Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Zand
Henk van Straten
Het is nu zover gekomen dat ik niet meer weet of waar ik naar
kijk de uitgedroogde huid op m’n armen is, of de beige,
gebarsten aarde onder m’n voeten. Het ene zou het andere
kunnen zijn, en het andere het ene. We hebben nog maar een
liter water, Abdul en ik. Dat is meer dan genoeg voor hem,
maar veel te weinig voor mij.
Abdul. Ik heb dorst, Abdul.
Abdul, met zijn taaie leren huid en zijn pezige slangenlijf.
Alles aan hem is hoekig en recht en dun en smal en taai en
weerbarstig. Als je me maar brengt waar ik zijn moet, Abdul.
Ik heb geen keus. Ik moet je vertrouwen. Ik heb zelfs m’n
geweer achtergelaten, Abdul. Het was te zwaar. Te groot.
Zoals ook dit uniform te zwaar en te groot is. Het liefst liep ik
naakt, Abdul. Maar dan zou de zon me levend roosteren. Ik
zou geen drie passen meer kunnen zetten.
Hoe lang nog, Abdul? Hoe ver is het nog? Ik zou willen dat
ik met je kon praten. Je grijnst alleen maar. Die grijns is de
reden dat ik je niet mag, Abdul. Jou en jouw soort. Die grijns
is wat ik altijd het liefste zag in het cirkeltje van m’n vizier.
Waarom altijd die verdomde grijns? Het is een koude grijns;
de grijns van een hyena of een krokodil of een clown. Maar ik
vertrouw je, Abdul. Ik heb geen keus. En misschien is die
grijns wel een glimlach. Misschien ben je een goede man. Het
spijt me, Abdul. Ik mag zo niet denken. Het spijt me werkelijk.
Hoe lang nog, Abdul?
Abdul grijnst, knikt en wijst. Ik volg zijn vinger en zie niks
dan zand, blauwe lucht en eindeloze horizon. Recht boven
ons hangt een zilverwitte bal die zo het vocht achter uit m’n
nek zuigt. Ik gebaar naar Abdul dat ik meer moet drinken. Ik
moet meer drinken, Abdul. Hij grijnst en wijst weer naar het
grote niets. Ik weet niet waar we heen gaan. Ik weet niet of
Abdul eigenlijk wel begrijpt waar ik heen wil.
Zijn ogen zijn groot en omrand door gerimpeld vel. Hij lijkt
op een hagedis. Een perfect aangepaste hagedis. Het water in
zijn lijf gaat waar het zijn moet. Wordt niet verspild. Blijft
opgeslagen zitten onder die reptielenhuid. Hoeveel zou hij
wegen? Vijftig kilo? Dat is nog niet eens de helft van mij…
M’n spieren schreeuwen om proteïne. Ze verbruiken energie
en vocht als een stoommachine, en verzuren meer bij elke
stap die ik zet. Ik moet eten. Brandstof heb ik nodig. Kip,
pasta, tonijn, pap, ei, vlees, kwark. Het water loopt me haast
in m’n mond. Maar natuurlijk niet echt, want m’n mond is
kurkdroog.
Honderdvijftig kilo kan ik bankdrukken, Abdul. Eerlijk
waar. Vraag het aan een willekeurig iemand op het kamp.
Maar mijn kracht is hier louter ballast. Het zuigt me leeg. Het
houdt me terug. Het trekt me naar beneden.
Ik ben sterker dan jij, Abdul. Ik breek je zo in tweeën. Als
een lollystokje. Maar wacht nu op mij, Abdul. Niet zo snel nu.
Wacht toch even. Ik moet echt nog even wat water drinken,
Abdul. Water, Abdul. Water. Water. Water.
Abdul grijnst zijn grijns. Zijn scherpe neus wijst naar mijn
brede neus. Hij wijst en wijst en wijst en hij brabbelt de hele
tijd dat klote-Arabisch. We zijn er bijna, denk ik dat hij me
wil vertellen. We zijn er bijna, soldaat. We zijn er bijna, westerse
domkop. Maar ik zie nog steeds niets dan zon en zand
en horizon en leegte en Abdul.
Ik denk dat ik hier dood zal gaan. Ik denk dat ik hier dood
zal gaan en dat het laatste dat ik zal zien die grijns is. En die
zilverwitte bal in de lucht. Ze zijn me aan het zoeken. Mijn
divisie. Dat kan niet anders. Met helikopters. Misschien een
F-16. Als ze me vinden, zullen ze Abdul onder schot houden.
Maar ik zal zeggen, nee, nee, hij probeerde me juist te helpen.
Abdul is mijn vriend.
Is dat zo, Abdul? Ben je m’n vriend? Probeer je me te helpen?
Waar neem je me mee naartoe? Naar zanderig water en
kruidig eten en gesluierde vrouwen en dampende waterpijpen?
Of naar een bebaard doodseskader met lange zwaarden
en een draaiende videocamera?
Grijns, brabbel, brabbel, grijns, grijns.
Eindelijk krijg ik weer een slokje water. Er komt zand mee
dat aan het mondstuk zit. Het brand in m’n slokdarm. Ik wil
niks verspillen, maar ik moet hoesten en ik ben zo gulzig dat
er straaltjes water langs m’n kin lopen die meteen worden
opgezogen door m’n ziltige overhemd. Meer, meer, meer,
Abdul. Elke porie, elk haarvat, elke cel schreeuwt om meer.
M’n tong voelt als een drie maanden oude hondendrol in de
zomer. Nog één slokje, Abdul.
Maar Abdul draait de dop terug op de flacon. Hij brabbelt.
Ik vertrouw hem. Hij brabbelt nog meer. Ik heb geen keus.
Hij brabbelt nog meer. De zon steekt in m’n nek. Brabbel,
brabbel, brabbel.
Ik laat je langzaam doodgaan, jij vies westers varken, brabbelt
hij. Langzaam, langzaam, langzaam. Niet snel, maar
langzaam. En pijnlijk. Pijnlijker dan jij je voor kunt stellen,
weekdier. Creperen zul je. Als een met zout bestrooide naaktslak.
De zon steekt en brandt en snijdt en schuurt.
Ik vertouw je, Abdul. Ik vertrouw je, maar o wee als...
M’n vingers glijden langs het handvat van het mes aan m’n
riem. Ik zet nog een stap. Nog een stap. Nog een stap. Abdul
wijst. Die kan op. Ik knik en zet nog een stap. Nog een stap.
Nog een stap. Abdul grijnst. Mijn vingers verlaten de riem en
het mes.
Ik zie een meertje. Daar, een mooi meertje. Ik zie… een
meertje, abdul! een meertje! Abdul knikt van nee. Geen
meertje. jawel, abdul! daar! je weet niet eens wat ik zeg!
Abdul grijnst. Knikt nee. Wijst. Loopt door. abdul! jij domme
zandneger! jij goedkope terrorist!
Abdul knikt nee. Brabbelt. Wijst. Hij loopt stug door in de
richting van zijn vinger, wat niet de richting is van het meertje
met het heldere water en de groene bomen en het lange
gras. Ik wil naar dat meertje, maar volg toch Abdul. Ik
schreeuw naar hem en scheld hem uit, maar ik volg hem als
een straathondje. Ik kan onmogelijk alleen naar het meertje
gaan. Want wat als ik er ben? Drinken? Slapen in het zachte
gras? En doodgaan?
Nee, ik ga met jou mee, Abdul. Maar waarom konden we
daar niet even wat drinken? Onze flacon bijvullen? Waarom
ben je zo wreed, Abdul? Is er geen overleg mogelijk tussen
ons? Ben ik dan niet ook een man als jij? Ik ben toch geen
kind, Abdul? In mijn eigen wereld ben ik sterk en knap en
zou ik je geen blik waardig gunnen. Besef je dat wel? Dan zou
ik grijnzen en dan zou ik wijzen en dan zou ik doorlopen,
Abdul.
Nee, Abdul, wacht! Ik bedoelde het niet zo. Ik vertrouw je
volkomen. Neem me mee, Abdul. Hoe ver nog? Is het nog
ver?
Geen grijns dit keer. Abdul is boos. Geïrriteerd. Hij stapt nu
haastig met zijn pezige, lange benen door het harde woestijnzand
en brabbelt ongeduldig met korte, felle woordjes. Hij
spuugt op de grond. Ik kan hem niet bijhouden. Mijn voeten
zijn te zwaar. Mijn laarzen zijn te zwaar. Mijn lijf is te zwaar.
44 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 45