You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
'rin-.es Beatrix<br />
n Holland staat een huis, waarheen<br />
telkens weef' onze gedachten in een blij<br />
gevoel van zekerheid afdwalen. Dat is<br />
het witte sprookjespaleis van Soestdijk,<br />
waar we drie Oranje-prinsesjes nu veilig<br />
thuis weten bij vader en moeder.<br />
Thuis! — Teruggekeerd uit ballingschap.<br />
Opgenomen in den kleinen familiekring<br />
der Oranjes maar ook in den grooten familiekring<br />
van het Nederlandsche volk.<br />
Want voelen we 't niet zoo, dat die kleine prinsesjes<br />
toch eigenlijk ook een beetje aan ons persoonlijk toebehooren?<br />
Beatrix! — wie zal ooit de dag van haar geboorte<br />
vergeten!<br />
Nooit is het gereserveerde, toch wel 'n tikje stijve,<br />
Nederlandsche volk in spontaner feestjubel losgebroken<br />
dan op dien kaatsten Januaridag van 1938.<br />
Nog zie ik ze voor me, de arbeidsters van de Rotterdamsche<br />
chocoladefabriek, die in hun witte schorten<br />
de straat oprenden en zonder veel vieren en vijven arm<br />
in arm staken met de heeren van de scheepvaartkantoren<br />
en met de dienstdoende politieagenten voor<br />
een vroolijken rondedans; nóg hoor ik de schorre kelen<br />
van die baardige kerels van het lichtschip Maas, die,<br />
samengedrukt voor de scheepsmicrofoon op dat stukje<br />
verlatenheid, het Wilhelmus zongen nadat ze met de<br />
bel hadden geluid of er zeven dagen mist op komst<br />
3 moest worden ingeluid . . .<br />
Beatrix was van dat oogenblik af het peetekind van<br />
Nederland en toen ze op haar eersten verjaardag, met<br />
haar kaboutermutsje op, heur eersten officieelen rijtoer<br />
maakte door de vorstelijke residentie, voelden we ons<br />
blij en gelukkig in het rijke bezit van deze telg uit het<br />
Oranjehuis.<br />
Toen kwam Irene.<br />
Er was al spanning — er was al dreiging in de lucht.<br />
Het gedreun der soldatenlaarzen wisselde af met het<br />
hysterische geschreeuw van dien man, die alleen met<br />
zijn radioredevoeringen al de volken van Europa als<br />
schuwe vogeltjes bijeen deed kruipen.<br />
Ook in ons land was er vrees en druk.<br />
Oorlogsdreiging.<br />
Maar de zesde Augustus 1939 brak den ban.<br />
Een tikje teleurstelling over het feit, dat er geen prinsje<br />
geboren was, werd onmiddellijk weggenomen door de<br />
verteedering omdat de Prinselijke ouders dit kindje<br />
Irene — de vredebrengende — hadden genoemd.<br />
Kon het zijn, dat die naam voor Nederland een profetie<br />
inhield?<br />
TOEN DE OORLOG DREIGDE.<br />
De dreiging was steeds meer toegenomen.<br />
Ieder voelde, al wilde hij het niet toegeven, dat wannéér<br />
de brand zou uitbreken ons kleine landje aan de<br />
zee wel door het oorlogsvuur zou worden aangetast.<br />
April 1940. Prinses Juliana komt met de kinderen va:i<br />
Soestdijk naar 's Gravenhage.
Een groote menigte staat op het Noordeinde en in de<br />
Oranjestraat te wachten.<br />
Dan is het onze Koningin, die gevoelt, wat er in de<br />
harten omgaat. Mèt Haar kinderen en kleinkinderen<br />
(Ireentje wordt door haar vader, Prins Bernhard, gedragen<br />
) begeeft zij zich tusschen de menschen voor het<br />
paleis en roept luide „Leve het vaderland!"<br />
De kreet die opwelde uit het geperste gemoed van een<br />
volk dat achter den uiterlijken schijn van veel onverschilligheid<br />
hartstochtelijk hield van eigen land en<br />
taal en traditie en dat zich geen toekomst wilde denken<br />
zonder Oranje, waarvan immers het stamhuis al de<br />
eeuwen door verknocht was gebleven aan de zaak der<br />
vrijheid!<br />
De kinderen, de Oranjeprinsesjes, hoe klein ook, waren<br />
er bij, toen de nood Nederland en Oranje zoo dicht<br />
bij elkaar deed schuilen.<br />
De kinderen, de Oranjeprinsesjes, moesten wèg toen<br />
het duivelsche Nazi-geweld over 't kleine Holland begon<br />
te razen.<br />
Zwermen parachutisten waren rondom de Koninklijke<br />
Residentie neergelaten met het doel Regeering en<br />
Oranjehuis in handen te krijgen en daardoor de merg<br />
van het Nederlandsch verzet te ontzenuwen.<br />
In de schuilkelder van het paleis Noordeinde hadden de<br />
kleintjes wel voorloopig beschutting gevonden toen het<br />
Huis ten Bosch verraderlijk werd bedreigd, maar ook in<br />
het centrum van Den Haag bleek het niet veilig te zijn.<br />
Het was de Koningin, die den sterken wensch te kennen<br />
gaf om de dynastie veilig te stellen en er bij Haar 4
dochter op aandrong naar Engeland uit te wijken.<br />
Die er eveneens op stond, dat Z.K.H. Prins Bernhard<br />
zijn gade zou vergezellen en in veiligheid zou brengen<br />
om eerst daarna terug te keeren en zijn plichten als<br />
adjudant van H.M. te hervatten.<br />
NAAR CANADA.<br />
En zoo joeg op 12 Mei 1940 een kleine stoet van auto's<br />
en zwaarbewapende motorrijders van 's Gravenhage<br />
naar IJmuiden, waar de Engelsche torpedojager „Codrington"<br />
gereed zou liggen om de Prinselijke familie<br />
aan boord te nemen. Het verraad was nog sneller . . .<br />
nauwelijks in de haven aangekomen werd de groep<br />
van vorstelijke Engelandvaarders reeds bedreigd door<br />
een Duitsche bommenwerper, die een aanval inzette.<br />
Wonderlijk — een afgeworpen mijn, die den haveningang<br />
had moeten versperren, ontplofte toen de parachute,<br />
waaraan het projectiel werd neergelaten, zich<br />
niet ontvouwde en ... de „Codrington" kon vertrekken.<br />
Twee Oranjeprinsesjes, de een ruim twee jaar en de<br />
ander nauwelijks negen maanden, werden in veiligheid<br />
gebracht. Zij voeren in de schuimende wieling van het<br />
oorlogsschip naar Engeland om later, toen het oorlogsgeweld<br />
ook daar dreigde, met Hr. Ms. Jacob van<br />
Heemskerk naar Canada te worden gebracht.<br />
Saevis tranquillis in undes — rustig te midden van de<br />
woedende baren.<br />
De golven van het geweld verhieven zich boven de<br />
5 Nederlanden. De machten van het kwade heerschten<br />
NOK •»"' Moeder op schoot (Margriet)
overmoedig. De stem der vrijheid scheen voor goed<br />
gesmoord. Dan . . . kinderstemmen klonken boven het<br />
gejank der stoorzenders uit: de Oranjeprinsesjes spraken,<br />
een paar klanken, een paar woorden maar, uit<br />
het verre Ottawa.<br />
Het was ons als toekomstmuziek.<br />
Prins Bernhard had het bij het hijschen van de vlag<br />
boven de ruïne van de Hollandsche Kerk in Londen<br />
uitgeroepen en in de prille kinderstemmen werd het<br />
van Amerika uit bevestigd: „Nederland zal herrijzen!"<br />
Te midden van den druk snelde de mare door het<br />
vaderland: een derde Oranjeprinsesje is geboren,<br />
Margriet Francisca. Geboren in ballingschap.<br />
Genoemd naar 'n eenvoudige zeemansvrouw als een<br />
onvergankelijke eere van ons varend volk, dat dóór<br />
bleef vechten ook al scheen de vaderlandsche vlag zoowel<br />
door den Mof in Nederland als door den Jap in<br />
Indië voor goed te zijn neergehaald.<br />
Drie Oranjeprinsesjes bleven in de liefde van ons volk<br />
opgenomen. Al waren ze ook nóg zoo ver weg.<br />
In geheime kastjes, tusschen boeken weggestopt, bij<br />
nationale feestdagen te voorschijn gehaald en met<br />
oranjestrikken en kokardes aan den muur gehangen,<br />
waren de foto's der prinsesjes als kostbare panden van<br />
een blije toekomst bewaard.<br />
DE MEI DER VRIJHEID.<br />
Die toekomst is werkelijkheid geworden!<br />
God zij geprezen. 6<br />
inses Margriet
Links:<br />
Hargrietje voor<br />
't eerst I> eigen<br />
Rechts:<br />
Vader ziet zün<br />
tweejarige dochter<br />
terug
Na dien zwarten winter, dien wij nooit zullen vergeten,<br />
kwam de Mei der vrijheid.<br />
Reeds was de Landsmoeder in het bevrijde Zuiden<br />
aangekomen en volgde ook H.K.H. Prinses Juliana.<br />
Als opperbevelhebber van de Binncnlandsche Strijdkrachten<br />
vertoefde Z.K.H. Prins Bcrnhard al geruimcn<br />
tijd bij het geallieerde Hoofdkwartier en kwam met de<br />
stoottroepen mee naar 't vaderland.<br />
Hij was het, die mede deelnam aan het opstellen van<br />
de capitulatie-voorwaarden van Wageningen. Die als<br />
eerste binnen de benarde „Vesting Holland" kwam.<br />
En hij zag er de juichende steden en dorpen, de vlaggen<br />
wapperend tot boven de eenzaamste hoeven van<br />
ons wijde polderland.<br />
Hij zag er ook Zijn kinderen terug!<br />
Een enkel foto'tje clandestien de grens overgesmokkeld<br />
was tienduizendvoudig vermenigvuldigd.<br />
Daar hingen ze in de etalages, de streng verboden<br />
prinsessckiekjes, daar prijkten ze voor de ramen der<br />
eenvoudigen, die er veel geld voor hadden uitgegeven<br />
om zoo'n foto te bemachtigen en tegelijkertijd het<br />
ondergrondsch verzet te steunen.<br />
Zij waren het bewijs, hoezeer ons volk naar de hereeniging<br />
met héél ons Oranjehuis verlangde.<br />
IN AFWACHTING.<br />
Het heeft tot Donderdag, 2 Augustus geduurd vóór<br />
het Oranjegezin weer met elkaar vereenigd in 't vaderland<br />
terugkeerde.<br />
En wat ging het heel anders, dan we dat hadden verwacht<br />
!<br />
In de donkere jaren van druk stelden wij 't ons voor,<br />
of, evenals in 1813, de terugkeer van Oranje een plotselinge<br />
gebeurtenis zou zijn.<br />
Op een sleepboot zouden we den kruiser tegemoet<br />
varen, waarop de Koningin met Haar kinderen en<br />
kleinkinderen terug zou keeren en een geweldige menschenmassa<br />
zou zich verdringen bij Hoek van Holland<br />
of Rotterdam om Oranje in te halen.<br />
Het ging heel anders.<br />
Prins Bernhard en Prinses Juliana zijn ouders van<br />
onzen tijd.<br />
Prins Bernhard bestuurt zelf zijn sportvliegtuig.<br />
Prinses Juliana stapte daarom ook rustig met haar<br />
kinderen in het gereedstaande vliegtuig toen de „Queen<br />
Mary" te Gourock in Schotland was aangekomen,<br />
vloog naar Nederland toen de kinderen rustig in Londen<br />
waren ondergebracht, om Haar woning in Soestdijk<br />
in gereedheid te brengen, om daarna op dezelfde<br />
wijze weer naar Engeland terug te keeren.<br />
Toen wisten we, dat de thuiskomst der drie kleine<br />
Oranjeprinsessen eiken dag kon worden tegemoet<br />
gezien.<br />
Zou onze sportieve Kroonprinses wéér niet per vliegtuig<br />
terugkomen?<br />
Het was te verwachten.<br />
Maar waar zou het vliegtuig dan landen? Valkenburg,<br />
het vliegveld bij Leiden werd genoemd, maar ook<br />
Schiphol en Soesterberg. 8<br />
KindelUk weer<br />
allen l>ü elkaar
Nog even^posee-<br />
In elk geval werd de plaats van aankomst streng geheim<br />
gehouden.<br />
Zou het historische oogenblik voorbij moeten gaan<br />
zonder dat een historieschrijver daarbij tegenwoordig<br />
was? Lang en breed werd er op het bureau van<br />
„Trouw" in Amsterdam over gesproken. Van het<br />
vliegveld Teuge bij Apeldoorn was Prinses Juliana<br />
naar Engeland gevlogen en besloten werd daar de<br />
„wacht" te betrekken.<br />
Teuge bleek een goede zet te zijn geweest op het journalistieke<br />
schaakbord, want al vroeg in den morgen<br />
van dien historischen Donderdag kwam uit allerlei<br />
„geheimzinnige" verschijnselen vast te staan dat hier<br />
de Oranje-prinsesjes zouden landen.<br />
Maar . . . laat ik nu verder maar het woord laten aan<br />
collega Reckman, die de aankomst bijwoonde en voor<br />
de toekomst vastlegde:<br />
HET ORANJEGEZIN WEER IN 'T VADERLAND.<br />
Is dit het oogenblik, waar negen millioen Nederlanders<br />
met groot verlangen naar hebben uitgezien? Het<br />
oogenblik, waarop héél het Oranjegezin weer op<br />
vaderlandschen bodem zou zijn teruggekeerd en we<br />
ook kennis zouden kunnen maken met het in ballingschap<br />
geboren prinsesje Margriet?<br />
Ja, het vliegveld Teuge maakt historie, wanneer hier<br />
na elkaar drie vliegtuigen landen, waarmee Prins Bernhard,<br />
Prinses Juliana en hun drie kinderen aankomen.<br />
1 1 Maar het is alles zoo simpel en zoo menschelijk een-<br />
fotograaf Niet wegloopen, Margriet
voudig, dat wij de historie de historie laten en alleen<br />
maar zien een vader, die een kleine peuter van twee<br />
jaar in de armen drukt, die hij in 1 l<br />
/i jaar niet heeft<br />
gezien; een moeder, die voor al haar kinderen waakt,<br />
en echt Hollandsche meisjes, die met hun pop op rein<br />
zijn geweest en het fijn vinden, dat vader op hen staat<br />
te wachten. Het is omstreeks twaalf uur, als een kle :<br />
n<br />
sportvliegtuig, na eenige keeren boven het vliegveld ie<br />
hebben gecirkeld, op het vliegveld landt. Prins Bernhard<br />
met zijn onafscheidelijk filmtoestel in de hand<br />
wipt er uit en mengt zich tusschen de kleine groep van<br />
ingewijden, die weten dat direct de Prinses en haar<br />
kinderen zullen arriveeren. Er moet echter nog worde 1<br />
gewacht en . . . wachten duurt lang. Bij half een davert<br />
echter de lucht van het geronk van eenige vliegtuigen,<br />
waarvan Prins Bernhard de Lockheed-Hudson, een<br />
twee-motorig vliegtuig, aanwijst waarin Prinses Juliana<br />
zich bevindt. Maar ook voor hem zal het nog een verrassing<br />
zijn, wie er precies uit dit vliegtuig komen. Dc<br />
bestuurder van het vliegtuig, Lt. Tammes van den<br />
Marine-Vliegdienst, cirkelt eveneens enkele keeren<br />
13<br />
boven het veld en strijkt even later vlot neer. Prinscf<br />
Margriet voelt er blijkbaar nog weinig voor om direct<br />
uit te stappen. Zij blijft me; haar lachende snuitje nog<br />
even voor een der vensters kijken, totdat Moeder haai<br />
opbeurt en uit het vliegtuig tilt. Prinses Juliana ziet ei<br />
uitstekend uit. De Prins, die de landing heeft gefilmd<br />
loopt nu snel op het toestel toe om zijn echtgenoote er<br />
de kleine Margriet, die hij in zoo'n langen tijd — we.<br />
I/2 jaar — niet heeft gezien, te verwelkomen.<br />
Wat willen al In mooie blokietters schrn'fi<br />
die 1' • toch? het oudste prinsesje haar iiaarr
De kleine Prinses krijgt direct een bosje mooie goudsbloemen<br />
van twee kinderen uit Amsterdam en Haarlem,<br />
van Joke Mulders en Willy Jansen die, hier gelogeerd<br />
bij een boer, op het allerlaatste oogenblik hadden gehoord,<br />
dat de Prinsesjes zouden aankomen. Ze hadden<br />
nog juist tijd genoeg gehad om oranjestrikjes in het<br />
haar te doen en de goudsbloemen te plukken. Wanneer<br />
Margriet de bloempjes te pakken heeft, holt ze weg,<br />
Prinses Juliana heeft haar echter weer spoedig te pakken<br />
en aan Haar veilige hand kan het Prinsesje nu<br />
verder naar al die groote menschen om haar heen kijken.<br />
Frits Tors van de radio probeert het leuke, kleine<br />
meiske voor de microfoon aan het praten te krijgen,<br />
maar dat lukt niet, zelfs niet als Moeder haar even op<br />
dreef wil helpen.<br />
„Heb je een fijne reis gehad, Piet?" begint de Prinses.<br />
„Vindt je het fijn bij Pappie te zijn?" De kleine<br />
Prinses kijkt even naar dat vreemde, ronde ding van<br />
den vreemden mijnheer en . . . drukt haar pop nog wat<br />
vaster in haar armpjes. Als Prinses Juliana haar even<br />
loslaat dribbelt ze weer links en rechts over het veld.<br />
MARGRIET EN DE TIK-TIK.<br />
Uw verslaggever probeert even later ook eens de kleine<br />
aan het praten te krijgen. Kinderen, zóó. klein als<br />
Prinses Margriet, zijn verrukt van horloges, en wanneer<br />
ik mijn horloge voor de kleine Prinses houd, dan<br />
doet zij wat alle kinderen doen: Met haar kleine<br />
handje grijpt zij er naar, vergeet voor een oogenblikje<br />
haar goudsbloemen, ja zelfs haar pop en drukt het<br />
uurwerk tegen haar oor. „Tik-tik, tik-tik" zegt ze. Het<br />
kost zelfs moeite haar belangstelling van het horloge<br />
af te brengen. Dan. praat het prinsesje weer over haar<br />
pop en holt even later naar haar Pappa.<br />
„Waar blijft die andere machine toch?", vraagt Prinses<br />
Juliana, terwijl zij den hemel aftuurt.<br />
„Ja, ik ben nog twee van mijn dochters kwijt!"<br />
schertst de Prins. „Maar ze komen wel". Nauwelijks<br />
heeft Prins Bernhard dit gezegd of daar davert het<br />
weer in de lucht. Ditmaal is het een flink Dakotatoestel,<br />
dat, bestuurd door een Engelschen piloot, op het vliegveld<br />
wordt neergezet.<br />
„DAAR ZtfX Z E!<br />
"<br />
„Daar zijn ze!" roept de Prinses en inderdaad, enkele<br />
öogenblikken later gaat de deur van de cabine open<br />
en achtereenvolgens stappen de prinsesjes Beatrix en<br />
Irene met haar nurse, Jonkvrouwe Feith, uit het vliegtuig.<br />
Evenals prinsesje Margriet zijn de prinsesjes Beatrix<br />
en Irene gekleed in lichtblauwe manteltjes. Het is<br />
een alleraardigst tafereeltje wanneer het ouderpaar de<br />
kinderen verwelkomt. Een oogenblikje later krijgen de<br />
kleine prinsesjes beiden een bosje goudsbloemen van<br />
de eenvoudige stadsche kinderen, waarvan er één nu<br />
met een poëzie-album tevoorschijn komt en Prinses<br />
Juliana vriendelijk vraagt of H.K.H. er een handteeke- 1 4
link»:<br />
Beatrix houdt<br />
niet van die<br />
gingen"<br />
Rechts:<br />
Verlegen is Margrietje<br />
niet, maar<br />
loor de microfoon<br />
iets zeggen,<br />
•aar denkt ze
ning in wil plaatsen. „Wel natuurlijk" zegt de Prinses,<br />
begrijpend hoe zeer de kleine eigenaresse van het album<br />
op een handteekening van haar is gesteld. Ook Beatrix<br />
mag haar naam zetten, maar wanneer het prinsesje<br />
ziet, dat er in het boek alleen met schuine letters is<br />
geschreven, zegt zij: „Zulke letters kan ik niet schrijven".<br />
Met een mooi rood potlood schrijft zij dan in<br />
blokletters haar naam.<br />
„IK HOUD NIET VAN DIE DINGEN".<br />
De radio-man probeert nu prinses Beatrix en Irene<br />
voor de microfoon te laten spreken. Prinses Juliana<br />
helpt weer een handje, maar ook nu is het met gemakkelijk.<br />
„Toe dan Trix, zeg eens tegen de kinderen<br />
van Nederland hoe prettig jullie het vinden weer hier<br />
te zijn". Er komt een koddig antwoord: „Ik houd niet<br />
van'die dingen" en daarmede bedoelt prinses Beatrix,<br />
die ruim 7 jaar oud is, natuurlijk de microfoon, die zij<br />
als eens vaker voor haar neusje heeft gehad. Maar tenslotte<br />
vertelt Beatrix toch, dat ze het fijn vindt en<br />
Irene, dat ze gauw jarig is.<br />
PRINSES JULIANA VERTELT.<br />
Er worden heel wat foto's van de kinderen gemaakt<br />
en wanneer de fotografen daarmede bezig zijn, krijg<br />
ik nog even gelegenheid om met Prinses Juliana te<br />
spreken. De Prinses vertelt op ongedwongen wijze van<br />
de prettige reis, die Zij zoo juist achter den rug heeft 1 O<br />
In afwachting van de visite<br />
Op naar het<br />
prinsessefeest
Op bit 18:<br />
Moeder Juliana<br />
Eeniet<br />
L i n k s :<br />
Ireentje hinkelepinkt<br />
als de beste<br />
Rechts:<br />
Trix moet kiezen:<br />
een auto of een<br />
ponnywaffen
cn wanneer ik dan een opmerking maak over de drie<br />
prinsesjes, die er zoo goed uitzien, dan is H.K.H. het er<br />
niet heelemaal mee eens. „Margriet ziet een beetje<br />
witjes" zegt Zij, „maar dat zal wel van de reis komen.<br />
Wij hebben een prettige reis gehad. De kinderen vonden<br />
het erg gezellig cn hebben zich best vermaakt."<br />
Nu, dat bevestigt ook de bestuurder van het vliegtuig,<br />
die vertelt, dat Beatrix cn Irene door de cabine holden<br />
... of ze in den trein zaten! Na enkele oogenblikken<br />
vertrekt het Prinselijk gezin per auto, die door<br />
Prins Bernhard zelf bestuurd wordt naar Apeldoorn,<br />
waar H.M. de Koningin Haar gelukkige Kinderen<br />
verwacht.<br />
FEEST OP SOESTDIJK.<br />
Twee dagen na de aankomst op Teuge is er groot<br />
feest op Soestdijk.<br />
Zondag 5 Augustus zal Irene 6 jaar worden.<br />
Een gewichtige dag want dan wordt ze, als alle Hollandsche<br />
kinderen, in de schoolgemeenschap opgenomen.<br />
Jarig, thuis en straks naar school! Een drievoudige<br />
reden om feest te vieren.<br />
Vader en Moeder, Prins Bernhard en Prinses Juliana,<br />
vinden dat ook, maar besluiten om alle kinderen van<br />
Baarn en Soest die in de laagste twee klassen van de<br />
lagere school zitten mede in het feest betrekken.<br />
Het zal een echt gezellig kindertuinfeest moeten worden<br />
waarbij hun kinderen midden tusschen alle andere<br />
zullen meespelen.<br />
Kinderen van hun volk, kinderen van Nederland<br />
moeten ze zich direct gevoelen nu ze uit den vreemde<br />
teruggekeerd, nu ze eindelijk weer thuis zijn.<br />
Het is een heerlijke zonnedag wanneer we Zaterdag<br />
den vierden Augustus het hek van Soestdijk binnenrijden.<br />
Daarbuiten, achter de spijlen verdringen zich reeds<br />
uren te voren duizenden menschen die hopen een<br />
glimp van het feest op te zullen vangen.<br />
Er is een bedaagd echtpaar bij, dat al vroeg in den<br />
morgen uit Utrecht is vertrokken om toch eindelijk die<br />
lieve kinderen, waar het al die lange, bange jaren aan<br />
heeft gedacht, weer eens te zien; er is een complete<br />
oranjevereeniging die van Woerden naar Soestdijk is<br />
komen loopen, omdat er nu eenmaal nog geen treinen<br />
reden en de fietsen der meeste leden al lang tevoren<br />
door de moffen waren gevorderd ... Wat 'n feestelijk<br />
gezicht al om slechts de jeugd buiten het hek van<br />
Soestdijk te zien, getooid met breede oranje-sjerpen en<br />
zwaaiend met nationale vlaggen!<br />
De bange schaduw van het lijden is geweken van ons<br />
vaderland, want de gouden zon koestert weer de geliefde<br />
oranjekleur.<br />
Blij klappert de prinselijke standaard boven het witte,<br />
hoefijzervormige sprookjespaleis.<br />
Want.... ligt het daar niet als een sprookjespaleis<br />
temidden van de domeinbosschen?<br />
Nog ligt het groene gazon voor het paleis ongerept te<br />
wachten op de dingen die komen zullen.<br />
Twee uur . . . daar komen de kinderen! 20<br />
Margrietje voelt<br />
zich overal thuis
Links: 4<br />
Even kijken hoe de<br />
anderen dat doen i<br />
i<br />
Rechts:<br />
Trrrrek . . . .! '<br />
Op hlz. 23:<br />
Wat een mooipaardje!<br />
iiiHimiiii'jHr
P I<br />
"o^hu cd e e B<br />
^<br />
In rijen van vijf stappen ze, feestelijk opgedoft cn<br />
dapper zingend de paleispoort binnen . . . branieachtige<br />
jongens, de borst vooruit om vooral toch maar te laten<br />
zien dat hun sjerp het mooiste van allemaal is; keurige<br />
meiskes met krullen in het haar en oranjestrikken zóó<br />
glad gestreken, dat je de verhitte wangen cn het puntje<br />
van de tong van moeder, die er heel haar ziel in heeft<br />
gelegd, er als het ware nog in weerspiegeld ziet.<br />
Hoezee! Hoezee! Voor Nederland hoezee!<br />
Hoezee! Hoezee! Voor Nederland hoezee!<br />
Voor Koningin en Vaderland<br />
Zingt ied're jongen mee —<br />
Toe maar kinderen! Zing ze maar, die oude vertrouwde<br />
verzen. Iedere toon is ons een nieuwe trillende bevestiging<br />
van het nog maar steeds niet ten volle begrepen<br />
geluk, dat we weer leven in een blij en zingend<br />
Nederland.<br />
Fier maaien de jongens met hun rechterarm om toch<br />
maar vooral hun armband met het opschrift „Oranje"<br />
te laten zien, het teeken dat ze er bij hooren, dat ze<br />
genoodigd zijn op het feest van de Oranjeprinsesjes.<br />
Maar wat is dat?<br />
Voor we het goed en wel in de gaten hebben loopen<br />
Beatrix en Irene al mee in den stoet!<br />
Moeder Juliana heeft ze 'n kneepje in de wang gegeven<br />
en gezegd „Nu, Trix! ga maar fijn met de kindertjes<br />
spelen! En jij ook Ireen! Nee . . . niet bij elkaar!<br />
25 Jij bij de andere meisjes."<br />
Gaat<br />
d a<br />
' n e t 1<br />
' "' < r l k ?<br />
' Ü
En de juffrouwen, die ook niet wisten dat juist zij een<br />
prinsesje in hun groepje zouden krijgen, begrijpen de<br />
bedoeling en nemen ze zonder meer in de rij op.<br />
En dan . . . dan gaat alles verder heel gewoon. Op het<br />
gladde, groene grastapijt teckencn zich wijde witte<br />
kinderkringen af.<br />
Er wordt gezongen en gesprongen; er wordt gespeeld<br />
van zakdoekje leggen-niemand zeggen; kat en muis;<br />
in Holland staat een huis; al die heerlijke echt Hollandsche<br />
kinderspelletjes, die je op een kinderpartijtje<br />
speelt. . .<br />
Beatrix en Irene zijn elk in een aparten kring opgenomen.<br />
Het gaat prachtig.<br />
Niet altijd kennen de Prinsesjes, die in Canada heel<br />
andere spelletjes en heel andere versjes hebben geleerd,<br />
wat er wordt gezongen.<br />
Beatrix staat er nog wel eens beduusd van te kijken als<br />
ze een versje hoort, waarbij je telkens wat nieuws moet<br />
doen, maar de kinderen bij haar trekken haar dan van<br />
zelf wel mee in het kat-cn-muis-spel en zingen twee<br />
maal zoo hard:<br />
'k Moet dwalen, 'k moet dwalen<br />
Langs bergen en langs dalen.<br />
Daar kwam een kleine springer in het veld<br />
Zwaaide met z'n hoedje<br />
Stampte met z'n voetje.<br />
Komt willen we dansen gaan?<br />
27 En de anderen moeten blijven staan.<br />
Aandacht voor Do goochelaar T.arette<br />
den goochelaar
Op blz. 28:<br />
Beatrix mag haar<br />
kunsten beproeven<br />
Links:<br />
Waar komt die muts<br />
Rechts:<br />
Margriet mag de
Ireentje kan prachtig hinkepinken cn ze is wat trots als<br />
ze door de juffrouw wordt uitgekozen in den kring bij<br />
het spelletje<br />
Blauwe, blauwe vingerhoed<br />
Hadden we 't geld, dan hadden we 't goed<br />
Ziet die blauwe kransen<br />
En de juffrouw die moet dansen<br />
En de juffrouw die moet stil gaan staan<br />
En drie maal in de rondte gaan<br />
En de juffrouw die moet knielen<br />
En weer een ander kiezen<br />
En dat zal zijn en dat zal zijn<br />
En dat zal onze . . . Ireentje zijn!<br />
Af en toe is het toch wel te merken, dat er wat bijzonders<br />
aan de hand is, want de fotografen zijn er telkens<br />
bij om een van de twee prinsesjes te kieken cn de groote<br />
menschen staan — dat is niet zoo aardig — steeds<br />
maar bij de twee kringen, waar Beatrix cn Irene spelen.<br />
Gelukkig merken ze dat zelf niet zoo erg, want als<br />
je met de kinderen en je juffrouw tegen andere kinderen<br />
cn hun juffrouw om het hardst moet trekken en<br />
op den grond rolt, dan denk je niet meer aan die<br />
pottenkijkers.<br />
Ze gaan zóó op in het spel, dat ze het maar nauwelijks<br />
merken als hun moeder, Prinses Juliana, ook eens komt<br />
kijken cn komt vragen of ze schik hebben!<br />
Of ze schik hebben? . . . wat een vraag! Met de andere<br />
kinderen mee te spelen en bij het „groene zwanen — 30<br />
Wat doet die<br />
Vader houdt een oogje in 't zeil toovenaarnu?
ti I n k s :<br />
Zelfs de aandacht<br />
van Margrietje blijft<br />
gevangen<br />
Rechts:<br />
Met z'n allen in het<br />
gras
witte zwanen" te moeten dóórgaan en dan net gevangen<br />
te worden, dat is zóó opwindend, dat je er je<br />
eigen moeder bij zou vergeten!<br />
Maar dan komt nog het mooiste van den dag. Als de<br />
kinderen uitgespeeld zijn komt er in eens een prachtig<br />
versierde pony-wagen 'het gras op rijden. Tusschen de<br />
bloemen zitten op den bok een jongen en een meisje;<br />
achterin nog andere kinderen.<br />
Prinses Juliana en Prins Bernhard komen naar voren<br />
en Beatrix cn Irene worden bij hen gebracht.<br />
Je kunt zien, dat de kleine Prinsesjes in spanning verkeercn.<br />
Ze zouden dolgraag óók wel eens een ritje in<br />
dien mooien wagen met dat prachtige, pittige paardje<br />
willen maken, maar ... zou dat mogen?<br />
Alle kinderen van Soest cn Baarn zijn rondom de<br />
pony-wagen samengedrongen.<br />
Er gaat iets gebeuren.<br />
De jongen en het meisje die op den bok hebben gezeten<br />
gaan vlak voor de prinsesjes slaan.<br />
Het meisje — met prachtige krullen in het haar —<br />
heeft een rol papier in haar hand, dat met een oranje<br />
lint is vastgebonden.<br />
Er wordt ssssst geroepen en ja, dan gaat het tweetal<br />
een mooi gedicht opzeggen:<br />
Doorluchtige prinsesjes, welkom op Soestdijk!<br />
Het is vandaag een feestdag, wij voelen ons zeer rijk,<br />
Want wat jullie misschien nog niet heelemaal goed wist,<br />
Dat is dat wij jullie hier heel erg hebben gemist.<br />
De Baarn- en Soesterkinderen, die vinden het zoo fijn,<br />
Dat jullie weer behouden bij ons in Holland zijn.<br />
Zij hebben uit hun spaarpot veel geld bijeen vergaard,<br />
Dat zij in al die jaren al hadden opgespaard.<br />
En daarom bieden wij dit kleine paardje aan,<br />
En dezen mooien wagen, dan kunt ge uit rijden gaan.<br />
En weet ge wat wij hopen? Dat jullie nu voortaan<br />
Hier bij ons zullen leven cn nooit meer weg zult gaan.<br />
Dat is dus het geheim geweest, daarom werd aan<br />
Beatrix gevraagd toen ze bij het witte-zwanen, groenezwancn<br />
„gevangen" werd, wat ze liever had: een auto<br />
of een pony-wagen ... die pony-wagen, die voor de<br />
prinsesjes staat is voortaan van hen!<br />
Direct klimmen ze op den bok en . . . dan komt ook de<br />
kleine Margriet uit het paleis op den arm van Jkvr.<br />
Feith en die mag tusschen Beatrix cn Irene inzitten.<br />
Ze klapt in haar kleine mollige handjes en wil direct<br />
de leidsels van Beatrix overnemen. „Paat! . . . paat!" . .<br />
juicht ze.<br />
Het duurt nog even vóór ze kunnen wegrijden, want<br />
alle fotografen, die er zijn willen eerst een foto maken<br />
van dat alleraardigste stelletje: de drie Oranjeprinsesjes<br />
op den versierden ponywagen!<br />
Maar jongens . . . daar gaan ze! Juichend rennen de<br />
kinderen om het wagentje heen wanneer het paardje<br />
begint te trekken.<br />
Er loopt een oude mijnheer naast, de vroegere baas van<br />
het spulletje . . . wel een beetje bezorgd, of alles goed ^<br />
zal gaan.<br />
Trlx wil het<br />
soed zien.
De prinsesjes rijden tot vlak voor heï buitenhek en dan<br />
t beginnen de duizenden menschen die zich daar ver-<br />
, dringen zóó oorverdoovend „hoera" te roepen, dat zelfs<br />
I het geduldige pony-paardje wel eens zou kunnen<br />
schrikken. Maar alles gaat prachtig en na hun eererondje<br />
op den nieuwen wagen wordt voor het paleis<br />
' weer stil gehouden.<br />
De kleine Margriet wil er niet uit, maar dat moet toch,<br />
want er staat nog meer op het programma.<br />
Alle kinderen worden voor een podium verzameld;<br />
de groote menschen moeten meer achteraan gaan staan<br />
en nu komt de goochelaar Laret.e op de planken. Wat<br />
die man kan tooveren!<br />
Sigaretten cn sigaren vliegen uit zijn neus en uit zijn<br />
, broekspijpen, kleurige doeken zonder tal komen uit zijn<br />
leegen, hoogen hoed te voorschijn en voor Beatrix, die<br />
net als andere kinderen op het podium mag komen,<br />
goochelt hij zelfs een prachtige fees muts te voorschijn,<br />
die Pietje op krijgt, maar die zoo wijd is, dat het kleine<br />
prinsesje er bijna met haar hoofd in wegzakt.<br />
Vol spanning hebben de drie prinsesjes, die vooraan<br />
tusschen de andere kinderen zaten, toegekeken. De zon<br />
schitterde op het zilveren armbandje met Koninginnekwartjes<br />
aan Beatrix' pols, maar ze zou vergeten hebben<br />
dat die Koningin haar eigen grootmoeder was,<br />
wanneer niet mijnheer Larette zoo maar uit een wit<br />
, koord een portret op een zwart bord had getooverd.<br />
xiet stuk<br />
.Margriet)<br />
Toen zong ze met haar zusje en alle andere kinderen<br />
„ het „Wilhelmus", dat ze in Ottawa bijna het eerst<br />
v a n a<br />
" c v e r s e s<br />
j had geleerd ter cerc van haar eigen oma.<br />
En nog was het feest niet uit.<br />
Vader's auto kwam voorrijden.<br />
Daar wilden ze toen direct met hun drietjes instappen,<br />
maar moeder zei onverbiddelijk: „Neen jongens! Eerst<br />
naar binnen toe; je haren kammen cn je jasjes aan en<br />
dan mag je mee!"<br />
En dat gebeurde.<br />
Terwijl buiten de andere kinderen werden getracteerd,<br />
maakten de prinsesjes zich klaar voor hun eersten<br />
officieelen rijtoer door het versierde Soest en Baarn.<br />
Toen kregen ook de oude menschjes uit Utrecht en de<br />
Oranjevereeniging uit Woerden hun kans; toen zag<br />
iedereen die naar Soestdijk gekomen was voor het eerst<br />
de drie prinsesjes.<br />
Zoo werd het een zonnige vreugde-dag.<br />
Voor de kinderen zelf, maar ook voor allen die ze<br />
toejuichten.<br />
Beatrix cn Irene, ze konden bijna niet blijven zitten<br />
toen ze al dat moois van die prachtige eerepoorten cn<br />
wapperende vlaggen zagen en al die menschen, die<br />
maar juichten en wuifden.<br />
Ze zwaaiden terug, maar waren ook wel eens beduusd<br />
van alle drukte.<br />
Was dat allemaal om hèn?<br />
Ja, want heel Nederland deelde in een groot geluk:<br />
de Oranje-prinsesjes waren weer thuis!<br />
Thuis in het groote, Nederlandsche gezin.<br />
Thuis in Oud-Holland!
Onze Kroonprinses, H.K.H. Prinses Juliana heeft dien<br />
zelfden avond gevraagd om haar kinderen voortaan<br />
als heel gewone kinderen te laten opgroeien cn ze niet<br />
altijd aan te gapen als ze hun neus buiten de deur<br />
steken.<br />
Natuurlijk wordt dat verzoek als een moederlijk bevel<br />
door ons opgevolgd. Maar er zijn zoo heel veel tienduizenden<br />
Nederlanders, die de drie Oranjeprinsesjes<br />
toch graag eens goed willen opnemen cn daar op<br />
Soestdijk geen gelegenheid toe hadden.<br />
Om aan hun wensch te voldoen is mede dit album<br />
met mooie foto's van de heeren Noske en Lamme<br />
samengesteld.<br />
Laat het een blijvende herinnering mogen zijn aan de<br />
Oranjeprinsesjes Beatrix, Irene en Margriet.<br />
De Oranjeprinsesjes ... die nu thuis zijn!<br />
38<br />
Van de toovermuts 1<br />
doet Beatrix geen<br />
afstand. I
Links:<br />
Drie prinsesjes<br />
Rechts :<br />
Kom, kinderen
11. i n k s :<br />
Het feest is<br />
voorbij<br />
, B e e h t • :<br />
Even naar huis
tLinks:<br />
Een auto-ritje<br />
} tot besluit<br />
jBechts:<br />
Hoera voor de<br />
I prinsesjes
,Links :<br />
Alles klaar voor<br />
i)de start?<br />
.Rechts :<br />
Hollands jongste<br />
jprinsesje
Tekst: G. H. Hoek.<br />
Fotografie: Henk Lamme, Noske, „Anefo".<br />
Omslag ontwerp en typografische oerxorging: Toon Lukkassen.<br />
Druk: N.V. Drukkerij „De Valk", Amsterdam-C.<br />
Bindwerk: N.V. Ver. Jouster Drukkerijen, Jourc.
UITGAVE N.V. GEBIt. ZOIMEB & KEUNING'S UITGEVERSïnOf<br />
WAGENINGEN