Clubblad April 2013 - Atletiekvereniging Hollandia

33 e jaargang nr. 4 11 april 2013 8
Koude Koude crossloop crossloop voor voor 13 13
13
crossfinalisten crossfinalisten in in Castricum
Castricum
Castricum
15 Hollandianen hadden zich geplaatst voor deze
crossfinale op 9 maart. 13 verschenen er aan de
start, Eline van Breukelen (MJA) en Alem IJsbrandij
(JPC) moesten verstek laten gaan. Het parcours was
zwaar, nat, koud en glibberig en menig valpartij
deed zich voor.
Tekst © Johanna IJsbrandij
Er waren dan helaas ook geen podiumplekken voor onze
atleten. De MC met Noor, Naomi, Nina en Renate,
eindigden in de middenmoot en noteerden als ploeg een
6 e plek. De JD2 ploeg met maar 3 atleten, Joost, Max
en Luuk, wist het te schoppen tot een 4 e plek.
Joost liep in een tijd van 8.04 naar een 14 e plek,
Max werd 30 e na ziek te zijn geweest en Luuk werd 40 e .
Bij de MD2 deed alleen Kayleigh mee namens de vereniging.
Zij finishte in een tijd van 6.38 met een verdienstelijke
18 e plaats als resultaat.
Nadat de junioren de baan al volledig tot modderpoel
hadden omgedoopt, moesten onze pupillen nog aan de
bak. Eerst Kyra en Lianka voor de MPB. Zij eindigen als
34 e en 41 e .
Mees en Quiéroz (JPB) konden iets beter overweg met
de omstandigheden. Quieroz werd 19 e en Mees lukte
het om als 14 e over de streep te komen. Knap in een
veld van 74 lopers! Als laatste finalist van AV Hollandia
kwam Quinten (JPA2) als
29 e over de finishlijn in zijn nieuwe clubtenue.(zie foto)
Britte Britte Duijn
Duijn
Het was geen vrolijke onhandigheid waardoor Britte
Duijn voorover viel. De leden van het Team 4 Mijl die
toeschoten om haar overeind te helpen kregen de schrik
van hun leven toen ze merkten dat Britte stijf en levenloos
was. Met hartmassage en mond-opmondbeademing
zorgden ze er vervolgens voor dat de
opgeroepen ambulance niet voor niets kwam aangereden.
Verder reikten hun pogingen om Britte te reanimeren
niet en ze bleven verontrust op de atletiekbaan achter
toen hun teamgenootje met de ziekenwagen naar
het UMC Groningen werd gebracht. Het ongeluk met
Britte vond plaats op de tribune van de Groninger atletiekaccommodatie
in de vroege avond van dinsdag 19
maart. Vanaf dat moment bepaalden vertwijfeling, verdriet
en een steeds maar weer terugkerende schrik de
gemoederen in het Team 4 Mijl. Sommige van de leden
voelden een doffe emotieloosheid, andere werden overvallen
door onbeheersbare huilbuien. De hoop op goed
nieuws uit het ziekenhuis zakte weg naarmate de dagen
verstreken. Op 23 maart kwam het inmiddels verwachte
bericht dat Britte was overleden. Doodsoorzaak: een
hartstilstand op dinsdagavond. In een bulletin voor de
media schreef Team 4 Mijl dat de door de hartstilstand
verstoorde bloedsomloop grote schade in Britte’s hersenen
had veroorzaakt, waardoor er in haar hoofd geen
hersenactiviteit meer mogelijk was.
Britte maakte sinds het najaar van 2011 deel uit van
Team 4 Mijl. Ze trof in Groningen in Machteld een oude
bekende uit West Friesland aan. Minstens één keer in
de week aten ze bij elkaar, ze trainden en treinden samen
en met een derde lid van het team vormden ze een
leesclubje. Na het ongeluk hield Machteld mij dagelijks
op de hoogte over de toestand van Britte. Voor haar
vertrek naar het hoge noorden trainde Britte samen met
Marieke Kok en haar tweelingzus Marloes als SAV-lid
mee met de sprint- en hordeloopgroep van Frank Dik en
Nico van der Gulik. De bijgevoegde groepsfoto van negen
jonge mensen met stokken om te golfen maakt duidelijk
dat het drietal zich thuis voelde in de groep van
Frank en Nico. In de berichten voor de krant die ik
schreef kom ik de naam van Britte meer dan eens tegen.
Als sprintster was ze bovengemiddeld goed. Podiumplaatsen
bij NK’s voor junioren getuigen daarvan. Het
laatste bericht waarin ik haar noem betrof haar selectie
voor het 4x 400 m.-team dat in 2011 namens Nederland
deelnam aan het EK voor Junioren in Tallin.
Machteld vertelde me dat de eerste regels op de rouwkaart
van Britte afkomstig zijn uit een lied van Frank
Boeijen. Het is een tekst die ontroert.* Hij brengt me
onbedoeld bij Jan Conijn die onlangs met een feestelijke
receptie voor een levenslang dienstverband door zijn
werkgever werd bedankt. In zijn toespraak zei Jan: ‘Hoe
gezellig een feestje ook is, er is er altijd eentje die ontbreekt.’
Op 30 mei 1992 kwam zijn dochter Mandy bij
een auto-ongeluk om het leven.
Mt.
* Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is.
We doen net alsof ze verder leeft, zelfs als het niet zo is.