D E I N V L O E D V A N K O E K O E K 4 Mei 1933

DE I N V L O E D V A N K O E K O E K
PrijS 0.50 fr. HUMORISTISCH WEEKBLAD - 3e Jaargang . Nr. I 4 Mei 1933

BEDANKING
alfred nichels
bur««meest«r v*m «alst
•Bedankt 4* rtiaklie
tan Kotkoêk
Dit is het simpele visitekaartje,
dat we verleden week van Nichels
ontvingen.
We hadd'en ons overigens ten
minste aan zoo iets verwacht.
Want het is voldoende geweest, dat
«Koekoek» de biografie gaf van
Nichels, opdat dadelijk, een paar
uren laten, minister Poullet hem
benoemde.
Daarmee is nogmaals de groote
invloed van ons blad bewezen.
Waarvan akte.
Anderzijds bedanken we dv
vrienden van het Land van Aalst
voor de prachtige propaganda, die
ze met en voor «Koekoek» hebben
gemaakt ter gelegenheid van Nichels'
biografie.
Ze hebben er 2535 nummers boven
hun gewonen verkoop aan den
man gebracht.
Bravo en merci!
In de allereerste plaats: dankaan
kameraad Berghmans, arrondissementssekretaris,
die de ziel is
geweest van deze propaganda.
Hij mag bij gelegenheid op onze
dienstwilligheid rekenen.
BRIEVENBUS
PAULINE. — Zondag, met u alleen,
het Is ons goed, maar zeg het dan
niet aan Felicie.
PELICIE. — Afgesproken voor Zondag.
Maar dan niets zeggen aan
Paullne.
THUR. — Turelututut. Tslep. Tsiep.
Elke vogel zingt zooals hij gebekt Is.
CASIMIR. — Als ze u niet gerust
laat, is dat geen reden haar gerust
te laten. Rust roest overigens.
FATTY. — Lichte kost, vriend, niets
dan lichte kost: karnemelk, pompwater
en rauwe rapen, overvloedige
stoelgang en geen veelwijverij.
ALIDA. — Gij houdt veel van Karei,
en Karei houdt veel van u. Laat dan
liever JorJo niet uw raadgever zijn.
B. B. — Neen, wij hadden gelukkig
geen dollars in kas. En destijds
ook geen ponden. Onze rijkdom zit
in levend materiaal.
KOEKOEK
Geneeskundige voorlichting
van ons schoon Vlaamsch volk
(Met de gracieuze medewerking
van 't Getrouwe Maldeghem)
Het keeren der jaren
bij den man
Onae 2»-jarige JosJo zag deze week
na een geestdriftig bezoek aan de floraliën,
bij het huiswaarts keeren plots
zwarte vliegjes voor zijn oogen. Hij
schreef dadelijk naar «'t Getrouwe»
en vroeg wat dit te beduiden had.
Ziehier het antwoord, dat we deze
week in het blad aantroffen:
«Nu schrijven we eens over het
«•keeren der jaren» bij den man!
Men lacht misschien. Menige ziekenvraag
van mannen noopt er
me toe te praten over plots verval
van lichaamskracht, over neiging
van bloedsopdrang, over zwarte
vliegjes voor de oogen, ove. verlies
van geheugen, kortom over een
stille inzenking van algemeene 11chaamsuitingen.
Ik noem die afneming van levenskracht
ook «het keeren der
jaren» bij den man.»
Onze medewerker, dit lezende voelde
dat hij bewusteloos ging vallen en
moest al zijn laatste krachten inspannen
om zijn vonnis tot het einde toe te
vernemen:
«Zoo is plots de man gekomen
aan het tijdperk van 60 jaar en hij
is «half versleten».
Dat zou niet mogen zijn. De
vijf en zestigjarige moet nog een
flinke mensen zijn, moet nog kunnen
den arbeid van een jongeling
torschen.»
Ja, zoo is 't! Een vijf en zestigjarige
zou nog moeten kunnen jongleeren
met een zak kolen, stier doen knielen,
3.60 m. hoog springen, op zijn handen
loopen aan 50 km. per uur en 7 meisjes
op één avond opvrijen!
Helaas, Jo-Jo verspeelde al zijn
macht... door te veel te eten.
Hij heeft zich half gezelfmoord.
« Met zijn dagelijksche pikante
hors d'ceuvres, met zijn piokels,
zijn azijn, zijn charcuterie, zijn
zout, zijn stinkende kaas en stinkend
gebraad, zijn filters koffie,
zijn verstoppende witmeelspijzen
en dies meer... en tooh vormen
ten slotte die dagelijksche onschuldige
porties een dreigend zwaard
dat eens neerploffen kan.»
Het keukenzwaard van Damokles
dreigt dus op onzen konfrater neer
ta komen en hem te doorklieven !n
vier helften...
Ach, waarom iieeft hij toch zooveel
reeds gegeten?
Waarom leed hij geer; honger?
«Een menseh is meer gediend
met een vasten dan met een mestkuur»
schrijft M. Delille en 't ls godomme
waar ook.
We moeten hem zelfs gelijk geven
waar hij aan ons schoon Vlaamsch
volk verkondigt:
« De natuurlievende mensch, de
man die «eet om te leven», die
weet, dat men niet sterft van honger,
trekt zich door «het keeren
der jaren en herbegint nog een
goede periode van levenskracht.»
Neen, men sterft niet van honger!
Hoogstens van den grooten dorst. En
Jo

Abonnement i Jaar fr. 25.0U
Abonnement '' maanden r. 13.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheekrekenlng «Het Licht» n. 56733
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer
Nummer 1 — Derde Jaargang — 4 Mei 1933
BEDENK WAT GIJ WAART...
OVERWEEG WAT GIJ WORDEN KUNT...
Het Bestuur van « Koekoek »
heeft in den loop van een
plechtige vergadering een geestelijken
leider aangesteld, die
hier op gepaste tijden voorlichting
zal verstrekken aan de
lezers wier hersens niet op
eigen kracht kunnen denken.
Hier volgt zijn eerste sermoen.
Lezers, Lezeressen,
Bij de feestelijke inwijding van onzen
derden jaargang, betaamt het ons een
oogenblik betamelijk te zijn en een
kort gewetensonderzoek te doen. Daal
diep in u zelf, daal met een ladder
in uw binnenste zelf en wentel u daar
in de modder van uw ziel.
Ik zal u helpen.
Wat waart gij, vóór het lichtende
oogenblik dat gij lezer geworden zijt
van «Koekoek»?
Op verstandelijk gebied: een volslagen
idioot. Beken het maar! Een pummel,
een achterlijke, eer leeg vat, een
Hottentot. Met uw domme koe-oogen
keekt gij in de wereld en verstondt er
niets van. Al wie u ontmoette zei achter
uw rug:Ik heb da stom varken
van X daar weer gezien.
Gij zelf alleen hadt een hoogen dunk
van uw futlooze nietigheid. De wereldpolitiek
had geen geheimen voor u.
Met het aangezicht van een ijzerbijter
hebt gij dikwijls het stenografisch verslag
gelezen van een vergadering van
den Statenbond. Uren lang zat gij te
filozofeeren over de beteekenis van
Boduognat voor de latere ontwikkeling
van het Koninkrijk België.
Zie, tracht eens toelating te krijgen
om de krankzinnigengestichten van
België te bezoeken. Ondervraag de ongelukkigen,
en weldra zult gij er niet
meer aan twijfelen, dat al wie daar sedert
drie jaar opgesloten zit, geen lezer
was van «Koekoek» op den dag
van zijn interneering. En met een begrijpelijke
huivering zult gij inzien,
dat gij daar ook zoudt gezeten hebben,
was het lot u niet genadij geweest. En
was «Koekoek» niet verschenen.
Op lichamelijk gebied was het nog
erger met u gesteld. De pink-pillen en
de gyraldoze vermochten niets tegen
de kwalen die u teisterden. Uw eksteroogen
groeien en bloeiden, alle plaas­
ters ten spijt. Gij hadt buikkrampen
en een zweer in uw linker oor.
Hoeveel mensehen zijn er al die jaren
voor «Koekoek» bestond niet gestorven!
O, konden zij nu spreken, zij
zouden u zeggen hoe gaarne zij lezer
zouden geworden zijn van «Koekoek»,
waren zij maar in leven gebleven!
Gij zyt ontsnapt. Zeker. Maar wacht
niet tot gij ook gestorven zijt om
«Koekoek» te lezen. Wacht niet tot uw
familieleden, kennissen en nichtjes
zijn overleden, alvorens hun een abonnement
te doen nemen. Dood is dood,
en dan is het te laat beklaagd. En gij
zult daar staan met uw wroeging!
Uw zedelijke ontwikkeling, vóór gij
lezer waart van «Koekoek», was alles
behalve hartverheffend. Uw geilheid
vond geen uitweg, tenzij in schunnige
vertellingen, in schunniger blikken, en
was «Koekoek» niet verschenen om u
af te leiden van uw ontuchtige gevoelens,
gij zoudt nu ergens vermuft te
kermen liggen in de donkere cel van
een gevangenis.
NA EEN JAAR
Maar «Koekoek» verscheen. Na lijden
komt verblijden, na regen komt
zonneschijn. En zoo kwam «Koekoek».
Na de onzeglijke ellende van den ondergang
van Pompei', na de barensweeën
van Napolec-n's moeder, na de
wreedheden van den laatsten oorlog,
na al de redevoeringen van Fieullien,
nadat de prins van Wales en Albert
Devèze van hun paard waren gevallen,
verscheen «Koekoek». Het was een
nieuwe Lente en een nieuw geluid.
Te vroeg had Ledeganck geroepen dat
Gent niet meer een leeuwennest was!
En dat Brugge een doode maagd was!
Het zou de Duitschers niet baten dat
zij Meenen hadden beschoten! Baels
mocht minister zijn geworden! «Koekoek»
verscheen, en de wereld zou een
ander aanschijn krijgen!
En er veranderde iets! Moeten wij
opsommen? Moeten wij onze medewerkers
optellen die tot een hooge sport
van de maatschappelijke ladder opklommen?
Huysmans en Crcmmen en
Craeybeckx werden burgemeester; Jef
De Graeve werd senator; Marinus De
Rijcke werd gemeenteraadslid van stad
en provincie, en generaal...
En gij zelf? Weet gij neg wat er van
u geworden was nadat gij een jaar,
een enkel jaar «Koekoek» hadt gelezen?
De spierling die gij een jaar vroeger
waart had een blos op de wangen
gekregen. Uw ingevallen buik had de
rotonditeit van uw prilste jeugd teruggewonnen.
Uw huiselijk geluk was verstevigd.
Toen uw vrouw tot laat in den nacht
op uw thuiskomst wachtte, had zij den
avond gezellig doorgebracht met «Koekoek»,
en gü hadt aldus een plaatsvervanger
gekregen zonder koekoek te
zijn. Want koekoek zijn met Koekoek
is niet koekoek zijn. Zeker, den Donderdagochtend
kwam het soms nog
tot heftige tooneelen, en wierpt gij
broodmes, koffiekan en gasvuur naar
den kop van uw egade( en vice versa),
omdat gij beiden eerst «Koekoek» wildeget
lezen; maar mettertijd zoudt gij
verdraagzamer worden en uw weer
plooien naar de wet die zegt, dat de
breek gedragen wordt door wie den
rok draagt (en ook vice versa).
Gü hadt intusschen reeds afgeleerd
in uw neus te peuteren, en gij waart
geen verdierlijkte dronkaard meer,
want naar het voorbeeld van Pierken
hadt gij leeren de weldaden van de
kreemdeglas smaken.
NA TWEE JAAR
En nu? Nu, nadat gij twee jaar
«Koekoek» hebt gelezen! Bekijk u eens
aandachtig in den spiegel. Uw aangezich
heeft bijna al de sporen van een
vroegtijdige idiotie verloren. Af en toe
glanst er reeds een sprankel verstand
in uw oogen.
O, het is niet zonder moeite gegaan.
Wij hier, op onze redaktie, onder
de wetenschappelijke leiding van
Dr. Pangloss, hebben dikwijls tot laat
in den nacht de middelen bedacht om
u uit uw verregaand verval op te
heffen. Onze vroolijkste remedies wer-
"den met ons hartebloed geschreven!
Om uw lach op te wekken, moesten wij
zelf de «Gazet van Antwerpen» lezen I
Niets hebben wij verwaarloosd. Geen
moeite was ons te groot. Wij gingen
zelfs Fieullien interviewen, al wisten
wij dat de reuk ons wekenlang in den
(Zie vervolg blz. 4)

neus zou bleven hangen. Op gevaar
van het hof van Assisen organiseeren
wij den beruohten aanslag op iefer Boonante.
Wü verrichtten wonderen. Zoo
wij niet konden verhinderen dat Hit-
Ier aan het bewind kwam, hebben wij
toch de republiek helpen vestigen in
Andorra. En Hitier mag bedenken dat
«Koekoek» nog voort verschijnt!
Na twee jaar «Koekoek» zijn uw eksteroogen
als bij wonder verdwenen, en
zoo gü ze nog voelt, dan is het omdat
gij misschien een of meer weken verwaarloosd
hebt dit blad te lezen. Men
moet altijd boeten voor onverantwoordelijke
daden. Maar Palmyre, vraag
aan Palmyre hoe zij het nu stelt! Twee
jaar geleden liep zij als een verloren
zieJke langs de straat. En nu!
Neen, gij zult niet ontkennen dat
gij bijna een mensch zijt geworden!
NA DRIE JAAR
Maar dat alles is nog iets vergeleken
bij wat ge te verwachten hebt van
drie jaar lezer te zijn. Wij hebben reeds
verteld wat wij in dezen derden jaargang
zullen doen, en als ge 't niet
goed begrepen hebt, dan is het omdat
wij u verrassingen besparen.
Wij kunnen u echter met zekerheid
mededeelen wat gij zult doen. Gij zult
lachen tot gij er een heelkundige bewerking
moet van ondergaan om uw
kinnebak weer in zijn voegen te brengen.
En na die heelkundige bewerking
zult gij er eindelijk als een verstandig
man of een dito vrouw uitzien.
Wat is «dito»? hoor ik de meiskes
vragen. Dito, dat is, hetzelfde. Gij hebt
b. v. twee roode kooien. De eerste is
een roode kool, de tweede is dito. De
lezers zullen er dus na drie jaar «Koekoek»
uitzien als verstandige mannen,
en de lezeressen als roode kooien.
Gij zult gelukkig zijn in de liefde,
want een lachend aangezicht trekt
de meiskes aan. En vice versa, als wij
ons zoo uitdrukken mogen.
Gij zult ook gelukkig zijn in uw
ouders, in uw schoonmoeder. En ook
in uw financieele aangelegenheden.
Wij hebben een kontrakt voorbereid
met de bevoegde overheden van alle
groöte staatsloterijen, en als ons voorstel
wordt aangenomen zullen alle loten
boven de 500.000 fr. aan lezers van
«Koekoek» ten goede komen.
Nog veel beter is, dat gij het leven
door een rooskleurig glas zult bekijken.
En daar het leven anders maar een
smeerpoes, een rottigheid, een wespennest,
een wervelstorm en een. vuilnisbak
is, zal het lezen van «Koekoek» u
voor zelfmoord behoeden.
Wij zeggen dat alles niet om reklame
te maken: Wij hebben trouwens niet
noodig onzen eigen lof te verkondigen.
Daarvoor hebben alle figuren met wereldfaam
reeds lang gezorgd. En als
wij niet elke week ons nummer vullen
met de gelukwenschen die ons toegezonden
worden, dan is het alleen uit
zedigheid. Wij willen nochtans eenige
telegrammen mededeelen, die ons de
laatste weken bereikten met het oog
op onzen derden geboortedag. Wij kiezen
ze niet; - ij nemen er goed valle
't uit eenige uit de vier en negentig
stapels die onze lokalen vullen.
TELEGRAMMEN AAN
«KOEKOEK» GEZONDEN
BIJ DEN INGANG VAN
ZIJN DERDEN JAARGANG
1. Uit naam van het Vaderland verzoek
ik u uw derden jaargang geheel
te wijden aan het leger, die het noodig
heeft voor zijn moraal.
Albert I Devèze.
2. Mijn lot is dragelijk geworden se
dert «Koekoek» veel dingen zegt die ik
niet zeggen mag.
Albert en Elisabeth.
3. Als ik mij in België gevestigd heb,
dan is het omdat «Koekoek» er verschijnt...
Einstein.
4. Ik ontbied u tegen Zaterdag om
nieuwe plannen te smeden. Knipoogskes
!
Balthazar.
5. Een broedergroet uit Italië. Wij
willen «Koekoek» lezen om Europeanen
te worden.
Vermeylen.
6. In Rusland ging het mij goed.
Maar «Koekoek» kwam daar niet. Dus
ben ik teruggekeerd.
Vermeylen
(niet verwarren met
mijn vader den reformist)
7. Ge doet wat ge kunt. Als mijn
burgemeesterschap mij nog wat tijd
laat, gaan we van «Koekoek» nog iets
goeds kunnen maken.
Kamiel.
8. Nu weer bier mag gedronken worden,
noodig ik u uit op het Witte
Huis! Harop, gentlemen en ladies van
Cuckoo!
Roosevelt.
9. Afgesproken voor een ontvangst
van gansch uw redaktie op het Stadhuis
van Ledeberg.
Crommen.
10 Ik had «Koekoek» opgezegd wegens
zijn propaganda voor het nudisme.
Ik kocht het in den duik. Nu heb
ik ontdekt dat mijn kinderen het ook
koopen in 't geheim. Uit bezuinigende
overwegingen vraag ik u mij weer een
abonnement te zenden.
Dr. Grauls.
11. Gij zijt de schoonste bloem van
de Gentsohe floraliën.
Baron de Kerchove.
12. Vermits ge verklaart tegen den
godsdienst niet te zijn, moogt ge mti
als beschermend lid inschrijven.
Aartsbisschop Van Roey.
13. Kunt ge mij niet een nummer
zenden voor mijn bibliografo-typograflco-decimale
studie?
Dr. Roemans.
14. Voor mij is «Koekoek» een Lachelijk
Minnespel.
P. V Toussaint.
15. Ik houd een schitterenden aap
gereed als «Koekoek» verjongen wil.
Voronof.
16. Uw koppen op de eerste bladzijden
zijn nu eens echte Mannen zonder
Lijf. Proficiat.
Teirlinck.
17. Wat zijt gü schoon, o Koekoek!
Ik doe u rap toe, boek,
om mijn Koekoek te lezen
en van proza te genezen.
Jef Mennekens.
18. Merci, Merci en nog eens Merci...
Juf. Boonants.
19. Ge moogt er zijn, de varkens
zijn er wel.
Bestuur «Gazet v. Antwerpen».
20. Poert.
Lippens.
21. Jammer dat uw blad niet in 't
Fransen is.
Henen.
22. Bwanta! Nwongo Kuekue panwgantla!
Gandhi
23. Sappig! Sappig.
SaD.
ENZ.
ssoscoecccoooocoooooecoesoeeoosoooooeoeoosesooeceeoscc
El Koekoek zal van zijn derden jaargang af alle meester- g|
§§j werken van de wereldliteratuur publiceeren. Boek-Uil S|
§H schrift over boeken. Koekoek schrijft de boeken. Als gj
U eersten roman hebben wij Vermeylen's werk
DE WANDELENDE JOOD
1 gekozen. Vermeylen zelf zal er stom over staan hoe §g
i geestig zijn geesteskind is.
i Abonneer u om dat verbeterd oorspronkelijk werk te jj§
m lezen !

KOEKOEK
Ons bezoek aan de JlacaUm
L'INVITATION A LA VALSE
We verhaasten ons het bestuur der
Floraliën te bedanken voor de attentie,
die het ons heeft betoond door ons
een kostelooze gunstkaart toe te sturen,
die we slechts 50 fr., 30 fr., 10 fr.,
7,5 fr., 5 fr., of 3 fr. hebben betaald.
(Het komt er niet op aan). Het eene
plezier is dan ook het andere waard
en we willen daarom hier kort en bondig
ons bezoek aan «flora's schatkamer»,
zooals «Vooruit» het noemde,
uiteenzetten.
Het inrichtend komitee had er voor
gezorgd, dat er voor iederen dag slechts
120.000 toegangskaarten afgeleverd
waren, gestempeld met den dag der
geldigheid. Er was ook voor de Gentsche
werkloozen gezorgd, die met een
gunstkaart op een bepaalden achtermiddag
toegang hadden.
Den boerenbond had men zorgvuldig
belet kaarten op te koopen of er
mee te sjacheren. Alles was dus in de
puntjes geregeld en liep van een leien
dakje.
De pers werd uitzonderlijk behandeld.
Vooral de persfotografen. Ze
mochten reeds van 's Vrijdag foto's
nemen nadat een hooggeplaatst katholiek
bestuurslid van het organisatiekomitee
zijn oog had gesloten om niet
te zien dat er een fotograaf den Donderdag
al foto's nam en aldus op echt
jezuïstische wijze zijn kollega's «een
pater schilderde». Dat zijn al kleinigheden,
die het leven aangenaam maken
en die we niet genoeg waardeeren kunnen.
OP BEIS
De almanak wees aan: Zondagnamiddag,
2 uur.
Nadat we ergens te Gent een tiental
minuten naar de tram hadden gewacht,
kwam deze eindelijk aangehold.
Het rijtuig zat echter propvol en er
was geen middel er nog één haring
meer op te laden.
We waren verrukt over deze fijne
verrassing der trammaatschappij en
spoedden ons opgetogen te voet naar
het stadspark. Er was geen enkele levende
ziel te ontwaren. Neen, alleen
eenige gendarmen te paard handhaafden
de orde op de eenzame plaatsen
en voorkwamen, dat we aangerand
werden In de verlaten lanen of langs
de sombere boschages door geheimzinnige
struifcroovers.
Af en toe vroegen we aan ons eigen
den weg en belandden tenslotte na een
half uur zoeken voor den grooten moemoederziel
alleen zijnden ingang der
floraües.
DE BLIJDE INTREDE
We waren een beetje verlegen zoo
op het onverwachts gekomen te zijn
en klopten schuchter op de ingangsdeuren.
De conciërge was zeker gaan
wandelen, want eenige politie-agenten
verzochten ons een weinig te wachten
en een paar uren «rootje te schuiven».
We apprecieerden ten zeerste deze
vriendelijkheid, die ons in staat stelde
een weinig uit te rusten en de mooie
deuren in oogenschouw te nemen.
Na een uur op wacht te hebben gestaan
hadden we den indruk, dat er
ln de verte nog een tweede bezoeker
naderde.
eW vergisten ons. Niemand kwam
meer.
Wel voelden we ons omringd door
een drummende honderdkoppige menigte,
die stampte en vocht om binnen
te geraken, maar dat was natuurlijk
slechts zinsbegoocheling als gevolg van
het feit, dat onze zenuwen eenigszins
overspannen waren door het enthousiasme.
EINDELIJK BINNEN!
Op den duur kregen we kompassie
met ons eigen en besloten maar eerst
de warme serre van schele Tekka te
bezoeken in 't café «De dubbele roze»
zoo waren we ten slotte toch ergens
binnengeraakt.
Om onze vreugde daarover te luchten
trakteerden we de serveuze met
een «quart spa»-voor-twee.
Ze toonde ons vele merkwaardigheden
en vetp!anten, mos, struikgewas,
zeegras, oostersche vruchten en andere
specialiteiten van het huis. Haar ondulation
permanente wedijverde wat parfum
betreft, met de fijnste anjelieren.
We waren waarlijk in onzen hof. Ongelukkiglijk
konden we de floraliën niet
in al onderdeelen bezichtigen. Opeens
ging een deur open en Dr. Pangloss
stuikte binnen...
— Geef mij een bocksken en toon
mij de Italiaansche sektie, kommandeerde
hij, zonder van ons notitie te
nemen.
Diep gegriefd over deze verraderlijke
miskenning verlieten wij de tentoonstelling
met een cactus in de keel en
een ajuin in het hart.
De tranen ontsprongen ons bijna de
neusgaten, maar we hielden ons kloek.
We zouden ons wreken.
En terwijl Dr. Pangloss zich naar
den eeretrap begaf met het dienstertje
haalden we onzen «Vooruit» te voorschijn.
— Helaba, wat vindt ge van de volgende
annonce? riepen we zoo luid
mogelijk; En we lazen voor:
«Engelsen zakenman
welke het inzicht
heeft de Genteche
Floraliën te bezoeken,
zoekt vrouwelijke
gids. Gewenscht loon
per dag en foto sturen.
Bureel blad, letter
J. B. 5600 »
— « Dat is mijn kaliber! » antwoordde
het lieve kind, «O yes, mein gartenofflcler!»
En ze vertrok dadelijk met ons naar
de redaktie, Pangloss aan zijn lot overlatende,
die moedeloos ineenzonk op
de onderste trede.
— «Geef mij nog een bocksken»
hoorden we hem nog stotteren. «Ja
madame, geef mij er neg eentje, want
een mensch krijgt dorst van al dat
sukses!
HET SUKSES
De bijval was overweldigend en niet
te beschrijven. Om onze machtelooze
bewondering toch te uitenen, grijpen
we naar «Het Volk» van Zaterdag 29
April en knippen er het volgende uit:
c Zondag verleden hebben de
vrouwen wederom wat uitgericht!...
Drummen en stampen, de houten
afsluiting doorbreken en, lijk een
bende goelen de Floralies invallen!
Zoo is 't! Kort en bondig. Plastisch.
Verheven en objektief.
We kunnen niet anders dan ons bij
goelen neerleggen, maar het schijnt
dat er toch nogal eenige mannen hun
pluimen hebben bij verloren. Soit.
Het was een sukses te meer.
De duizenden vreemdelingen, die de
tentoonstelling bezochten, wisten overigens
niet hoe ze hun tevredenheid
en hun bewondering moesten betuigen,
zoodanig waren ze onder den indruk.
In hun algemeene consternatie
stuurden er eenige gepeperde klachten
naar hun onderscheiden konsulaten.
Deze blijken van sympathie werden
echter bij de andere huldetelegrammen
geklasseerd.
Maar misschien denken onze lezers
dit dit slot niet past en dat we beter
zouden vertellen hoe we uitgespeeld
zijn met onze vrouwelijke gids uit «De
dubbele roze»?
Welnu ziehier: toen we ons de
schoonste . merkwaardigheden lieten
toonen, dachten we plots aan de bloemen
en riep in 't Engelsen:
— Flower! Flower!
— Wadde, zei ons pertlg gidsken,
flauwer, flauwer? Als ge zoo'n flauwe
zieverirs zijt is 't notink!
En ze 'iet ons staan met onzen
schoonen ticket, die we "s morgens
hadden gekocht aan vier voor vijf
frank.
Daar stonden we nu met ons Engelsen,
met onzen heeten petater in
onzen mond en met ons pond schijtkersenl

— é KOEKOEK —
MARINUS EINDELIJK VRIJ
——— VAN ONZEN MEDEWERKER BIJNA TER PLAATSE =
Verleden week was de vrijstelling
van Peelman, die 6 jaar onschuldig
had geboet voor een moord, door den
bandiet Osselaere te Gent gepleegd,
de sensatie van den dag.
Onze vriend Marinu. 1
: De Rijcke heeft
in «Vooruit» met handen en voeten geijverd
om die rechterlijke dwaling te
doen eindigen en een onschuldige in
vrijheid te doen stellen.
Ten einde ons over de zaak beter
in te lichten, besloten we Marinus
te gaan interviewen in het prison te
Leuven, waarin hij tijdelijk vertoefde.
We slenterden rondom de gevangenis
en bij tussohenpoozen liep ons een
koude rilling door het lichaam.
Het was beginnen regenen en het
vroor.
We hoopten iemand van het personeel
der gevangenis te ontmoeten om
toch iets meer te vernemen.
Langzaam kropen de minuten voorbij.
Het werd 5, 6 en 7 uur, en nog
hadden we niets vernomen. Onwillekeurig
dacht ik aan het kinderverhaal
«Alibaba en de 40 roovers-. Konden
we ook maar zoo een tooverlormuul
vinden als in het sprookje
waardoor de boom zich opende bij de
spreuk «Sesam, open u» en toegang
verleende tot het ho!.
Helaas het hol bleef dicht en we
moesten er een ander zoeken.
Maar toch stellen we hier de vraag:
Kan er in dit geval sprake zijn van
een rechterlijke dwaling in den vollen
zin van het woord?
Neen!
Het nieuw onderzoek zal voorzeker
uitwijzen, dat het parket is misleid
geworden.
We keerden dan ook onverrichter
zake terug.
* « 9
Een paar dagen nadien gingen we
hem opzoeken .e Gent.
We vroegen hem zijn konklusie.
— Ik heb er nog geen, ge moet 3
weken wachten, zei hij.
— Hoezoo?
— Ja, volgens Dr. Dejust, in zijn
boek «Etude comparative des méthodes
de recherche du sang ei médicine
légale» heeft men 18 dagen noodig
om tot een konklusie te komen.
Nogmaals keerden we dus met ledige
handen terug.
* • »
Om meer te weten over de hypothesen
die deze affaire duister maakten,
raadpleegden we «Vooruit» van
den 25n en lazen er nagenoeg het volgende
in:
Hij kan een pederast zijn geweest,
maar hij was een goed zoon.
Dat men dus maar zijn velleden onaangeroerd
late.
Dat was toch al iets, maar we zou­
den niet rusten alvorens moe te zijn.
We waren nu overtuigd dat Marinus
niets te maken had met Alibaba en
een schrijven van den Indischen konsuul
uit Matadi stelde ons daaromtrent
gerust. De Grieksche zeden hadden
hem dus nog niet bedorven, god
zij dank!
Zijn vrijlating was dan ook maar een
kwestie van minuten.
Het werd 5, 6 er 7 uur, maar nog
vernamen we niets.
* * *
Weer is een dag verloopen.
Het is juist 4.30 uur.
Hij is zeer ontroerd. Met betraande
oogen en een krop in de keel spreekt
van krisis moeten we goed zijn voor
iedereen.
Wie eventueel een beschikbaar plaatvaat-raad
bij adellijke families, enz.,
seken weet, zóoals leeraar in tooneelspeelkunst
of ander komediespel, pri-
hij ons aan. Onmiddellijk neemt hij
plaats in «Vooruit's» auto en begeeft
zich naar de lokalen van het blad
«Vooruit», waar wij met hem een eerste
persgesprek hebben.
Hij vertelt ons dat de heer Verhuist
hem twee kostumen ter hand stelde,
alsook een som van 200 fr.
Een half uurtje na zijn invrijheldsstelling
komt hij meer, laat ons zeggen
tot het bewustzijn, er dan kan hij ons
vertellen hoe hij vernam dat Osselaere
bekentenis had afgelegd.
We trakteeren elkander en zeggen
mekaar tot weerzien.
Het is juist 6 uur twaalf minuten
en 89 sekonden.
sooooeooeosooeoeeccosoooscoseeoooceocsoooeoeosososooooc
HET DERDE RIJK
Teekenlng van
G. v. Raemdonck
In «De Notenkraker»
Als Duitschland heelmaal gezuiverd,zal zijn
9soooes>sccccoososooooscoccosoccccoscccooeoocoosoeooos<
IN DEZEN TIJD
etc, laat het weten aan Herman Teirlinck,
werklooze letterkundige.
Elke bijkomende betrekking zal door
het slachtoffer in dank worden aanvaard.

KOEKOEK 7
9toe zalig, zaa geliefd te zifa ƒ
VERTELLING DOOR JOHN TAILOR
Toen ik verleden zomer te Monte-
Carlo in het hotel «1'Aurore» logeerde
was daar zekeren namiddag 'n pracht
van 'n engelachtig vrouwtje aangekomen.
Op 'n gegeven oogenblik kwam
ik uit mijn logeerkamer, terwijl zij
bezit nam van de hare, die vlak naast
de mijne gelegen was. Of zij wellicht
met 'n mannelijk toezichter was aangekomen,
dat wist ik niet. Hoewel iV
iemand ben, die niet zoo dadelijk
nieuw gezelschap betracht, moet ik
toch zeggen dat ik zulk'n prachtstei
graag aan mijn firmament had gewenscht.
Te meer daar ik 'n hartstochtelijk
bewonderaar van natuurschoon
ben. Het toeval wilde, dat ik
haar dien dag heelemaal niet meer te
zien kreeg. Ik had gehoopt haar 's
avonds op het Beethovenkoncert. dai
in het Casino gegeven werd, te ontmoeten;
maar daar was zoo verbazend
veel volk, dat ik haar bezwaarlijk had
kunnen zien. Wat me bij haar zoo
bijzonder had getroffen was hare sculpturale
schoonheid, die fijnheid van
lijn, dat mooie als van porcelein
vormde gezicht, die gracieuze soepelheid
van beweging, kortom 'n wonderbare
schoonheid om 'n Michel Angelo
te doen watertanden! Ten minste dien
indruk had zij op mij gemaakt. Want
het gebeurt wel méér dat zoo'n eerste
enthousiasme wel eens overslaat in 'r>
O, neen, 't is toch dat niet!» Begrijpt
u?... Immers de grilligheid van 'n
mensch is van 'n oneindige verscheidenheid.
Ik behoor echter toevallig
niét tot degenen die zoo direkt voo'
'n brandend enthousiasme zonder door
slaande motieven vatbaar zijn. Hierop
zoudt U misschien kunnen antwoorden:
«Uw doorslaande motleven hebben
mogelijk voor ons niet dezelfde
waarde». Dat kan ook waar zijn. Laten
we dan dat aannemen. Waarom
zou men in de wereld soortgelijke meeningsverschillen
niet steeds op 'n akkoordje
gooien?... Ik was dus voor dat
wezen heel en al in bewondering, die
onder de uitvoering van Beetlv.vgeniale
muziek nog scheen te stijgen..
Na afloop van het koncert had ik geen
lust om nog, zooals gewoonlijk, lang?
de palmenlaan te kuieren. Ik ging
regelrecht naar m'n hotelkamer om
me dadelijk te ontkleeden en me in
pyjama voor het open raam te zetten,
waar ik 'n sigaret opstekend, den
prachtigen sterrenhemel kon bewonderen.
Het was 'n zoele, héérlijke avond!...
In de kamer naast mij, deze van m'n
schoonheidskoningin, was alles doodstil...
Even geluisterd aan de verbindingsdeur
waarvoor 'n kleerkast staat...
Niets te hooren... Wellicht reeds sla­
pen of nog niet thuis... Maar zoo
kwam deze gedachte pas door m'n
brein, of daar wordt de deur van bedoelde
nevenkamer geopend en hoor
ik daar iemand binnen komen. Ik
hoor ook 'n vrouwenstem iets murmelen,
en terzelfdertijd wordt de deur
gesloten. Zij is teruggekomen... Echter
niet alleen, want ik hoor haar duidelijk
zeggen : «Nu, schat, ge zijt zeker
wel erg blij, dat uw vrouwtje terug
bij u is?... Ge kunt me niet lang
missen, he?... Maar ik u toch ook niet,
hoor, mon diable chéri!» En tegelijkertijd
klonk er 'n zoen van 'n gehalte,
dat ik er heelemaal van m'n
zelfstandigheid door geraakte.
Heilige Sinte Pieter! dacht ik bij
mezelf, wie weet hoe wreed ze mij
hier op de proef gaan stellen!... En
inderdaad, direkt daarop volgde daar
'n vloed van de liefelijkste hoedanigheidswoorden
eigen aan 'n jong getrouwd
paar, dat nog volop z'n wittebroodsweken
uitvierde, of als van 'n
vurig liefhebbende vrouw, die haar
amant nu eerst eens hartstochtelijk
in de armen prangde.
Voor mij was dit gebeuren aanvankelijk
een geweldige beproeving. Natuurlijk,
als men zulke sympathieke
vrouwenstem dingen hoort zeggen als:
«M'n lieve, beste Lou-lou, kom, geef
uw vrouwtje, die u zoo erg vertroetelt,
eens 'n zoentje!» Maar hij, die ijskoude
rakker van 'n Lou-lou, die marmerkille-egoïst,
sprak geen enkel
woord, gaf zelfs geen kik!. Hoe is het
mogelijk zoo krimlneel onverschillig
te blijven, wanneer men door zoo'n
goddelijk wezen geliefkoosd wordt?...
Zij scheen echter door zijn doodsch
stilzwijgen in het minst niet te zijn
teleurgesteld. Want wéér kwam het
tot 'n herhaling van : «Eh bien, mon
diable chéri, kom, leg u nu liefjes
naast uw vrouwtje!» Daarop hoor ik
*n zacht gekraak als van iemand, die
zich te bed legt... Enfin, zeg ik bij
me zelf, beantwoordt de vlegel die
zalige uitnoodiging nu nog niet?! Die
rekel is toch zeker g- idioot? En
nog gaf zij het maar niet op, wéér zei
ze met haar muzikaal geluid en volle
hart : «Kom nu, m'n lieveling, gauw
in uw vrouwtje's arm,... zóó» Oei, oei,
oei! wat 'n hemelsche invitatie!! En
die vervelende vent die aldoor maar
geen bek open doet! Wat 'n niksnut,
wat 'n kaffer!! Ik had het hem zoo
willen toeschreeuwen!... Hoe is het
toch mogelijk dat 'n zoo allercharmantst
vrouwtje zoo dol van 'n dergelijk
stuk man kan zijn?...
Sommige vrouwen zijn toch waarachtig
onbegrijpelijk-ondoordringbaar,
aangezien zij toch heelemaal geen
snars antwoord van dien lammeling
krijgt... Wat doet hij dan naast haar?
Hoe kan zij nu toch maar eenigszins
voor zoo'n mispunt in extase zijn?...
Mysterie!... O, er ging 'n licht bij
me op!... Ja, dat kan het zijn : hij
is misschien 'n doof-stomme. Wie
weet... Hij zal aldoor naar haar mond
zitten kijken en dan de door haar verlangde
pantomine uitvoeren. De ongelukkige!...
Maar neen, de «gelukkige»,
want de ongelukkige ben ik,
ik!... En terwijl ik in m'n zenuwoverprikkeling
nog den moed heb naar
motieven te zoeken, die hem zouden
kunnen verontschuldigen, hoor ik daar
achter de kast nog slechts enkele
zwakke kuchjes... en kort daarop 'n
licht gesnork, vermoedelijk zijn gesnork,
omdat ik niet kon veronderstellen,
dat 'n engel als zü ooit zou
kunnen snorken... Daar zat ik nu, als
'n verlatene, heelemaal alléén, zonder
iemand tegenover me, waaraan
ik m'n gevoelen kon meedeelen... Och,
waarom is 'n mensch ook zoo dom
van te willen luisteren naar gesprekken
en geluiden, die hem eigenlijk
volstrekt niet aangaan?... Waarom
was ik niet op het terras van een of
ander café blijven zitten, zooals ik
dit gewoonlijk deed?... De had dus
maar m'n verdiende straf. Toch liet
het denkbeeld, om 's anderendaags
's morgens op den loer te liggen, ten
einde die kille-stomzwijgende kerel in
levenden lijve te zien, me niet los...
Die voldoening wil ik dan toch smaken,
en dan zal ik me meteen kunnen
overtuigen of hij eigenlijk wel zoo
schoon is, dat hij die reusachtige liefdesbetuigingen
van dat allerliefste
schepsel waard is. In die afwachting
en de hoop te kunnen slapen, leg ik
me te bed...
Toen ik den volgenden morgen wakker
werd, was hetzelfde spektakel
weer volop aan gang, en wéér was het
van : «Mon petlt chou, langs hier, en
«Mon diable chéri» langs daar! En
dat op m'n nuchtere maag!! Om dol
te worden!!... Tk spring m'n bed uit,
maak vlug m'n toilet, en stel me op
vinkenslag tot het zonderlinge paartje
hun logeerkamer zou verlaten. Zóó
sta ik pas gereed, of de deur van hun
kamer wordt geopend. Tegelijkertijd
wip ik mijn kamer uit zoodat ik ineens
vis-a-vis tegenover hen sta!...
Nee, maar!... Ik stond geslagen!...
Weet u wat voor 'n rakker die fameuse
geliefkoosde Lou-lou was?...
Niet om te gelooven! : .'n Vlerpootige
«Pékinois», haar schoothondje!!...
Hoe dom verkeerd men soms kan
luisteren I

8 KOEKOEK
Er zijn geen kinders
meer
Dezen keer is het DE GENTE­
NAAR, die met een nieuw argument
komt voor de stelling, dat
er geen kinders meer zijn.
We lazen vóór enkele dagen:
De moeder van den kleine
welke in zwangeren toestand
verkeert viel in bezwijming getroffen
door een zenuwkrisis.
Ge moet goed verstaan: «de
kleine, welke in zwangeren
toestand verkeert...»
Ja, ja... en 't is nog goed, dat
de socialisten niet beschuldigd
worden van die misdaad!
Feestelijk
HET HANDELSBLAD geeft verslag
van een pastoorsf eest te Zwijndrecht.
Dat moet daar nogal iets
geweest zijn! Lees:
Woensdag 26 April, zou voor
Zwijndrecht van groote beteekenis
zijn. Daarom ook, van
als de zone door 't grijze morgenzwerk
boorde, werden de
handen uit de mouwen getrokken
om een feestelijk uitzicht
te scheppen.
't Is in alle geval ook in feestelijke
taal geschreven: die borende
«zone» door 't grijze morgenzwerk;
de handen, die uit de mouwen
werden getrokken... Enfin, 't kan
maar goed geweest zijn!
Dankbare herinnering
HET NIEUWS VAN DEN DAG
ls natuurlijk altijd vriendelijk
voor den paus. Zoo schrijft het:
Wij hei-inneren nog hoe de
Pausen altoos den «uitzinnigen
bewapeningswedloop» scherp
hebben aangeklaagd:
Zeker. Zoo is het. En niet anders.
Wij herinneren ons bij voorbeeld
ook, dat de Pausen altoos de uitzinnige
wapens hebben gezegend.
En die dubbele werking, aanklacht
en zegening, bewijst eenvoudig, dat
d« pausen altoos konden slaan en
genezen.
VAM AMDtRth
Humanitarisme
De «Volksgazet» vertelt in verband
met een aanval te Antwerpen
tegen Van Severisten, dat bij
het lossen van een revolverschot
«niemand gelukkig gekwetst
werd...»
Wij kunnen dat begrijpen. Nooit
wordt iemand gelukkig gekwetst!
In denzelfden aard
Over dezelfde evenementen
schrijft «Het Laatste Nieuws»
«Ook de ruiten van een belendend
huis, waar een behangerszaak
gevestigd is, moesten
het ongewild ontgelden».
Willen of niet willen, de ruiten
ontgolden het dus. Maar hadden
die ruiten zich nog wat wilskrachtiger
aangesteld, zij zouden de aanvallers
zeker op de vlucht hébben
gejaagd.
De ekonomische
wereldconferentie
Onze redaktie heeft onlangs in alle
geheim, ten einde geen afgunstigen
te maken, een publieke prijsvraag uitgeschreven.
Als op te lossen raadsel
werd opgegeven: Wat is een ekonomische
wereldkonferentie?
De ingekomen antwoorden zijn echter
meestal beneden alles gebleven.
Ziehier een paar van de beste exemplaren,
die we dan ook met een vertroostingsprijs
beloond hebben:
Rosf.en Telesfoor: Een eechonomiekschge
konfrense is een spelfiejaze op
koste van de keunijnk om elkanders
staat van gezontijt en dendiene van
tameerekaans bier te konstateuren.
Dr. Pangloss (12 uur 's nachts): De
ekonomische wereldkonferentie? Hocus
pocus 3758424 x a b gedeeld- door de
som der leege portemonees.
De prijs van 't verstkomende werd
toegekend aan onzen vriend Jozef De
Lille, voor den volgenden boterham:
Gelijk een moeder met haar
dochter nagaat, wat mer. 's morgens
gaat eten, en 's middags zal
gereed maken, en met de restjes 's
avonds zal gedaan worden, of die
's anderendaags zullen gebruikt
worden, en of er nog kolen in
huis zijn en patatten, zoo gaat het
op de ekonomische wereldconferentie
gaan.
Gelukkige gevolgen
van de Gentsche
Floraliën
Kribbebijter van de GAZETTE
VAN GENT is geen azijnpisser. Hij
is naar de Floraliën gegaan en
schrijft:
Nevens mij wandelde een
vrouw die in den «hoogsten
hemel» was. Zijt gij kontent
om de Floraliën te zien? vroeg
ik.
«Comme ci, comme ca...
maar bijzonderlijk omdat ik
mijn man heb kunnen wegspelen!*
klonk het.
Gij ziet het, de Floraliën
hebben nog een deel menschen
gelukkig gemaakt...
Ja maar, al diegene die niet
binnen kwamen?
Wel die kochten in stad een
pot bloemen als souvenir... en
te huis zal het kermis geweest
zijn!
Ziedetzie!
We hopen nu maar alleen, dat
die gelukkige vrouw Kribbebijter
heeft gerust gelaten.
Klaar als pompwater
Monseigneur Doctor Mich. d'Herbigny
(herlees a. u. b.), — die
naar we lezen in het blad
der Vlaamsche gentlemen, DE
STANDAARD — voorzitter van de
pauselijke kommissie «Pro Russia»,
schreef een artikel over «Het godloos
kommunisme als wereldbescherming»,
waarin we lezen:
Zij blijven vol vertrouwen
omdat hun geloof hen zegt
dat de eindoverwinning zal
toekomen aan de volkeren en
aan de individuen zoowel als
aan geheel de menschheid van
wege hun vereeniging met
Kristus den Verlosser, dcor
hun gelijkvormigheid met Hem
om aan te vullen, zooals Sint
Paulus zegt, wat aan het lijden
van Kristus ontbreekt.
Hebde 't vast? Is 't nu niet klaar?
Trek uwen adem op en lees dan
eens van achter naar voor, het zal
u misschien duidelijker zijn.

KOEKOEK
M. PONCELET opent de vergade­ M. RUBBENS. — Ik kan mijn ge­ M. JASPAR. — Niksmendalle stemring
te 2 uur.
dachte toch niet zeggen als ik niets men, 't Is uit en amen. Deurwaarders,
M. PONCELET. — Ha, ge zijt daar? weet.
brengt het eten binnen.
Welkom, welkom. De socialisten zijn M. JASPAR. — Wie vraagt er naar (De deurwaarders verschijnen met
den eersten Mei gaan vieren, en we uw gedachte!
biberons ofte zuigflesschen).
zullen dus op ons gemak zijn.
M. RUBBENS. — Tot mijn laatsten M. MARCEL JASPAR. — Ik ben een
M. DHAVE. — 'k Heb zoo zeer aan ademtocht zal ik mij blijven verzetten vooruitstrevend liberaal, ik wil geen
mijn buikske.
tegen...
biberon, ik wil mijn vrijheid behou­
M. COELST. — Wacht, 'k zal u een M. SAP. — Toe toe, flauwe kul', ik
den.
lavementje zetten, mijn ventje. heb dat ook gezegd.
M. DEVEZE. — Pas op, wat hebt
M. DE SCHRIJVER. — Oei, oei, M. MARCK. — Jamaar, gij hebt een
ge beloofd? Hebt ge 't weeral vergeten?
Als ge van uw neus maakt zal
ik ook, 'k heb krampkes in mijn buik. minister-portefeuille gekregen.
Jennissen minister worden en gij niet.
M. DEVEZE. — Ja maar, wat be- M. JASPAR. — Nu zijn er geen porteekent
dat? Kunnen wij het land redtefeuilles meer.
M. MARCEL. — Bi vraag tenminden
met zulke soldaten.
ste toelating om een oppositie-artikel
M. RUBBENS. — Ik...
te schrijven in de «Dernière Heure».
M. JASPAR. — 't Is niets, 't Zal M. LIPPENS. —'Gij niksmendalle.
rap over zijn. Ze hebben de demokra-
M. JASPAR. — Doe daar wat ge
Gn zijt een schoelie. (Lippens loopt
tische beginselen ingezwolgen en ze
wilt. Maar hier moet gij orde en
naar Ruibbens, grijpt hem bij den
kunnen ze niet goed verteren. Dat zal
tucht bewaren.
schabernak en sleept hem buiten.
hun een les zijn. In 't vervolg zullen
M. MARCEL. — ALlez, geef mij dan
M. LIPPENS (tot de deurwaarders)
z(j maar den kost meer nemen dien
maar een biberon.
— Smijt hem in den koolkelder bij de
wij hun zullen geven.
muizen.
M. DEVEZE. — Hoe schoon is het
M. DEVLEESCHAUWER. — Ja, en
zicht van zulk een Kamer. Daar zit*gij
Voila. En als er nu nog een piept
ik zou een tsjoezeke willen.
nu allen aan uw gezonde zuigflesch
zal het zoo gemakkelijk niet afloo-
M. DE GERADON. — En & mijn
te zabberen, en mijn hart zwelt wanpen.
pappeke.
neer ik u zoo allen vereenigd werken
M. POULLET. — Och, er piept nie­ zie voor het welzijn van het vader­
M. TIBBAUT. — Ikke ikke zou een mand. Ge moet geduld hebben -met land. O, moesten de Duitschers zien
tetje willen...
kinders.
met welke patriottische geestdrift gij
M. DE BROQUEVTLLE. — Dat M. DEVEZE. — Geduld? 't Is altijd aan uw flesch tsjoest, zij zouden wel
hebben wij niet. Ge zult moeten kon­ geduld! In 't leger zouden wij daar aarzelen ons aan te vallen!
tent zijn met wat wij u geven.
een gang mee gaan!
M. PONCELET. — Wat zie ik M.
M. PONCELET. — Kon.i nu allen M. JASPAR. — He. incident is ge­ Allewaert? Gij hebt uw zeeverlap niet
braaf binnen en zet u. Maenhout sloten. De volmacht is dus goedge­ aan?
snuit uw neus en gij Heyman ge moet keurd.
M. LIPPENS. — Nondedju!
zwijgen of Jaspar zal zich kwaad ma­ M. PONCELET. — Wij-zullen er over M. ALLEWAERT. — Hi, hi, hi
ken. Zoo, allen op uw plaats.
stemmen.
(snikt).
(De liberalen, konservatieven en
.». ... •.....••..»..,.•..•......»•... .f....................*..t.....
kristen demokraten kruisen de armen
M. PONCELET. — Wat is er?
'TTVTVVVT . VTVTTT'.'T'i'ï'i V.'T'. V'
en luisteren).
M. ALLEWAERT. — Hi, hi, 'k heb
M. DESMEDT. — Papa, papa Ponce-
van 't verschot in mijn broek...
let, die stouterik van de Wouters
M. JASPAR. — Vooruit Heyman,
d'Oplinter kriebelt mij!
ga met Allewaert naar buit_n en help
M. PONCELET. — Dat hij oppast,
het hem uitwasschen.
of we steken zijn broek af!
M. HEYMAN. — Ja, mijnheer.
M. DE WOUTERS. — 't Is nie ik, 't
M. JASPAR. — En een beetje rap,
is Smedtje die begon is. Hi, hi, hi!
anders kernen de socialisten terug en
M. DEVEZE. — Genoeg, of we zet­
dan moeten we weer diskuteerent
ten een mltrailleuse bij den voorzitter.
M. PONCELET. — Tot slot van deze
M. PONCELET. — Het woord is aan
heuglijke vergadering zullen we nu elk
M. Jaspar om zijn plan van volmacht
zijn liedje zingen. De liberalen eerst.
uiteen te zetten.
M. JASPAR. — Ik zal kort zijn. Ik
vraag de volmacht voor mijn plan.
M. MARCK. — Welk plan?
DE LIBERALEN (In kosr). — O Vaderland,
oho edel land der Belgen...
M. PONCELET. — En nu de katholieken.
De serieuze katholieken.
M. JASPAR. — Vermits ik de volmacht
vraag voor het plai. moet ik u
mijn plan niet vertellen, anders heb
ik er de volmacht niet voor noodig.
M. HEYMAN. — Zeer wel, en we
mogen volle vertrouwen schenken aan — Hoe is het hem godsmogelijk ge­
onzen boezemvriend M. Jaspar. weest zoo'n krab van een vrouw te
M. RUBBENS. — Ik zou toch het trouwen!
een en het ander willen weten.
— Zeg eens... ze heeft 200.000 fr.
M. JASPAR. — Gaat ge zwijgen, rente per jaar!
snotjongen! Ge zijt veel te klein om — Ah! zoo... Ja, dat verdient wel
alles te weten.
wat schadevergoeding...
DE KONSERVATIEVEN. — Zij zullen
haar niet '- ".bben. de schoone ziel
van 't kind...
M. PONCELET. — En zullen de
kristen-demokraten nu ook braaf hun
liedje zingen?
DE KRISTENEN. — Ave ave, Ave
Ja-haspar! Ave, Ave, Ave hé Jaspar!
M. PONCELET. — Zeer wel, en ge
kunt nu uw vrijen tyd gebruiken om
aan uw kiezers te gaan vertellen wat
ge gedaan hebt voor hun welzijn.
I

10 KOEKOEK
.Scteueo- aan- JUeckeu^
tol
— Vinde nie, nu da ze toch gejeel
den boel aan t'omterlavtjte zijn, dat
de mooment is van de gaazeten ook
ne keer op uldere kop te stellen of
teminste van de menschen tagterste
veure te leere leezen geleik de letterzetters?...
— Wat vertelt ge daar, Pier?
— Ke weete nie of dade der al op
gelet ebt, maar op d'eeste blaare van
de gaazetten zfjnt teegewoordich al
kriepsen en moeskes en de leute koomt
mar in tagtergat tusgen d'anonses mee
de plaasters teegen d'aaksteroogen en
de pilen teegen de agterstallige afelres
van tfrouwvolk.
Kebbe ezoo in mijn gedagt moeste
ze tniews ne keer op teinde van ulder
gaazete stellen, dat ter ten elft plezierieger
zout uitzien...
— Inderdaad, Pier, de meeste berichten
zouden tegenwoordig niet misplaatst
zijn tusschen de remedies tegen
lintworm of schele hoofdpijn.
— G'ebt beiveurbeelt dade oover
den ferjaardach van Ietelerre. Ebde
gezien da ze hem te Berlein een linde
geplant ebben? Niets beter teege de
gale of een poose lindentee. Tschgeint
daljeur de ze in Duitslant teegewoordich
nogal van die kwale aangetast
zijn. Keik maar naar tgeen da gebeurt
is in Dortmunt, waarda de polie-
ZOERNAL PARLEE
se twintich duust gaazeten aangesleegen
eeft en den dierekteur in de kassemistroel
gedraajt, omdat hij Ietelerre
zijn poortret gegeeven eeft mee een
gemeene uitdrukinch op zijn fotozeenieks
gelaat. Ter zou meschgien ne
keer op te peize valen van diene maatreegel
nie aleene op de schgoonijtskeuninginen
toe te passen geleik da het
tot hiertoe de ge'weunte is, maar ook
op de onschguldige slagtoofers wiens
giebe daagelijiks dient om de triestige
artiekels op te fleuren en tsanderendachs
u booterammen in te draajen.
A, propoo tware meschgien de mooment
om ne keer aan diene footograaf
van ulder Koekoeksken de goeje raat
te geven van zijnen apereil een beetse
zuuster te zetten als tgebeurt dat hij
mijn vaader in zijnen opzektief te
stekken eeft... Want sedert dat hij
tmiekpunt is geworden van ulder
belankstellinch laat hij leeleik zijn
pluimen hangen... In de plaatse van
zijn toeren in tpebliek te fertoonen ist
hij teegewoordich verpligt van ulder
in den intiemen serkel prievee van
onzen huiskrlnch veur de pinne te
haaien, tgeen dat geweunleik eindicht
te nadeele van mijn moeder heur taafelservies.
Frceger was thij nog nie
schgoone binen of zijn gat begost al te
juken en zijne minwijze - stont bestendich
in de rigtinch van Tsapeurke ge­
draajt, maar teegewoordich zit hij
daar gotsgansch daagen geleik ne djuus
die geen zese kan tellen...
— Heeft hij el geprobeerd met 'n
paar eieren in melk?
— Ken zou tnie kune zeggen, maar
mijn moeder laat in elk geval niets
onverlet om zijne staat van gezonthijt
op de hooohte der gebeurtenessen te
brengen. Tsenaaves leezt ze hem geweunleik
ne roozekrans voor en als
da nog nie en baat neemt ze heur
toevlugt tot de groove midels en giet
hem een paar haartiekels Uit Tgeestesleven
in.
— Daar moet ze eohter voorzichtig
mee omgaan, vooral bij oningewijde
magen.
— Tis tgeen dak ook vastegestelt eb,
want iedere keer dat hij daar ne trok
van gekreegen eeft begint hij aardlch
te doen. Ferleede weeke koomt den
dokteur bei hem, Spiegellelre zecht hij
ne goeje grok en zou geen kwaa kunen!
Zoo gezecht zoo gedaan. Als den
dokteur tsaderendachts weerekomt
vint hi] zijne zieken mee de leege
flaschge rom in zijne mont. Jamaar
zecht den anderen, ten is geene rom
diede moet drinken, maar grok! Jamaar
zie zeit mijn vaader, ken kan
dade in eene keer nie bine kreigen.
Daarom begine kmee de rom en twaater
is veur van de zoomer...
al

KOEKOEK 11

12 KOEKOEK
69 BERIJMDE SCHELMERIJEN
KOEKOEK, TWEE JAAR!
!
M|jn liet' Koekoeksken, wonderkind,
Zoo kranig, flink gewassen,
Gü wordt vertroeteld en bemind,
Door lui uit alle klassen.
Ternauwernood de wereld in,
Begont gij reeds te spreken.
Ook, schalksehe guit, van in 't begin
Vertoondet gij uw streken.
Toch zijt gij op die twee jaar tijd
Nog fel vooruit gekomen.
Weet, dat gij nu geworden zijt
Een kind om van te droomen.
Gij zijt de beste medicijn
Voor armen en voor kranken;
En zelfs de pisser van azijn
Heeft veel aan u te danken.
Gij gaaft een heele galerij
Van fel-beroemde mannen.
(Ik was er ook natuurlijk by,
Dat hoorde bij de plannen).
De ezelstreken uitgezet,
Door ons en andre menschen,
Ze stonden steeds in uw gazet,
Spijt vloeken en verwenschen.
De brieven en de teekenkunst
Van 't lustig, guitig Pierken,
Ze staan bij ieder in de gunst
Zijn steeds een echt plezierken.
Omer Vervaecke was er op gesteld,
dat zijn kinderen leefden volgens de
regelen van de levenskunst. Hij har)
een rijken schat van leuzen die hij
eiken dag aan zrjn kroost ten beste
gaf.
De oudste zoon Emilius vooral toonde
zdch zeer vatbaar voor goede
gevoelens en in alle omstandigheden
riep hij zich de rijke lessen van zijn
vader in het geheugen.
Eens dat hij de straat overstak in
schuine richting, hoorde hij achter
zich het toeten van een automobiel
Instinktmatig wilde hij het hoofd omdraaien
om te zien wat er gaande was
maar op hetzelfde oogenblik herinnerde
hü zich den gouden regel van zijn
ONS KORTVERHAAL
DOE WEL EN
ZIE NIET OM
vader: «DOJ WEL EN ZIE NIET OM»
Hij schaamde zich te hebben willen
omkijken en richtte de oogen weer
halsstarrig in voorwaartsche richting.
Het toeten van de auto werd al nijdiger
maar zeker van zijn wijsheid stapte
Emilius verder zonder omzien.
Het volgend oogenblik \.erd Emilius
't Kroniekje ook van 't parlement
Is echt een meesterstukje
Want 't maakt zoo menig man bekend
En,... dat is ook een trukje !
Dan is er nog als beste waar.
Het leven van den Platte
Met hier en daar een beetje haar
Hm, hm, 'k zeg u maar datte!
Voor meisjeslief een feuilleton,
Met liefdescènes en moorden,
Die niemand, buiten Hans verzon
Aan Maas- of Scheldeboorden.
En tal van moppen eiken keer
Met rake illustraties.
Ge vindt ze zelf of... gaat te leer,
Bij alle andre naties.
Tot zelfs d'aanbidder van rhythmiek
Kan telkens zich vermeien
In dit, een echte dichtfabriek:
Berijmde schelmerijen!
Ik wensch u dus proficiat
Koekoek, bij uw verjaren
En hoop uit gansch mijn harte, dat
G'uw leute moogt bewaren.
Maar boven alles wensch ik toch,
Bij 't jaar dat gaat beginnen,
Dat gij, met al uw lezers, nog
Er eens zoo veel zult winnen!
naar het hospitaal gebracht met twee
gescheurde broekspijpen en een schedelbreuk
aan zijn bolhoed.
Toen de tijding van het ongeluk aan
zijn vader werd gebracht, verzonk deze
in langdurig gemijmer.
«Er moet iets verkeerds zijn in mijn
leering» bedacht hij. En na een dagdiep
gepeins, riep hij zijn kinderen
rond zijn zetel samen en sprak in dezer
voege:
«Kinderen, Emilius heeft gehandeld
zooals ik hem geleerd had, maar aangezien
de uitslagen, moeten wij onze
houding eenigszins wijzigen. Ik heb
u altijd gezegd: Doe wel en zie niet
om. Voortaan zeg ik u: ZIE WEL EN
DOE NIET DOM.
«fllltllllltlillltlllllllf IlIIlllllltlMIIIIIIIlllllllllllllllIllllllltllIMlIIMIIlllllIIIIlIIIIIllltlllllllllIllllIlIIIIIIIIllIlIIIIIlIIllflIlIlIlIlffie
WINT NIEUWE LEZERS VOOR KOEKOEK

KOEKOEK 13
1 M E I T E B E R L I J N
WrJ geven hier, ten titel van dokumentatie,
de laatste rede van Hitier,
zooals ze door de speciale inlichtingsdiensten
van 't Getrouwe Maldegem
werd opgenomen:
«Wat komt die kerel vragen?
Wat we gaan doen met de viering
van den 1 Mei-dag, nu dat we de
Duitsche socialisten in den grond
getrapt hebben? Wat vraagt hy
of de politie moet verbieden dat
1 Mei gevierd wordt? Wat zijt
ge toch simpelaars wel neen, dan
moet ge op 1 Mei vieren dat het
socialisme kapot is. Kom eens hier
lanterfanter, IK zal eens 1 Mei
vieren. 6000.000 arbeiders doet ge
komen op... ja, wat zou ik zeggen,
doet ge komen op het vliegplein
van Tempelhof, dat is groot genoeg.
En ge laat van alle steden
vliegtuigen afkomen met de afgevaardigden
van de nazi-syndikaten.
En ge beveelt dat de Zeppelin
komt, en ge hangt 100 luidsprekers
en ik zal spreken, 'k Zal de
les spellen aan de heele wereld, 'k
zal een nieuwe aibeids-orde openbaar
maken en ze zullen beven
in Moskou. Is 't nu genoeg? Maakt
dat ge weg komt.» Zoo heeft Hit-
Ier gesproken.
« Genade, heer en meester, genade,
maar moeten de menschen
dan alzoo naar huis terstond na
ge sproken hebt?»
«Neen, waarachtig niet, wie
heeft u dat gezegd? Teeken op:
Geef vuurwerk, grooter dan de wereld
ooit gezien heeft. Ze zullen
met een neus staan, de mannetjes
der tentoonstelling van Chicago.
Stelt de arteiders op in 10 kolommen
van 60.000 man elk, allen
naar de tribuun gekeerd, en achter
de tribuun doet ge een lichtmuur
verschijnen van 400 meter
vierkant waarop staat: «Duitsche
dag van den arbeid» met twee
vlammende handen die elkaar
drukken.
» Natuurlek moet ge duizenden
vuurbloemen rond den lichtmuur
doen branden. Terzelvertyd moe­
ten de vliegers in de lucht zyn en
al de nachttoeren maken die ze
kunnen en al de luchtpyien afschieten
die er bestaan. Wacht,
schiet dan 700 bommen af in de
lucht, de grootste die er kunnen
gemaakt worden en die openspringen
en een regen van vuur neerlaten.
Zet minstens 50 vuurwerkmakers
tegelijk aan 't werk, zeg ik u,
en beveel een lichtfontein te maken
van 400 meter lang, en geen
centimeter minder, en 100 meter
hoog. En als de lichtfontein
uitgebrand is, schiet ge nog eens
200 bommen in de lucht, met al
de kleuren van den regenboog. En
weet ge wat voor slot? Ge doet
60.000 kermiskanncfitjes op een
slag afgaan, ik zeg 60.000, dat geheel
de stad Beriyn davert. Ha, ik
zal eens 1 Mei vieren, glansryker
dan de socialisten over de heele
wereld het ooit zouden gekunnen
hebben... maar op hun graf.»
De belanghebbenden zyn hierdoor
verwittigd, opdat ze zich bytyds uit
de gaten kunnen maken.
QUESQUE VOS ALLEIZ, VOS AUT' ?
Vlaanderen is een schoon land. (Gelijk
al de landen overigens). Daar
valt niets van te zeggen. En onze letterkunde
L ook van de kwaadste niet.
Ze springt gewoonlijk wel niet heel
hoog en biyft meestal met haren
sluier in de gekruiste goden en de soetanen
vernestelen, maar dat is juist
een harer eigenschappen die ze haar
niet zoo gauw zullen afdoen.
Men weet hoe Felix Timmermans indertijd
't Kindeke Jezus naar Vlaanderen
loodste. Dat was al iets-. Maar
nog te weinig. Want Er~.es: Claes
komt nu op zyn beurt, niet slechts
Onze-Lieve-Vrouw, maar ook nog David
en Isaias naar hier te sleuren, (zij
het ook eenigszins bij de haren).
Ziehier een voorsmaakje uit dit
schrikkelijk drama, dat weldra onder
den titel: Sint Guido van Anderlecht,
in boekvorm zal verschijnen, en waarvan
De Standaard ons een fragment
aanbiedt:
Onze-Lieve-Vrouwke van Scherpenheuvel,
met David en Isaias op
twee stappen achter Haar, ging
over het midden van den boulevard
Aan een kruispunt stond een
gardevil. Een brave mensch. Hy
had op dien moment niet veel te
doen, inbrekers en andere rustverstoorders
werkten aan die kanten
niet, en zoo had hy den tüd om
zich met zyn eigen prakkezaties
over opslag en pensioen bezig te
houden. Toen hy de twee vreemde
mannen, in hun lange witte mantels
zag voorbystappen, zoo laat
na midernaoht, verschoot hy danig,
hy trok eens rap aan zyn
moestache en riep: «Qüesque vos
alleiz, vos aut'? Isaias en David
WAAR EEN BAARD
TOE DIENT
DE VRIEND. — Hoe kunt ge in
hemelsnaam met zulk een baard rondloopen?
DE ANDER. — Maak geen lollekens,
alstublieft, Het is een verzoek
van mijn vrouw. Die wil haar vriendin
een kussen cadeau doen en daarvoor
heeft zij natuurlijk haar noodig
om het op te vullen.
LIEFDE
De vader keek verbaasd op.
— Wat voor reden hebt ge om met
dat meisje te trouwen?
— Ik heb haar lief, vader.
— Dat is hoogstens een verontschuldiging
maar nog geen reden.
0 C * \
OPEN EN DICHT
Uit een roman: «De gravin-was op
het punt te spreken, toen de deur
openging en haar den mond sloot.»
. schrokken er geweldig van, maar
Ons-Lieve-Vrouwke van Scherpenheuvel
keerde efkens Haar hoofd
om en blikte den goeden gardevil
in de oogen. Er. de man bleef
staan, onthutst, hij wist niet van
wat of waarom Die oogen!. . Hy
wreef met zyn hand over zyn
voorhoofd, keek door de boomen
naar de maan, en hoe peisde hy
daar nu ineens op dat hl' later
weer naar de kerk zou gaan en zün
devooren doen als hy gepensionneerd
zou- zyn er niet meer onder
den liberalen burgemeester van
Brussel zou staan. Ond°r zyn jas
maakte hij een kruiske.
Iedereen zal direkt de oorspronkelijkheid
van dit procédé gesnapt hebben.
We mogen ons dan ook, weldra in
den tuin onzer Vlaamsche letteren,
aan een stortvloed nieuwe heiligen
verwachten.
Zoo heeft onze minderjarige medewerker
Pierken met onze redaktie reeds
een kontrakt afgesloten, om gansch
het Oud Testament, lyk het waait en
draait, door de hedendaagsche kolom»
men van Koekoek te laten defileerea.
Als verheugend nieuws kunnen w»
er zelf bijvoegen dat de regie ditmaal
niet in handen van Herman Teirlinck
zal berusten.

14
KOEKOEK
UIT HET LEVEN VAN DEN PLATTE
Op zekeren morgen ontving de
Platte een briefje van den pastoor
bij wien hij een poosje als d.d. koster
en klokkenluier had gewerkt, hem verzoekend
voor een zeer belangrijke
kwestie even langs het dorp om te
komen.
Daar de reiskosten werden vergoed
gaf de Platte gehoor aan het verzoek
van den eerwaarden heer en
spoedde zich naar de pastorie.
— Beste Jongen, zei de pastoor, een
glas van 't patersvaatje uitschenkend,
we zitten erg in verlegenheid.
— Daar is toch niks met de meid
gebeurd, zeker?
— Neen, God zij geloofd.
— Hebben zij de offerblokken opengebroken?
— Ook al niet. Daarbij die licht ik
zelf eiken morgen.
— Wat is er dan?
— We zouden een nieuwen sjampetter
moeten aanstellen.
— Dat is toch zoo beroerd niet!
— Toch wel. Liefhebbers zijn er
anders genoeg.
— Meneer pastoor als het is om mij
te overhalen ook mijn kandidatuur te
stllen, denk dan maar gauw wat anders.
Ik ben een rustig man van nature...
— Neen, maar ik wil dezen keer een
sjampetter op 't dorp hebben die
zijn vak kent.
— Iemand aframmelen dat is toch
niet zoo moeilijk.
— Zeker niet. Maar een sjampetter*
moet toch nog wat meer kennen dan
pandoeringen geven.
— Als hij dat al kent, dan kent hij
genoeg, meende de Platte.
— Er is een andere kant van het
vraagstuk. Ik zei u daar juist dat het
aan liefhebbers niet ontbreekt. De
keus is moeilijk. Want als het geen
parochianen zijn, dan zijn het jongeren
die me werden aanbevolen dcor
menschen die ik moet in eere houden.
Kies ik Piet dan is Jan kwaad. Kies ik
Jan, dan is Pier ontevreden. Ik zou
willen een examen uitschrijven. Maar
een examen dat eens iets anders is
dan een proef om te weten of de drie
vierden van nul nog altijd niks is.
— Ik snap het al. En ge zoudt van
mij in dat opzicht iets oorspronkelijks
wenschen?
— Juist.
— Ik zal er eens over nadenken.
— 't Mag niet te lang duren.
— Ik moet er toch ten minste kunnen
over slapen.
— Ge kunt hier blijven logeeren.
— Akkoord. Maar ik rammel van
den honger en als ik honger heb kan
ik niet denken.
— Wel zei de pastoor, ik zal aan
ons Marie zeggen dat ze een kieken
in den pot doet en een paar fiesschen
bji de schouw zet.
— Ik zou liever hebben dat de
fiesschen werden op tafel gezet.
— Natuurlijk. Maar goede wijn moet
eerst een beetje zijn kilte van den
kelder verliezen. Ze noemen dat: wijn
chambreeren.
— Maak u daar niet ongerust over,
Meneer pastoor. Koud of warm: voor
mij is dat allemaal hetzelfde.
— Geluk of ge wilt.
De Platte propte zijn maag vol, laafde
zich ordentelijk met boergonje en
ging dan naar bed om na te denken.
De Pastoor kwam even luisteren aan
de deur en hoorde de Platte snorken
gelijk een oude hangklok die wordt
opgewonden.
— Hij zal aan 't overpeinzen zijn,
dacht de Pastoor bij zich zeiven, zooveel
lawijd als hij maakt.
Toen de Platte 's anderendaags opstond,
was de tafel gedekt. De koffie
dampte. Er lagen versche lichtgekookte
eitjes klaar, er stond een stapel
broodjes klaar, met de boter er
een pink dik op!
De Platte liet het zich smaken.
Toen hij afgegeten had, kwam de
pastoor binnen. Hij legde zijnen Ukken-haan
op een stoel en begon:
— Wel, hebt ge er wat op gevonden?
— Ja, hoor, ge zult kontent zijn.
— Laat hooien. ,
— Wel, ik zou al de kandidaten met
hun gezicht naar den kerkmuur zetten
en hun achterste in de open
lucht.
— Ja, maar...
— Wat is daar erg aan? De kandidaat-soldaten
moeten zich wel heelemaal
uitkleeden als ze voor de keuring
worden opgeroepen.
— Dat gebeurt binnen, in de kazerne.
— Maar Meneer Pastoor, we kunnen
ze toch niet in de kerk doen plaats
nemen.
— Zeker, zeker niet, zei de Pastoor
beangstigd.
— Wel dan. 't Is nu fijn weer. De
zomer staat voor de deur. En ge weet
toch nooit of een van die mannen niet
onbedacht een windje laat vliegen. In
de open lucht waait dat seffens weg.
— Dat is waar!
— Ge hebt daar b. v. Pallieter gehad.
— Pallieter, wie is dat?
— Kende gij Pallieter niet? Dat is
een van de grootste doorjagers die er
Geruischloos
— Hebt ge gehoord, dat er nu ook
al geruischlooze kinderwagens in den
handel zn'n?
—Komen er soms ook geruischlooze
kinderen?
ooit in Lier hebben gewoond. Een
wildzang. I.laar een brave, kristelijke
jongen, zulle. Welnu, het is gebeurd
in de lente, als het schoon weer was
en Pallieter met zijn vreugde geen
weg wist, dat hij zijn kleeren uitspeelde
en in zijn blooten flikker op een
paard sprong en ging draven in een
wei. Hij ging nochtanr alle Zondagen
naar de mis, die kadee. Hij lieeft nog
meer gedaan. Op een kermis waar hij
aanwezig was, ging hij eens met zijn
naakte ku in een telloor rijstpap zitten.
— Dan had hij het zeker te warm?
— Best mogelijk. Maar ik zeg u dat
maar om aan te toonen, dat een fatsoenlijke
kristen zijn achterste wel mag
laten zien...
— En hoe moet het dan verder?
— Wel, we spannen een tent derwijze
dat er van de kandidaten niks
te zien is dan hun forteficatle!
— Dat zal schoon zijn!
— En dan roepen we er de vrouwen
bij.
— Ja, maar niet ons Marie.
— Neen, alleen de vrouwen van de
kandidaten.
— En wat hebben die te doen?
— Die moeten zoo op het bloote
oog kunnen zeggen wie of hun man is.
Zij die juist raadt, wint het pleit. Haar
echtgenoot wordt sjampetter!
De pastoor dacht even na.
— Eigenlijk nog geen zoo kwaad
gedacht, zei hij.
Het voorstel van den Platte werd
aangenomen.
De wedstrijd vond plaats op een
vroegen morgen.
Er waren 16 kandidaten opgekomen.
Ze namen plaats achter het zeil,
stroopten hun broek af en de keuring
ving aan.
De vrouwen keken zich de oogen uit
het hoofd, maar ge begrijpt, zóó hun
man bezien, hadden ze nog nooit gedaan.
Er waren er al 15 die gesproken
hadden, doch ze hadden zich allen vergist.
De 16e slaakte plots een juichkreet.
— Hier, riep ze, onze Jef!
Men ging zien, en ja, de vrouw had
juist geraden. De aangewezen man
was wel degelijk hare vent.
Men stond er verstomd bij.
De pastoor wilde er het fijne van
weten.
— Vrouw, zei hij, Jef zal sjampetter
worden. Maar vertel me nu eens, hoe
hedde gij van den eersten keer geraden
dat het... portret dat ge zaagt, dat
van uw echtgenoot was?
— Heel simpel, Meneer Pastoor. We
hadden den vorigen avond juist spinazie
gegeten! En ik zag dat onze
Jef zijnen... mond niet goed had afgeveegd.
Er hing nog wat spinazie in zijnen
baard!

KOEKOEK 15
KOEKOEK'S OORSPRONKELIJK FEUILLETON
DE NIEUWE HEERSCHAPPIJ
[16] Vervolg
— Altijd, zei Zalek. Maar sedert wij
besloten hebben ons werk in het openbaar
aan te vangen, zijn wij als nieuwgeboren.
— Zijn er hier veel Zoneten? vroeg
Wolfcarius.
— Zeer veel niet. Wij hebben ons
over verscheidene steden moeten verdeelen.
Maar wij hopen weldra de
meerderheid te vormen in het land.
Wolfcarius jubelde:
— En dan zult ge ze op hun kop
^even, hoop ik, al die lafaards, die
stinkaards, die...
— Wie zijn dat? vroeg Zalek, die
geamuseerd scheen door de plotselinge
woede van Wolfcarius.
— Wel, wel, stotterde deze, ik bedoel
al die... die smeerlappen, die ons
in 't bederf hebben gestort...
— Maar wie bedoelt ge eigenlijk?
— Wel, de regeerders, de wapenfabrikanten,
de...
Zalek lachte.
— Dat komt ook in orde, sprak hij.
Ze hebben inderdaad veel verkorven,
maar zij zijn niet de grootste schuldigen.
Dat zijt gij, allemaal, gü die
klaagt en niets aan de toestanden verandert.
De menschen hebben de regeerders
die zij willen, zij hebben de
vijanden die zij willen.
— 'k Versta u niet, zei Wolfcarius
moedwillig.
— Ge zult, laat ons maar verder
stappen...
Ze gingen aan de koninklijke plaats
de straat in die naar het Museum
van Moderne Schilderijen leidt. Zalek
betaalde het ingangsgeld en veerde
Wolfcarius de trappen op. Zalek keek
eens rond of geen bewaker hen zas,
opende een deur, en zij kwamen in
een groote zaal, waar schilderijen
I langs de wanden stonden bij honderdtallen.
Een veertigtal menschen wel
zaten of stonden rond een groote tafel.
De meesten van hen waren Zoneten,
wat men aan de minder dan
hoogst noodige kleedij kon merken.
Wolfcarius zag aan de schuchtere houdVg
van de anderen, dat zij waarschijnlijk,
evenals hij zelf, van de
straat waren gehaald. Er waren een
paar jonge vrouwen onder, terwijl van
de mannen Wolfcarius de jongste was.
— Wolfcarius, stelde Zalek voor toen
zij binnentraden.
— Welkom, riepen de andere Zoneten.
Een van de Zoneten nam daarop
het woord.
— Onnoodig u aan elkander voor
te stellen. Wij hopen dat gij elkander
spoedig zult leeren kennen. Wij zelf
overigens zullen nog beter kennis met
u moeten maken. Wij hebben u van
de straat gehaald, eenigszins op goed
valle 't uit, want onze menschenkennis
laat nog veel te wenschen over. Wij
hebben er een paar vrouwen bij genomen,
omdat het eindelijk tijd wordt
dat de vrouwen zich gaan ontvoogden.
Hier onderbrak hem een der aanwezige
vrouwen.
— Ik ben altijd een voorkampster
van het vrouwenstemreclht geweest,
zei ze blozend.
— Zeer goed, beaamde de Zoneet,
maar het is vooral u zelf ontvoogden
dat noodig is.
— En de mannen dan! zei de vrouw
wat bitsiger.
— Natuurlijk, de mannen ook, lachte
de Zoneet, maar ge zult mij toegeven
dat de mannen al wat beter
voorbereid zijn.
— Ik heb toch nog niet veel verstandige
mannen ontmoet, drong de vrouw
aan.
— Dat zal verbeteren, ontweek de
Zoneet. Maar het schijnt ons een feit,
dat de mannen een stap vooruit zijn
op vele gebieden.
— Ja, grinnikte de vrouw, zij bedriegen
hun vrouw, zij mogen op café
gaan, zij kunnen geweld gebruiken
tegenover de vrouwen.
— Ze zijn dus een stap vooruit, zei
TERUG VAN DE JACHT
— Wel, mijnheer de dokteur, hebt
ge nog iets kunnen dooden?
— Helaas, neen!
— Ge hebt meer geluk met uw
kieken...
de Zoneet nu gansch ernstig. Zij hebben
de macht. Alleen weten zij deze
nog niet verstandig te gebruiken. Maar
wij komen op dat gewichtig punt later
terug. Als wij u hier samengebracht
hebben, dan is het om een dubbele
reden. De eerste is, u zelf richting te
geven om u te volmaken. De tweede
is, van u propagandisten te maken
voor de nieuwe wereldorde. Schrikt
niet terug voor deze groote woorden,
ge zult zien hoe alles licht om dragen
ls.
Een jonge man met een baard sprong
van zijn stoel op. Zijn oogen draaiden
ten hemel.
— Goddank, sprak hij met ontroerde
stem, dat ik niet alleen meer zal
staan! Sedert jaren wijd ik mij aan
mijn broeders. Ik roep hen op tot reiner
leven. Ik zing hun liederen van
het Nieuwe Rijk, maar ze zijn zoo bot
dat zij mij uitlachen...
— Heb maar geen zorg, onderbrak
hem de Zoneet. Wij zullen u leeren
hoe ge niet belachelijk meer zult zijn.
Van verbazing zonk de jonge man
neer op zijn stoel en schudde ontmoedigd
het hoofd.
— Wij hebben u gekozen, sprak de
Zoneet hem verder toe, omdat er veel
goeden wil in u steekt, veel opcfferingsgeest,
en wij zullen alle krachten
noodig hebben.
Hij vervolgde nu tot allen.
— Als gij het goedvindt, zullen wij
van onze kleine groep een soort van
school maken. In de stad worden er
zooveel groepen mogelijk gevormd, en
ge zult al spoedig merken, dat er nog
propagandisten rondloopen van andere
scholen. Zooals ik zei, moet onze werking
dubbel zijn: onszelf in het oog
houden, en dan de anderen onderwijzen.
De vrouw, of liever het jonge meisje,
"!at tot hiertoe nog niet gesproken
had, barstte in snikken los:
— Ik zal geen propagandiste mogen
zijn. Ik ben verloofd en mijn verloofde
zal het niet willen.
— Zoudt gü willen? vroeg een Zoneet.
— Ja, als ik mocht.
— Dat is hoofdzaak. Misschien kunt
ge uw verloofde zenden wandelen?
— O, o, kreet het meisje.
De Zoneet, die de debatten tot hier-.,
toe had geleid, kwam tusschenbelde:
— Ziet ge wel, hoe de vrouwen het
nog moeilijk hebben zich zelf vrij te
voelen. Om het even, onze vriendin
zal voor zichzelf te beslissen hebben. •
Zij kan wegblijven, of zij kan voort»
komen en zal altijd welgekomen zijn,
(Vervolgt.)

16
KOEKOEK
HUMOR VAN ANDEREN
NOTA VER REVAK71L We nemen geen Verantwoordelijkheid op Voor Wal We zeJ>
schrijven, dus nog minder Voor de karikaturen Van deze bladzijde. Het feit dat Wij deze teekenineen
overnemen. Van Vriend en tegenstander, bewijst niet dat Wij het met de strekking eens zijn
ZIJ. — Heb ik het uurwerk niet twee hooren slaan, wanneer ge binmenkwaanit?
, .„ , .
HIJ. — Neen, wijfje, het zou elf keeren hebben geslagen, maar ik heb
het stil gelegd om u niet wakker te maken. •• '
(Pearsnn's, Londen).
— Wel, kinders, waarom maakt ge
ruzie?
— We spelen echtscheiding, mama,
en ieder van ons wenscht het kind
te behouden.
ULondon Opinion»)
DE DOKTER. — Uw geval is buitengewoon
ernstig. Wenscht ge, dat k
iemand verwittige?
DE zrEKE. — Ja... doe een anderen
dokter komen.
(«Variedades», Lima)
DE VAKMAN. — Was dat toen allemaal
maatwerk? Of hadt ge toen ook
al konfektie-loodgieters?
(Fliegende Blatter),
— 'k Heb aan Fanny gezeld, dat ik
niet met haar naar 't bal ga... Dansen,
dat doet me draaiingen krijgen
(Jugend, Munich).
MOEDER. — Heb ik u niet verboden
met die brutale snualters van hier
maast te praten?
DOCHTER. — Maar hoe zou ik dat
nu kunnen, met zoo'n hoogen muur»
(Happy).