Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Schoonheid... is... niet... te... vangen. De woorden zoemen al
uren door zijn hoofd. Theodor spreekt ze zachtjes uit terwijl
hij met zijn vingers langs de stof van de jasjes glijdt. ‘Zei je
iets?’ Laila kijkt hem vragend aan vanaf de rand van het
ouderlijk bed. Ze heeft iets slungeligs op een aantrekkelijke
manier. Haar halflange bruine hangt sluik langs haar gezicht.
Ze draagt een oude spijkerbroek en een geel T-shirtje met het
cijfer 51 erop gedrukt. ‘Nah,’ hij haalt zijn schouders op en
pakt een stapeltje overhemden. ‘Het witte? Of dat met streepjes?’
Laila schudt ontkennend haar hoofd. Ze pakt het
gestreepte overhemd uit zijn handen en kijkt er kritisch naar.
‘Mmm... ’t boordje is versleten, maar oké, hij had dit vaak
aan.’ Ze legt het hemd op het bed. ‘Blauw of bruin pak?’
vraagt Theodor. ‘Het blauwe...’ Hij reikt haar de hanger met
de knisperende zak aan. ‘Sokken? Schoenen?’ Theodor kijkt
haar vragend aan. ‘Uuhhhh…’ Laila tuurt tussen haar sliertharen
naar het plafond en bijt op haar onderlip. Dan schiet
ze in de lach. Het geluid borrelt op, diep vanuit haar keel.
Theodor kijkt naar zijn zus. Ze heeft haar hoofd naar achteren
geworpen. Een streepje buik tussen T-shirt en spijkerbroek
schokt op en neer.
‘Wat een wijf,’ denkt hij, en begint te lachen. Na de eerste
gezamenlijke golf, kijken ze elkaar aan. Dan beginnen ze
opnieuw. Harder. Steeds harder. Laila laat zich achterover op
het bed vallen. Tranen biggelen over haar wangen. Theodor
legt zijn hand op zijn borst en zoekt steun op de rand van een
stoel. ‘Schoenen...,’ hijgt hij. Laila’s lichaam begint nog heviger
te schokken. Ze huilt. Theodor gaat naast haar op het bed
zitten en slaat zijn armen om haar heen. Ze kruipt met haar
hoofd in de kom van zijn schouder. Hij ruikt de zoete fruitgeur
van de shampoo die ze die ochtend heeft gebruikt en
kust zachtjes haar kruin. Eenmaal tot bedaren gekomen kijkt
ze hem aan. Dan zegt ze: ‘We kunnen hem ook zijn pantoffels
aandoen.’ Een nieuw lachsalvo schalt door het huis, terwijl
beneden in de keuken het laatste koffiekopje wordt afgewassen.
’s Avonds poetst Theodor zijn tanden voor de spiegel in de
badkamer. Op het marmeren richeltje boven de wasbak staat
een onuitgespoelde scheerkwast vol scheerschuim. Er ligt een
blauw plastic scheermesje naast. Kleine baardhaartjes kleven
aan de mesjes. Hij pakt een flesje aftershave op. Tabac. Oudemannengeur.
Hij ruikt eraan en trekt een vies gezicht. Hij zet
het flesje terug naast een oud, vettig borsteltje vol grijze
haren. Eergisteren waste hij zijn gezicht, denkt Theodor. Eergisteren
poetste hij zijn tanden, deed hij zijn kunstgebit in
een glas water en legde zijn leesbril op het nachtkasje. Een
onttakelde man die gaat slapen. Theodor slaat de dekens van
het bed open en gaat op de plaats van zijn vader liggen, naast
zijn moeder. Hij kijkt haar aan. ‘Gaat het?’ fluistert hij. Ze
knikt stilletjes. Een traan rolt langs haar neus. Hij veegt hem
zachtjes weg met het puntje van zijn wijsvinger en pakt haar
hand. Ze knijpt hard in zijn vingers. Haar hand ontspant pas
als ze in slaap is gevallen.
Het beeld dat zich die nacht een paar keer aan hem opdringt,
is dit: zijn vader ligt alleen in zijn kist onder de grond. Zijn
neus en gedeelten van de huid op zijn gezicht zijn al verdwenen,
de schedel schijnt er doorheen. De weinige plukjes haar,
aan de zijkant van de schedel, vormen een vrolijke krans om
het hoofd. De leesbril staat voor de holle oogkassen. Het
blauwe pak is nog intact. Twee benige handen steken uit de
mouwen. Witte beestjes kruipen over hem heen. Ze knagen.
De vragen gieren door zijn hoofd: Kunnen we het lichaam
achterlaten in de koude grond? Ze zeggen dat lichaam
en geest van elkaar gescheiden raken. Maar wie kan dit
bewijzen?
Zijn moeder slaapt nog als Theodor tussen de lakens uit glipt.
Beneden in de keuken zet hij koffie. Dan loopt hij zijn vaders
doka binnen en pakt een camera van de plank. Het is een
oude Yashica, een zes-bij-zescamera. Zijn vaders favoriet. Hij
pakt het voorwerp en loopt zachtjes naar beneden, de hal
door, de voordeur uit. Theodor start de motor van zijn moeders
auto en rijdt naar het mortuarium van het ziekenhuis.
De Yashica hangt aan een riem over zijn schouder. Hij heeft
twee rolletjes film gekocht, eentje zit al in de camera. De teller
staat op nul. Een dikke vrouw in een wit jasje met roodgeverfd
haar laat hem binnen. ‘Ik heb uw vader net uit de
koelcel gehaald. Hij ligt in die kamer.’ Ze knikt met haar
hoofd richting een gesloten deur, van waaruit – door het
matte glas – een blauwwit licht naar buiten schijnt.
Hij gaat naar binnen. Zijn vader ligt in een lang wit hemd in
het midden van de ruimte op een stalen roltafel. Een laken is
over zijn buik en benen gelegd. Het tl-licht maakt zijn immer
gebruinde vader onwerkelijk bleek. Theodor strijkt met zijn
vingers langs de ijskoude wangen. Ze zijn zacht en fijn als dat
van een kind. Hij laat zijn hand afdwalen over het lichaam.
Iemand heeft de handen van zijn vader keurig over elkaar
heen gevouwen. De aderen aan de bovenkant zijn dik, alsof
het bloed er nog doorheen stroomt. Twee pleisters, een boven
op de linkerhand en een onder aan de rechterhand vormen
het laatste bewijs van een poging tot behoud van leven. De
toppen van de vingers zijn gelig en eeltig. De lange nagels aan
de uiteinden licht oranje gekleurd. Dat had zijn vader al
jaren. Gele handen, aangetast door de chemicaliën.
Theodor loopt naar het voeteneind en vist de camera uit zijn
rugzak. Hij stelt het diafragma in: 5.6 Hij zakt door zijn
knieën, kijkt door de zoeker en stelt scherp op de zijkant van
de neus. Een mooie trotse haviksneus, met in de boog van de
neusvleugel een grote ronde pukkel. Aan de zijkant, vlak
onder het gesloten ooglid, loopt een diepe schuine geul. De
afdruk van een te zwaar brilmontuur. Klik. Nu stelt hij scherp
op de fijne witte baardhaardjes op de wangen. Klik. Theodor
staat op en gaat boven zijn vader hangen. Hij stelt scherp op
het gezicht, de metalen tafel glanst op de achtergrond. De kin
is ingezakt en de mond staat iets open. ‘Net een gleuf waar je
muntjes doorheen kan laten glijden.’ Theodor schrikt van
zijn eigen gedachte, deinst naar achteren en gaat dan aan het
hoofdeinde staan. Hij stelt het diafragma in op 4.5. Klik. Hij
loopt naar het voeteneind, aarzelt en stelt scherp op de waaier
van tenen. Klik. Dan doet Theodor een paar passen naar
voren en twijfelt. Zal hij? Zijn hand glijdt over het laken.
Hij schuift het een stukje langs de haarloze benen omhoog.
Roomblanke borsten, denkt hij.
16 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 17