Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

op de weg, maar op mij. ‘Het is een goede vent,’ hervatte hij,
‘maar jammer van zijn oog.’
‘Jammer van zijn oog?’ herhaalde ik.
‘Ja, is het je niet opgevallen? Philippe knipoogt altijd, daar
is hij vaak mee gepest. Hij werkte vroeger in een slijperij.
Ze slepen er scharen, messen, bijlen…’
Minna had een kater. Op de hond na, waren wij alleen in het
ouderlijk huis. Ze had haar kleren aan, in bed. De hoge hakken
had ze uitgedaan en op het toetsenbord van haar computer
gelegd. In een van de schoenen zat haar mobiele telefoon
gekooid. ‘Ik ga koffie zetten,’ zei ik. Minna draaide zich op
haar buik. Ik trok een T-shirt aan en liep naar beneden.
De hond krabde tegen de buitendeur. Ik liet haar naar binnen
en aaide haar. Ze kwijlde over mijn blote voeten heen. Ik
zette een kop koffie en ging zitten aan de eikenhouten tafel
waar ik de Fleischnacka van Minna’s moeder had gegeten. Op
de tafel stond een doos met daarop een briefje: ‘Pour Minna,
ma pucelle.’ Ik klapte de deksel omhoog en blikte door de kier.
Het was een taart met roze glazuur. Op het moment dat ik de
doos sloot, kwam Minna de keuken binnen.
‘Je mag hier nooit meer komen’, zei ze met een krakende
stem. Ze gooide haar mobiele telefoon op tafel. Daarna ging
ze tegenover me zitten, zag de doos en scheurde het briefje
eraf. ‘Mijn vader heeft me net gebeld.’ Ze las het briefje dat op
de taartdoos had gezeten, en verfrommelde het. ‘Toen wij
gisteren naar Colmar reden, is hij naar zijn werkkamer
gegaan. Hij heeft zijn bijlen uit het hout getrokken en verstopt.
Voor jou. Ze zijn erg handig als uw dochter me weer eens
kwaad maakt – dat heb jij gezegd!’
Minna wreef in haar ogen. ‘Mijn zonnebril is gisteren kwijtgeraakt
tijdens het plassen,’ jammerde ze. ‘Ook jouw schuld.’
Ze had haar zonnebril nog steeds op, gemaakt van bleke
huid.
90 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 91