Practicumnota's Instrumentele Analyse - Universiteit Antwerpen

Deel B. Electrochemische methoden
7 Bepaling van F - mbv iongevoelige elektrode
7.1 Beschrijving van de proef
7.1.1 F - -bepaling via een ijklijn
Aan de hand van een reeks standaardoplossingen met een gekende ‘fluoride’-
concentratie wordt de hoeveelheid fluor van een onbekende oplossing en in
tandpasta bepaald.
De potentiaal van deze oplossingen worden gemeten mbv een F - elektrode en
een Ag/AgCl-referentie-elektrode gekoppeld aan een 692 Ionmeter.
Aangezien de potentiaal van een iongevoelige elektrode strikt genomen
evenredig is met het logaritme van de aktiviteit (en niet de concentratie, zie
(1)) dient men ervoor te zorgen dat de ionsterkte van de onbekende oplossing
hetzelfde is als voor alle standaarden. Dit realiseert men door toevoeging van
een TISAB (Total Ionic Strength Adjustment Buffer) met pH=5. Deze buffer
bevat cyclohexylaminedinitrilotetra-azijnzuur en vormt stabiele chelaten met
Fe 3+ en Al 3+ zodat mogelijk aanwezige kationen niet complexeren met F - .
7.1.2 F - -bepaling via standaardadditie
Het kan echter zijn dat de TISAB slechts gedeeltelijk in staat is om de
aanwezige ionen te complexeren,. Het probleem van de verschillende
ionsterkten kan ook opgelost worden door een andere zeer eenvoudige
meetmethode toe te passen, nl. de standaardadditie. Deze methode wordt
veel toegepast voor het bepalen van concentraties in afvalwater. Bij deze
methode wordt een bepaalde hoeveelheid onbekende genomen (waarvan de
oplossing een bepaalde ionsterkte heeft). Door een klein volume van een
gekende standaard bij de onbekende te voegen zal de ionsterkte ongeveer
constant blijven en uit de verandering in potentiaal te meten kan men de
onbekende concentratie berekenen (zie (2)).
p. 32/107