Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Ik inspecteer mijn kleding en merk dat er taartkruimels in
mijn schoot zijn gevallen. Onhandig strijk ik de kruimels van
me af. Slagroomtaart, dit jaar was het slagroomtaart. Drie
streepjes van chocolade erin die mijn leeftijd voorstellen. Ik
voel mijn nieuwe leeftijd niet, boven de honderd heb je
eigenlijk nog maar één categorie: de buitencategorie. Iemand
zei dat ik in mijn leven al drie eeuwen meemaakte. Ja… drie
eeuwen. Waarvan de laatste twintig jaar hier in dit tehuis.
Na al die jaren is het ritje met de lift nog steeds een onwennige
situatie. Het zwijgen tegen de verzorging en het staren
naar een liftwand waaraan niets te zien valt, is en blijft een
domme bezigheid. Pas als de rolstoel weer in beweging komt
en ik de gang zie waar mijn kamer is, laat ik iets van me
horen.
‘Fijn.’
‘En u bent er weer,’ zegt de zuster als ze mij de kamer binnenrijdt.
Ik kijk naar haar op. Haar naam begint met een P. Pauline of
Paulette… Paulette. Om een of andere reden klinkt deze
naam het best. Ze vraagt mij iets. Hoewel ik haar niet versta,
schud ik mijn hoofd.
‘Ik zet u bij het raam. Weet u zeker dat u echt niets meer
wilt?’
‘Het is goed zo.’
‘De drukte was voor u ook een beetje te veel.’
Buiten steken de bomen af tegen een zilvergrijze lucht. Het
is droog, als ik het goed inschat.
‘Ik ben blij dat ik boven ben.’
‘Laat ik u lekker alleen.’ In haar handen heeft ze een vaas
met daarin het boeket. Ze loopt langs me heen en zet de vaas
op het dressoir. ‘Straks zal ik alle cadeaus naar uw kamer
brengen,’ zegt ze als ze mijn kamer verlaat.
Ik vergeet om een aspirine te vragen.
Voor me op tafel staat sinds een aantal dagen een bos rozen.
Die heb ik gekregen van Leanne, mijn kleindochter. Zij is het
enige familielid dat nog in leven is en ze woont ergens in
Australië. Hoe ze de bos rozen hier heeft gekregen, is mij een
raadsel. Op naar de honderdentwaalf, schrijft ze me op een
kaartje. Voorzichtig pak ik het kaartje in mijn handen en
staar naar haar handschrift. Mooie krullende letters: het
handschrift van een dame. Op de voorkant staat een glas
champagne met daarboven het woord congratulations.
Ik draai de kaart in mijn handen en probeer me een beeld te
vormen van Leanne. Vroeger zat ze op mijn bed en zong liedjes.
Ze liet me zien hoe je een koprol maakt. Later zat ze aan
tafel huiswerk te maken. En toen stelde ze haar vriend voor.
Ze ging met hem mee naar Australië. Vorig jaar was ze in
Nederland. Ze zat tegenover me en we spraken over het leven
hier en haar leven daar. Natuurlijk prees ze me vanwege mijn
hoge leeftijd en ze vroeg naar mijn geheim. Ik geloof dat ik
haar mijn vaste grap vertelde. Ja, dat zal ik wel hebben
gedaan. Ik denk dat ze erom lachte, maar ik kan me dat niet
goed meer herinneren. De Leanne van vorig jaar is meer een
idee in mijn hoofd. Als ik aan mijn kleindochter denk, zie ik
toch vooral een meisje van een jaar of acht. De volwassen
Leanne kan iedere willekeurige vrouw zijn, al geloof ik wel
dat ik haar zou herkennen. Dat gebeurde vorig jaar ook.
Gefeliciteerd, zei ze. Een, op het oog, onbekende vrouw met
een bekende stem. Haar stem is het enige dat me echt is bijgebleven.
Ze noemde mij oma.
Het kaartje glipt tussen mijn vingers vandaan. Ik voel het
ding langs mijn been glijden. Voorzichtig duw ik mijn rolstoel
naar achteren zodat ik onder de tafel kan kijken. De
kaart ligt bij de tafelpoot met de geschreven tekst naar boven.
Even staar ik ernaar alsof ik niet goed weet wat te doen. Langzaam
buk ik voorover en met gestrekte arm reik ik naar het
kaartje. Het lukt niet, de kaart ligt net iets te ver weg. Tegen
beter weten in probeer ik het opnieuw. Nu met mijn voeten.
Onhandig schuif ik mijn voet heen en weer in de hoop dat ik
de kaart mijn kant op kan schoppen. Nee, ik moet er met
mijn handen bij kunnen. Gewoon oprapen. Hoe ver kan dat
rotkaartje nou liggen? Mijn ene hand steunt op de armleuning
van mijn stoel, mijn andere trilt. Het begint te kloppen
in mijn hoofd, ik zit verstijfd in mijn stoel te hopen dat die
kaart uit eigen beweging terug mijn vingers in glipt. Waarom
wil ik iets onmogelijks? Ik moet weer overeind komen! Ik
moet overeind! Vlekken voor mijn ogen. Vlekken! Vergeet
die kaart! Vergeet die…
Ik ben rustig nu. De laatste minuten heb ik geprobeerd nergens
aan te denken, maar het enige dat in mijn gedachten is,
is mijn verjaardag.
De burgemeester snijdt de taart aan. Hij wil dat ik meehelp.
Voor de vorm leg ik mijn hand op die van hem als hij het mes
door de taart laat zakken. Er klinkt gejuich en een aantal
mensen lacht. Fotografen maken hun foto’s en de burgemeester
fluistert me iets toe. Dan komen de felicitaties. Eerst de
directie, dan de rest. Het lijkt wel alsof iedereen mij de hand
wil schudden en met mij wil praten. Ze vinden het zo mooi
dat ik honderdenelf ben geworden. Ze staan zelfs voor me in
de rij. Een zuster neemt alle cadeaus van mij over, ik zou
anders bedolven worden onder bloemen, dozen bonbons,
kussen en gelukswensen.
Vanavond kan ik mezelf op de televisie terugzien. Er was in
ieder geval een jongeman met een filmcamera. Hij richtte het
ding op me toen een andere man vragen stelde.
‘Gefeliciteerd. Hoe voelt u zich?’
‘Natuurlijk voel ik me goed, niemand zit op chagrijnen te
wachten.’
‘Wat is het geheim van uw hoge leeftijd?’
‘Dat de rest sterft terwijl ik blijf leven.’
Maar de werkelijkheid is anders. God hing boven mijn wieg
en besloot een geintje uit te halen. Een experiment – het
mocht geen naam hebben. Stel dat je nooit sterft, Kaatje. Hij
nam iets bij mij weg, iets waardoor ik op mijn oude dag ster-
ven kon. Hij deed het ongeveer zoals kraambezoek gekscherend
een knuffeldiertje uit de wieg probeert te pakken om te
zien hoe de kleine reageert. Iemand klopte Hem plotseling op
de schouders, vroeg om Zijn aandacht. Toen is Hij mij vergeten.
Tot op de dag van vandaag heeft God niet door dat Hij
nog altijd iets van mij in Zijn handen heeft.
Paulette heeft bij het weggaan de deur achter zich dichtgedaan.
Langzaam zuig ik mijn longen vol lucht en schud
mijn hoofd.
‘Vergeten. De sukkel.’
Voorzichtig strijk ik met mijn hand langs de rozen. Ik weet
niet goed waarom ik dat doe. Gewoon. Overal in mijn kamer
staan bloemen en er komen nog meer boeketten bij. De zusters
vinden er wel weer een plek voor. Een tijdje staar ik naar
een boeket in de hoek van mijn kamer. Gelige bloemen. Geen
idee wie ik ervoor moet bedanken. Er zijn zo veel mensen die
mijn verjaardag vieren. Meer mensen dan ik me nu herinneren
kan. Buurtje zegt het mooi: ‘Kaatje,’ zegt ze, ‘jij hebt gaten
in je hoofd.’ Ze bedoelt te zeggen dat ik vergeetachtig ben.
Misschien klopt dat, misschien niet.
Maar mijn enige nog levende kleinkind heet Leanne. Ze
stuurde me rozen vanuit Australië. Haar verjaardagskaart ligt
op de grond, bij de tafelpoot. Dadelijk komt Paulette cadeaus
brengen. Ik mag niet vergeten haar te vragen om het kaartje
op te rapen. En ze moet een aspirine halen. Vandaag ben ik
honderdenelf geworden. Een feit waarvoor zelfs de burgemeester
is opgetrommeld. Net als de krant en een televisieploeg.
Ooit maakte ik een grap en ik stak mijn duim omhoog.
En iedere ochtend begint er een nieuwe dag. Buiten wisselen
seizoenen. Ik kijk ernaar – ’s morgens – als ik aan tafel zit.
Het zijn stille uren waarin ik wacht totdat er iets gebeurt.
Iemand loopt mijn kamer binnen voor een praatje of er is iets
gaande op de gang.
98 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 99