Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

De jarige
Michel Ramaker
Een zuster rijdt mij door de gangen terug naar mijn kamer.
In mijn schoot ligt een bos bloemen met daaraan een kaartje:
De oudste van ons allemaal, gefeliciteerd. Als ik de verzorging
van dit tehuis moet geloven, ben ik geboren in achttienhonderdzesennegentig.
Achttienhonderdzesennegentig, zelfs als
ik het uitspreek lijkt het oneindig ver weg.
Mijn naam is Kathelijn Hoogens-Koster, al noemt iedereen
mij Kaatje. Naar omstandigheden maak ik het goed, aldus de
krant vorig jaar. Ik merk wel wat de krant dit jaar schrijft. In
ieder geval is de foto weer gemaakt. De burgemeester en ik
staan er keurig op, al heb ik het vermoeden dat deze foto zal
lijken op die van de voorgaande jaren. Alle foto’s vanaf mijn
honderdste verjaardag hangen aan de muur van mijn kamer.
Niemand zal het hardop zeggen, maar de fruitmand en de
taart wisselen elkaar af.
De jaren waarin mijn verjaardag niets meer was dan een
stille familieaangelegenheid liggen achter me. Tegenwoordig
ben ik een onderdeel van een waar circus. Foto’s in de krant,
de burgemeester, tehuisdirectie, taart, mensen. Massa’s mensen.
De drukte is me eigenlijk te veel, maar ik kan het niet
tegenhouden. Men viert mijn verjaardag, of ik nu wil of niet.
‘God is mij vergeten,’ grapte ik op mijn honderdste tegen de
jongeman die mijn verhaal noteerde voor in de plaatselijke
krant. Met opgestoken duim stond ik op de foto; god vergat
mij, was het onderschrift.
Inmiddels staan we bij de lift te wachten. De zuster vraagt of
ik nog plannen heb voor vanmiddag. Ik noem deze mensen
‘zusters’ omdat ik geen andere naam weet, maar ik heb altijd
iets tegen dat woord gehad. Met zusters in de buurt is het net
alsof ik niet thuis ben maar in een ziekenhuis verblijf.
‘Rusten,’ zeg ik. Ik kijk langs haar heen de verder verlaten
hal door. Tegenover de lift is de entree van het tehuis. Net als
ik naar de glazen schuifdeuren kijk, gaan deze open en loopt
Buurtje binnen. Zodra ze me ziet, komt ze op me af en pakt
mijn hand.
‘Nog gefeliciteerd. Ik ben natuurlijk te laat. Ook voor mij
beginnen de jaartjes te tellen.’
‘Het komt uit een goed hart,’ zeg ik. Buurtje is zo’n vijfentwintig
jaar jonger dan ik. Wat weet zij van ouderdom? Als ze
mijn hand loslaat, sluit ik voor een moment mijn ogen. Een
bemoedigend klopje op mijn schouder en ze zegt nog iets wat
ik niet helemaal versta. Iets over het laatste stukje taart dat ze
gaat eten. Dan duwt de zuster mij de lift binnen. Achter ons
schuiven de deuren dicht.
96 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 97