Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

geen rekening gehouden met mensen uit 1905. Wij bieden
onze excuses aan, maar onder geen voorwaarde…’
‘U hebt het aangeboden!’ hield mevrouw Huygens vol, iets
luider dan de bedoeling was. Een viertal kleuters stond het
gesprek inmiddels met onverholen interesse te volgen en de
groep belangstellende moeders bij de deur groeide eveneens.
‘Ik kan heel netjes vouwen,’ zei een van de kinderen.
‘U ook?’
‘O, ja,’ zei mevrouw Huygens.
Ze gingen toch zeker niet weer de hele dag vouwen?
‘Vandaag gaan we prikken, Zoey,’ zei Jessica.
‘Prikken?’ herhaalde mevrouw Huygens schril. ‘Is dat niet
vreselijk gev…’
‘Komt u naast mij zitten?’ vroeg een andere kleuter, die zijn
hand op mevrouw Huygens’ knie legde.
Iwan zuchtte, vouwde de brief dubbel en gaf hem terug.
‘Vooruit dan maar. Het is ook wel een vreemde situatie. Maar
alleen vandaag.’
Zo zat mevrouw Huygens die dag aan de lage tafeltjes te
knippen en plakken. Ze versierde de ene uitgeprikte kartonnen
vis na de andere. Tijdens de lunch klom er een jongetje
met grote vlekken chocoladepasta rond zijn mond op haar
schoot.
‘Wilt u een verhaaltje vertellen?’ vroeg hij. Meteen begonnen
alle kleuters ‘ja, een verhaaltje!’ te roepen.
‘Al goed, al goed,’ zei mevrouw Huygens. ‘Een verhaaltje
zullen jullie krijgen. Even denken.’
‘Het verhaaltje,’ zei mevrouw Huygens, ‘gaat over een klein
meisje dat Maartje heette. Ze had weinig vriendjes en vriendinnetjes
en dat maakte haar erg verdrietig, maar op een dag
kwam ze erachter dat ze zich onzichtbaar kon maken.’
‘Hoe dan?’ vroeg het meisje met de staartjes.
‘Dat zal ik je vertellen,’ zei mevrouw Huygens. ‘Op een dag,
toen Maartje in het park wandelde, kwam ze een kunstenaar
tegen. Of dat dacht ze. Het was een oude man. Hij schilderde
de vijver in het midden van het park. Maartje kwam naast
hem staan en bekeek zijn schilderij. Toen de kunstenaar haar
opmerkte, vroeg hij waarom ze zo sip keek en waarom ze niet
met de andere kinderen in het park aan het spelen was. “Ik
ken geen andere kinderen,” vertelde Maartje. Om haar op te
vrolijken, pakte de schilder iets uit zijn schilderskist. Hij
hield een grote rode gum omhoog. “Dit is een heel speciale
gum,” zei hij. “Kijk maar.” En hij veegde zo Maartjes voeten
uit.’
De kleuters keken mevrouw Huygens met open mond aan.
Jessica knikte aanmoedigend.
‘Maartje kreeg de gum mee naar huis,’ ging mevrouw Huygens
verder. ‘Ze kon zichzelf zo vaak uitgummen als ze wilde,
en na een tijdje werd ze dan weer zichtbaar. Maar in de tijd
dat niemand haar kon zien, kon ze iedereen voor de gek houden.
Ze kon versgebakken cakejes pakken die stonden af te
koelen op de vensterbank van de buurvrouw en ze kon in de
bomen in de tuin klimmen die haar ouders te hoog voor haar
vonden. Ze vond het geweldig. Totdat ze op een dag…’
Mevrouw Huygens zweeg even. De hele kleuterklas hing
aan haar lippen.
‘… ontdekte dat ze niet meer terug kon veranderen. Ze had
zichzelf definitief uitgewist en niemand zou haar ooit nog
kunnen zien.’
‘Wauw!’ zei het jongetje met de gele broodtrommel. ‘Cool!’
‘Ja!’ zei een van de andere kleuters. ‘Ze kon alles doen! Alles
wat ze wilde!’
‘Tja,’ zei mevrouw Huygens. ‘Leuk, hè.’
Terwijl de kleuters opsprongen en elkaar begonnen uit te
gummen, keek Elaine naar de grote klok boven de deur.
‘Tijd om naar bed te gaan!’ zei ze vrolijk, wat geen enkele
reactie teweegbracht. Een van de kinderen was zelfs op de
tafel gaan staan.
‘Kom daar vanaf, Tim,’ zei Jessica.
‘Je kunt me toch niet vinden,’ riep Tim. ‘Ik ben onzichtbaar!’
Beide leidsters stonden op om de kleuters te vangen. Toen
dit eenmaal gelukt was, en ze in – of in de buurt van – hun
bed lagen, wilden de meesten niet slapen.
‘We willen nog een verhaal,’ jammerden ze.
‘Morgen weer eentje,’ zei Jessica.
Mevrouw Huygens, die de bedtijdperikelen had gevolgd
vanaf de eettafel, keek verheugd op. Ze stond op en liep de
slaapzaal in. Toen ze binnenkwam, was iedereen meteen stil,
op een enkeling na die nog ‘verhaal!’ riep of een onverstaanbare
kreet slaakte.
‘Ja, hoor, jongens,’ zei ze plechtig. ‘Morgen weer een verhaaltje.
Ik zal een extra leuke verzinnen. Maar nu eerst oogjes
toe en snaveltjes dicht.’
Jessica schoof haar bril hoger op haar neus, wisselde een
blik met Elaine en knikte. Ze dekte de laatste kleuters toe en
toen verlieten alle volwassenen het slaapzaaltje.
Elaine haalde de mand met alle schriftjes tevoorschijn.
‘Bedankt hoor,’ zei ze. ‘Dat was een slimme zet.’
Ze wierp een blik op de monitor die de activiteiten in de
slaapzaal liet zien, of eigenlijk het gebrek daaraan, want alle
kleuters lagen rustig te slapen.
Mevrouw Huygens voelde zich trots toen ze aan tafel ging
zitten bij de leidsters. Lange tijd was er niets te horen behalve
het krassen van de pennen van Elaine en Jessica. ‘Steffie heeft
zich bijzonder goed gedragen’, zag mevrouw Huygens bovenaan
een bladzijde staan. ‘Ze heeft maar één vouwblaadje
opgegeten’. Toen Elaine haar blik onderschepte, keek ze het
lokaal rond en voelde zich thuis. Ze zou vanavond eens haar
oude sprookjesboeken erop naslaan op zoek naar ideeën voor
een volgend verhaal. Wat gezellig dat ze toch terug mocht
komen.
’s Middags gingen ze naar buiten. In de zandbak kreeg
mevrouw Huygens het ene zandtaartje na het andere aange-
boden. De dag vloog voorbij, en na nog een glaasje limonade
en een liedje om de dag af te sluiten, stonden de moeders
paraat om hun kroost op te komen halen. De meeste knikten
vriendelijk naar mevrouw Huygens, de episode van die ochtend
nog vers in het geheugen, en wisselden dan heimelijke
blikken met elkaar. Toen alle kinderen weg waren, kwamen
Jessica en Elaine naar mevrouw Huygens toe om haar te
bedanken voor haar hulp.
‘Zo,’ zei Jessica. ‘Nu weet u ook eens hoe het hier toegaat.’
‘Ik heb het hier reuze naar mijn zin gehad,’ zei mevrouw
Huygens. ‘En ik kijk uit naar morgen.’
Op dat moment kwam Iwan het lokaal binnen.
‘Alles goed gegaan?’ vroeg hij vrolijk, zwaaiend naar een van
de moeders.
Even was het stil, en mevrouw Huygens wilde net vertellen
dat het zeer goed was gegaan, toen Jessica ineens plompverloren
zei: ‘Mevrouw denkt dat ze morgen weer mag komen.’
‘O ja?’ zei Iwan. Hij zette zijn handen in zijn zij. ‘En waarom
denkt ze dat?’
‘Ja,’ zei mevrouw Huygens. ‘Ik moet de kinderen verhaaltjes
vertellen. Dat zeiden zij zelf.’ Ze wees naar de beide leidsters.
‘Sprookjes over…’
‘In verzinseltjes bent u wel goed, ja,’ zei Iwan. Hij stak een
vinger onder de lus die de Mickey Mouse-stropdas onder zijn
hals maakte en trok hem wat losser. ‘Wat wilt u eigenlijk van
ons? Wij zijn een kleuterschool, geen bejaardenopvang.’
Mevrouw Huygens voelde aan de brief in haar zak. Jessica
en Elaine boden hun verontschuldigingen aan, maar
mevrouw Huygens luisterde niet. Ze hoorde alleen het knisperende
papier tussen haar vingers. Ze draaide zich om,
greep haar skistok en liep de lange gang uit. Buiten wachtte
immers haar taxi.
50 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 51