Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

helpt me rustig te worden.”
Ik berustte in deze oplossing.
Een keer ben ik achter haar aangelopen.
Het waaide hard en de regen maakte slierten van haar lange
haren.
Haar witte nachthemd was doorweekt en verhulde niets
meer. Ik sloeg mijn armen om haar heen.
Ze bleef doorlopen. De zee was grijs in haar ogen.
Ik deed alles om haar te laten lachen. Ik heb haar gekieteld.
Ik heb mezelf voor haar in het zand laten vallen. Ze probeerde
te lachen, maar stapte toch over me heen.
Het was het begin van een stille tijd. Ze ging steeds vaker
weg. Ook overdag.
En als ze thuis was, zei ze niets tegen me. Ze glimlachte
alleen.
Ik begreep er niets van. Waarom deed ze zo? Ik heb alles
gedaan om een reactie krijgen.
Ik heb geschreeuwd dat ze wat mij betreft beter helemaal
weg kon blijven.
Ik heb haar uren gestreeld voordat ik ging slapen.
Maar ze reageerde niet.
Ik kon er niet meer tegen en heb ervoor gezorgd dat ze een
eigen plek kreeg.
Eerst was het een grap. Ze reageerde heel serieus. “Goed”,
zei ze.
Voortaan sliep ik beneden en was zij op het strand of boven.
Beneden kwam ze alleen als ze naar buiten ging. Zelfs de
keuken liep ze voorbij.
Soms vond ik zand in mijn bed. Misschien miste ze me en
sliep ze nog af en toe naast me.
Zodadelijk komt de nieuwe eigenaar van mijn herinneringen.
Wat moet ik hem vertellen?
Hoe verklaar ik de paarse voeten van mijn vrouw als ze me
‘s morgens thee kwam brengen.
En de spinazievlek op de muur in de keuken.
Zal hij het begrijpen?
(Op het strand)
Ik rende achter haar aan op het strand.
“Ik ga je kietelen! Sonja, lieve Sonja. Mijn vrouw. Ik hou van
je Sonja. Ik ga je kietelen.
Ik ga ervoor zorgen dat je weer praat. Ik wil dat je tegen me
praat Sonja. Praat Sonja!
Sonja! Praat tegen me. Zeg iets! Sonja!!!
Sonja praat tegen me.
Ik val voor je. Kijk dan. Ik val voor je.
Aaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhh. Ik vaaaaallll!
Hihi
He, wat doe je nou? Niet weglopen. Ik doe je niets. Ik beloof
het.
Sonjaaaaaaaaaaaaaa!!
Je bent helemaal doorweekt. Laat me je opwarmen.
He!
Goed. Ja goed. Ja, ik laat je los. Ik zal je niet aanraken.
Sonja. Kom nou hier. Je bent mijn vrouw. Je hoort niet bij
mij weg te lopen.
Sonja!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
Een tijd later. Ik denk een paar maanden later, voelde ik haar
in mijn bed. Heel even. Ik sliep.
Het drong niet tot me door.
Teveel met mijn eigen dingen bezig.
Was ik toen maar wakker geworden.
Ik wou dat ik haar toen nog even vast had gehouden.
De volgende morgen, lag er zand in mijn bed. Ik liet het
door mijn vingers glijden en herinnerde me weer haar zachte
lijf.
Ik liep naar boven en ergerde me aan de trapleuningen.
Waarom had ik die dingen nooit gerepareerd?
“Sonja. Waar ben je? Sonja?” Ze was er niet.
Het huis voelde vochtig. De deurknop koud in mijn handen.
Ik deed iets wat ik nu nog niet kan verklaren. Ik ging naar
het strand.
Maar ik was te laat.
Haar paarse voeten liepen niet meer naar ons huis. Haar
voetstappen waren onvindbaar.
Er ligt geen zand meer in mijn bed, maar ik kan niet slapen.
Ik haat de gekleurde kastjes. Ik kan de eendjes niet meer
zien.
De schilderijen lachen me de ene dag uit. De volgende dag
zijn ze boos op me.
Sonja, ik wil je blijven missen.
Ik wil een mooie herinnering.
Ik verkoop het huis en begin opnieuw.
(de deurbel gaat)
72 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 73