Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

‘Wat je zegt ben je zelf,’ zei ik.
‘Mijn moeder zag hem op straat lopen, in zijn onderbroek,’
hield ze vol. ‘Hij liep zomaar de weg over, zonder te kijken.
De politie kwam erbij, maar hij vocht met de agenten. Toen
lieten ze hem maar naar huis lopen. In een witte onderbroek.’
Met mijn handen over mijn oren liep ik weg.
‘Ze heeft het zelf gezien,’ gilde ze me na. ‘Hij is gek. Gek.’
Op zondagmiddag zaten we meestal zwijgzaam in de huiskamer
rondom de zwarte kachel met het zwartgeblakerde mica
ruitje. Op de vensterbank stond de opgezette kaaiman die
mijn tante, een missiezuster in Suriname, had meegenomen
en rechts daarvan de hemelsblauwe glazenset, hun huwelijkscadeau.
Tegen de zijmuur stond de beukenhouten boekenkast
met het tijdschriftenplankje waarop afleveringen van
Schöner Wohnen. Door de balusters scheen een gelig licht de
kamer binnen. Ze waren van stevig papier gemaakt. Je moest
ze heel zorgvuldig optrekken, anders hingen ze scheef.
Bovendien raakten de nylon koordjes dan in de war. Mijn
moeder borduurde, een van de eindeloze reeksen bloemenpatronen
die ze uitwisselde met haar jeugdvriendin die nog
altijd in haar geboortestad Goes woonde. Mijn vader las de
krantenkaternen. Wanneer hij ermee klaar was, vouwde hij
ze op en legde ze op een stapel.
Het zal rond een uur of vier zijn geweest. Het schemerde
buiten en mijn moeder tuurde door de loep die om haar hals
hing. Er zat een lampje in. Ik kreeg honger, maar het had geen
zin om te vragen om iets lekkers. We aten pas om zes uur.
Mijn vader werd rusteloos. Met zijn lange magere lijf
ijsbeerde hij door de huiskamer. Hij knipte de schemerlamp
aan, maar toen mijn moeder op haar horloge keek en fronste,
knipte hij de lamp weer uit. Ik hoorde hem rommelen in de
keuken en met een glas rode port terugkomen, dat hij als
limonade, in klokkende teugen opdronk.
Plotseling rechtte hij zijn rug, streek zijn handen door zijn
haar, en liep naar me toe. Ik zat aan de grote eettafel, die om
half zes zou worden leeggemaakt, te tekenen. Voor me lag een
opengeslagen hondenencyclopedie, waaruit ik een sintbernardshond
natekende. Ik dacht eraan hoe hij me ooit in
een donker woud zou vinden, verdwaald en hongerig, en hoe
ik dan gered zou worden door het drankje in het vaatje om
zijn nek.
Hij ging naast me zitten, rommelde wat in mijn tekendoos
en zocht een potlood uit. Door mijn oogharen heen zag ik
dat hij letters die ik niet kende op stroken krantenpapier
krabbelde, die hij daarna uitknipte, verfrommelde en in mijn
hand stopte.
Met zijn rug zo veel mogelijk naar mijn moeder toe, fluisterde
hij. ‘Dit zijn geheime boodschappen. Alleen degene
voor wie ze bestemd zijn, kan ze ontcijferen.’ Hij keek me
veelbetekenend aan, net zolang tot ik knikte en ze in mijn
broekzak stopte.
Ontcijferen. Dat was het. Ik moest hem helpen met ontcijferen.
Ik weet nog dat ik die dag een blauw-wit gestreepte haarband
droeg, die ik op een avond verloor op het station bij het ophalen
van mijn vader uit de dagverpleging waar hij doordeweeks
heen ging. Maar dat was later, veel later, toen zijn
ziekte een naam had gekregen.
42 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 43