1 C. Verspreide literaire teksten van Jacob Revius ... - Enny de Bruijn

Bloemen, gestrooid op het graf van Frederik Spanheim
1. Gestorven is Polyander, l’Empereur geniet eeuwige rust,
nu wordt Spanhemius’ voet omspoeld door de bleke golf –
wie mag met beleid de doodsrivier hopen te ontgaan
als hij zelfs dit toppunt van wijsheid ziet sterven?
2. Waarom wil Spanheim zo snel naar de sterren toe vliegen? 5
Hij heeft het niet zonder zijn andere helft kunnen stellen.
Toen eerst Polyander de eeuwige eer had verworven
nam Caesar* zijn plaats in als Spanheims tweelingziel.
3. Nu heeft de afgunstige macht van het lot drie juwelen
– ontrukt aan de treurende aardebewoners – gehecht aan de hemel. 10
Verrijkt wordt de hemel ten koste van de behoeftige aarde.
Want ja, rijkdom wordt alleen aan de rijken gegeven.
4. Ik heb je beweend Polyander, geliefd en betreurd door de goeden,
ik heb je beweend, Caesar, aan mij ongelukkige ontrukt.
Nu ween ik om Spanheim, hoewel, vergun mij te zeggen, 15
niet hem, niet de overigen, maar mijn eigen verliezen beween ik.
5. De lente kwam aan op de zachte westenwindadem,
de frisnieuwe akker brak weelderig uit in bloei,
toen Spanheim – ellendig gezicht! – werd weggeraapt door de dood.
Voor anderen was het wel lente, voor ons was het harde winter. 20
6. Bleke dood, vijand* van de rechtvaardigen, ach! met zijn zeis
dwong hij Spanhemius naar de zwijgende huizen te gaan.
Wat moest hij? Was hij niet blind geweest, zonder verstand,
dan had hij, geloof ik, wel meelij gehad met zo’n dierbaar hoofd.
7. Toen de stem van mijn vorst me op aarde naar mijn vaderland riep, 25
riep de Vader me zelf naar mijn vaderland hier in de hemel.
Ik prijs me gelukkig! waar de Neckar-rivier al zo zoet was,
vloeien hier stromen van nectar, [nog eindeloos dieper en zoeter].
8. Wij deinsden terug voor de reis waar jij naar verlangde,
de lange reis naar de Neckar – maar we hoopten op je terugkeer.* 30
Nu rest ons geen hoop meer om jou nog te zien, Frederik,
ware het niet dat wij gaan naar de plaats waar jij heensnelt.
9. De geest zat bekneld in de grafkerker van het lichaam,
daarvan heeft mij Gods grondeloze liefde verlost.
Als iemand van jullie zijn blik ooit op deze steen laat vallen – 35
je ziet niet mijn graf, maar de grafsteen van graf en van dood.
10. O Rijn, onbedrieglijke trots van het land van de Palts,
en jij, nobele golf van het meer van Genève,
74