MER WINDPARKEN GEMINI DEEL B - Ruimtelijkeplannen.nl

MER Windparken Gemini
Deel B
In de jaren 70 werden nauwelijks bruinvissen in Nederland gezien. Er werden toen uitsluitend min of
meer volgroeide bruinvissen gezien, maar de laatste paar jaar komen ook weer moeder-kalf stelletjes voor.
In de jaren 80 begon een toename van het aantal waarnemingen en aanvankelijk werden vooral van
oktober tot april veel bruinvissen gezien. Er is sprake geweest van een geleidelijke seizoensverbreding; de
laatste jaren worden ook in de nazomer en de vroege herfst kleine aantallen Bruinvissen opgemerkt. Het
dieptepunt in het voorkomen voor de kust is nu in juni (Tabel 23). Kennelijk verlaten de dieren kort
voordat de wijfjes moeten werpen onze kustwateren, om daar pas weer in de loop van de herfst te
verschijnen. Ze trekken zich in ieder geval terug tot voorbij OWEZ, zoals blijkt uit continue metingen aan
bruinvisgeluid in dat windpark (Brasseur et al, 2008).
Functie van het planningsgebied
Er zijn in het projectgebied en in de verdere omgeving daarvan maar heel weinig bruinviskalveren
waargenomen. Het areaal heeft kennelijk geen functie voor de voortplanting van de soort. Het hoge
aandeel kalveren in het nabijgelegen Habitatrichtlijngebied Borkum-Riffgrund volgens het BfN
(Bundesamt für Naturschutz) (BFN 2004) is gebaseerd op vijf waarnemingen in de wijdere omgeving van
het gebied in de zomer van 2002. Tellingen in de daaropvolgende jaren leverden echter ook hier slechts
kleine percentages kalveren op (bijv. MINOS + 2006).
Het gebied wordt ook gebruikt door dieren op zoek naar voedsel, waarbij mijding of voorkeur voor het
gebied in vergelijking met andere gebieden niet waar te nemen is. Het projectgebied ligt in het voorjaar in
het gebied van een waarschijnlijk naar het oosten en een van de kust wegtrekkende migratiebeweging,
waardoor zich hier een tijdelijk concentratiegebied kan vormen.
Gewone zeehond (Phoca vitulina)
De gewone zeehond komt voor in de Noord-Atlantische en –Pacifische kustwateren. De zeehonden komen
vooral voor dicht langs de kust en in delta’s, waar zij bij eb op zandbanken of rotsen rusten en bij vloed
foerageren in zee. Van circa 17.000 individuen in de Nederlandse kustwateren in 1900, is een daling
opgetreden tot circa 1.000 in de jaren ’80, waarna weer een toename optrad tot circa 4.500 in de
Nederlandse Waddenzee in 2002. Door een infectieziekte daalde het aantal zeehonden daarna tot circa
3.200 in 2002. Momenteel komen ca. 8000 gewone zeehonden voor in de Nederlandse Waddenzee (TSEG,
2011).
Op open zee is de concentratie van zeehonden zeer laag, al kunnen de dieren wel tot op 200 km van de
kust worden aangetroffen. De dichtheden van zeehonden zijn hoog langs de kust (Waddenzee en
Voordelta). Ter plaatse van de locaties voor de windparken, die relatief ver op zee liggen, zijn de kansen
om Gewone zeehonden waar te nemen relatief klein. In het gebied van de planlocatie van de windparken
Buitengaats en ZeeEnergie bedraagt de kans 0,1-0,2% (op een 4 km 2 -quadrant; willekeurig tijdstip). Figuur
16 geeft een beeld van de kansen om zeehonden aan te treffen op het NCP. In
Voor zeehonden hebben Brasseur et al (2012) de dichtheid gemodelleerd voor het NCP. Deze modelstudie
is echter nog te experimenteel om te gebruiken voor het maken van schattingen van het aantal dieren dat
als gevolg van hei-activiteiten effecten zouden ondervinden (Boon et al., 2012). Er is echter geen
betrouwbare data van zeehondendichtheid in de Nederlandse kustwateren beschikbaar. Er wordt daarom
op basis van de studie van Brasseur uitgegaan van een indicatieve gemiddelde dichtheid tussen de 0.0126
en 0.1 individuen/km 2 .
B.50 ARCADIS 076707818:A - Definitief