Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Ze schilderde de kastjes in verschillende kleuren en
bouwde ze vol met haar spulletjes. Chinese kopjes, bordjes
met eendjes…
Ze deed altijd een spel als ik in de keuken kwam.
“Je mag niet op de lijnen van de tegels stappen”, zei ze.
Als het me lukte, en het lukte altijd, dan kuste ze me.
De eerste jaren zette ze hier ’s morgens thee voor mij. Met
paarse voeten van de kou, bracht ze me thee op bed.
Ze ging tegenover me zitten en duwde zacht haar kleine
voeten tegen m’n gezicht.
Ze vroeg of ik ze warm wilde wrijven.
Ieder stukje van haar voet gaf ik evenveel aandacht, totdat
hij begon te gloeien en groter leek.
Meestal hield ze het zo lang niet vol.
Ze giechelde en kroop naast me.
Waar was ik gebleven. Oh ja, de keuken. Die vlek daar op de
muur? Dat is spinazie van 10 jaar geleden. Het was niet mijn
bedoeling. We hadden ruzie.
We hebben geprobeerd het er af te poetsen.
Ach, nu is het een herinnering.
U kunt er natuurlijk overheen verven.
Wilt u zelf even rondkijken. Ja, gaat u gang.
Een mooi huis? Ja, dat is het in zekere zin ook.
Heeft u voldoende gezien?
Ik zal u iets zeggen. Je kunt nooit voldoende over een huis
weten.
Wat ik daar mee bedoel?
Een huis is als een mens. Het bewaart onzichtbare herinneringen.
Kennen zul je het waarschijnlijk nooit helemaal.
Kom mee naar boven.
Nee, de leuningen zijn niet betrouwbaar. U kunt ze beter zo
snel mogelijk vervangen.
Nee, daar raakt u nooit aan gewend.
Waarom ik het niet gedaan heb? Tja. Ik hoopte dat ze niet
helemaal los zouden raken.
Dit is de bovenverdieping. Ja het is inderdaad een kopie van
beneden.
Deze verdieping heb ik voor Sonja gemaakt.
Voordat zij het huis verliet, heeft zij hier gewoond.
Waarom?
Ja, waarom gebeurt iets.
Ik kan u geen echt antwoord geven.
Ik dacht dat het spel in de keuken een echt spel was.
Later werd me duidelijk dat het anders was.
“Je staat op de lijnen!”, zei ze met ingehouden woede.
“Ga er vanaf! Dat brengt ongeluk! Wat ben jij toch lomp.
Ga er vanaf!”
Na een tijdje werd het voeten warm wrijven een gewoonte.
Ze giechelde niet meer. Altijd deed ik het te hard of te zacht.
De pantoffels die ik gaf, waren te groot voor de tegels.
Ik kwam niet meer in de keuken.
En als ik er wel kwam, wist ik zeker dat Sonja er niet was.
Ik proefde van de spinazie uit de pan en ineens stond ze
achter me. Ze trok de lepel uit mijn hand.
Er morste spinazie op de grond.
“Kijk nou wat je doet lomperd!”
Ze kon niet meer stoppen met schreeuwen.
Ik verstijfde. Dit was ook mijn keuken.
Ik voelde een golf van adrenaline door mijn lichaam gaan.
Ik spande mijn spieren om ze niet te kunnen gebruiken.
Zij pakte de pan.
De pan met spinazie vloog door de keuken.
“Ophouden! Hou op! Ik wil je gezeik niet meer horen. Hou
op!!”
Sonja schrok zo van mijn uitbarsting dat ze begon te beven.
Huilend zakte ze in elkaar op de tegels.
Ik zakte tegen haar aan. Heel lang hebben we daar zitten
huilen.
Ze bood altijd haar excuses aan.
“Ik weet ook niet waarom ik het doe”, zei ze.
Kijk, dit is de slaapkamer van Sonja.
Zoals u kunt zien, geeft het raam uitzicht op de zee.
Toen we hier net woonden sliepen we samen in deze kamer.
Op een nacht werd ik wakker. Sonja stond voor het raam
naar de zee te staren.
“Is er iets?”, vroeg ik.”
“Nee”, zei ze.
“ Als er niets is, waarom slaap je dan niet?”
“Mag ik misschien zelf weten wat ik doe. Ik sta hier gewoon.
Let niet zo op me!”
Ik dacht dat het door mij kwam. Misschien gaf ik haar niet
genoeg aandacht.
Ik stapte uit bed en streelde haar gezicht.
Ze schudde me van zich af.
“Nou, dan niet”, zei ik. “Het was goed bedoeld.”
Daarna gebeurde het iedere nacht.
Het hield mij uit mijn slaap. Ik werd boos. Waarom had ik
geen vrouw zoals ieder ander.
Uren draaide ik van mijn ene op mijn andere zij. Steeds als
ik mijn ogen opende, zag ik haar staan.
Met betraande ogen en haar lippen rood van het verbijten.
Ik vroeg of ze naast me kwam liggen. Tegen me aan. Maar
ze kwam niet. “Ik kan toch niet slapen, zei ze.”
Een keer probeerde ze het uit te leggen.
Ze had altijd een onrustig gevoel in haar hoofd. Ze vergeleek
het met gevoel dat je hebt voordat je naar de tandarts
gaat. Maar dan de hele dag. Zeven dagen per week.
“Ik begrijp het niet”, zei ik.
“Het is alsof mijn gedachten zich vermenigvuldigen.
Mijn hoofd is te klein om mezelf rust te kunnen bieden”,
antwoordde ze.
Ik begreep het nog niet.
We gingen samen naar de dokter. Die gaf haar kalmeringstabletten.
Daarna leek het goed te gaan.
Het viel me weer op hoe mooi ze was. Haar lichte huid vol
sproeten. De zachte babyhaartjes, die je alleen kon zien als je
heel dichtbij haar was.
We vreeën weer en vielen samen in slaap.
Ze praatte niet zo veel tegen me, maar ik was allang blij met
deze verandering en dacht dat de rest ook wel weer goed zou
komen, als ik geduld had.
Maar er was geen vooruitgang meer.
Op een nacht werd ik wakker. Er kriebelde iets in mijn rug.
Geïrriteerd stapte ik uit bed en zocht de reden.
Ik vond zand in ons bed.
Ik liep zelf nooit over het strand, dus van mij kon het niet
zijn.
“Sonja! Hoe komt dat zand hier!”
Toen pas zag ik dat ze niet naast me lag.
Ik deed het licht aan en wachtte, zittend op de rand van het
bed, tot ze terug kwam.
Pas na een uur liep ze de slaapkamer in.
Haar haren stonden wijd uit elkaar en haar gezicht dat
anders zo bleek was, had een rode blos.
Ik raakte in paniek.
“Waar ben je geweest!”
Ze kwam naast me zitten en was heel lief.
Ze vertelde dat ze iedere nacht op stond als ze zeker wist dat
ik sliep. Ze ging naar het strand.
Dat maakte haar ontspannen. Haar gedachten leken weg te
waaien.
Ik vond het gek en vroeg haar waarom ze toch altijd van die
vreemde dingen deed.
Ze zei dat ze het niet uit kon leggen. “Het lopen langs de zee
70 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 71