MER WINDPARKEN GEMINI DEEL B - Ruimtelijkeplannen.nl

MER Windparken Gemini
Deel B
0,008 μg/l opgelost aluminium toenemen. Volgens de evaluatie van de resultaten van drie verschillende modellen in
OSPAR (2000) ligt de ‘flushing time’ in deze ICES-subregio gemiddeld tussen de 34 en 65 dagen, dat betekent dat het
volledige waterlichaam per jaar 5,6-10,7 keer wordt uitgewisseld. Als de wateruitwisseling in aanmerking wordt
genomen, wordt de concentratie opgelost aluminium in het water dus slechts nog met 0,0008 – 0,0015 μg/l verhoogd.
De aluminiumconcentraties in het zeewater zijn aanzienlijk geringer dan in rivierwater (bijv. werden in IJmuiden in
2007 waarden van 30-460 μg/l gemeten (www.waterbase.nl)). De gegevens over de concentratie van opgelost
aluminium in het zeewater verschillen per auteur, jaar en regio heel sterk. Zo stelt bijv. HILL (1963) een concentratie
van 10 μg/l vast. Metingen van BEUSEKOM & DE JONGE (1994) ca. 30 km ten zuiden van het windpark leverden
waarden van 0,8-1,2 μg/l op, terwijl metingen van KREMLING & HYDES (1988) ca. 40-50 km ten noorden van het
windpark 0,6 μg/l opleverden. Maximale waarden werden bij de metingen van KREMLING & HYDES (1988) in het
Engelse Kanaal met >0,8 μg/l bereikt. Voor de noordoostelijke Atlantische Oceaan worden waarden van gelijke orde
van grootte aangegeven (KREMLING & HYDES 1988, DE JONG et al. 2007). De aluminiumafzetting door de
corrosiebescherming zou met betrekking tot de ICES-subregio 7b tot een verhoging van de concentraties met 0,08 –
0,15 % leiden (bij 1 μg/l Al). Er moet rekening mee gehouden worden dat een deel van het aluminium aan (klei)
partikels gebonden wordt, waardoor de opname in organismen verminderd wordt. Volgens DAUBY et al. (1994)
werden in de zuidwestelijke Noordzee voor de Rijnmonding aluminiumwaarden van 10 – 70 mg/g gevonden. Waarden
voor het BARD-gebied zijn niet beschikbaar.
Vrijkomen van schadelijke stoffen
Het is uitgesloten dat uit kabels (in geval van kabelbreuk) schadelijke stoffen vrijkomen, omdat van het
gebruik van vloeibare inhoudstoffen wordt afgezien. In geval van een ongeluk is het mogelijk dat
schadelijke stoffen in het water worden afgegeven. De ‘worst case’ zou hier bijv. een ongeluk met een
tanker zijn waarbij de complete lading van het schip in het water terechtkomt. Dit zou een grootschalige
en langdurige massieve beschadiging van het benthos veroorzaken, ver over de grenzen van het
plangebied heen. Vanwege de onzekerheid van de prognose met betrekking tot de effecten en de geringe
kans op het optreden ervan, wordt op dit punt niet verder ingegaan.
De waarschijnlijkheid van een dergelijk ongeluk wordt in hoofdstuk 5 behandeld.
3.5.4.4 BESCHRIJVING OPWARMING BODEM EN ELEKTROMAGNETISCHE VELDEN
Exploitatie
Voor de interne parkbekabeling worden kabels in het sediment gelegd. Afhankelijk van de belasting
worden deze kabels warm. Een deel van de geloosde warmte zal radiaal in het omgevende sediment
indringen en een verhoging van de sedimenttemperatuur en/of een toename van het interstitieel water
veroorzaken. De temperatuurverhoging zal met toenemende afstand tot de kabel (lateraal en in de diepte)
snel afnemen vanwege de relatief hoge warmtetransportcapaciteit van met water verzadigde sedimenten.
Zoals op basis van vergelijkbare studies en ervaringen met zeekabels tot nu toe bekend is (deze zijn bijv. in
MEISSNER & SORDYL 2006, MEISSNER 2006a samengesteld), kan een verhoging van de (per seizoen
variërende) natuurlijke sedimenttemperatuur met meerdere graden in een gebied van meerdere
decimeters rond de kabel voorkomen. Ook de amplitude van de temperatuurschommelingen neemt toe.
Deze veranderingen kunnen volgens metingen in het windpark Nystedt ook nog aan het
sedimentoppervlak, 30 cm naast de kabel worden vastgesteld (MEISSNER 2006a).
Daardoor wordt ook de omgevingstemperatuur voor het in dit gebied levende benthos verhoogd.
De mariene levensgemeenschappen zijn, afgezien van de onderlinge relaties tussen de dieren, in sterke
mate afhankelijk van veranderingen in de fysieke en chemische parameters van hun leefomgeving. De
watertemperatuur is hierbij een van de sleutelfactoren en heeft een sterke invloed op de activiteit van de
poikilotherme organismen. De temperatuurtolerantie is per soort verschillend en bepaalt in wezen de
geografische verspreidingsgrenzen. MEISSNER (2006b) kon d.m.v. laboratoriumtests voor Marenzelleria
B.180 ARCADIS 076707818:A - Definitief