Lava 13.34 - binnenwerk.indd - CWI

12
‘Neem een condoom en kom naar bed.’
‘We kunnen toch zonder.’
‘Geen handenbinders voor mij. Eentje volstaat. Kom nu
naar bed en neuk me.’
Geen handenbinders. Hoe vaak had hij al gesmeekt? Elke
keer had ze een goede reden gehad. Een zakenreis, een
nieuwe opdracht, een nieuwe jurk.
Hij maakte zich weer klein en kroop naast haar. Hij wrong
zijn arm onder haar hoofd en zoende de kloppende slagader
in haar hals.
‘Liefje, hou je nog van me?’
Ze draaide zich om, haar rug tegen zijn buik.
‘Ik ben moe. Ik ga slapen. Morgen weer werken.’
Een rood waas verscheen voor zijn ogen. Hij stond op en
liep de marmeren trap af. Het mes lag nog in zijn atelier.
Hij haalde het uit zijn broekzak en trok het lemmet uit de
houder, geruisloos. Hij lachte. Tijd voor het stille werk.
Het koele metaal brengt het licht naar de ogen. De poort
van de ziel. Wijdopen.
Nu moet het gebeuren. Geen woorden meer, nooit meer.
De tong droog. Het hart in de keel. Met de ene hand naar de
mond, de andere draagt het mes. Het bewustzijn tot het uiterste
gespreid. De spier biedt weerstand. Even, heel even, in
ongeloof. Open. Splijt open. Mozes door de rode zee, de dode
zee. Eén druppel, zoete warmte. Nog dieper! Kleurkristallen
in zijn hoofd. Adrenaline. Morpheus, van eigen makelij, op
bliksembezoek. Warmte in de buik. De oerknal hagelt zijn
onmacht dit lijf uit. Een warme straal langs zijn mondhoek.
Een druppel hangt in de lucht. Spat in tweeën op de grond.
Gedeelde smart, klopt in zijn tong, klopt in zijn hoofd. Dit
kan hij voelen. Dit kan hij aan.
Het waas ebde weg. De tong zat er nog. Zelfs dat kon hij
niet. Hij droop af, kroop terug bij Yara. Warm lijf, koud hart.
Ze lagen een poosje naast elkaar, rug naar rug. De stilte tus-
Lava 13.3/13.4
sen hen als een koude brug: ‘Zijn we hier niet te jong voor?’
Haar gesnurk ontkende alles.
Hij sloot zijn ogen en opende de sluizen naar zijn wereld.
Die andere, verborgen wereld, waarin goed en slecht niet
getoetst werden aan de normen van een wispelturige maatschappij
die liefde en passie predikt, maar veiligheid belijdt.
Dit was verboden terrein voor de rede, hier heersten de wetten
van de ziel. Vraag en antwoord altijd één. Onsterfelijk,
onkwetsbaar, roekeloos.
Ooit vonden ze elkaar bij elkaar, in elkaar. Brien en Yara,
het alfa en omega, de cirkel eindelijk rond. Hij gaf zich aan
haar, leeg. Want de cirkel bleek al gauw geen cirkel, slechts
een zwart gat dat alles naar zich toe trok, een bodemloze put.
Zeven magere jaren sprokkelde hij haar kruimels liefde als
kostbaar hout om hun vuur toch te laten branden. Nu veegde
hij de resten van haar opgebrande woorden op een gouden
schaal. Klatergoud. De weegschaal met holle gewichten. En
zelfs hier werd haar liefde te licht bevonden. Hephaistos bleef
liggen, Ares stond op.
Hij opende de kasten en zocht naar iets onmisbaars. Een
voorwerp dat hij niet kon achterlaten. Maar niets van hun
gezamenlijke verleden bleef aan zijn zoekende handen kleven.
De blauwe kamer, wist hij. Daar wachtte het echte afscheid.
Maar een muur van verwachting hield hem tegen.
‘Ik ben,’ begon hij tastend naar de waarheid, ‘geen vader.’ De
muur verdween en hij nam afscheid van zijn kinderen. Een
zoen op hun neus, een zoen op hun wang, vingers door
blonde haren, vingers zwevend in de lucht. De kinderen die
hij nooit zou hebben, met haar. Hij opende het raam en liet
hen vrij.
Lava 13.2 13