MER WINDPARKEN GEMINI DEEL B - Ruimtelijkeplannen.nl

MER Windparken Gemini
containers) in totaal niet buitensporig groot zijn. Bovendien vindt in het water een verdunning plaats.
Zelfs al mocht het benthos licht verhoogde hoeveelheden schadelijke stoffen absorberen, is dus niet te
verwachten dat die invloed op het benthos zullen hebben.
Exploitatie
Antifouling
Bij onder water gelegen delen wordt van het gebruik van verf afgezien. De in de spatzone en boven water
gebruikte verf is TBT-vrij.
Voor de corrosiebescherming wordt een externe stroombron (kathodische corrosiebescherming)
geïnstalleerd (actieve corrosiebescherming). Details over de effecten van externe stroombronnen op het
macrozoöbenthos zijn niet beschikbaar. Op basis van de ervaringen bij het Duitse onderzoeksplatform
“Fino 1”, die is uitgerust met een kathodische corrosiebescherming en waar toch sprake is van een rijke
groei (zie boven bij Verandering habitat - Introductie van nieuw substraat), nemen wij aan dat deze vorm
van corrosiebescherming het benthos niet nadelig beïnvloedt. Door de externe stroombron komt het tot
een oppervlakteverlies van 1 m² per turbine (hiermee is bij de informatie over oppervlakteverlies in
hoofdstuk 3.5.4.2 al rekening gehouden). Er worden geen stoffen afgegeven aan het water.
Bij een passieve corrosiebescherming d.m.v. opofferingsanoden van aluminium zou geen
oppervlakteverlies plaatsvinden. De anoden liggen als een ring rond het fundament, maar liggen niet op
de bodem. Deze anoden zouden echter wel stoffen aan het water afgeven. Elk jaar komt volgens de
berekeningen van de initiatiefnemer per tripile 292,8 kg aluminium in het water terecht. Vermoedelijk ligt
dit voor het gebruik van monopiles iets hoger, hier zijn echter geen gegevens over beschikbaar. Daarbij
wordt aangenomen dat de anoden aan het einde van de totale levensduur van twintig jaar zijn verbruikt.
Er zijn hierdoor geen effecten op het benthos te verwachten omdat de afgegeven hoeveelheid aluminium
ten opzichte van de tijdsduur relatief klein is. Bovendien zou de intensieve wateruitwisseling in dit gebied
tot een sterke verdunning leiden. De aluminiumconcentratie in het water zou daarom nauwelijks hoger
worden.
Een kwantificering van de verhoging van aluminiumconcentraties is moeilijk, omdat ten eerste de
uitwisselingspercentages van het water in het windpark en daarmee de verdunningseffecten slechts grof
zijn in te schatten zonder een geperfectioneerde nabootsing en ten tweede er nauwelijks gegevens over
opgelost of gedeeltelijk gebonden aluminium in het zeewater van de Noordzee beschikbaar zijn.
Aluminium wordt in geen enkel monitoringprogramma van de staten die aan de Noordzee liggen
regelmatig geregistreerd (zie bijv. BOVELANDER & LANGENBERG 2006 en
http://www.ices.dk/env/guidelines/index.htm voor JAMP, www.bsh.de (BLMP), http://www.waddensea-
secretariat.org/TMAP/Monitoring.html (TMAP)). Ook in de overeenkomstige OSPAR-lijst (OSPAR 2005)
en de Nederlandse milieustandaards (in BOVELANDER & LANGENBERG 2006) worden geen
achtergrondwaarden voor aluminium in zeewater genoemd. De hierna uitgevoerde modelberekening
geeft daarom slechts een grove benadering weer. Zij laat in ieder geval duidelijk zien dat de verhoging van
de aluminiumconcentraties zeer gering is. Door deze geringe stijging wordt ook voor monopiles slechts
een geringe toename verwacht. De modelberekening laat ook de vergelijking met de grenswaarde voor
aluminium in drinkwater zien. Deze ligt 0,2 mg/l (Commissie Integraal Waterbeheer 2000).
Uitwijding vrijkomen van aluminium
Per park en jaar komt er 292,8 kg aluminium in het water terecht. Het windpark ligt volgens OSPAR (2000) in de
ICES-subregio 7b, die een hydrologische eenheid vormt en een volume van 2770 km³ heeft. Voor het gemak wordt er
vanuit gegaan dat het aluminium zich over het watervolume verspreidt. Zodoende zal de aluminiumconcentratie in het
water, zonder rekening te houden met de wateruitwisseling en de daarmee verbonden verdunning, bij 75 turbines met
076707818:A - Definitief ARCADIS B.179
Deel B