Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Morgen zit ik ook aan deze tafel. En overmorgen. Over een
jaar viert het tehuis mijn honderdentwaalfde verjaardag. En
over twee jaar doen ze dat natuurlijk weer. Ik ben de aanleiding,
zij vormen het feest. Burgemeesters en directieleden
veranderen, maar de foto’s blijven dezelfde. Cadeaus ook.
Zelfs mijn leeftijd, ik zie het verschil niet meer tussen honderdentien
en honderdenelf. Ouderdom zit ’m in de herhaling,
in de veelheid van dezelfde dagen. Die eindeloze
opeenstapeling van slapen en weer wakker worden, waar ook
God niets aan verandert, zorgt dat je op den duur geen verschil
meer ziet.
Ik leg mijn handen plat op tafel en sluit mijn ogen. De laatste
tijd doe ik dat steeds vaker, het brengt mij enigszins tot
rust. Ik adem in, tel tot tien en adem weer uit. Soms tel ik
door. Elf, twaalf… Toen Leanne nog klein was, speelde ik met
haar. Het lijkt een spelletje voor kinderen.
Hoe lang houd jij je adem in?
– Ik langer dan jij…
Nee, ík langer dan jij.
Misschien moet ik mijn handen niet op tafel maar tegen
mijn mond leggen. En mijn neus dichtknijpen. Misschien
moet ik beginnen met tellen en niet meer stoppen. Ik heb er
genoeg tijd voor en met tellen stoor ik niemand. Maar ik heb
er momenteel niet de moed voor. Niet voor mezelf, niet vanwege
God. Denk ik. Bovendien, ik zie mezelf al zitten met
een hand stijf op mijn mond en een dichtgeknepen neus.
Paulette zou zich naar schrikken. En ik zou mijn actie niet
kunnen verklaren.
Mevrouw Hoogens – Kaatje, waarom knijpt u uw neus nou
dicht? U had wel kunnen stikken.
– Ik weet het niet. Het was dom van me. Sorry.
Op mijn verjaardag moet ik maar geen domme dingen
doen, niet iets wat definitief is.
Morgen misschien.
Misschien wel.
Misschien.
100 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 101