Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

De onderstroom
Donata van der Rassel
Mijn nagels zijn lang. Ik heb ze dit keer rood gelakt. Op de
nagel van mijn rechterwijsvinger zit een kort streepje. Gisteren
brak hij af. Meestal verpest er een het voor de rest. Net de
wijsvinger. De vinger waar je mee aanwijst, pulkt, oppakt.
Het stipje rood is geen gezicht.
Het licht van mijn kaptafel zoemt en knippert zachtjes. Ik
leg mijn oogpotloden op kleur zoals ik vroeger deed met
mijn kleurpotloden. Voornamelijk de bruintinten, ik heb
maar een blauwe en zwart is zwart. Daarna slijp ik ze een
voor een, het schaafsel valt op de tissue die op mijn schoot
ligt. Ik kies uiteindelijk mijn zwarte vloeibare eyeliner. Veegt
en vlekt niet, blijft uren zitten.
De regen klettert op het schuine dak van de slaapkamer. Als
ik naar buiten kijk, kan ik niet eens de mast van onze boot
zien, die nog geen honderd meter verwijderd in het water
ligt. Ik hoor vaag het vertrouwde geluid van de kabels die
tegen de mast aan slaan. We zullen hem moeten verkopen.
Met het make-upsponsje breng ik de vloeibare make-up aan
op mijn gezicht. Langs mijn neusvleugels iets meer. Ik probeer
de donkere plekken lichter te maken. Daar bestaat
schoonheid uit. Voor mijn oogschaduw kies ik een bordeauxrode
kleur voor op het ooglid. Een parelmoerpaars voor
erboven in een boog. Dan trek ik een zwarte lijn met het
minuscule kwastje van de eyeliner en houd met mijn ene
hand mijn andere hand stil. Make-up is een vreemd fenomeen
denk ik terwijl ik in de spiegel kijk naar het verschil
tussen beide ogen.
Ergens wist ik het die avond toen we met hen naar een
toneelstuk gingen en ik Johan niet hoefde te roepen van
boven. Toen hij zijn oude luchtje had opgediept ergens van
achter uit de spiegelkastjes in de badkamer en hij geurend de
trap af kwam. Er zwom iets rond in zijn ogen dat ik er lang
niet in had gezien en ik was zo naïef geweest te geloven dat
hij ze gewoon aardig vond. Eindelijk een stel dat zijn goedkeuring
kon wegdragen. Dat niet langzaam oploste in de zure
substantie van Johans willekeurige kritiek.
Soms zat het euvel hem in een neus, in de manier van praten
of waren het de geruite sokken die iemand droeg. ‘Ik mag
hem niet,’ zei Johan dan en als ik vroeg waarom, bleef hij vaag
of zei hij op een toon die het hele scala aan negatieve karaktertrekken
van de betreffende persoon moest uitdrukken:
‘Die sokken.’
Ik rol de krullers uit mijn haar en laat mijn haar over mijn
schouders vallen. Als ik het naar voren schud, breng ik wat
82 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 83