Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

‘Schuld kan alleen worden afgelost door harde arbeid.’ Met
een zelfingenomen gebaar, hees hij zijn glanzende broek zo
hoog over zijn vooruitstekende buik dat de tailleband halverwege
zijn borstkas bleef hangen. ‘Kijk naar mij, de zaken gaan
goed, maar ik werk dag en nacht. Wat vinden jullie?’ Hij
draaide zich naar de omstanders.
Uit de menigte klonk voorzichtig geritsel van schoenen,
broeken en benen die zich leken te herschikken. Een zware
stem nam het woord: ‘De edele Meester Zhang is altijd ruimhartig
geweest. Lu Fushan vraagt koopwaar zonder dat hij het
kan betalen. Wie heeft er ooit van zo’n voorstel gehoord?
In zijn oeverloze grootmoedigheid stemt Meester Zhang toe.
En wat doet Lu Fushan? In plaats van zijn schuld terug te
betalen, verbrast hij de winst. Het ziet ernaar uit dat Lu
Fushan schaamteloos gebruik heeft gemaakt van de bovenmenselijke
vrijgevigheid van Meester Zhang. Zeg ons Lu Fushan,’
de stem liet een stilte vallen, net te lang voor een
adempauze. ‘Zeg ons, hoe veel portefeuilles heb je verkocht
en hoe veel geld heb je voor jezelf gehouden?’
Een golf van verontwaardigd gemompel deed De Weelderige
Berg het bloed naar de wangen stijgen. Hij voelde zich
duizelig van honger en schaamte.
‘Vergeef mij,’ fluisterde hij, ‘vergeef mij mijn schaamteloosheid.
Ik ben niets waard. Niets. Nee, ik ben minder dan niets.
Ik ben een nietige worm die Meester Zhang met één trap van
zijn machtige voeten kan vermorzelen.’
‘Zelfs die eer is voor de wormachtige Lu Fushan te groot!’
schreeuwde een omstander boos.
‘Zo is het! Zo is het!’ riep De Weelderige Berg uit. Hij zonk
op zijn knieën, tilde Meester Zhangs rechterschoen een klein
stukje omhoog en legde zijn hoofd eronder.
‘Vergeef mij, Meester Zhang,’ snikte hij wanhopig, ‘vergeef
mij dat ik besta. Vergeef de armzalige moeder die mij heeft
moeten baren!’
Nu beide partijen voldoende theater hadden gespeeld en de
openbare vernedering een feit was, vond Meester Zhang het
welletjes. De mollige handjes sjorden de broek omhoog, die
weer was afgezakt.
‘Honderdzestig kuai is een groot bedrag,’ snauwde hij, ‘maar
omdat edelmoedigheid nu eenmaal mijn zwakke kant is, geef
ik je nog één dag de tijd.’
Terwijl de omstanders enthousiast begonnen te juichen en
te applaudisseren, krabbelde De Weelderige Berg overeind.
In de chaos greep een mollig handje zijn dunne arm.
‘Eén dag!’ siste Meester Zhang. ‘Als je het morgen niet hebt,
stuur ik iemand bij je langs.’
Toen hij eindelijk Jinan Lu overstak, voelde De Weelderige
Berg zich opgelucht. Hij liet de Oude Stad met haar drukte,
haar benauwdheid, haar afpersing en haar geroddel achter
zich, en stapte de moderne wereld in. Zoals iedere dag werd
hij vervuld door het gelukzalige gevoel van totale anonimiteit.
Hier in het nieuwe centrum betekende hij niets. Nee,
minder dan niets. Hier was hij zo onbeduidend, dat niemand
op het idee zou komen om een knokploeg langs zijn huisje te
sturen. Hier in dit walhalla van moderniteit bestond enkel
het schone, riante trottoir waar je voor niemand uit de weg
hoefde te gaan. Nietiger dan een worm en oprecht gelukkig,
liep De Weelderige Berg verder tussen de metershoge wolkenkrabbers.
Stuk voor stuk had hij ze uit de grond zien oprijzen. Samen
met zijn vader had hij bewonderend toegekeken hoe de bamboe
stellingen iedere dag een stukje hoger de hemel in klommen.
Alleen toen de Pearl TV Tower in 1995 met zijn puntige
profiel de skyline van Shanghai voor eens en voor altijd op de
wereldkaart zette, had zijn vader argwanend verzucht: ‘Aya,
een dezer dagen prikt het topje van die toren nog eens in de
kont van de goden.’
Hij haastte zich langs de grote winkelcentra op Huaihai:
Plaza Hong Kong, Central Plaza, Friendship Store Number 1.
Opgepoetste auto’s met op de achterbank telefonerende
zakenlui, veelal blanke hoogneuzen en Japanners, scheurden
luid toeterend de garages van de hypermoderne gebouwen
in. Van zijn broer wist hij dat zelfs de toiletten in deze glimmende
torens nog groter waren dan een ruim huisje in de
Oude Stad en dat ze hele zomer lang dezelfde temperatuur
behielden als de binnenkant van een klein ijskastje. Zijn
broertje... Een golf van tederheid welde in hem op. Als hulpje
in de wasserij van het Portman Hotel, leefde hij ver van de
Oude Stad, op veilige afstand van haar onderdrukkingen,
haar kopzorgen en haar eeuwigdurende geldproblemen. En
hoewel zijn maag pijnlijk samentrok, werd De Weelderige
Berg plots overvallen door een vreemde, onbestemde blijdschap
dat hij deel mocht uitmaken van dit hoogst futuristische
schouwspel.
Tegen de middag arriveerden de eerste kuddes op Xiangyang.
Jong en oud, blank en geel, rijk en minder rijk, iedereen
hoopte op Azië’s grootste markt voor namaakspullen zijn slag
te slaan. Met drie portefeuilles – Prada, Versace en Yves Saint
Laurent – hoog boven zijn hoofd geheven, wrong De Weelderige
Berg zich door de massa.
‘Puur leer, mevrouw... Honderd procent écht... Vers van het
kalf uit Italië... Zo waar als dit het jaar is van het Varken...
Mijnheer,’ hij greep een norse Koreaan bij de arm, ‘een
presentje voor mevrouw, zodat mevrouw op haar beurt een
presentje geeft aan meneer haha...’
Zo vaak ontblootte hij de weinige tanden die hij nog had,
dat hij er kramp van kreeg in zijn kaken. Af en toe hurkte hij
in een schaduwrijk hoekje van de markt om zijn gezwollen
knieën te masseren en te wachten tot de duizeligheid zakte.
Dan wurmde hij zich weer in de kooplustige menigte. ‘Een
goede prijs mevrouw... De beste hier op de markt... Handgemaakt...
U ziet het aan het stiksel... Vijftig kuai... Waar
komt u vandaan?... Uit Frankrijk?... Vijfenveertig omdat u
het bent... Zinedine Zidane!... Ay, u bent een goede onderhandelaar...
Tweeënveertig?... Voor Zinedine dan, veertig
kuai!’
Opgetogen telde De Weelderige Berg het bedrag voor de
tweede keer na. Veertig kuai was lang niet slecht. Hij besloot
eerst een hapje te eten in het kleine eethuis aan de ingang van
de markt. Bij het oude vrouwtje aan de kassa, bestelde hij een
kom waterige soep met een visballetje. Gulzig slurpte hij de
hete soep naar binnen. Zijn maag begon zich eindelijk een
beetje te ontspannen, maar nog voordat hij aan het balletje,
een kleine traktatie, kon beginnen, zag hij hoe een groep
Amerikanen naar een bus slenterde die aan de ingang van de
markt stond geparkeerd. Temidden van een brullende troep
venters, stoof hij op hen af.
‘Echte Prada, meneer... Slechts zestig kuai...’ Hij duwde de
portefeuilles in het gezicht van een rijzige, hoogneuzige man
met een wit petje en een zachtgele polo. ‘Ik zie het al, u hebt
een dochter... Een kleinigheidje, meneer... Van de vader tegen
wie ze zo opkijkt... Noemt u zelf de prijs boss...’
Met zijn voet op het trapje en zijn hand om de stang van de
busdeur geklemd, draaide de hoogneus zich om. De Weelderige
Berg waagde een kansje. Hij haalde een verroeste aansteker
uit zijn broekzak en hield het vlammetje net niet te lang
tegen de portefeuille: ‘Géén plastic boss, honderd procent
leer... Een kleine verassing... Omdat u van haar houdt...’ De
lange man graaide in zijn zak en duwde hem wat geld in de
hand.
‘Twee,’ zei hij koel terwijl De Weelderige Berg hem verbijsterd
de portefeuilles overhandigde. ‘Ik heb twee dochters.’ Pas
toen de bus uit het zicht verdwenen was, keek De Weelderige
Berg beduusd naar het rode en het blauwe briefje in zijn
hand. Honderd twintig kuai! Zijn hart maakte een sprongetje.
‘Grote Broer, wat brengt jou hier?’ vroeg Lu Fuxin verbaasd.
104 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 105