Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Vanavond is Hella naar de boekenclub. Rond deze tijd pakt
iedereen hun boek net uit de tas. Hella heeft ook een aantekenblok.
Ik zie haar zitten met haar beige coltrui en haar haar
in een gemakkelijke paardenstaart. Haar leesbril met het
donkere montuur. Halverwege Anna Karenina ben ik gestopt,
voordat ze voor de trein springt. Nu zit Marga op mijn plek.
Marga vind haar moederschap de belangrijkste baan die er
bestaat. Buiten regent het nog steeds. Ik zoek mijn Burberryregenjas.
De taxichauffeur toetert en als ik het gordijn voor het raam
wegschuif kan ik hem weggedoken zien zitten achter zijn
stuur. Hij knipt het lampje boven zijn hoofd aan en het lichtje
in zijn kleine taxi doet me denken aan de kajuit van onze
boot als het stormde. Aan Johan die de olielamp aanstak en
het vlammetje kalmeerde dat flikkerend op het plafond onze
profielen weerkaatste. Dan lagen we tegen elkaar aan en versmolten
onze schaduwen. Ik wist niet meer waar de een
begon en de ander eindigde. Zo vielen we in slaap van het
geluid van de regen.
De vier bloembakken zijn leeg. Het licht brand. Ik bel beneden
aan en zeg: ‘Ik ben het’. Martin drukt de deur open en ik
klim de trap op. Het licht stroomt de gang in, struikelt over
de bovenste traptreden.
‘Hella is net weg. Wat een weer, hè,’ roept Martin vanuit de
keuken. Ik knik. Ik knoop mijn jas los en hang ’m aan de kapstok.
Daarna loop ik naar het raam. De buren aan de overkant
kijken televisie. Zij zit tegen hem aan en heeft een grote
kom op schoot. Het licht van de tv maakt hun gezichten
bleek. Achter hen zie ik de omtrekken van een raam in een
spiegel, ik sta voor dat raam, in hun kamer. Dan sluit ik de
gordijnen. Martin legt zijn hand op mijn kont. Ik draai me
om en zie in een flits dat hij zijn mond opent. Vannacht blijf
ik hier. Er is niets wat hij kan zeggen om me op andere
gedachten te brengen. Ik zal al zijn woorden inademen en die
van mij in zijn oren kreunen.
De bijlen van
meneer
Voitzwinkler
Timme Hos
Haar oma had schurft op haar handen. Hiermee werd mij om
tien uur in de ochtend een biertje aangeboden. Terwijl ik het
opdronk, stelde de vrouw een kruidenzakje samen. Ik zag ui,
knoflook, tijm en een flinke kruidnagel. Minna zelf schilde
aardappelen, wrong daarna grote balen zuurkool uit en
begon – in één adem door – aan de bodem voor een appelgebak.
Ik zocht oogcontact met de oude vrouw. Ze had een gezicht
als een verzameling boomknoesten. ‘Ik mag geen witte wijn
meer van de dokter,’ vertelde ze. ‘Daarom is het recept verpest.
Ik hoop dat je mij vergeeft. Je komt van ver, beau gosse!’
Ik bekeek haar afbladderende handen. ‘Voor uw kleindochter
is geen reis te ver,’ mompelde ik.
Na de zuurkool verlieten we het huis van haar oma, die ons
nazwaaide vanaf het balkon. ‘Veel plezier in Colmar!’ riep ze.
Een scherp dalend pad voerde ons naar Minna’s ouderlijk
huis. ‘Je hebt je bord niet leeggegeten,’ zei Minna. Ze droeg
een groen kleed, een grote, donkere zonnebril en hoge
hakken.
Ik ging voor haar staan. Daarbij deed ik mijn best om niet
op een slak te trappen. Minna keek naar de grond, misschien
wel naar de slak. ‘Hoe vind je mijn schoenen?’ vroeg ze, ‘je
hebt nog niets over mijn schoenen gezegd.’ Als op een catwalk
liep ze het pad een stukje af. Daarna weer omhoog. Het
was duidelijk de eerste keer dat Minna op hoge hakken liep.
‘Tu es une vraie dame,’ zei ik.
Bij het gezin Voitzwinkler hoorde een vadsige golden retriever.
Deze teef at druiven uit de tuin en joeg op libelles.
Meestal lag ze echter op de rand van het zwembad en slob-
86 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 87