Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Tanto
Inge Dussart
Elke vrouw spiegelde de man in hem. Zijn blonde haren sluik
tot op de schouders in hun pupillen, zijn heldere, indringende
blik in hun glimlach, zijn doelgerichte handelen in hun
talmen en zijn rust in hun vuur. Brien, de man in de straat.
Niet zomaar een straat. Van de Louizalaan naar de Waterloolaan.
De straat als catwalk, de kleren ín de winkel. Armani,
Emerenogildo Zegna, Olivier Strelli. Zij hield van grote merken,
hij van de poëzie in de naam, net als bij zijn beeldhouwwerken.
Onder zijn handen kregen ze vorm, maar de naam
schonk hun het leven. Ronkende namen hier, op sobere bordjes
in stijlvol lege etalages. Maar elk raam spiegelde Brien
voor Brien. Hij streek met zijn hand door zijn haar en gooide
het lege cappuccinobekertje in een vuilnisbak. Van op een
afstand, in een elegante boog, raak.
Een witte Hugo Boss, ja, dat zou hem schitterend staan.
Yara zou eindelijk eens trots op hem zijn. De visacard, haar
kaart, drukte uitdagend tegen zijn bil, maar hij hield de handen
in de zakken en liep verder, zacht verend, zoals altijd,
zonder haar. Nee, toch maar niet. Wit en kinderen, dat gaat
niet samen. Een wandelend dagboek wordt het.
Een stad, zelfs een stad als Brussel, kan geen kilometers met
schoonheid en klasse vullen. Deftige lanen deinen uit in mid-
denmootstraten, in smalle, vuile stegen waar honden en
mannen in hoekjes plassen. De territoriumdrift van de
armen. Brien volgde het spoor als een jonge, speelse wolf.
Ontwapenend nieuwsgierig, te naïef om bang te zijn. Hij
hoefde het briefje niet uit zijn zak te halen. Nummer vijftien,
wist hij nog. Twee roestige, afgebladderde cijfers op een gevel
vol halfvergane affiches. Geen bel, geen naambordje, zelfs
geen deur. De duisternis lonkte. De hoek om, een donkerder
steegje in. Beton werd kassei en zijn lederen teenslippers
bleven onwennig achter een verdwaald kinderkopje steken.
Heel even verloor hij zijn evenwicht. Zijn armen maaiden
wild in het rond. Hij kon haar meewarige blik al zien, het
haast onmerkbaar schudden van het hoofd en het zachte, sissende
geluid dat al jaren de voorbode was voor een seksloze
nacht.
‘Tanto?’ De houten deur hing scheef in zijn hengsels.
De stem achter de deur klonk schor.
Ja, dacht Brien, tanto en wel presto. Zijn tenen grepen om
het lederen riempje en hij stapte een wereld in van zilte,
lauwe mist. Zijn ogen moesten even wennen aan de duisternis.
Een weeïge geur van slappe noedels en exotische vissoorten
deed zijn maag kreunen.
8 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 9