
— *k Heb uw dossier onderzocht en
heb besloten, dat uw vrouw 500 frank
per maand zal hebben.
—• 't ls heel vriendelijk van uw part,
mijnheer de Juge, maar van mij krijgt
die heks geen een tl
JoJo heeft zich door zijn goed gedrag
in het koncentratiekamp doen onderscheiden
en wordt den 28n vrijgelaten.
Den 2n staat hij vuil en ongeschoren
reeds voor het kabinet van Dr.
Pangloss' kabinet, duwt de deur op
het onverwachts open en vliegt naar
zijn vriend toe.
— Jo-Jo, c'est moi...
Pangloss zelf kan zijn oogen niet gelooven.
— Gij hier! stamelt hij ontsteld.
— Ja, Pangloss, en 'k weet er alles
van!
— Hoe? Ge weet alles? Ge zijt dus
kunnen ontvluchten nadat ge de mannen
van detektlef Arsène Ontmaskerd
hebt? En ge weet dus dat ik de schuld
ben van dit alles? Bt ben onteerd voor
het léven!
En zich omdraaiende, verbergt hij
zijn doodsbleek gelaat in zijn bevende
handen, snikt een minuut als een kind
en ijlt dan als een gék de trappen af.
Jo-Jo, die niet weet welken leeltjken
toer zijn vriend hem willen spelen
heeft, verstaat er niemendalle van en
begeeft zich hoofdchudidend bij den
redaktiesekretaris om hem van zijn terugkeer
op de hoogte te brengen.
De sekretaris ls Juist een ochtendblad
aan 't lezen. Hij zit verdiept in
een artikel, getiteld: «Waar is Jc-Jo
nu?» en dat luidt als volgt:
«Detektlef Arsène weet uit onuitputbare
bron mede te deelen dat Jo-Jo
in een bosch wordt gevangen gehouden
ergens in de provincie Wurtemtourg.
Van vrijkomen zcu geen spraak meer
zijn en zijn rubrieken in Koekoek zouden
door den sympathieken Dr. Pangloss
worden overgenomen.»
Als onze held nu het bureel binnentreedt,
zet de redaktiesekretaris groote
oogen open.
— «Ge kunt Jo-Jo niet zijn, zegt
hij, want de pers — die nooit liegt —
beweert dat die in Wurtemburg zit. Gü
zijt zeker een aftroggelaar, maar dat
pakt niet, manneken! Allezjvous-en
De echte, ongelukkige Jo-Jo wil uitleg
geven, maar de chef is onhandelbaar
en duwt hem brutaal de kamer
uit.
• * *
Er is niets aan te doen. Het leven
is somwijlen wreed.
En zoo zien wij, dat, terwijl Jo-Jo
zich hopeloos naar het sanatorium begeeft,
waar hij zdoh zal aanmelden
als «een vrijgelaten ontvoerde, die niet
opgelicht is maar toch aangehouden
blijft»... dat terzeifdertijd de van wroeging
omkomende Judas, pardon Dr.
Pangloss, zich op het pad van den
zelfmoord begeeft en er ongemerkt
met Palmyre van onder muist.
Ge vraagt u nu zeker af of Koekoek
nog toekomende week verschijnen zal?
Wij ook.
En zeggen dat de redaktieaekretarie
nog niets vermoedt en kalm dooh zeker
ven zijn stuk op kopij zdt te wachi
ten...

8
Uitgenomen
de arbeiders
HET HANDELSBLAD is eenereijds
verheugd over de vooruitzichten
in handel en nijverheid (ieder
troost zich zooals hij kan) en anderzijds
verbolgen op de socialisten,
die woeling en verbittering
zaaien (natuurlijk, natuurlijk).
En het deftige Antwerpsche blad
schrijft:
Elke verbetering in den toestand
van handel en nijverheid
is een stap naar vermindering
van den geesel der werkloosheid;
woeling en verbittering
zaaien leidt tot bestendiging
van werkloosheid, tot voortduring
van volksarmoede, tot nadeel
van allen die naar betere
toestanden snakken: handelaar,
nijveraar, neringdoener,
burger en boer.
Ja, ja, duizendmaal ja!
Iedereen snakt naar betere toestanden:
handelaar, nijveraar,
enz. (zie hierboven), uitgenomen
de arbeiders!
Zij hebben het thans goed!
Zij leven thans in een hemel!
Milledju, de wereld is onrechtvaardig!
Een aanranding,
die een aanrijding was
Te Gent heeft er een mysterieus
geval plaats gehad, in den vroegen
morgen op een eerbiedwaardigen
boulevard.
't Geldt een aanranding van
kloosterzusters. Maar een aanranding,
die een aan-rij-ding was.
Verstade gij dat?
En toch, want we lazen in ons
bijblad VOORUIT het volgende:
AANRIJDING
Gisterochtend rond 5.30 uur
werden twee kloosterzusters,
die zich naar het Crombeengesticht
begaven, op de Dierenlaan
door een onbekenden kerel
aangevallen en mishandeld.
Op het geroep der geestelijken
snélden voorbijgangers toe en
dreven den man op de vlucht.
Een onderzoek is ingesteld.
Aangevallen.
Mishandeld.
Aangereden (als we 't zoo mogen
zeggen).
Het mysterie blijft onzes inziens
onopgelost,
t2tLARi/£.rT
Kommunistische
schanddaden
HET LAATSTE NIEUWS is achter
een kommunistische schanddaad
gekomen, die te Antwerpen,
aan de haven is gebeurd.
Daar verwondde zich...
Of laten we liever «Het Laatste
Nieuws» zelf aan het woord:
Arbeidsongeval. — Tijdens
het werk aan de dokken viel
de 50-jarige Hendrik Wynen,
gehuisvest Napelstraat. Hij verwondde
zich aan den rechterschouder
en rechterdij. Deze
wonden werden in het verbandhuis
verpleegd.
De politie werd gewaarschuwd
en toen deze ter plaatse
verscheen konden nog een
achttal kommunisten aangehouden
worden. Het zijn: S. D.
van de Cockerillkaai, De W.,
van de Groote Markt, P. E.,
uit Borgerhout, J. M. uit
Burcht, Jos. C. uit Hoboken,
M. S. uit Luik, C. V., uit Gent
en J., uit Doornik. Allen loochenen
opruiende taal gevoerd
te hebben. Zij werden niettemin
ter beschikking van het
gerecht gesteld.
Hebde van uw leven!
Die sloebers loochenden natuurlijk
opruiende taal te hebben gesproken,
maar hoe zou anders de
50jarige Wijnen uit de Napelstraat
gevallen zijn en zich verwond hebben
aan rechterschouder en rechterdij?
Intusschen kunnen we de politie
gelukwenschen en «Het Laatste
Nieuws» van 's gelijke.
Begaafd ?
Kamerlid De Schutter, die in de
Kamer niet ver van Lucie Dejardin
zetelt, is door dit feit aangezet
geworden om ln de «VOLKSGA­
ZET» over «De Vrouw en de Stembus»
en omgekeerd te spreken. Wij
lezen in zijn artikel:
«Burgemeesters die erg voorkomend
tegenover den drankhandel
staan, vinden in de
met politieke rechten begaafde
vrouw de grootste vijandin...».
Met politieke rechten begaafde?
En dan de met een vinger — of
ander hoedje begaafde vrouw?.
AMDfcRtrl
KOEKOEK
Doe geen beroep
op de Goden
Vooraf deze opmerking: de redaktie
van «Koekoek» heeft alles
behalve het inzicht een aanval tegen
den godsdienst te doen.
't Is te zeggen, dat ge dezen titel
niet verkeerd begrijpen moet.
Want in feite hebben wij hem
niet gemaakt, maar komt hrj van
den zeer godsvruchtigen en onbetaalbaren
Koekoekvriend Wannes
van den GAZET VAN ANTWER­
PEN.
Hij had het over de nooden en
kwalen van dezen tijd en besloot
zijn artikel als volgt:
Maar mijn oordeel is dat: de
Goden zouden ongelijk hebben
de wereld van kwalen te verlossen
waarmede zij zoo volkomen
is vergroeid, dat zij er met
geen middelen aan verzaken
wil.
Heb-det vast, schele?
Maar als de Goden ongelijk zouden
hebben de wereld van zijn kwalen
te verlossen, waartoe dient dan
nog het gebed en de boete, dat de
bisschoppen ons aanbevelen?
Met de revolutionnaire taal van
Wannes kan er een staking van
gebed en boete uitbreken, waarvoor
we elke verantwoordelijkheid
van de hand wijzen.
Het rumoerige
Buenos-Aires
Buenos-Aires moet een stad zijn
met warme politieke driften.
Volgens de redaktie van de
NIEUWE ROTERDAMSCHE COU­
RANT grijpen daar niets dan politieke
moorden plaats, en als er eens
een niet-politiek drama gebeurt,
wordt het speciaal vermeld, zooals
dit het geval was enkele dagen geleden.
Aldus.
EEN NIET-POLITIEKE MOORD
TE BUENOS AIRES
De manager van de plaatselijke
afdeeling te Mexico (stad)
der Bank of Montreal is vermoord
door een ontslagen employé
— een Engelschman.
Deze heeft zichzelf aangegeven
bij de politie.
Ge ziet het dus in den titel: een
metapolitieke moord.
Dat moet een heele gebeurtenis
zrjn te Buenos-Aires.

KOEKOEK
Het parlement ls overgebracht naar
de lokalen van het Nationaal Radio-
Instituut.
Vóór het gebouw bevinden zich 200
politieagenten en een regiment
gendarmen met machiengeweren,
onder de persoonlijke leiding van
Devèze.
Alleen de ministers worden binnengelaten.
M. DE BROQUEVILLE. — Allo
allo, hier het Belgisch parlement!
Dames en heeren, de socialisten be
weren dat de regeering dictatoriale
bedoelingen heeft, maar hét feit dat
wij het woord vrij laten voor de radio,
is het beste bewijs dat wij de demokratie
beschermen.
Dames en Heeren, de socialisten
beweren dat ik de grootste leugenaar
van de wereld ben, dat ik Coppée
onder mijn hoede genomen heb, dat
ik een absoluut onbetrouwbaar personage
ben. Zij zeggen dat men de
valschheid op mijn aangezicht kan
lezen. Welnu, ik vraag het u, geachte
toehoorders, merkt gij iets bijzonders
aan mij? Niemand spreekt, en ik
mag dus aannemen dat gij den socialistischen
laster niet gelooft. Met uw
goedkeuren verklaar ik aan de socialisten
dat zij gelogen hebben. Dat zij
bewijzen geven. Zij zwijgen. Hoort gij
ze zwijgen? De socialistische lasteraars
houden hun mond. Ik daag ze
uit te spreken. Maar zij zwijgen nog.
Is er nog een ander bewijs voor noodig.
dat zij de leugenaars zijn?
M. DEVEZE. — Allo, hier Napoleon,
pardon, Devèze. Geachte toehoorders,
ieder Belg heeft tot plicht zijn
vaderland in stilte te dienen. Ik dien
liet in stilte, dat durf ik wel zeggen!
Toen ik minister werd, stonden onze
provinciën open voor 't pakken. Nu
kan ik u verzekeren, dat geen vijand
het beproeven moet ons aan te vallen.
Beneden voor de poort staan mijn
gendarmen, en alle Belgen dien naam
waardig beminnen de gendarmen. Dat
cr maar een socialist beproeft hier
binnen te dringen, en hij wordt doorzeefd
door mitraljeuzekogels! Dat zal
hem leeren mij te willen aanranden!
Want wie mij aanvalt, valt het vaderland
aan!
Hier sta ik dus op de bres om het
vaderland te verdedigen, te midden
van het gevaar! De micro kan giftgassen
bevatten, maar in mijn voorzienigheid
heb ik maatregelen genomen.
Want als ik moest bezwijken is het
land om zeep!
M. CARTON DE WIART. — Allo,
allo, hier Edmond Rostand! Pardon,
Racine! Ach, ik bedoel Carton de
Wiart. Het werk van de ouderdomspensioenen
is zoo zwaar, dat men mij
al het ander werk heeft afgenomen.
Laat mij toe u in klare bewoordingen
het nieuwe stelsel der ouderdomspensioenen
uit te leggen. Ziehier, doet
uw oogen open. Het kadastraal
inkomen van de kruiwagens voor de
industrie-arbeiders zal met de voedingsrente
van den echtgenoot die
in rechte linie in de landbouwgemeenten
van meer dan 3000 inwoners een
pensioen ontvangt als staatsambtenaar
worden samengerekend om het
vrijgesteld minimum van de krisistaks
op de luxe-automobielen te bepalen,
dat 25 t.h. zal bedragen van
de wedde indien de schoonzuster hm...
hm... het werk van de ouderdomspensioenen
is zoo ingewikkeld dat ik
vrees dat gij die luistert niet zult
begrijpen dat de hersenen van een
man, die zich wijdt aan de taak, kortom
als ge een oogenblik wacht zal
ik eens gaan kijken wat Pius daarover
geschreven heeft in zijn laatste
encycliek en dan zal ik u eens laten
hooren wat er uit mijn eigen koker
komt.
M. LIPPENS. — Hier ben ik. Het
hangt mijn keel uit en voor mijn part
kunt ge stikken. Als ge meent dat
we te veel bezuinigd hebben, dan zal
ik u eens mijn cijfers in uw smoel
zwieren, 't Gespuis wil zeker in de
weelde baden, maar ik verzeker u dat
een stomme werkman met zeven eens
en half per dag kan leven. Er bestaan
ceinturen om den buik toe te snoeren.
Gij, liberalen, beweert dat men een
beetje de toelagen aan de vrije scholen
zou kunnen verminderen. Stomme
schapekoppen, ik heb die zaak met
Janson besproken en zooals hij terecht
zegt, zou men integendeel van de
officieele scholen vrije scholen moeten
maken, want wij liberalen zijn voor
de vrijheid.
Overigens verwaarloos ik de officieele
scholen niet, en wij zullen nu
overal stortbaden inrichten, natuur-
AANPASSINGSVERMOGEN
Welk dier heeft het beste' aanpassingsvermogen
?
— De kip!
— Hoezoo? Emiel?
— Die legt de eieren tóch zóó, dat
te m het eierdODJe Dassenl
lijk met wijwater om niemands godsdienstige
overtuiging te kwetsen.
Maar wij moeten absoluut het aantal
leerlingen per klas vernoegen en
dus het aantal onderwijzers verminderen.
We moeten kort spel maken met
die pretentieuze kerels uit het onderwijs;
hoevelen van hen zouden er bij
machte zijn binnen de veertien dagen
een fortuin bijeen te vergaren? Zijn
dat mannen van de daad? Ze kunnen
niet spekuleeren, ze kunnen den
Congo niet exploiteeren! Ik veeg mijn
zolen aan hun verstand! De wereld
vraagt vuisten, tanden en matrakken,
en geen hersens. Hitier heeft gelijk
nondedju!
M. VAN ISACKER. — Beminde
parochianen, hier is er niemand, bijgenaamd
vertegenwoordiger van de
kristen-demokratie. Ik zou u allen
heden willen geven uw dagelijksch
brood, maar mijn mes snijdt niet en
ik kan er geen boterhammen mee
snijden. Ik zou uit mijn mond willen
sparen om u te geven, maar ik kan
toch uit den mond van Jaspar niet
sparen...
M. JASPAR. — Sluit de radio afl
Godver!
SPEAKER. — Allo, allo, geachte
luisteraars, er is een defekt aan den
post, gelieft een oogenblik te wachten...
Allo, allo, hier minister Van
Is3.ckc 1*
M. VAN ISACKER. — Ik wilde dus
zeggen, dat M. Jaspar ook de arbeiders
bemint, en dat de kristen-demokraten
alles goedkeuren wat hij voorstelt.
Want als men op ons eene wang
kletst, bieden wij de andere aan.
M. JASPAR. — Allo, allo, hier
Jaspar; ons verleden staat borg voor
de toekomst. Het is onnoodig u uit
te leggen wat we zullen doen, ge zult
het op tijd en stond weten. De
gendarmerie is zoodanig versterkt, dat
de regeering kan instaan voor de
tevredenheid van alle klasse der bevolking.
Wij hebben reeds gezegd, dat
wij niet zullen raken aan de wedden,
pensioenen en werkloosheidsvergoedingen.
Met welk recht trekken de
socialisten al onze beloften in twijfel?
M. de Broqueville is toch een betrouwenswaardig
man! En nu salut. Wacht
met geduld.
M. POULLET. — Zoetckcs, mijn
lieve kinderkes, moeten wij braafkes
zijn. Iedereen moet bereid zijn tot het
laatste druppelken melkpappeken voor
het vaderlandje te vergietekens. De
kristen-demokratie mag vertrouwentjes
stellen in ons en haar lotteke iaveilig
in onze handekens. Slaapt zacht
M. SAP. — Foert!
M. JANSON.— Veertig dagen aflaat
voor alle luisteraars. Amen!

10 KOEKOEK
Brieven va n P i e r k en
INGEWIEKELDE FRAACHSTUKKEN
—Ebde gezien da de niewe keuninch
van Vrankereik ln Brussel gebooren
ls? Arie-FUepe-Marie-ToemoleeJon-Sosseflene-Pler
de Frans. Da moet een
schgoone feeste geweesd zijn op dienen
dop, als Zijne Mazestelt het elllch
waater ontflnoht uit de handen van
den biskop binst da de ga'rde republikein
de marseljezze afdraajdege!
— Waar hebt gij uw geschiedenis
geleerd, Pier?
— O! tis moegelijk dak een schgeute
mis ben in de naames en dat Lowle-
Bernar-Konstant-Irelne-Fleloktetes is
in de plaatse van Arie-Oktavie-Marie-
Bonafeture, maar ten is toch da klein
areur nie die ons kan weerhouwen van
ons vreugde te vervoegen bel dedie van
nén aanverwanten stamboom die ln
den loop der eewen zijn opregte wurtels
in ons faaterlants ertê geschgooten
eeft!
— Ge zijt niet één soheute, maar
twintig scheuten mis, Plerl De geboorte
van een prins wordt niet begroet
met de Marseillaise. Dat is het lied
waarmee de Fransohe koning in zijn
tijd bultengewalst werd.
— Kmeendege da die ruuze al lanch
belgelecht was, sertoe d«> de kleinen
Mairie-Uzenie-Prosper-Gledeejon-Saarel
in kweste, een loofbarre poóginoh gedaan
eeft foiges Tniews van den dach
om zijn pooletlek stantpunt op tzelvde
waa/terpljl te brengen als da van treepebliek!
— Hoeaoo?
— Luistert;
Z. H. Exc. Mgr. Harsoaned, bisschop
van Ohartres, heeft Woensdag
namiddag in het kasteel Putdael, te
Woluwe. het H. Doopsel toMredleud
aan Prins Henri-PhlUppe-Plerre-
Marie d« Prance. geboren den 14
Juli laatst, zoontje van den trraaf
en de gravin van Parijs.
Den 14den Julie is toch zeeker wel
den ferjaardaoh van treepebliek die
nog ieder jaar in ale steeden en durpen
geviert wort mee vetlantses en nen pebliken
bal zonder antree op den Kouter?
— 't Schijnt me veeleer, Pier, dat de
redakteur van 't Nieuws van den Dag
die het bedoelde berioht voor zijn blad
heeft opgesteld, een triestig lolleken
heeft uitgehaald! Een fransohe prins
van koninklijken bloede, die het met
zijn waardigheid zou weten overeen te
brengen van Juist het levenslicht te*
aanschouwen op den verjaardag van
de inneming der Bastille? Dan nog
liever dan 30n Februari zeker!
— Ales ls mcogelelk teegewoordicüi I
Kelk liever naar waadat er in Boorrjn
gebeurt ls!
— Wat?
— Zooals ge meschgien nie weet
zijn tnu aleene de klnders nie meer
die daar ln de seskes valen. maar ook
de menschgen die de Jaaren van tferstant
bereikt ebben. Ebde al iets ge-
Joort van Cdme Tilmant?
— Cöme Tilmant? Neen! Wie is dat?
— Neemd een aboonement op een
serjeuze gaazete en ge zult tweeten.
— Wat bedoelt gé daarmee? Weeral
't Nieuws van den Dag?
— Seesa! Cöme Tilmant eeft d'éllege
Maareja nen espres-lnterview afgenoo»
men en Tniews van den Dach eeftet
ln de gaazete gesteld:
ONDERVRAGING
Na 49 sekonden. Juist geteld met
het uurwerk ln de hand door de
ooggetuigen, richtte Cöme alch terug
op. Onmiddellijk werd hll onder,
vraagd door den Eerw. Pater Lenain,
van het Oezeltchap Jesu. schrijver
van een theologische studie over
Beauraing, en door verscheidene g«neesheerën.
waaronder doktors Malstrlaux,
Vervaecke, De Vulder, enz.
Wat heeft de «verschijning» u frezend?
ZIJ sprak: «Hebt ge dit (jehêlm
reeds Ingestudeerd?»
Ik antwoordde: «Ja. ia net mosre-
Wfc?»
En weer sprak «ZIJ»: «Het ls mogelijk.
Men twijfelt, men volst u op;
komt Zondas; terug.»
— Heel duidelijk is het niet, dunkt
me, niettegenstaande de 49 sekonden
en die ooggetuigen met het uurwerk
in de hand!
— Dade is waarschgelniyk ook de bedoellnoh
nie en kebbe ezoo ln mijn
gedagt da d'éllege maacht de kunste
kent van de mensohgen aan tlljntse te
houwden en da ze daar beezich is mee
nen fuiljeton te schgreiven in elvendertich
oofstukken, zooda tnog eenige
maanden kan aanloopen feurdat wij
d'ooploozinch van tkruiswoorderaatsel
van Boorijn zulle kennen...

. A A » . ë / S

12
DE PAUS
De paus vertegenwoordigt God,
In deze aardsche streken.
Hij hoedt de zielen voor de mot.
Die soms er in kan steken.
't Is evangelie, wat hij zegt
En nimmer kan hij feilen.
Hij is zoo knap en onderlegd,
Dat niemand hem kan peilen.
Als Christus heeft hij geen en-steen
Om 't moede hoofd te vleien :
Een pluimen bed en anders geen,
Bedekt met kanten spreien.
Hij spreekt behoorlijk als niet een.
O, neen, ik wil niet spotten.
Zoo zegt hij: « Kust mijn grooten teen •»,
In plaats van : « Kust mijn botten ! »
Hij is een echte demokraat
En blyft niet opgesloten.
Maar laat zich dragen langs de straat
Door zijn geloofsgenooten.
Nooit doet hij mee aan politieK,
Dat zou ons Heer niet willen.
Geeft enkel soms per encycliek
Een dosis godsdienstpillen.
Ge vraagt u waarlijk met den schrik
op 't lijf af waar de menschen hun
plezier in vinden!
Stel u voor dat er nu in Duitschland
een lollekesheer ls, die bewijzen wal,
dat Hitler's grootmoeder een Jodin
was!
Met zoo'n systeem kunnen ze gemakkelijk
tot aan Eva opklimmen. En
tangezien deze eerbiedwaardige dame.
die ons aller overgrootmoeder is, alles
behalve arisch bloed ln haar aderen
had, ken men bewijzen dat wij eigen­
lijk Isaac of Levy heeten in de plaats
van Ivo of Pier.
Men is er toe gekomen alluminiumvaolen
te maken. Dat stond gisteren ln
alle gazetten te lezen. Nog een beetje
en de uitvinder wordt gedskoreerd.
Het ls sinds lang dat wij de houten
kasserol uitgevonden hebben en er ls
nog niemand, die daar een woord over
gerept heeft.
Te Port Elisabeth, ('t is verre van
hier), woont een 70-Jarig man, die ln
45 jaar. nog niet geslapen heeft.
In den Senaat zitten er verschillende
die in 45 jaar nog niet wakker geweest
zijn.
Onze vriend. Dr. Pangloss mag er
zich ln verheugen een meid te bezitten,
die muzikaal aangelegd ls. Zij
speelt namelijk de eerste viool in zijn
huis. Verleden week..echter, liet ze bij
den schoonmaak- de buste van Beethoven
uit baar handen vallen, met het
ongelukkig gevolg dat de kompositeur
dèr 9de symphonie zijn rechteroor naar
de vaantjes was.
— Wat hebt ge nu uitgericht? riep
Dr Pangloss vertwijfeld uit.
—O! antwoordde Marie, 't ls maar
een half ongeluk: hij was toch doof!
KOEKOEK
Berijmde schelmerijen, 80
Hy sluit alleen verdragen af
Met heerschers aan de mode.
Soms is het koren, meestens kaf
Nu Satan dan Gods bode.
Hij ziet alleen maar naar 't belang
Van zijnen heiligen winkel.
Aanziet dan ook als englenzang.
Het lustig... geldgerinkel.
«Wat brengt het aan myn schapen op?»
Is d'eerste zijner vragen.
Hij geeft in dezen zin volop
Koncessies of verdragen.
Of zij waarmee hij zaakjes doet
Ook plunderden of moordden;
Dan zegt hij toch : « Helaas, het moet,
Terwille van de oorden. »
Een priestermoord of kerkenbrand
Is niet te vergelijken,
By 't breken van den hechten band
Met heerschers en met rijken.
Wat my' betreft, gezant van God.
Ik zeg u toch, intusschen,
Dat gij, beruchte zevenzot,
Mijn teen niet eens moogt kussen !
GORGIAS. .
>
Een gepast geschenk
Een Italiaansche dame heeft bij
haar overlijden een kostbare reliek af-,
gestaan aan de Vereenigtng voor Dierenbescherming
te Turijn; n. 1. een
haarlok van Napoleon.
Daarover lezen wij ln «Het Laatste
Nieuws»:
De haarlok ls kastanjebruin, zeer
fijn, omgeven door een witten:,
draad en gewikkeld ln papier.
De verwachting ls gespannen
voor de opening van het kistje.,
dat thans nog verzegeld ls.
Dat «de verwachting gespannen is»
kunt ge begrijpen. De onze ls het niet
minder.
Het plezierigste van de zaak is echter,
dat mevr. Ada Scavini. — zoo heet
Inderdaad de liefdadige schenkster in j
kwestie —, juist bovengenoemde vereenigtog
als erfgename heeft verkozen.
Napoleon als patroon en heilige der
dierenbescherming.
Misschien ls het in aandenken vao
de kavaleriepaarden, die de keizer ln
den loop van zijn krijgsverrichtingennaar
den paardenhemel heeft geholpen?
Zonder van de menschen te spreken».

KOEKOEK
V E R T E L L I N G E N VAN J O H N T A Y L O R
(Vervolg).
Watihoogeropiin die reeks: 'n. Schuchtere,
oude jonge dochter van bij de
zestig, nog in goeden staat. In heur
genre *n soort innocence van groote
eenvoudigheid, die nog gilletjes slaakt
als ze 'n mannenvinger op den achterwand
van haar ribbenkast voelt tikken.
Zij glimlacht met 'n toegeknepen
pruimenmondje, dat blijkbaar eveneens
geschikt is voor 'n bedenkelijke
verbreeding. Vermoedelijk is zij 'n
geldibeleggingsoccasie, die wellicht door
'n huwelijksadvertentie aan den naast
haar zittenden man werd gekoppeld.
— HU is jonger dan zij, omtrent de
vijf en veertig, den indruk gevend gelaten
te zijn in z'n lot. 'n Weduwnaar,
die gelijktijdig langs twee kanten uitziet.
Terwijl z'n eene oog naar het
noorden ziet, kijkt het andere naar het
zuiden. Menschen, die van optiek geen
begrip hebben, noemen dat scheelzien
Ze ftuden goed doen daarover niet
te spreken. De zoogenaamde schelen
weten bliksems gosd wat ze onder de
oogen krijgen, zelfs al willen ze nooit
'n bril gebruiken of maar met een oog
aten. Deze bruidegom bedient zich van
'n glimlach als die van 'n Shakespearsohe
nar, met de weerspiegeling van
'ia zweem levenswijsheid. Zal ook hij,
met z'n kalen knikker, de stormen der
toekomst trotseeren?... Hoeveel van
al die zoogenaamde gelukkige huwelijksparen
met bun ultra-glimlachende
gezichten, zouden er nog by elkaar
zijn?... Hoevelen, van beide zyden,
hebben hun woord van trouw ongeschonden
bewaard?... Dat weet u natuuriyk
niet... Ik ook niet... Dat is
'n vraag zooals er duizenden gesteld
worden, maar waarop de statistiek geen
vat heeft. Bij de bruid en bruidegomsportretten
zijn er ook jongere
paren, die beter scMjnen bij elkaar te
passen. Doch met zoovelen als. ze zyn
hebben ook zy den gebruikeiyken
glimlach op de lippen, het is 'n wereldtentoonstelling
van niets dan vriendelijke
menschen. Zou daarmee niet
het beloofde land te schepipen zyn?...
Hei land van den glimlach, met andere
dan operettenmuztek... In menig étalage
ziét men ook de beteekenlsvolle
personages der hoofdrollen in zilveren
gouden en diamantenbruiloften, als
oud-stryders, die ook 'n zeker aantal
oorlogen achter den rug hebben, waarvan
ze nu de frontstrepen dragen. Hun
glimlach heeft 'n gansch andere betèekenis,
daarbij is, meen ik, geen
sprake meer van .elgeniyke koketterie,
ïn hun glimlach ligt 'n heele levensgeschiedenis
opgesloten met eb en
vloed van vergane dingen. Aan hen
m'n eere-salut!... Al beschouw ik ze
niét als onbekende soldaten. Dan heb­
P O R T RE TT EN
ben we nóg de physiojiomies der af-
: zonderlrjke gekiekte in leeftyd .verschillende
dames en heeren, ook weer
allervriendeiykste exemplaren.
Ik kon m'n lust, om toch eens met
'n paar van die alleenstaande of zittende
photogenieke vrouwelijke beminnelijkheden
kennis te maken, niet
bedwingen, en ik nam het excentrieke
besluit om naar 'n gerenommeerd fotograaf
te gaan voor wiens etalage
ik onder de talryke geëxposeerde portretten
'n keuze deed. Ik wilde kennis
maken met 'n jonge en 'n bejaarde
dame, de twee van de meest Vriendeïyk-kijkende
gezichten, die daar te bewonderen
lagen: een, volgens de fototo
althans, mooi meisje van zoowat 23
en 'n dame van ongeveer 40 jaar. Ik
stap den winkel binnen, tref daar de
bediende, welke ik verzoek zoo goed te
zyn mU bet adres van bedoelde dames
te willen bezorgen, daar ik deze wel
kende, zei ik zoo maar, doch wier Juist
adres me was ontgaan. De door mij
gewenschte adressen werden me zelfs
ook nog met de namen opgegeven.
Bescheidenheidshalve zal ik u noch
de adressen, noch de familienamen
van die personen noemen. Wél mag
ik u zeggen dat de jongste van beiden
Lliian heette. Niet te verwarren met
zekere filmactrice. De andere was. Elisabeth
genaamd. Ik stelde mezelve de
vraag naar welke van de twee lieftalligheden
ik het eerst zou .gaan, en
onder welk voorwendsel lk er zou aanbellen.
Voor my ging het voornamelijk
om 'n kleine psychologische studie, 'n
bevrediging van m'n weetgierigheid in
— Die arme Louis! Hy komt gedood
te worden in' een ongeluk!
— Er zijn toch kerels, die geluk
hebben: 't is nauweiyks 8 dagen, geledén,
dat hij een verzekering op het
leven heeft genomen!
13
die richting. Het kwam er nu op aan
een dag te doen vaststellen, waarop
ik de twee vizietes zou kunnen afleggen.
Dat liep gesmeerd. Daar ik 'n
drietal dagen geleden de dames telefonisch
had kunnen bereiken, kon ik
aldus het door haar te verkiezen uur
op 'n Donderdag doen bepalen, waarop
ik m'n viziete voor m'n zoogenaamd
liefdadig doel zou brengen. En ik
schikte het zoo, dat ik allereerst zou
gaan bij... (de jongste, dacht u zeker?)
... Mis! Al klonk ook de stern van de
jongste me zeer sympathiek, toch
mocht ik voor me zelf geen inbreuk
op de wellevendheid maken en moest
ik dus eerst de oudste de eer aandoen.
Trouwens, het ouderdomsversehil had
voor myn doel niet eenig bUzonder
belang. De zal niet ontkennen, dat er
sonus wel eens van de onverklaarbare
motleven zyn, die 'n mensch eer dryven
in de armen van... pardon, ik
bedoel, die 'n mensch eer doen wijken
voor de charmes van den eenen dan
die van den anderen persoon. — Dus
de gebeurtenis zou op Donderdag 15
Juni plaats hebben, welke dag met 'n
prima-prachtweder gezegend was. Te
3 u..r moest ik by Elisabeth S... en te
5 uur by Lflian D... zün.
Op klokslag drie uur stapte lk juist
uit m'n auto voor de woning van Miss
of Misses Elisabeth S... Ik druk op
den belknop, het dienstmeisje opent,
ik geef haar m'n vizietkaartje, wordt
in de ontvangstkamer gelaten, de meid
verdwijnt, ik zet me en wacht... Van
op m'n stoel bekijk lk de met gravuren
en schilderijen versierde muren...
schilderijen die noch artistieke nóch
geldelijke waarde hebben. Men kan van
op 'n afstand wel zien, dat die paneelen
met de hand werden geschilderd.
Van het soort seriewerk, dat veelal
in gevangenissen of speelgoedfabrieken
ver?aardigd wordt. Hier en daar prykten
ook familieportretten van zeer
ouden datum, maar zonder glimlach,
uit 'n tyd dat de fotografen er nog
op gesteld waren de mensehen meer
s.ux sérleux te nemen. Opeens hoor
ik iemand, op Ietwat duitsch-militairen
stap, de spreekkamer naderen. De
deur wordt geopend, waardoor 'n dame
de kamer binnentreedt. Het is
Misses Elisabeth S... Ik had ze niet •
zoo dadeiyk herkend als zy het me
2M niet gezegd had. Ze was van 'n
respektabele lengte, eigenlijk te lang -
om te melden, en ze glimlachte nu
heelemaal niet... Integendeel, ze be»
keek me met 'n blik als van Iemand»
die uit z'n slaap gewekt was, en ze had
'n snor, die op haar portret niet wa*
opgenomen. Precies als op de fllia;
wat niet wenschelijk is,.er ail
(Ver volgt).

in
KOEKOEK
Uit het leven van den platte
De Platte werkte nu op een fabriek.
Hij had daar kennis gekregen aan Jaak
Zondervan, een bloed van een Jongen
die eigenlijk niet goed wist of hij langs
vóór dan wel langs achter leefde. Ik
zeg dat maar bij manier van spreken,
i want Jaak wist heel goed dat hij b.v.
langs achter leefde: hij had maar te
luisteren als hU boonen gegeten had.
Dat er een streep doorliep bij Jaak,
dat ook kon men precies niet zeggen,
Ze zouden hem geen appelen voor citroenen
verkocht hebben, tenzij op
één punt: op het stuk van de liefde.
Maar daar moest onze Jaak zioh niet
over schamen, beweerde de Platte.
Daar waren groote genies die zich in
dat opzicht lieten bedotten. Ge kunt
verstandig zijn en toch naïef, althans
in liefdesaangelegenheden...
Van op de schoolbanken bleek onze
Jaak voorbestemd te zijn om als minnaar
een triestig figuur te maken.
Eens toen de onderwijzer een les over
de dieren had gegeven, had Jaak een
antwoord gegeven dat al degenen, die
toen met hem in de • klas hadden gezeten,
nog niet veigeten waren.
De leerlingen moesten e?n door den
meester begonnen zin voleinden..
Zoo had de meester dan gevraagd:
— Het paard?
— ... hinnikt, had er een geantwoord.
En zoo ging dat voort:
— De muis?
— ... piept.
— De kat?
— ... miauwt.
— De ezel?
— balkt.
En toen was het aan Jaak geweest
om te antwoorden.
De meester keek hem aan en vroeg
toen:
— De liaan?
Waarop Jaak h*d geantwoord:
— kruipt op de kiekens.
De klas had het uitgebruld en Jaak
begreep maar niet waarom de meester
hem met ocgen als fietslantaarns had
aangekeken.
' Maar dat alles was nu Lang geleden.
Jaak was nu ruim twintig, en op zekeren
dag had zijn vader gezegd:
— Jaak jongen, het wordt nu tijd
tia-t ge naar een meisken uitkijkt om te
trouwen.
Dat was gauwer gezegd dan gedaan.
Jaak had zijn verlegenheid medegedeeld
aan den Platte die gezegd had:
— Laat dat maar aan mij over, Jaak,
ik zal wel een braaf en een deftig meisken
voor u zoeken, eentje dat u past
als een handschoen.
, En 's Zaterdags daarop was de Platte
afgekomen met een meisken, een
b'.ondine, een mollig ding met puttekens
in heur kaken en oogen zoo blauw
•ls den hemel. Bertje heette, ze.
Jaak was er dadelijk mede in zijn
schik.
Het duurde niet lang of Jaak mocht
bij het' meisje aan huis komen. Het
viel Jaak óp dat haar ouders zoo vriendelijk
déden tegen hem en hem in
zijn onderneming aanmoedigden. Zooveel
gezonden zin bezat Jaak tóch, dat
dit hem vreemd voorkwam.
—-'t Gaat hier allemaal te gemakkelijk,
overwoog hij.
Men liet het jeugdige koppel alleen,
Jaak beducht om onbestemde gevaren,
vertelde alleen maar wat oVer schoone
boeken die hij gelezen had. zoodat het
meisje eigenlijk zijn rol moest overnemen.
Eens had ze zioh naar hem toegebogen,
was met haar hoofdje tegen zijn
schouder komen aanleunen en had
Jaak in zijn hand genepen. Dat vond
Jaak al iets ongewoons.
— Het ziet er me toch niet tie rechte
meld uit, dacht hij, zoo familjaar
als ze doet van stonden aan.
Bertje had een Jong broertje. Jaak
zou dien bengel eens arglistig uitvragen.
Op een schoonen dag deed de
gelegenheid zich vóór.
— Pönsken, zei Jaak, kom eens hier
ventje.;.
— Ja, nonkel Jaak, wat ls er...
— Tk moet u eens iets vragen. Is
uw zuster ultijd zóó.
'— Hoe zoo, nonkel Jaak?
— Ja, zóó familjaar, zoo lief...
— Zeker nonkel Jaak...
— Hoe weet gij dat?
— Omdat er hier al dikwijls mijnheeren
zijn geweest voor ons Bertje...
— Zoo, zoo, zei Jaak. En lel ze dan
ook altijd heur hand op de hand van
die mrjnheeren?
— Neen, dat niet zei Ponsken...
— Neen? zei Jaak met een zucht
van ver'.lcjhitlng...
— Neen, herhaalde Fonsken, ze lei
die dan gewoonlijk op hun bil.
Nu wist Jaak genoeg.
Hi) ging zijnen nood klagen bij den
Platte.
VOORZORGSMAATREGEL
— Allo! Kunt ge me niet zeggen of
de kapitaalaandeelen van de trams
van Hónolulu verhandelbaar zijn op
de Beurs?
Deze lachte hem vierkant uit.
— Ze moet heur hand toch" ieverans
leggen, zei die nuchter.
Maar Jaak wilde van haar niet meer
weten. Hh' zou zelf wel uitkijken naar
een meisken.
Eindelijk had hij wat ontdekt, een
meisje, pas achter moeders rok uit,
onnoozel als een schaap.
Jaak bracht ze op een Zondagnoen
mede naar huis. Vader die het kind
eens aandachtig opgenomen had, had
bedenkelijk het hoofd geschud. Toen
het vrijende paartje was weggegaan,
zei vader tegen zijn vrouw:
— Bc geloof dat onze Jaak het groot
lot uitheeft.
— Waarom?
— Wel, dat ziet er me een kind uit
die nog stommer is dan onze Jaak.
— Ze zullen wel leeren, zei moeder
zakelijk.
Vader piekerde over den bruidsnacht
van zijnen zoon. Hij moest den
kerel toch een beetje uitleg geven.
Maar hoe? Daar zat de moeilijkheid...
Vader werkte op dezelfde fabriek als
Jaak. Zekeren keer, tijdens schafttijd,
nam vader Jaak onder den arm. Hij
troonde hem naar de machinekamer.
— Ge gaat nu trouwen, Jaak, zei vader
plechtig en trouwen is geen kinderspel.
Vooral niet ln de beginne. Ge ziet
daar die machine, he? De machine is
als het léven... Daar hebt ge b. v. den
piston die leven geeft aan de machine.
Kijk wél hoe'dat gaat...
Jaak keek zich de oogen uit. Na een
oogenblik te hebben nagedacht zei
Jaak:
— Ja, vader dat zal wel gaan. Maar
hier, kók, en Jaak wees op den dynamo,
zie eens hoe die bollen draaien!
Dat zal ik er niet kunnen bijdoen, zulle!
Jaak trouwde. Zijn vrouw zat er
warmpjes bij. Zijn schoonvader had
zelfs een auto en zijn dochter, Jaak's
bruid, kon chauffeeren. Het Jonge
paar mocht als huwelijksreis een.ritje
met de auto maken.
Jaak en zijn wederhelft vertrokken.
Ze gingen een reisje maken van drie
dagen.
Toen ze van de reis weerkeerden,
stond de Platte zijnen vriend Jaak óp
te wachten,
— Wel, Jaak, hoe is 't verloopeh?
— Buiten alle verwachting.
— Bravo!
— Ja, maar den eersten avond zijn
we ln panne gevallen.
— Zóó, lachte de Platte.
— We zijn maar tot Thienen geraakt.
De Platte, lachte fijntjes:
— Tot tien, zei hij?
— Ja, knikte Jaak, die niet zoo nauw
geluisterd had.
Daarop bekeek de Platte Jaak en
riep zóó hard hij kon:
— Stoeffer!

KOEKOEK
De wandelende idioot
EERSTE HOOFDSTUK.
HOE DE BEOEFENING VAN
DE FILOZOFIE IEMAND
VAN DE FILOZOFIE KAN
AFBRENGEN
Paneel had met zijn dertigste jaar
een groot verlangen in zijn hart voelen
ontwaken om de waarheid te kennen.
De waarheid over alles, over de
wereld en over God, over de menschen
in 't algemeen en over zich zelf in het
bijzonder. Waar kon hij beter deze
wijsheden ontdekken dan bij de fllozofen,
en Paneel had dan ook in goedkóope
uitgaven de werken der filozofie
verzameld, van Anaxerxes tot
Hitier, over den Bijbel en Freud, zoowel
als van de Indische heilige boeken
tot aan Het Leven van Ford. Zoo
meende hij met den tijd alle eeuwen
en alle werelddeelen te kunnen overspannen
met zijn geest.
Met zulken ijver had hij zieh aan
het werk gezet, dat alle andere geneuchten
ln het niet verzwonden, en
hij Zelfs zijn minnares vergat, die hem
ten slotte op een avond kwam opzoeken
en met de handen ln de heupen
toesnauwde:
— Wil ik u wat zeggen? Gij draagt
horens! Dat hebt ge nu gewonnen met
uw schandelijk gedrag tegenover mij.
Paneel scheen de zaak niet tragisch
op te vatten en daar hij juist het vlijmende
hoofdstuk van Schopenhauer
over de vrouwen had gelezen, zas hij
Allentje scherp aan en maakte halfluid
de bemerking:
— Inderdaad, uw schouders zijn
nogal smal.
Allentje, die Schopenhauer niet ge- {
lezen had, begreep toch al de verachting
die in deze woorden besloten lag,
en beet hem terug:
— En gij? Met uw breede schouders,
ge meent zeker een stier te zijn, os!
Paneel glimlachte, want hij was
sedert lang genezen van allen mannelljken
trots.
— Ge gelooft het misschien niet?
sarde Allentje die zijn glimlach verkeerd
opvatte als een teeken van zelfgenoegzaamheid.
Ik zal u wat zeggen
dat u zal doen begrijpen! Ge waart
al een horendrager van den derden
dag dat ik u kende!
Paneel zag Allentje verteederd aan.
Hij kon best begrijpen dat ook nog een
andere man haar begeerd had, want
zij was met haar smaüe schouders en
haar fijne lendenen een niet te versmaden
brokske. Maar nu was hij
daar niet meer om begaan, en hij zei
alleen:
— Ik wensch u, dat ge van mijn
medeminnaar meer plezier zult beleven
dan van mij.
Allentje's woede brak voor zooveel
teederheid en zij wierp zich om den
hals van Paneel.
— Paneelke, snikte ze, Paneelke, ik
wist wei dat ge van mij hield.
Het kostte Paneel heel wat moeite
aan een totale wurging te ontsnappen,
waarna hij stotterde:
— Maar ik laat u aan den ander,
ik wil u niet ongelukkig maken
— Bij u alleen is mijn geluk, snotterde
Allentje.
— Alleen, alleen, herhaalde Paneel
werktuigelijk, alleen, Ik kan niet anders
dan alleen
Het was een pijnlijk tooneel. Paneelke
zou ten slotte bezweken zijn voor
Allentje, hadden de tranen niet zoo
overvloedig uit haar oogen gedobberd.
— Snuit uw neus, zei hrj.
En dat brak eenigszlns zijn ingehouden
woede, want als er. iets was ter
wereld, dat Paneel in woede kon doen
ontsteken, dan waren het vrouwentranen.
Ten slotte, en al was het maar om
van Allentje af te geraken, moest Paneel
een deel van zijn avond de filosofie
laten rusten om vleeschelljker genoegens
te smaken, waarna het melske
vertrok met een bevend:
— Tot morgen
De rest van zijn avond gebruikte
Paneel om te verhuizen. Hij betrok
een zolderkamerke dat bestond uit
een gewezen witten plankenvloer, een
versch gekalkte zoldering en vier dito
muren. Op een kruiwagen had hij er
zijn tafel, een stoel, en zijn boeken
heen gebracht.
Zoo wijdde hij zich daar veertien
dagen lang aan de filozofie, wat hem
tot zoete en bittere overwegingen leidde.
Die overwegingen waren zoo veelvuldig
van aard, dat wij er hier geen
flauw denkbeeld kunnen van geven.
HU vernam uit Kant, dat de mensch
niet bestaat, maar alleen denkt dat
hij bestaat; en dus bestaat. Van de
Grieksche filozofen verham hij, dat
het water de oorsprong ls van alles;
alsook dat alles van het vuur voortkomt.
Hoe dieper hij doordrong in de wijsheid,
hoe duisterder hem alles werd.
En een zekere onrust ontwaakte in
hem. Leef ik nog? En bestaat de wereld?
Hoe zou het met Allentje zijn?
En andere vragen kwelden hem. Ik
weet niet veel, dacht hij, maar mag
lk aan de" wereld onthouden wat ik
weet.
Hij had door zijn melkboer en bakker
vage geruchten vernomen over
krisis en dreigenden oorlog, over de
mislukking van den aardappelkweek,
over de weersgesteltenis die sombere
afwijkingen begon te vertoonen en den
loop der seizoenen in gevaar bracht.
— Kan ik daar niet wat helpen?
vroeg hij zich af.
En hij vond honderden redenen om
45
zich met het bestel van de wereld te
gaan bemoeien. In waarheid wilde
hij een luchtje scheppen, maar dat
wilde hij zich niet toegeven, want dan
zou al zijn filozofie tot niets gebaat
hebben.
HOE HET LAND
TE REDDEN?
Zoo kwam Paneel weer op de straat,
na een vrijwillige opsluiting die maanden
geduurd had. Hij merkte al dadelijk
een groote verandering in het
openbare leven. Vele mannen, ontelbare
mannen liepen blootshoofds. Paneel
ondervond dit als iets onzedelijks.
Was dan de moraal zoo diep gezonken,
dat niemand er nog aanstoot
scheen aan te nemen dat men met
ontblooten schedel sliep?
Nu begreep hij Ineens waarom zijn
vaderland ten onder ging.
— Ik moet handelen! dacht hij.
Den eerste die blootshoofds voorbij
komt, sla ik den hoed van den kop.
Toen hij het volgend oogenblik zijn
voornemen ten uitvoer wilde brengen,
stelde hij vast dat het juist het kenmerk
ls van bloote hoofden, dat er
geen hoed op staat.
— 'k Zal toch wel een middel vinden!
sidderde hij.
En regelrecht trok hij naar het ministerie
van oorlog, waar hij een dringend
onderhoud met den minister
aanvroeg.
— Waarom? zei de deurwaarder
barsch.
— Om 't land te redden! wedervoer
Paneel.
De deurwaarder verbleekte, boog
diep, en ging den bezoeker aanmelden.
Paneel trad het volgend oogenblik
het kabinet van den minister binnen.
— Een nieuw kanon? Een gasmasker?
Jen nieuw gas? Wat ls het?
vroeg minister Devèze.
Paneel zag hem medelijdend aan.
— Het een, noch het ander, sprak
hij dan traag. Het land gaat ten onder
aan de onzedelijkheid
— Het land gaat niet ten onder,
ik ben er nog! beet Devèze hem toe.
— Zeker, zeker, gaf Paneel hem
toe. Maar loopt gij zonder hoed op
straat?
— Neen lk, zei Devèze verbaasd.
— Daar hebt ge 't bewijs dat gij
een goed patriot zijt!
— Zet u, zei de minister en reikte
Paneel de hand over zijn schrijftafel.
Wat ts er ten uwen beliefte.
Wel, zei Paneel, het ls mij opgevallen,
dat honderden mannen tegenwoordig
hoedeloos op straat loópeo.
— En dan?
— 't Vaderland moet gewroken wol"
den!
— Ik begrijp niet goed Welk
verband?
(Vervolgt).

16 KOEKOEK
Humor van anderen