Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

Een Berg van
Weelde in het
Jaar van het
Varken
Nina Oeghoede
Wanneer men het woord voor veld, tián ( ), een paar maal
opstapelt onder het woord voor dak, mián ( ), krijgt men
het woord fù ( ), of rijkdom. Voeg daarvóór het woord voor
hut (lú ( ) en erachter het woord voor berg (shān ( ), en
men ontdekt onmiddellijk de volmaaktste vorm van geluk die
Lu Fushans vader voor zijn eerstgeboren zoon had kunnen
bedenken: ‘Een Berg van Weelde in Eigen Huis’. Jammer
genoeg had het leven halsstarrig geweigerd om zich aan deze
stilzwijgende afspraak te houden en terwijl hij nu, gehurkt
naast het bed van zijn slapende vrouw, op een wiebelend gascomfort
een pannetje water aan de kook bracht, voelde De
Weelderige Berg zijn maag rammelen van de honger.
Nadat het water lang genoeg gekookt had om drinkbaar te
zijn, slurpte hij het voorzichtig met dichtgeknepen ogen naar
binnen. Na ieder slokje ontblootte hij zijn tanden, sperde zijn
mond halfopen en maakte een sissend keelgeluid als werd hij
gewurgd. Daarna snoot hij zijn neus leeg op de zanderige
grond tussen zijn voeten en stapte naar buiten.
Het was koel en het eerste, flauwe ochtendlicht hulde de
Oude Stad in een bevreemdend, geelachtig waas. Wantrouwig
inspecteerde De Weelderige Berg het nauwe straatje. Dit
was het moment waarop de nacht en de dag héél even over
elkaar heen schoven, zodat er een smal kiertje ontstond, waar
de goden doorheen glipten om vervelende pesterijtjes uit te
halen in de wereld van de mensen. Hij kende maar al te goed
de tragische geschiedenis van een ongelukkige neef wiens
sierlijke bruid met haar perzikkleurige huid en haar naar kersenbloesem
riekende adem, tijdens de huwelijksnacht was
gestolen, zodat hij op de eerste ochtend van zijn nieuwe leven
wakker werd naast een weerzinwekkend snurkende, bruingebrande
boerin. Voor alle zekerheid had De Weelderige Berg
zijn eigen dochter op dit uur altijd binnen gehouden.
Hoewel het nog vroeg was, precies twintig over zes, kwam
het kleine laantje langzaam maar zeker tot leven. De geïmproviseerde
geveltjes van karton en golfplaat werden opzij
geschoven en de huizen erachter, veelal bestaand uit een
enkele kamer, werden omgetoverd tot eettentjes, kapperzaakjes,
fietsenmakerijtjes, schoenwinkeltjes, verkooppunten
voor telefoonkaarten enzovoorts.
Op Oost Fuxin Lu sloeg hij linksaf. De Oude Stad geurde
naar ontbijtgerechten: gevulde eierpannenkoekjes sisten angstig
op de hete plaat, bolle vlees- en groentebroodjes lagen lui
te dampen in ronde, bamboe manden en extra lange noedels
(voor een extra lang leven) pruttelden zenuwachtig in kruidige
kippenbouillons.
‘Goedemorgen Oude Lu,’ riep een heldere vrouwenstem
achter een hoge stapel stoommanden, ‘heb je al gegeten?’ De
traditionele Chinese begroeting. In haar uitgestrekte hand
hield ze hem een gevuld broodje voor.
‘Goedemorgen Kleine Zus,’ lachte De Weelderige Berg formeel.
‘Bedankt voor je bezorgdheid. Ik heb zojuist uitstekend
ontbeten.’ Hij klopte theatraal een paar keer op het kuiltje van
zijn maag en imiteerde met opgeblazen wangen een uitdrukking
van totale verzadiging.
Ze keek hem ontroerd aan: ‘Misschien op de terugweg?’
‘Misschien op de terugweg,’ knikte hij.
Hij wrong zich door de wirwar van wriemelende straatjes,
langs de uitgestrekte tuinen van Yu Yuan. Ook hier was de
bedrijvigheid in volle gang. Aan de ingang van het park,
bouwden verkopers van snoepjes, ijsjes, fotorolletjes en plastic
theehuisjes hun stalletjes op. Het smalle trottoir werd versperd
door een meisje dat in een teiltje grijzig water een
stevige peuter waste en aan de overkant van de straat ontstond
een hevige scheldpartij tussen twee oudere mannen.
Nieuwsgierig probeerde De Weelderige Berg in het voorbijgaan
een gedeelte van de ruzie op te vangen, maar het hysterische
getringel van tientallen fietsbellen verhinderde dat. Hij
was nu bijna bij Renmin Lu, de ring die de grens markeert
tussen het oude en het nieuwe centrum van Shanghai.
Op het drukke kruispunt tussen de Tibetaanse Straat en
Fangbang Lu, vervolgde De Weelderige Berg zijn weg naar
het westen dwars over de antiekmarkt van Dongtai. Een sliertje
bittere gal borrelde op uit zijn verkrampte maag.
‘Lu!’ schreeuwde een raspende stem. ‘Heb je al gegeten?’
De Weelderige Berg verstijfde en sloeg uit respect de ogen
neer.
‘Dank voor uw bezorgdheid Meester Zhang,’ antwoordde
hij tegen twee glanzende, zwarte broekspijpen, ‘ik heb net
uitgebreid ontbeten.’
‘Ah, dat is goed om te horen,’ raspten de broekspijpen tevreden.
‘Vertel eens, hoe gaan de zaken?’
Hij kromp in elkaar.
‘Duizendmaal excuses Meester Zhang,’ zei hij met onvaste
stem, ‘maar de zaken gaan niet zoals ik had gehoopt. Ik
smeek de nobele Meester Zhang om mij in zijn eeuwige goedheid
nog een paar dagen de tijd te gunnen.’ Hij boog zo diep
naar voren dat zijn neus ter hoogte van zijn knieën bleef hangen.
‘Fushan, Fushan,’ Meester Zhang klikte een paar keer afkeurend
met zijn tong tegen zijn gehemelte. Rondom hen had
zich een groep marktkramers en voorbijgangers verzameld.
102 Lava 13.3/13.4 Lava 13.3/13.4 103