MER WINDPARKEN GEMINI DEEL B - Ruimtelijkeplannen.nl

MER Windparken Gemini
Deel B
gemeenschappen, die bij de ‘Oyster Ground’ (4) of de ‘Offshore Area’ of de ‘Southern Bight’ (5) worden
ingedeeld. De kleinschalige aanwezigheid van grind en een aan dit substraat aangepaste populatie, die bij
geen van beide gemeenschappen kan worden geteld, kan niet worden uitgesloten, maar vanwege
ontbrekend bewijs ook niet als zeker worden verondersteld. Over het algemeen bestaan de sedimenten
echter uit fijn zand. Dominante soorten zijn voor “assemblage 4” o.a. de borstelworm Magelona spp. en
voor “assemblage 5” o.a. de borstelworm Spiophanes bombyx.
Abundantie, biomassa en diversiteit (Hill) van “assemblage 4” worden volgens HOLTMANN et al. (1996)
als ‘gemiddeld’ beoordeeld (gemiddeld 3079 ind./m -2 , 23,6 g AFDW/m -2 (asvrij drooggewicht), 25,5), terwijl
abundantie, biomassa en diversiteit van “assemblage 5” als ‘gering’ worden beoordeeld (gemiddeld 1965
ind./m -2 , 13,6 g AFDW/m -2 , 16,2). Mochten er ‘grindgemeenschappen’ voorkomen, dan moet in dit geval
van een grote diversiteit worden uitgegaan, terwijl abundantie en biomassa van zeer verschillende grootte
kunnen zijn.
Zoals typerend voor het macrozoöbenthos is de populatie onderhevig aan sterke seizoenale en
interjaarlijkse fluctuaties. Dit uit zich in geringe abundanties, biomassa’s en soortenaantallen in de winter,
die dan vanaf het voorjaar toenemen om doorgaans in de herfst hun maximum te bereiken. De benthische
kenmerken bij de verschillende monitoring-stations blijven overwegend behouden, ondanks sterke
interjaarlijkse fluctuaties in de abundantie van de diverse soorten. De variatiebreedte van de
gemeenschapsparameters is voor het macrozoöbenthos in de Noordzee normaal te noemen.
De epifauna in de Nederlandse EEZ is volgens DUINEVELD et al. (1991) in vier gemeenschappen
verdeeld die voor een groot gedeelte met de infauna-gemeenschappen overeenkomen. Ook wat betreft de
epifauna ligt het plangebied volgens de auteurs in een overgangsgebied tussen de zuidelijke Noordzee en
de Oestergronden. De dominante soort wat de abundantie betreft is hier de Noordzeegarnaal Crangon
crangon. Bij de biomassa zijn de als ‘scavenger’ (aaseters) of ‘predator’ (roofdieren) levende
echinodermaten (asteroidea en ophiuroidea) de bepalende soorten. Volgens DUINEVELD et al. (1991) lag
de biomassa van de epifauna in het plangebied in het onderzoeksjaar 1986 in de orde van grootte van 500-
1.000 g AFDW/ha -2 .
Bij de onderzoeken in het offshore windpark Borkum Riffgrund West waren de gewone garnaal (Crangon
crangon) en de kleine slangster (Ophiura albida) de dominante soorten van de epifauna (vissen
uitgezonderd). Het totale soortenaantal van de boomkorvangsten lag per gebied tussen 41 en 55. Het
soortenaantal in het naastgelegen referentiegebied Borkum Riffgrund West varieerde afhankelijk van het
seizoen tussen 22 en 29. Gegevens over de abundantie (het aantal individuen per oppervlakte-eenheid)
waren niet aanwezig. Het aantal dieren per vangst lag tussen 16 en 203.
Het macrozoöbenthos in het plangebied dient waarschijnlijk vanwege de grote waterdiepte nauwelijks
direct als voedsel voor vogels en zeezoogdieren, maar indirect is het via de visfauna in ieder geval van
betekenis voor deze soortengroepen.
3.4.5.3 AUTONOME ONTWIKKELING
Voor beschrijving van de autonome ontwikkeling worden de voorschriften van de richtlijn voor de
scenario's gevolgd, die ook worden gebruikt voor de bepaling van de cumulatieve effecten (zie hoofdstuk
5 in deel A), echter vanuit het uitgangspunt dat de windparken Buitengaats en ZeeEnergie niet worden
gebouwd.
Ten noorden van het plangebied loopt een hoofdscheepvaartroute; in het zuiden grenst het aan een
militair gebied. Verder loopt een kabel dwars door het gebied (LINDEBOOM et al. 2005). Deze soorten
B.56 ARCADIS 076707818:A - Definitief