Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Knippen
& Plakken
Linda Mulders en Lex Dulak
Het enige hoorbare geluid was het vouwen van de theezakjes.
Onder mevrouw Huygens’ vingers kraakte zacht het bruine
papier met de afbeelding van een rooibosplantje. De dikke
vitrage verduisterde de kamer en mevrouw Huygens moest
haar ogen tot spleetjes knijpen om precies te kunnen zien
waar de vouw moest komen. Hierna knipte ze met een schaar
het deel van het theezakje af dat ze niet nodig had. Ze opende
een doosje dat voor haar stond en legde hier het afgeknipte
strookje in. Misschien kon ze het ooit nog eens gebruiken.
De digitale klok van de videorecorder wees met felgroene
cijfers twee uur aan. Mevrouw Huygens zou zo eens langzaam
opstaan om de radio aan te zetten. Ze stelde het murmelende
geluid van stemmen uit de keuken op prijs, en om
vijf over twee begon altijd Het Stenen Tijdperk op Nederland
2. Mevrouw Huygens was misschien honderdtweeënhalf,
maar ze was nog net zo onafhankelijk als altijd en woonde
dus nog steeds op zichzelf.
De brievenbus klepperde en een zachte plof op de deurmat
kondigde de komst van een brief aan. ‘Een brief?’ dacht
mevrouw Huygens. Ze wist precies op welke dag welke rekening
kwam. En vandaag zou er geen komen.
Mevrouw Huygens legde de laatste vouw in het zakje. Hij
was een beetje scheef, maar het kon ermee door. Hierna
stond ze op en liep ze schuifelend de gang in. Voor de mat
bleef ze staan. Daar lag hij toch echt: een heuse brief op de
twintigste van de maand.
Mevrouw Huygens nam de skistok, die naast de deur stond,
in haar hand en prikte de punt ervan door de brief. Ze liep de
huiskamer weer in, ging op de bank zitten en trok de brief los
van de punt van de skistok. Het was een grote witte enveloppe
met het logo van een eekhoorn in de linkerbovenhoek. En
wat nog veel vreemder was: hij was gericht aan de ouders/
verzorgers van Maartje Huygens. Nu was mevrouw Huygens
wel oud, maar beslist niet vergeetachtig en zij wist heel goed
dat ze geen ouders/verzorgers meer had. Met de nagel van
haar pink scheurde ze de enveloppe keurig langs de vouw
open. Ze haalde er een vel papier uit, met linksboven weer
het logo met de eekhoorn.
‘Beste ouders/verzorgers van Maartje Huygens...,’ stond in
de brief. ‘Graag willen wij Maartje uitnodigen op kleuterschool
de Kleine Eekhoorn. Maartje mag een dagje komen
kijken op maandag 5 februari in groep Bambi. De schooldag
begint om 9 uur en is afgelopen om 3 uur. Laat u even weten
of Maartje komt?’
Aandachtig draaide ze het telefoonnummer onder aan de
brief. De telefoon ging een paar keer over en werd toen opgenomen.
‘Kleuterschool de Kleine Eekhoorn, met Jessica?’ hoorde
ze.
‘Hallo, met mevrouw Huygens,’ zei mevrouw Huygens.
‘Maartje komt wel.’
Vijf februari was een koude, grauwe dag. Moeders joegen
hun kinderen gehaast kleuterschool de Kleine Eekhoorn in.
Achter mevrouw Huygens trok de taxi op, terwijl ze haar skistok
ferm in de halfbevroren aarde plantte en de frisse lucht
opsnoof. Ze kwam veel te weinig buiten.
De hal van de kleuterschool was warm en gezellig, met
onhandig gevingerverfde vellen gekleurd karton aan de
muren. Mevrouw Huygens keek om zich heen.
‘Groep Bambi,’ mompelde ze.
‘Bambi is daar,’ zei een van de moeders, terwijl ze haar kind
van zijn jas probeerde te ontdoen en hem daarbij per ongeluk
benauwde. ‘Einde van de gang.’
‘Dank u wel hoor,’ zei mevrouw Huygens en liep de gang
door. Links en rechts zag ze lokalen met rondrennende kleuters.
Aan het einde stond een deur met een grote poster van
Bambi open. Mevrouw Huygens stapte het lokaal binnen. Het
duurde even voordat een van de leidsters haar had gezien,
maar toen kwam ze wel meteen op haar af. Het was een jonge
vrouw met een felgekleurde bril op.
‘Dag mevrouw, ik ben Jessica,’ zei ze. ‘Kan ik u helpen?’
Mevrouw Huygens haalde de brief te voorschijn en vouwde
hem open.
‘Ik heb een uitnodiging gehad,’ zei ze. Ze liet de brief zien,
maar hield hem wel stevig vast.
‘Voor uw kleinkind?’ vroeg Jessica onzeker.
‘Nee,’ zei mevrouw Huygens, ‘voor mijzelf. Kijk maar,
Maartje Huygens. Dat ben ik.’
Een tweede leidster was erbij gekomen.
‘Moet je nu zien, Elaine,’ zei Jessica. Elaine las mee over
Jessica’s schouder.
‘Maar mevrouw,’ zei Jessica. ‘U begrijpt toch wel dat hier
een vergissing in het spel is? Dit is een kleuterschool.’ Ze
gebaarde naar de kinderen, die ontdaan van hun jassen en
tassen in de poppenhoek doken of prentenboeken uit de kast
trokken.
‘Ik haal Iwan wel even,’ zei Elaine en haastte zich het lokaal
uit. Jessica bood mevrouw Huygens een stoel aan.
‘Dank je,’ zei mevrouw Huygens. Ze ging zitten en vouwde
haar handen ineen in haar schoot.
‘Wat komt u doen?’ vroeg een van de kleuters, een meisje
met twee staartjes en een snotneus.
‘Ik kom een dagje kijken,’ antwoordde mevrouw Huygens.
‘Veeg je neus af.’
De kleuter blies een snottebel en veegde haar neus af met de
mouw van haar trui.
‘Dat is beter,’ zei mevrouw Huygens.
Jessica kwam het lokaal weer binnen met een man van middelbare
leeftijd met een stropdas met Mickey Mouse erop die
zich voorstelde als Iwan.
‘Wat een vergissing, hè?’ zei Iwan. ‘Het spijt ons zeer. Bent u
van ver gekomen? Wilt u koffie voordat u gaat?’
‘Met een klein beetje melk,’ zei mevrouw Huygens. ‘Maar
naar huis ga ik niet. Ik word om drie uur pas weer opgehaald.’
Iwan keek Jessica aan, die haar schouders ophaalde, en
richtte zich toen weer tot mevrouw Huygens.
‘Ik ben bang dat wij u hier weinig van dienst kunt zijn.
We hebben al twee uitstekende leidsters, en gekwalificeerd,
uiteraard, we…’
‘Ik maak me niet van dienst,’ zei mevrouw Huygens streng.
‘Ik loop alleen een dagje mee. Dat is mij immers aangeboden.’
Ze wapperde met de brief, die Iwan van haar aanpakte en
vluchtig doorlas.
‘Mevrouw,’ zei hij half lachend, terwijl hij een kleuter van
zijn been veegde, ‘wij schrijven iedereen aan die volgens de
gemeenteadministratie is geboren in ’05. Helaas is daarbij
48 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 49