Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Nu pas zag hij flarden van een man. Brede, onbedekte
schouders vol zweren, een hoofd dat rechtstreeks op de romp
leek te staan en wortelrode haren. Opnieuw kreeg zijn verwende
maag het zwaar te verduren. Kokhalzend zocht hij
steun bij de muur. Vet en klam.
‘Ga maar naar binnen. Hij komt meteen.’
Een van de deuren stond open en de man duwde hem met
zijn blik naar binnen. De deur viel meteen weer dicht. Een
doffe dreun. Gecapitonneerd, veronderstelde Brien. Dat zou
hij thuis ook moeten hebben, dán zou hij kunnen werken. Als
niet meer elke hamerslag haar aambeeld bewerkt, als zij niet
meer kan binnendringen in zijn hoofd en in zijn handen.
Hij stond in een donkere kamer met een rode gloed. Het hol
van de leeuw of de baarmoeder van Brussel? Een feeëriek
melodietje leek uit het niets op te stijgen, zijn weg te vinden
naar hem, naar zijn bonzende hart. De fluittonen wentelden
zich om hem heen, zacht, ritmisch, laag na laag. Hij sloot zijn
ogen. Blind zag hij het beeld beter. Brons? Nee, te hard, te
koud. Speksteen! Dat zou de essentie van dit gevoel kunnen
vatten. Het bakeren van een man. De armen tegen het
lichaam, het hoofd op de schouder, de mond en de ogen halfopen,
zoekend naar de borst die hem zou voeden. Een meesterwerk.
Hij voelde zijn handen al schrapen en schuren om te
ontbloten wat de steen verborgen hield.
Maar ook hier werd de borst hem onthouden. Uit hetzelfde
niets verscheen er plots een kleine man met ogen als magneten.
De warmste ogen die hij ooit had gezien.
‘Tanto?’
Hij knikte eerbiedig, vouwde zijn handen alsof hij ter communie
ging en wachtte op een mes. Zijn mes, het mes niet
voor hem gemaakt, maar hij voor dat ene mes. Zijn armen
trilden. Hij bleef staan, de ogen naar de grond gericht.
‘Kies maar.’
Hij keek op, ontgoocheld, teruggeworpen in de echte
wereld. De kleine man knielde en Brien zag nu pas het zwartgelakte
tafeltje. De messen lagen op rode zijde, alsof ze nu al
in bloed gedrenkt waren.
Cold steel. Niet voor niets. De rillingen liepen over zijn rug,
maar dit was niet het ogenblik om terug te deinzen. Man zou
hij worden.
‘Handgesmeden carbonstaal, differentieel gehard, de snijkant
heeft een hardheid van 60Rc.’
Alle messen lagen parallel aan de tafelrand, op een na, een
klein exemplaar, mannelijk zwart. Zijn hand reikte aarzelend.
‘Poedergecoat staal. De binnenkant is voorzien van linnen.
Voor het stille werk.’
Brien schoof het lemmet langzaam uit de houder. Hij zag
gretige, wilde ogen, zijn ogen. Net als een kind dat niet bij
een vlam kan wegblijven, voelde hij de drang om met zijn
wijsvinger over de snede te glijden. Terwijl het metaal in zijn
vinger beet, stelde hij zich voor dat de zielen van duizenden
samoerai de kamer bevolkten. Voel ons, leef ons, fluisterden
ze. Hij, hun bloedbroeder.
Hij legde een rolletje geld op de tafel, duwde het mes in zijn
broekzak, vouwde zijn handen voor zijn borst en groette.
‘Waar was je?’ vroeg Yara. ‘Er stond niet eens eten voor me
klaar!’
Hij voelde de tanto tegen zijn heup drukken, zuchtte en
slofte naar de keuken.
‘Nu hoeft het ook niet meer. Ik ben gaan lunchen met Paul-
Emiel.’
‘Ik heb honger,’ loog hij.
Nog voor hij de keukendeur had bereikt, stond ze voor hem,
wijdbeens, glimlachend.
‘Als je honger hebt, moet je eten.’
‘Dat was ik van plan. Een boterham’
‘Kom mee, ik wil je.’
Zo werkte het niet bij hem. Dat moest ze ondertussen toch
weten? Hij wilde zijn vrouw veroveren. Hij wilde eerst haar
hart raken en dan haar lijf. Eerst de ziel, dan de borsten. Toch
drong ze zich geregeld zo aan hem op. Het hoofd opgericht,
de nek bloot, uitdagend. Alsof ze wilde zeggen: ‘Snijd maar,
als je durft’. Ze wist dat hij het niet zou doen, dat hij geen man
meer was, door haar geld gecastreerd. Zelfs op hun eerste
daad drukte zij haar stempel. Het was middag. Hij had uren
gewerkt in zijn atelier, toen nog een schuur achter het huis
van zijn ouders. Rondom hem de scherven, maar vooral de
lege blikjes verspreid over het blauwe linoleum. Hij keek om
zich heen, zoekend naar orde in de chaos van deze schuur.
Als hier orde kon heersen, al was het onzichtbare, haast
mathematische orde, dan kon het ook in zijn hoofd. Dan was
alles nog mogelijk. Dan kon Yara zich aan hem geven.
Hij zag hoe zij de afstand tussen hen probeerde te overbruggen.
Een paradoxaal onvermogen. De helft van de helft van
de helft… Twee lichamen raken elkaar nooit. In theorie. Haar
linkerbeen bleef een fractie van een seconde te lang zweven
in de lucht voor zij het op de grond zette en daarmee de houten
vloer, verborgen onder een kunststoflaag deed kreunen
onder het gewicht van haar leegte. Hij zag de aarzeling.
Perfecte imperfectie. Zijn lichaam ging in overgave. Nu zij
nog. Maar dat deed ze niet. Zijn triomftocht was een eenzame
afdaling naar de groezelige geborchten van haar vrouwelijkheid.
Dag na dag ontbolsterde hij zich voor haar. Zodat hij ooit
zijn zachte kern aan haar zou kunnen tonen. Een nieuwe
man, eigenhandig gehouwen uit de ruwe vorm, opgediend
met twee gouden ringen.
De ringen kwamen er, mét diamanten, want Yara was ambitieus.
Ze verzilverde haar diploma, liet zich gewillig inlijven
bij een computergigant en spijsde haar rekening en zijn maag.
Hij mocht kunstenaar spelen en haar leven kleur geven. Maar
elke laag die hij losliet, wikkelde zij om zich heen tot hij naakt
voor haar stond en smeekte om een kind.
‘Heb je vandaag gewerkt? Zaterdag is er een vernissage in
de Sint-Lukasgalerij. Wist je dat sommige beeldhouwers echt
werken verkopen?’
Hij legde zijn hand op zijn heup, op zijn tanto. Wist ze dat
sommige vrouwen echt koken? Dat ze huilen als ze verdriet
hebben? Dat ze van hun kinderen houden?
Hij liep naar zijn atelier, trok zijn linnen broek en zijn zijden
hemd uit en ging zo voor zijn beeld staan. De hamer lag
klaar. Hij sloeg scherven weg. Ze raakten zijn lichaam, ze
sneden in zijn vel, maar raakten hem niet.
Zelfs na uren slaan, toen zijn lichaam moe, bezweet en vol
bloed smeekte om rust, was de orde in zijn hoofd nog niet
teruggekeerd. Hij liep naar de badkamer en liet koud water
over zijn verhitte lijf stromen.
Liefde, hij moest haar liefde geven. Hij zag het weer voor
zich, hoe zijn warmte haar kon laten smelten en hoe ze zich
zou laten kneden tot de vrouw die hij, ondanks alles, in haar
zag.
Ze lag al in bed, het licht nog aan, een boek op de opgetrokken
knieën.
‘Kom je nu al slapen? Je hebt niet lang gewerkt.’
Hij strekte zich voor haar en toonde zijn mannelijkheid in
volle lengte.
‘Ik heb een cadeautje voor je,’ zei ze en wees naar een zwarte
kledinghoes die over de rugleuning van een stoel lag.
‘Hugo Boss.’
Wist ze nog steeds niet dat hij van verrassingen hield?
‘Een wit pak. Ik zag het vanmiddag hangen. Echt iets voor
jou.’
Hij slikte. Zij dacht niet aan de kinderen. Zou ze dat ooit
wel doen?
10 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 11