Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Opeens overvalt hem een droefenis die grenst aan grote
radeloosheid. Ook voelt hij weer in alle hevigheid de pijn aan
de pees van zijn rechtervoet, die hij even vergeten was. Hij
gaat op de enigszins vergroende sokkel zitten en wrijft krachtig
over zijn wreef. Hij is niet meer de jongste, dat wordt nu
nog maar weer eens pijnlijk duidelijk, maar het verlangen de
eigen oorsprong te kennen, wordt des te groter, van levensbelang
als het ware. Zonder een absoluut punt A als basis kun
je niet naar B reizen, wie zei dat ook alweer? Dat te ontdekken
zo laat in je leven, nu pas wakker te zijn geworden, goeie
god.
Zijn vinger glijdt over zijn kaartje, waarvan de vouwen
steeds witter en groter worden. Op den duur zal het uit elkaar
vallen. Zo gaat dat als je die dingen niet goed vouwt, ze vallen
uiteen in vierkante brokjes land die door de wind alle kanten
op worden geblazen, als vlinders. Hij zucht even om deze
mooie gedachte.
De vinger beweegt over een rode viltstiftlijn die vanaf de
Kroatische kust via een omweg naar Kiev loopt en wordt
onderbroken door vele dikke stippen, gemarkeerde monumenten.
Op de lijn die de stip van Kiev (‘Baby Yar’) en het
Russische monument van metaal verbindt, vertraagt de vinger
een beetje, alsof hij zich dit gedeelte van de reis nog eens
nadrukkelijk voor de geest wil halen. De vinger blijft een
poos bij de laatste stip stilstaan, tikt dan een paar keer zachtjes
op het papier.
‘Nee, ook niet dus,’ mompelt hij, ‘vreemd, vreemd…’
76 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 77