De allereerste energiebron was natuurlijk de mens zelf ... - itslearning

Edison werd geboren in 1847 in Ohio. Als kind was hij geïnteresseerd in Natuur- en Scheikunde. Toen
Edison tien jaar was had hij al een klein laboratorium in de kelder van zijn huis. Hij studeerde en
experimenteerde en zo kwam hij steeds hoger.
Wie de gloeilamp heeft uitgevonden is nog altijd onzeker er worden verschillende mensen genoemd:
Engelsman Davey in 1802, de Belg Jobard in 1838, de Amerikaan Starr in 1845 en nog vele andere. De
grote concurrent van Edison was waarschijnlijk de Engelsman Wilson Swan. Uit onderzoek is
gebleken dat hij inderdaad een gloeilamp maakte, dat was rond 1870.
Toch noemen de meeste mensen Edison de uitvinder van de gloeilamp. Hij maakte de gloeilamp tot
een commercieel succes. Ook bedacht hij manieren om elektriciteit op grote schaal op te wekken.
Bovendien brandde Edisons lamp veel langer dan de andere.
De moderne gloeilampen lijken nog erg veel op die van Edison, maar er is wel wat veranderd. Het
kooldraad werd vervangen door wolfraamdraden en de ballon word nu gevuld met argon, om
verdamping van het gloeidraad tegen te gaan. De gloeidraad bestaat uit koolstof als je dat zou
verwarmen zou het wegbranden, maar door zuurstof weg te nemen brand het niet door en gaat het
gloeien. Door een neutraal gas, zoals argon, in de bol te stoppen bereik je dat. Ontstaat er een
vacuüm in de glazen bol.
2. De werking van elektriciteitscentrales
De centrale
Kolen
Het grootste deel van de steenkoolvoorraden van de wereld gaat naar elektrische krachtcentrales.
De met kolen gestookte krachtstations worden, voor zover mogelijk, dichtbij een steenkoolbekken
gebouwd. Stroom is namelijk vlugger en goedkoper te vervoeren dan steenkool. Reusachtige,
kilometers lang kabels lopen naar een systeem van elektriciteitsvoorziening dat de elektriciteit ver
stuurt. Dit efficiënt gebruik van steenkool zou je ‘steenkool per draad’ kunnen noemen.
Al met steenkool gestookte krachtstations gebruiken fijngemaakte steenkool. Meestal wordt de
steenkool in de central vergruisd en door middel van hete lucht in de stookketels geblazen waar het
brandt met torenhoge vlammen van wel 40M – zo hoog als een gebouw van 10 verdiepingen.
In grote krachtcentrales zijn wel zes stookketels die gezamenlijk 10 miljoen ton steenkool per jaar
opbranden. Binnenin de ketel lopen verstevigde stalen buizen waarin water in stoom verandert. In
deze buizen gaat door de verhitte buizen tot het stoom wordt. Hetere buizen maken de temperatuur
nog hoger tot de stoom bij de uitlaat, waar de stoompijp witgloeiend is, onder enorme druk in de
eerste turbine terecht komt. Deze hoge drukturbine, bestaande uit honderden schijven, een soort
vleugeltjes op een draaiende trommel, begint door de stoom zeer snel rond te draaien. Nadat de
stoom terug is geweest in de ketel om opnieuw verhit te worden, gaat hij naar een volgende turbine
met grotere bladschijven. Tenslotte wordt de stoom onder verminderde druk in een reusachtige
turbine met enorme schijven geblazen. Alle drie de turbines zijn verbonden met een schacht die
energie levert aan de elektrische dynamo.