ALLERHEILIGEN... ALLERZIELEN...

ALLERHEILIGEN... ALLERZIELEN...
Zeg, maat, vandaag worden we herdacht, en me dunkt,
dat men ons reeds voor nieuwe kameraden aan het zorgen is
PrijS fr. 0.50 HUMORISTISCH WEEKBLAD - 3e Jaaraan* - Nr. 27 2 NOV. 1933

2 KOEKOEK
Jules
He Coninck
Ken-de gij Jules De Coninck?
Jules-Alfons De Coninck? Deze niet
die Albert heet dus, en te Brussel
woont, en Astrid heeft voor schoondochter!
Maar Jules De Coninck
van Wevelgem, aldaar geboren den
9n Augustus 1897!
Welnu, dat is een jonge kameraad
van -Koekoek, gewezen volksvertegenwoordiger
voor het arrondissement
Kortrijk, dien wij u toekomende
week in onze beruchte
galerij van beroemde mannen —
anders gezfeid onze beroemde galerij
van beruchte mannen — zullen
voorstellen, beschrijven, betasten,
ontleden, vierendeelen, hersamenstellen,
zouten en peperen.
In Zuid-West-Ylaanderen, waar
zijn werkveld is gelegen, is Jules
De Coninck vooral btekend. En dat
is juist een reden om hem ook
elders te doen kennen. Wat we
zullen probeeren toekomenden Donderdag.
Duiven rubri e k
De duivenreporter van 't Getrouwe
Maldegem» is per moto op interview
geweest bij M. Verhellen uit Caeneghem.
We lezen daarover in 't blad
van M. De Lille:
«We zijn dus naar Caeneghem
geweest, en 't spijt ons niet... neen
ver van daar, want wat zijn die
Verhellens toch brave menschen!...
We waren er dan ook goed, zeer
goed gekomen, en natuurlijk was
ons eerste werk de trappen bestijgen
om daar te komen, waar er
werkelijk een fortuin aan duiven
zit. Ja... we stonden heel en al in
bewondering toen we de eerste duif
in handen kregen, en die bewondering,
hoe groot ook, nam nog steeds
toe, naarmate er meerdere duiven
ons werden ter hand gesteld. Het
zijn prachtsujekten, die duiven
van Oscar, sterk gespierde, zacht
en overvloedig gepluimde sportvogels,
met in den sturen kop een
paar oogen die u uitdagend aankijken
en waarop Wfilijk te lezen
staat dat ze tot alles, ja dan ook
tot alles In staat zijn.
't Verwonderde ons dan ook
heelemaal niet meer dat Oscar de
meest gevreesde liefhebber uit de
streek is. Neen, want wie met zulk
'n hok pradhtduiven zit ingespannen
hoeft niets of niemand meer
te vreezen».
Als dat zoo is, moeten de VerheHens,
al zijn ze nog zulke brave menschen,
de schrik van de streek zijn!
De duiven en 't Getrouwe, hebben
het al ver gebracht!
GEMENGDE
UIT HET KLOOSTER van den berg
Athos (Griekenland) is een monnik
ontvlucht na eerst een jong, mooi
Grieksch meisje ontvoerd te -hebben,
't Is zeker de overspanning rond de
propaganda van «de schoone ziel van
't kind» die hem dat gelapt heeft.
TE TOUIOUSE heeft pastoor Oscar
Meyer drie menschen neergeschoten.
We twijfelen er niet aan, of die kerel
heeft vroeger ook de officieele school
bezocht...
HET KON. NATUURHISTORISCH
MUSEUM werd verrijkt met een belangrijke
ver-zameling vogelieren.
We lezen daarover in «Vooruit»:
«Ten gevolge van sterke budgegetaire
inkrimpingen, is deze aankoop
slechts mogelijk geweest dank
zij de edelmoedige medewerking
van enkele aan de vogelkunde toegewijde
personen, als daar zijn: de
HH. J. Anspach, Georges Boel,
Ridder P. David de Lossy, Rog.
Daumerle, Ridder G. van Havre,
Graaf Jos. de Hemptinne, Baron
en Barones Emm. Janssen, Graaf
Max de Lalaing, Graaf Ph. de
Limburg-Stirum, Heer en Mevr.
R. Lippens-de Bethune, M. P. Maskens,
S. Mennig, Burggraaf G. du
Pare, heer Alfr. Richard, E. J.
Solvay, Visart de Bocarmé.»
Alles goed en wel, maar waarom bij
dien vogelkundigen adel de specialisten
Palmyre de Konte en Dr. Pangloss
mitsgaders Jojo niet vernoemd?
BERICHTEN
Dr. THOMAS HUNT MORGAN
heeft den nobelprljs 1933 voor geneeskunde
gekregen. Weet gge ïeitelijk
waarom? De bladen meldden ihet ons:
«Wegens zijn experimenten over
de geslachtelijke en ongeslachtelijke
voortplanting van de bladluizen,
welke hü • tezamen met Miss
Stevens heeft verricht» (Vooruit)
Ge zult ook graag toegeven (tot -het
geen klein bier was met een mooie
Juffie bladluizen voort te brengen.
Ons ras verbetert waarlijk met den
dag!
MARY PICKPORD EN DOUGLAS
PAIRBANKS hebben de eer aan het
geacht publiek te melden dat zij voor
de zeventiende maal het onherroepelijk
besluit genomen hebben uit den echt
te scheiden. Zij zijn altijd bereid op
algemeen verzoek dit besluit weer in
te trekken.
DE H. MAAGD heeft aan de vertegenwoordigers
der pers medegedeeld
dat zij er geenszins aan denkt haar
kontrakt te verbreken en de verschijningen
in Vlaanderen stop te zetten.
Zij vraagt alleen eenige dagen geduld
om orde te brengen in haar
agenda.
DE KULTUREELE PROPAGANDA-
APDEELING van het Verdinaso laat
weten dat de verschoningen en mirakels
in den solidaristischen staat altijd
welkom zullen zijn, evengoed als onder
het ministerie Jaspar.

Abonnement i Jaar (r. 25.c
Abonnement maanden r. 12.ne
Abonnement a maanden fr. 6.2S
Pnstrlierkrekenlng «Het Licht» n. 5873:i
Allerzieien-
Allerheiligen, Allerzielen...
We willen de schoone tradities
niet verlaten en zullen u dus daarover
vandaag een ajuintje pellen:
dames en heeren, neemt uw snuitdoek.
Wat is Allerheiligen?
Allerheiligen is iets dat den
Franschman onmiddellijk doet
denken aan Toussaint... van Boelaere,
maar 't is toch ook nog iets
anders, 't Is de feestdag van alle
heiligen en martelaren.
Gewoonlijk loopen de menschen
dan met een lang gestreken gezicht
en steken kaarsen op voor al de
sinten uit den almanak.
Dat is eigenlijk verkeerd.
1 November zou integendeel zoowat
de prettige feestdag moeten
zijn van «Vivan ons». Inderdaad:
zijn we allen zelf geen heiligen in
ons eigen oogen? En achten we ons
allen niet een beetje het slachtoffer
en den martelaar, de eene
van den andere?
Maar velen zitten nog met muffe
spreekwoorden in den kop en denken
b. v. aan het «niemand sant
in eigen land» zoodat ze niet openlijk
durven vooruittreden om zichzelf
te feesten.
Welaan dan, dat Koekoek het
voorbeeld geve!
Dat zijn redakteuren zich op één
lijn stellen als de martyren van
den humor, als de slachtoffers van
den redaktiesekretaris, als de
triestige Franciskussen van Assise,
die veel wijn in hun water moesten
doen, en deze bittere bekers tot
op den bodem ledigden...
En gij, geacht publiek, dat hen
met uw kritiek gesteenigd, met
uw «brievenbus » gekompromit-
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie t 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den Donderdag — 0.S0 fr. per nummer
Nummer 27 - Derde Jaargang - 2 Novemb. 1933
beschouwingen
teerd en met uw centen verplicht
hebt in hun boosheid te volharden,
weest heden grootmoedig, gedenkt
ons thans in uwe gebeden!
Maar wat?
Uw voorhoofd fronst, uw oog
trekt in een verachtende plooi en
uw mond kijkt ons spottend aan?
Ge schijnt ons te willen kleineeren?
Ach ja! 't Is waar ook! WH worden
in den schaduw gesteld door
die ontelbare andere martelaren,
die zooveel roemrijker, zooveel
grooter en schooner dan wij, recht
hebben op de onvoorwaardelijke
erkentelijkheid en den nooit volzongen
lof van heel het land!
't Is waar ook! Laten we liever
samen knielen en nederig onze 100bougieslampen
aansteken ter eere
van de glorierijken als daar zijn:
de martelaren van de Société Générale
en der grooifinancie die
trots krisis en tegenslag zich vrijwillig
hebben geslachtofferd om
mïllioenen winst op te strijken;
de martelaren van het ministerie
die niet aarzelen zich zelf met de
volmacht te geeselen;
de martelaren der reaktie en
vooral dezen der kristen demokratie
(van r.e- gevallen engel Bodart
spreken we maar liever niet), die
zich nog liever op den smoel laten
slaan, dan één woord te lossen in
't belang van de arbeiders;
de martelaren Van Roey en Devèze,
die hun wijn en hun bloed
vergoten op het altaar van God en
Vaderland, ten bate van-de-schoone-ziel-van-'t
kind en Hitler-aande-grens!
de martelaren, die zich de profijten
van de afgeschafte supertaks,
van de 3 müliard van krisistaks
vrijgestelde beursaandeelen, van
de hooge wedden, van de cumuls,
van de hooge invaliditeitspensioenen,
enz., lieten naar het hoofd
slingeren,
de martelaren, die opzettelijk
den fiscus bedrogen om des te meer
boetvaardigheid in het hiernamaals
te kunnen aan den dag leggen;
de martelaren, die revolvers leverden
aan Hitier, forten bouwden
voor onzen Napoleon en oogluikend
het fascisme in ons land lieten
voortwoekeren en het zelfs steunden;
de martelaren... enfin, ge begrijpt
ons wel: de goede Belgen.
Voor hen moeten we bidden,
hard en veel. En wat die duizenden
anderen betreft, die zich overgaven
aan de walgelijkste orgieën,
die voortspruiten uit den staat van
behoefte of de overdreven ouderdomspensioenen
— zij zijn natuurlijk
maar valsche martelaren. Zij
zijn maar «be-lijders»: ze ontsnapten
aan het ergste. Laten we dan
ook maar over die soort zwijgen
want dat zou ons tot het marxisme
en ander bijgeloof kunnen voeren.
Maar a propos van superstitie,
weet ge wie den Allerzielen uitgevonden
heeft? En hoe?
De encyclopaedie van Winkler
Prins leert het ons:
«Het Allerzielenfeest is zijn
ontstaan verschuldigd aan den
abt Odilo, die het in 998 in zijn
klooster te Clugny instelde,
omdat volgens het zeggen va»
een der monniken, degenen,
die nabij den Eina woonden,
vaak een gehuil der duivelen
hadden gehoord, waarmede

deze zich beklaagden, dat hun
door gebeden der monniken en
door de aalmoezen vele zielen
werden ontrukt.
Allerzielen is dus een spel van
lava, duivels, schietgebeden en aalmoezen.
Maar onder den zegen der
Pausen werd het den feestdag der
dooden.
Voor ons niet gelaten!
Er zijn drie soorten van dooden.
. deze, die nooit geleefd hebbende
doodgeborenen.
2. deze, die wel geleefd hebben:
de overledenen.
3. deze, die dood zijnde, nog
schijnbaar voortleven: de levende
lijken.
We kennen allen van die treurige
gevallen en er blijft OJIS dus niets
anders te doen, dan vandaag met
ingetogenheid te denken aan de
nagedachtenis van:
1) de eerste soort: de z. g. kinderlijkjes.
Al de goede voornemens, die
maar goede beloften waren,
al de resoluties, die nooit werden
toegepast;
alle pogingen die in de kiem werden
gestikt;
2) de afgestorvenen:
al de theorieën, de methodes, 'e
vooroordeelen, die we in 1933 hebben
begraven;
de ekonomische konférentie te
Londen;
het flamingantisme van minister
Sap;
den neus van Devèze, de pooten
van Lippens of den toupet van Jaspar;
3) de levende dooden:
al degenen, die de huidige gebeurtenissen
niet meer beseffen,
die niet meer kunnen waarnemen,
voelen en denken, met jonge, moderne
zintuigen, zenuwen en hersenen
— die niet meer meeleven
met den nieuwen tijd;
al degenen, die met hun beide
voeten nog in de vorige eeuw
staan en alles herleiden tot dorre
formules of verwerken volgens de
regelen eener uitgediende dialektiek;
al degenen, die niet eens meer
weten, dat zij nog op deze aarde
zijn: op-hol-geslagen dichters, politiekers
of zotten (Dinazotten inbegrepen);
al degenen, die meenden dat het
voldoende was het verdrag van
VersaiUes te verkrachten om aan
Europa het vredeskind te schenken.
Dat zijn de groote dooden van dit
jaar, dat zijn de uiteenvallende gedachten,
de rottende instellingen,
de uitgepleisterde graven.
Laten we heel dien boel versmachten
onder een berg van chrysanten,
met eindelooze, redevoeringen,
met brabangonnes, dekoraties
en wierook en met een vloed van
krokodille tranen...
Met al de eer die Caesar toekomt
en met ons lang, plechtig gestreken
allerzielengezicht.
Maar ontpoppen we ons een
KOEKOEK
oogenblik daarna, bij 't verlaten
van het wereldkerkhof, als de
schoone hypocrieten van dezen
tijd: de lachers, de omverwerpers,
de beeldstormers, de opruiers,
maar ook de zingende bouwers van
nieuwe grondvesten.
Komaan vrienden, steekt nu uw
snuitdoek teeg. De handen uit de
mouwen! De Koekoek roept!

KOEKOEK
De tegenslagen van Graaf van
der Von of iedereen heeft
het zijne in deze wereld
Ia deze tijden van smerige demokratie
is het niet te verwonderen dat aller
oogen weer op de aristokraten gericht
worden.
Een aristokraat is immers iemand
die bij de definitie Gods en deze van
zijn vader's portemonee, geboren is om
over het marxistisch gespuis te regeeren.
Een aristokraat heeft dan ook van
die geniale invallen die hem ver boven
het gepeupel verheffen.
Zoo heeft men ons onlangs verteld
dat de bekende graaf van der Von,
die zijn centen nogal zien schuiven
had op de speeltafel te Monte-Carlo
besloten had van zijn vakantie op een
goedkoope manier door te brengen.
Graaf van der Von huurde een wagen
bij de spoorwegdörektie en liet hem
ergens op een eind afgedankt spoor
voeren.
Eenige dagen latei' ontving onzen
graaf daar het bezoek van ridder von
der Van.
Het regende dat het goot.
— Hoe is 't gods mogelijk van daar
zoo te hlijven zitten? riep deze laatste
uit, toen hij zijn kollega, op de treeplank
van zijn wagen gezeten en een
cigaret smoorend, ontwaarde.
— Stel u voor! riep van der Von uit,
dat ik het ongeluk gehad heb een wagen
non-fumeurs te treffen!
— Dat is inderdaad een tegenslag!
bekende von der Van. Maar enfin, ge
zoudt toch in elk geval binnen kunnen
gaan en u uit het raampje leggen?
— 'k Heb er ook al aan gedacht!
zei van der Von, maar stel u voor dat
daar juist boven het raampje een pankart
aangebracht Is: «Verboden naar
buiten te leunen»!
— Dat zyn kloppen! beaamde von
der Van, medelijdend het hoofd schuddend,
terwijl de ongelukkige graaf
vervolgde:
— Overigens, 'k begin er mijnen
buik van vol te hebben van dit logies!
'k Kan hier zelfs mijn water
niet lossen, want in het W. O staat er
geschreven: «Verboden gebruik tijdens
den stilstand van den trein!»
De taairegeling
in rechtszaken
Nu de algemeene bespreking over j
het wetsvoorstel tot regeling van het
gebruik der talen in rechtszaken zoo
goed als afgeloopen is, moet iedereen
klaar zien in de zaak. Wij hebben
dan ook geoordeeld dat het oogenblik
gekomen was om het oordeel in te winnen
van enkele gezaghebbende personen.
Ziehier wat zij ons antwoordden:
Minister JANSON. — Ik kan niet
anders dan herhalen wat ik in de
Kamer heb verklaard: de Vlamingen
hebben te klagen gehad over de talenregeling.
Zij zijn even goede Belgen
als de Walen. Zij hebben recht op
symmetrische oplossingen, maar ik ben
voorstander van de vrijheid vooral
waar het de Waalsche advokaten geldt
en daarom kan ik het wetsvoorstel niet
goedkeuren.
Burgemeester MAX. — Te Brussel
moeten de Walen zich kunnen thuis
voelen gelijk de Vlamingen. Daarvoor
kunnen de tweetalige borden met de
straatnamen volstaan.
Het is niet noodlj dat de advokaten
in het Vlaamsch zouden nleiten. Mijns
inziens ware het voldoende dat een
samenvattende vertaling verscheen van
hun pleidooi', b.v. in de Vlaamsche bladen.
Dat gebeurt echter voor alle belangrijke
processen en er is dus geen
nieuwe wet noodig.
Schepen HUISMAN VAN DEN NEST
— Jk stel voor dat alle Brusselsche
advokaten het nieuw examen zouden
afleggen van flamand usuel, voorgeschreven
voor onze aspirant-onderwijzers.
Dat is kinderspel en verbindt
tot niets, zooals wij het in onze scholen
hebben bewezen.
De heer WAUWERMANS. — Ter
intentie van onze konfraters, die hem
niet kenner., waarschuwen we hier dat
het geraden is een paraplu mede te
nemen of een gasmasker om den heer
Wauwermans te interviewen. Hij sprak
ons toe In volgender voege:
— Te Brussel... Brr... hebben de Vlamingen
prrrt... geen reden brr... van
klagen prrrerrerot Want de advokaten...
brrrr... verdedigen brrbm verdedigen
er de Vlaamsche zaken brrbrrr
in het Fransch... prrrrerrerrrerot...
zonder brn-r... dat daarvoor prt... een
supplement.., moet worden betaald
brrrrrrr...
KUNST & LETTEREN
Er wordt in Duitschland drukke handel
gedreven in een soort radio-halssnoeren
welke het lichaam zouden beschutten
tegen de verderfelijke werking
van de kosmische stralen.
Laat ons hopen dat deze halssnoeren
ook hun bruikbaarheid mogen bewijzen
tegen de gedichten onzer kosmische
poëten.
Wrj lezen in 'T LAATSTE NIEUWS:
ANTHEA. — Bij L. J. Krijn, te
Brussel, verschijnt dezer dagen een
nieuwe tot op heden bijgewerkte
uitgave van «Anthea», Keukenverzameling
van sonnetten»,
bijeengebracht door P. V. Toussaint
van Boelaere, onder omslag
van René Leclercq, met meer dan
300 sonnetten, onder de schoonste
in onze taal gedicht sedert de
XVIe eeuw tot nu. De inschrijvingsprijs
is 25 fr. Ingenaaid en
40 fr. gebonden.
Als men de schoonste in onze taal
gedichte sonnetten al voor de keuken
gaat bestemmen, dan vragen wij ons
met schrik af waar deze van onzen
vriend Jef Mennekens moeten terechtkomen?
De bekende actrice, madam X....
moest onlangs op de planken de rol
van een twintigjarige verliefde vervullen.
— Ehwel! vroeg een tooneelliefhebber
aan onzen vriend Y, hebt ge X..,
reeds in haar nieuwe rol gezien?
— Hm, hm!... luidde het antwoord,
ze schijnt me een beetje... oud.
— Wat ge zegt! De kritiek is eensgezind
om te verklaren dat Madam X...
met den dag Jonger wordt!
— O, o! Als 't zoo is, dan ga ik nog
een beetje wachten om haar te gaan
bewonderen!
Een Amerikaansch geneesheer heeft
de heilzame uitwerking der verzen ontdekt
btf de behandeling van zenuwziekten.
Dat Is niet nieuw.
*t Is sinds lang dat Dr. Pangloss met
sukses de romans van Hans aanwendt
tegen de slapeloosheid.
DUIDELIJKE WENK
HEER. — Is dit nu uw lievelingsplaatsje.
Juffrouw Irma?
JUFFROUW. — Ja, hier zit ik altijd
zoo gaarne... alleen.
ZOO WAS HET GEKOMEN
5
— Moe, huilde Jantje, ik heb het
schoteltje van de poes gebroken.
— Schrei maar niet vent, zoo erg
is dat niet. En hoe Is dat gekomen?
— Ik wou hooren hoe pa zijn gouden
horloge tikte, en toen heb ik het
uit mijn handen laten glippen, net op
het schoteltje.

De duivel in de radio
HET NIEUWS VAN DEN DAG —
dat hebben we reeds tientallen keeren
bewezen — is een zeer deftig
en zeer serieus dagblad, uitermate
voorkomend en buitengewoon verdraagzaam.
Lees bij voorbeeld wat
het over de radio-uitzendingen opmerkt:
Wie een RADIO heeft, moet
slechts een millimeter verder
op zijn toestel draaien, en hij
hoort de uitzendingen van protestanten
en maconieken en
socialisten! Gij zegt dan bij
u zelf: — Ik wil ook eens eventjes
hooren wat die zooal vertellen!
En er blijft altijd iets
in uw hoofd hangen van dat
sluw voorgestelde kwaad. Tot
in uw eigen huis wordt de
godsdienst alzoo aangevallen,
daar waar ge niet duldet dat
uw kind een verkeerd woord
zou spreken en dat een buurman
zou komen vloeken.
Zeer juist, zult ge zeggen! Blijft
nu te onderzoeken of de «protestanten,
maconieken en socialisten»
den duivel en zijn moer beteekenen,
ofwel, of de radio-toestellen
onvolmaakt zijn.
Misschien zou men vrede kunnen
nemen met radio-aoparaten voor
de lezers van «Het Nieuws van den
Dag», die geen duivelsche uitzendingen
kunnen opvangen. Kwestie
van techniek, die we nederig onderwerpen
aan het oordeel onzer
moeder de heilige kerk.
Het tegendeel
van zichzelf
Versta-de dat goed?
«Het tegendeel van zichzelf.»
Hebt ge 't nog niet vast? Wel.
misschien zult ge 't beter begrijpen,
als we u zeggen wat DE GEN­
TENAAR schrijft-
Snanje het vaderland der
lovolas het land vanwaar de
missie zich over de wereld verspreidde
ls thans — hoe
vreemd het ook moge schijnen
— het tegendeel van zichzelf
geworden.
Voor verdere inlichtingen, wende
men dch naar het Ketelvestje
te Gent.
£2tLAR2/trT
vam o n s
VAN AMDfcRtM
Zelfs geen stoffelijke
schade
Er gebeuren alle uren van den
dag botsingen Gelijk ge weet.
En de bots is niet altijd een lolleken.
Wanneer er alleen maar stoffelijke
schade is, mogen de slachtoffers,
die geen slachtoffers ziin. van
geluk spreken.
DE TIJD-HET VOLK gaf echter
melding van een ongeluk, eenig in
zijn geval en even mysterieus als
de verschijningen te Etichove. Zóó:
EEN PERSONENAUTO UIT GENT
DOOR EEN SNELTREIN
TE WICHELEN GEVAT
Ze komen er ongedeerd *>anaf
De auto en de sneltrein kwamen
er dus ongedeerd van af!
't Is gelijk het blad verder in het
artikeltje meldt:
Die mogen wel van kans
spreken,
'k Geloof u een beetje!
Een drukfout ?
DE STANDAARD, dagblad voor
maatschappelijke enzoovoort, heraut
van Beauraing en andere
deftige bezigheden die M. Sap
goedkeurt, laat het volgende weten:
EEN VERKLARING VAN HET
DAVIDSFONDS DIE AANDACHT
VERDIENT
«Tegen de franskiljons... tegen het
antf-KRERIKALISME»
Krerikalisme? Is dat soms geen
drukfout? En had Jan Boon niet
het goede inzicht te schrijven «krekalisme
> of « krekelisme >? Daarmee
doelend op de krekels, die,
sedert M. Sap minister is, nog durven
spreken van onrecht in Vlaanderen?
DE EEUWIGE
LEERMEESTER
PROFESSOR (in het station tot een
stoker). — En hoe lang doet zoo een
lokomotief nu wel dienst, mrjn beste
vriend?
STOKER-MACHINIST. — Ongeveer
drie jaar, mijnheer.
PROFESSOR (tot zijn zoon). —
ziet ge nu wel, hoe slecht het is veel
te rooken, jongen?
KOEKOEK
Tegen het dragen van
hemden
Ge kent het uniformverbod. En
ge weet, dat men daarmede een
aanslag pleegt op zekere hemden.
We zeggen «zekere», want het komt
toch in niemands kop op alle hemden
te verbieden!
En toch!
Daar hebt ge nu het zeer katholieke
Antwerpsche HANDELSBLAD,
dat een zeer zedenkwetsenden toon
aanslaat:
Zoo ver zijn we nu in onze
stad gekomen Wij zijn nooit
bewonderaars van het Nationaal
Legioen geweest en hebben
genoeg tegen het dragen
van ALLE hemden geschreven,
omdat men daar niet zou aan
twijfelen.
«Tegen het dragen van ALLE
hemden...».
Merk op, dat het woord »ALLE»
zoo, in groote letter, door «Het
Handelsblad» werd gedrukt.
Waar gaat het naartoe, als de
katholieken het dragen van om het
even welk hemd willen verbieden?
Wij protesteeren! Wrj proproprotesteeren
met al de energie,
waarover wij beschikken. En
roepen dokter Wibo ter hulp!
De zuigflesch
verovert de wereld
In ons bijblad VOORUIT krijgen
we lederen dag — om den geijkten
term te gebruiken — een brok poëzie.
Zooals ge weet, verbergt de dichter
zich achter de eerste twee lettergrepen
van zijn voornaam en
onderteekent hij zijn gedichten
met «Ferdi».
Een paar dagen geleden, had hij
het over... de zuigflesch.
En hij dichtte o. m.:
't Wordt meer ten meer de
(mode nu:
De zuigflesch wordt de moeder,
En 't schijnt voor 't houden
(van ons ras
Volstrekt niets AAN EN DOET
ER!
Welnu, ge moogt er al van zeggen
wat ge wilt, maar wij zijn ak>
koord en niets aan en doet er;

KOEKOEK
M. PONCELET opent de vergadering
te 2 uur.
VOORZITTER. — Laat ons een
minuut stilte bewaren ter eere van
de dooden.
M. HEYMAN. — Een volle
minuut?? Mag ik van die stilte
misschien gebruik maken om een
korte redevoering van één minuut
te houden?
VOORZITTER. — Hoe lang zal
ze duren?
M. HEYMAN. — Wel, zooals ik
gezegd heb, niet meer dan drie
lc^v*£i r t i G rs
VOORZITTER. — En zult gij
over de dooden spreken?
ANSEELE. — Ja, over de kristendemokraten.
M. ALLEWAERT. — Ik vraag
dan ook het woord.
VOORZITTER. — Als nu de
dooden ook gaan spreken dan kunnen
wrj hier nocit meer een
minuut stilte verkrijgen.
M. DEVEZE. — En waarom
zouden de dooden van den oorlog
niet mogen snreken?
VAN HOEYLANDT. — Laat die
maar met rust.
M. DEVEZE. — Rusten? De
dooden weigeren te rusten. Zij
leven! Zij staan gereed om het
vaderland nogmaals te verdedigen.
Zij roepen om hun bloed te mogen
geven.
SPAAK. — Ik hoor ze niet.
M. DEVEZE. — Hoort ge mij
niet? Ze spreken met mijn stem,
ze dreigen met mijn vuist, ze vragen
750 millioen om het begin van
de forten te bouwen.
M. DE BROQUEVILLE. — Zeer
wel, maar ge moet het zooveel niet
zeggen, gij hebt het maar te doen.
En als ze niet marcheeren sla ze
dood. Dan kunnen we ze 't volgend
jaar op Allerheiligen vieren.
M. VAN C AU WEL AERT. — Van
Allerheiligen gesproken zou ik aan
de regeering de vraag willen stellen
of de taalregeling in het gerecht
zal begraven worden?
M. JANSON. — Dat zullen we
moeten afwachten. Het zal in
ieder geva. een kristelijke dood zijn
met veel wijwater.
M. JASPAR. — Zeer wel.
VOORZITTER. — Gelieve deze
zaak nu niet verder te bespreken,
het woord is alleen aan de dooden.
Deurwaarder, laat ze binnen
komen
(En daar verschijningen zij in
bonte orde; Carnoy vertegenwoordigt
de ministers; Cattèeuw de
volksvertegenwoordigers; Menne-
kens de dichters en Bogaerts de
romanschrijvers; Paul Henen de
oudstrijders; dr. Pangloss de geheel-onthouders,
enz.).
VOORZITTER. — Treedt naar
voren, mijn geliefde dooden, en
spreekt. Het gansche jaar wacht
gij om u te laten gelden. Vooruit
nu, wij ziin al aandacht.
CARNOY. — O zoete minuut van
vrijheid, nadat men het gansche
jaar de echtgenoot van zijn vrouw
is geweest.
CATTEEUW. — Met mijn medalleke
is mijn leven verzwonden. Ik
heb ne schapulier maar geen
medalleke meer.
MENNEKENS. — O zoet lied,
zing nu niet,
want verdriet..
BOGAERTS. — Genoeg, zeg ik.
't Moet proza zijn wat nu de klok
slaat. De tijd der poëtasters is verzwonden
in den glans van het heistralende
proza.
PAUL HENEN. — Maar hooger
schittert de Dracht van de echte
vaderlandsliefde.
VOORZITTER. — Zie zoo, nu
hebben ze den indruk gehad dat
ze iets gezeed hebben.
PANGLOSS. — En ik?
Hoe gaat'het met uw grootmoeder, kfeine vent?
• Heel goed, menheer... en met de uwe?
VOORZITTER. — Spreek op. _
PANGLOSS. — Als ik mijn gedachte
mag zeggen, die openbare
doodenvereering lijkt mij een
kakske.
Het is gelijk die redevoeringen
die hier worden uitgesproken als
een van uw kollega's bij ongeluk
aan het einde van zijn draadje is
gekomen.
Hij is dan ineens een groote geworden,
en binst zijn leven was hij
een krapuul, een verrader en een
zero. Zelfs Fieullien zal een proper
man geworden zijn binnen
tachtig jaar.
FIEULLIEN. — Dank u, dat ge
mij nog tachtig jaar te leven geeft.
PANGLOSS. — Onkruid vergaat
niet.
M. COELST. — Mag die man ons
hier straffeloos komen beleedigen?
PANGLOSS. — Gij zrjt mij ook
een van die pilledraaiers, die in
een serieuze maatschappij niet
eens zoudt bestaan.
VOORZITTER. — Steekt dien
man buiten, deurwaarders. Als de
dooden de waarheid beginnen te
spreken, dan is het leven op aarde
niet meer houdbaar.
Al

8 KOEKOEK
Diogenes zoekt maar vindt geen hoedje
Haha, riep Karei uit, men heeft goed
zeggen! Wat, de wereld gaat vooruit?
We boeren achteruit! Mijn voorvader
Diogenes, die zocht nog met een
lantaarn naar een mensch. De snul,
hrj moest nu eens terugkeeren! Ik, ik
zelf, ik heb met een sterk elektrisch
lampke een hoedje gezocht, en zelfs
dat ;iiet gevonden!
Zoo kwam het. Onverwachts. Een
rukwind met een regenvlaag. Het weerkundig
instituut had het voorspeld, en
niemand kon het dus verwachten. Maar
het gebeurde toch. Een toeval, natuurlijk.
«Mijn paraplu!» kreet eensklaps
Glcelia. Ik keek naar haar paraplu die
dreigde om te slaan.
Dat kon ik gelukkig verhoeden.
Toen de paraplu weer in orde was,
was het drama gebeurd. Gicelia had
geen hoed meer op het hoofd.
, ' » • • "
Het was een schoon hoedje. Van het
beste vilt. Als gemodeleerd naar haar
hoofd. Het stond wat schuin, zonder
het oor te bedekken. Un air canaille.
Een prachtig hoedje. Maar het hoedje
was er niet meer.
Waar was het? De straat lag glimmend.
De lantaarns schenen er op als
op een ijsvlak. Het hoedje was niet in
de straat, anders zouden wij het gezien
hebben.
Wrj stonden tegen de planken afsluiting
van een onbebouwden grond. Zou
het hoedje er over geslagen geworden
geweest zijn hebben?
Op levensgevaar klauterde ik over
het hekken. Toen reeds was ik zoo nat
als een poedel die uit de vaart komt.
Maar ik wilde het hoedje. Ik belandde
op den onbebouwden grond. Maar hier
stonden geen lantaarns. Wat bleef mij
te doen dan terug te klauteren?
Het zou van een zwakken moed hebben
getuigd, had ik het hoedje prijs
gegeven. Overigens Gicelia zou het
mij niet vergeven hebben.
— Terwijl lk met mijn paraplu bezig
was, zei ze reeds, hadt gij we! kunnen
op mijn hoedde letten...
Ik was vatbaar voor zulke argumenten
en ging dus een elektrisch lampje
koopen. De elektricien in de buurt had
reeds zijn winkel gesloten. Met de bezieling
der wanhoop belde ik hem open.
Het lampje kostte elf frank.
Behendiger maar veel natter dan
den eersten keer klom ik weer het
schutsel over. In het schijnsel van het
zaklampje zag ik: oude potten, een
wiel van een kindervoituur. een pak
mosselschelpen, een overdaad van de
meest onwaarschijnlijke voorwerpen;
maar geen hoedje. In de verte hoorde
ik Gicelia:
— Hebt ge 't nog niet? Ge kunt niet
zoeken.
,Ik zocht met verdubbelde woede. Ik
zag nu overal hoedjes, maar telkens
ik de handen uitstak was het geen
hoedje.
Na een uur en zeven minuten ben
ik terug op de begane straat en bijna
op mijn knieën terecht gekomen. Mijn
hoop had plaats gemaakt voor een
lustelooze lafheid. Ik heb in mijn
leven hollende paarden tegen gehouden.
Maar de wanhoop van Gicelia
over het verlies van haar hoedje was
nog wat anders.
— Hadt ge wel een hoedje? hoorde
ik mij vragen. Ik herkende mijn eigen
stem niet. Ik schaamde mij over deze
vraag. Maar ik vond geen anderen
uitweg.
Tk schrijf dit van uit het hospitaal,
waar ik met een dubbele longontsteking
ben overgebracht. De onderhoudskosten,
45 fr. per dag, zijn niet te
duur. Gicelia meldt mij dat zij een
nieuw hoedje heeft gekocht. Mijn
kostuum ic voor 80 fr. gedroogd en
geperst geworden. Zij heeft mij vergeven.
Einde goed, alles goed.
D « v n
De regeering van het Belch en het
Duitsche volk willen samen een politiek
van vrede, van verstandhouding' en van
samenwerking.
De regeering van het Reich en het
Duitsche volk verwerpen bijgevolg het
ffeweld als een ongepast middel om de
(«•schillen onder de Europeesche staten
te beslechten.
zy geren daarenboven de stellige verzekering
bereid te zijn de laatste
Duitsche mitrailleuzc te vernietigen en
den laatsten soldaat van hel Duitsche
leger naar huis te zenden.

KOEKOEK 9
DE WONDEREN VAN DE VOLMACHT
Een bescheiden verslag van de regeering
Na het verstrijken van de volmachtperiode
van drie maanden, moest de
regeering aan het Parlement verslag
uitbrengen over haar doen ei. laten.
Zij heeft ons op dat versla, nogal
laten wachten; maar dat was van
harentwege pure bescheidenheid; want
zooals de heer de Broqueville pleegt te
zeggen: «Eigen lof stinkt». En iedereen
weet hoe hij den neus optrekt voor
alles waar een reukje fan is. De kieskeurigheid
van den eersten minister
gaat zelfs zoo ver dat hij soms zijn
neus optrekt als hij alleen is.
Het versieo- over de volmacht, dat
de Parlementsleden deze week hebben
ontvangen is gesteld in zeer gematigde
termen, die wij veel te kleurloos achten
voor de wonderen d'e de regeering met
de volmacht heeft verwezenlijkt.
In de eerste plaats dient hulde gebracht
aan het ontzaglijke werk dat
de regeering heeft afgedaan. Zij heeft
daardoor !iewezen dat zij het Parlement
kan missen om teksten te maken
met de vleet. Niet minder dan 177 besluiten
werden uitgevaardigd voor het
welzijn var» het land en van de bevolking.
Dank zij deze teksten zal het
publiek nu klaar zien in 's ihnds zaken.
Maar we kunnen van ditlpunt niet
afstappen, zonder hulde te hebben
gebracht aan de matigheid waarmee
de regeering van de volmacht heeft
gebruik gemaakt. Zij heeft het bewijs
geleverd dat zij het Parlement niet
heelemaal wil berooven van zijn taak
en aan de Kamerleden en Senators de
zorg overgelaten de teksten van de
besluitwetten die niet heelemaal in
orde zijn te herzien. Ge kunt niet alles
verlangen van een regecring waarin
maar twaalf ministers zetelen: veel
werk en werk dat in orde is Maar
daarmee zijn nu alle lasterlijke aanteigingen
omtrent de anti-parlementaire
neigingen van de regeering ook
den kop ingedrukt.
Een ander bewijs dat de regeering
van haar volmacht geen overdadig gebruik
heeft gemaakt vindt men in het
feit dat zij z'ch voorgenomen had het
evenwicht van de begroot-ing te herstellen
zonder nieuwe leeningen. Van dat
recht heeft de regeering geen gebruik
willen maken. Om de iaatste gaten
in haar begrooting te stoppen heeft
zij haar toevlucht genomen tot een
kleine leening, van maar anderhalf
milllard. maar waaraan het land
plezier zal beleven. Inderdaad er wordt
daardoor aan een groot aantal inwoners
kans geboden om millionair te
worden
r k I H i t I e r
Verklaren zich bijgevolg bereid op
om het even welk oogenblik den
eeuwigen vrede in Europa te verzekeren
door het onderteekenen van nietaanvalsverdragen.
De regcering van het Beich en het
Duitsche volk willen de verwezenlijking
van deze rechtmatige cisclien der Duitsche
natie langs den weg van onderhandelingen
en door traktaten.
Een groots inspanning :s gedaan geworden
om de werkloosheid te bekampen.
Op dit gebied heeft zij merkwaardige
resultaten bereikt, /-an een
aanzienlijk aantal werkloozen weiden
de steungelden onttrokken, zoodat het
aantal werkloozen ten laste van de
verzekeringskassen in belangrijke mate
is gedaald en we eindelijk me' bevredigende
cijfers kunnen uitpakken.
De regeering heeft ook een schuchtere
poging gedaan in den zin van de
bekamping der overdreven inteliektualiteit.
Hitier heeft reeds vastgesteld
dat de menschen veel te geleerd worden
en stuurt de universiteitsstudenten
naar arbeidskampen. Onze regeering
is veel doeltreffender te werk gegaan.
Zij wil het kwaad stikken in de
kiem en heeft aan een aantal menschen
den toegang tot de universiteiten
en de andere scholen afgesneden door
de schoolgelden te verhoogen. Dat is
nog het beste middel om het misbruik
van overdaad in zake kuituur tegen te
gaan.
Iedereen zal het den ministers dank
wijten een poging te hebben gedaan
om aldus alle Belgen op haar peil
te brengen.
Verklaart het Duitsche volk zich
akkoord met de politiek van zijn
regcering, zooals zij in dezen oproep
is uiteengezet en is het bereid er zich
bij aan te sluiten?
Teckeiüng van R. Fuzier uit «Le Populaire», Parijs)

10 KOEKOEK
Brieven van Pi erken
Oover Roobijnson Kruzewee en oover slegte tanden
— Ebde da geleeze van diene kleine
van tien jaar die faarwei gezeit eeft
aan de weereltschge plezieren en de
luister van d'eerste koomune om hem
teruoh te trekken in de wlldernesse en
t'ongeloof van de boschgaaze?
— Waar is dat gebeurd, Pier?
— In Sint-Cloud teege Parlis. Als
de nortrettetrekkers gereet stonden
om zijne footegrafle te neemen eeft
hij hem beoeist en zijne zakneusdoek
veur zijn eezigte gehouwden omdat
hü niet goe en wist wafeur een soorte
van giebe dat hil moest opzette aangezien
dater in den boek van Roobijnson
Kruzewee geen een pasaaze en
is die da geval feurziet. De fierloozofiekschgen
eeste koomunekant van
Saint-Oloud eefter hem dan ook bei
bepaalt van de repoorters t'ontfanchen
tusschgen de drooche blaaren
van ziin nagtferbUif.
— Die leugdige eremijt moet aan
de persmenschen waarschiinlilk ontroerende
dingen verteld hebben? 't
Spreekt van zelf dat die menschen in
stilte een traan weggepinkt hebben,
zooals zil dat in den loop van hun
beroepsopleiding hebben geleerd?
— Natuurlelk feural als ze oordeeen
da diene moodernen Roobijnson
zulke fergaande bielken van weereltferagtin?h
aan den dach leedege dat
hij hem aleest de moe te nie en raft
van naar tniew miniesteere en naar
de gouwtdekkinch van den doolar t'infermeeren
en hem fereenoeedeee mee
de preis van de katrienbollen en de
overwinninch van Carnera in zijnen
dachboek op te schgreiven...
— Bn' tslot van deze historie, Pier?
— Da kunde pelzen! Onzen helt is
nataurleik stoetsgeweize naar zijn huis
geleit en eeft op staanden foet een
kontrakt ee teekent voor t'uitgeeve van
zijn erin neringen.
— En nu. denkt gij er ook niet aan
van...?
— ... van mil en weeke ln diepe bespiegelinohen
teruch te trekken op
tsturt agter ons de ure wilde zeggen?
— Ja.
— En mij dan te laaten interfiewen
door de reporter van uldere Koekoek?
— Natuurlijk!
— Tgedast is nog zoo kwaat nie,
feural da de moode van de mieraakels
een beetse van heur niewegeit
bechint te ferlieze door t'ongelukich
feit dat den uitfinder van Boorijn fergeeten
eeft van ziin siesteem te laate
breefeteeren en da den eesten den
besten t.joos teegewoordich geregifaardicht
ist van d'iiliche maacht oo te
bellen en heur lietse te laaten afdraa-
Jen op gevaar af van Jan Boon en de
flaamschge interlekteweelen voor de
zoofeelste maal in de moerseskes te
doen vallen. . Kweete nie of dade der
al op gelet ebt maar iedere keer dat
er hem links of rechs eene van die anterperneurs
in goodeleike meraakels
olaseert ziinder de dokteurs van Zelzaate
seMet bei om de geesteleike kontabieleteit
van den onderneemer naar
te zien! In Etichove wast weeral van
tselfde! Daar ferscheenen nie min of
zeeve dokteurs op tepel- De geneeziinchskunde
moe heur pligt doen.
kwille wel maar de rolle van de dokteurs
bestaat erin van plaasters en
bloezuigers en nie van vragenstrikken
te zette Keieik da de weeteschgaapeleike
meede-verker van Tvolkske teregt
eeft doen opmerken:
De geneesheer is. bij 't geval
Eeneman niet uit te schakelen,
maar hü moet bil zijn taak blijven:
waarnemen ja, de pols betasten.
1a, maar niets meer, tenzij
er van hem door den persoon uitdrukkelijk
verzocht wordt meer te
doen.
De pulst betasten om te zien ofda
de boovekamer in orde is, dade ls teminste
weeteschgap! De pulst en niets
meer! Tis geleik dade zouwt zegge
dade bei der dantiest gaat en dat hü
u ferplicht van u schgoenen uit te sneelen
om den toestand van u boktande
naar te zien!
— ... «tenzil er van hem door den
Dersoon uitdrukkelijk verzocht wordt
meer te doen»...
— Dade ls een andei geval! De laaste
keer da ons Goodelieve mee beuren
slegten tant bei den dantiest eincht en
dat er hi1 eeene regte kant aan en
vont eeft ze zelve ferpligt geweest van
tgedagt op te smeite ofda de oorzaak
van heur kwale soms nie ferborgen en
zat onder heure kaskorsee...

.12
Hij kon dat
Franske was ter school gekomen,
Tien minuten wel te laat.
Meester had hem beetgenomen
En hü zei hem : « Kameraad,
Dit is nu in veertien dagen
Zeker.al den vierden keer,
Dat ge later op komt dagen.
Het gebeurt nu vast niet meer,
Of ik zal u duchtig straffen
Franske beefde als een riet
En door 's meesters barsche blaffen
Vloeiden traantjes als een vliet.
« Meester, zei hij toen al huilend,
Voor zoover hij 't nog vermocht,
'k Kon er niet aan doen. » En pruilend .
« Moeke heeft een broer gekocht! »
— « O, sprak meester, beste jongen,
Dat is dan een groot verschil.
Dan was uw verzuim gedwongen,
Waarlijk buiten uwen wil
'k Zal op u niet boos meer wezen,
Veeg gerust uw traantjes af.
_ _ _ _ _ KOEKOEK _ _
Berijmde schelmerijen (94)
niet weten !
Uwe onschuld is bewezen
'k Geef u niet de minste straf »«
En om 't ventje te kalmeeren,
Voegde hij er nog aan toe :
« Ziet ge 't lieve broertje geeren,
Dat gekocht werd door uw moe ? »
Franske veegde rap zijn wangen
En hij juichte : « Ja, Mijnheer ».
— « Heeft uw moeke heur verlangen ? »
Vroeg de brave meester weer.
— « Zeker, meester, zei de jongen,
Moeder houdt van meisjes niet;
Z' hebben veel te lange tongen
En ze brengen maar verdriet ».
— «En was vader ook tevreden ? »
Klonk daarna de laatste vraag.
't Antwoord dat kwam aangetreden,
Ligt Mijnheer nog op de maag.
— « Dat kan vader toch niet weten,
Meester en uw vraag is mis,
Daar hij, — zijt ge dat vergeten ?. —
Reeds twee jaar in Kongo is ! »
De authentieke redevoering van den heer
Wa uwermans, katholiek en Brusselaar, in
het debat over de taal in gerechtszaken
•r
! We zijn ln de gelegenheid hier de
rede af te drukken die M. Wauwermans
de vorige week in de Kamer uitsprak
in het debat over de taairegeling
ln het gerecht. Ons kinderblad «Vooruit»
heeft daar slechts eenige regels
van weergegeven. Vooruit weet niet
wat lachen is!
Ziehier de rede:
« Mevrouw, Mijne heeren,
Het gerecht is het gerecht. Wat
vraagt het Eerecht? Recht! En wat is
het recht? Die vraag ls gemakkelijk te
beantwoorden Het recht moet echter
gepaard gaan met de vrijheid. De vrijheid,
mijne heeren, is de vrijheid. Dat
zal niemand durven tegenspreken. Het
gerecht zonder de vrijheid ls geen
recht, en de vrijheid zonder recht is
geen vrijheid. Als rr.en de advokaten
van Brussel dwingt Vlaamsch te spreken
dan is dat geen "rilheid. Dwang is
geen vrijheid. Vrijheid kan nooit dwang
zijn. Er zijn veel Vlamingen te Brussel,
maar als men deze menschen
dwingt Vlaming te zijn. dan is dat
dwang en geen vrijheid.
Sommige Vlamingen hebben hier gelegd
dat niet willen in een vreemde
taal opgevoed en berecht zijn. Het
Pransch, mijne heeren, is geen vreemde
taal! Het is een taal van België
en de Belgen zijn geen vreemdelingen
in België, integendeel, in België zrjn
de Belgen in hun eigen land en als er
Pransch gesproken wordt dan is dat
voor alle Belgen een Belgische taal
en geen vreemde taal; laat ons de dooden
niet vergeten die voor België en
voor het recht gesneuveld zijn in België.
Mijne heeren, hoe onbegrijpelijk het
ook moge schjjnen, er zijn Vlamingen
die de eentaligheid van Vlaanderen
eischen. De Fransche eentaligheid? Integendeel!
De Vlaamsche eentaligheid!
DE SCHIL
Een reiziger wierp een bananenschil
op het perron. De kondukteur zag het.
— Dat wil de direkteur niet hebben,
meneer, zei hij.
— Wat.niet, vroeg de reiziger?
— Die schil daar!
— O, goed, antwoordde de reiziger
achteloos. Laat die de schil dan maar
aan den onderdirekteur geven 1
Dat is iets anders. Het een is het een
niet, en het andere ook nieti
Nochtans, het Pransch is een schoone
taal. Wie zegt het tegenovergestelde?
Het Pransch wordt door Fransche
kinderen gesproken van als ze 'twee
jaar oud zijn. En de Vlamingen die
groote jongens zijn, zouden geen
Fransen kunnen spreken. Zijn zij dan
kindsch?
Het Fransch is niet zoo verachtelijk
dat men die taal in den vuilbak mag
gooien. Racjne heeft in het Fransch
geschreven, Kardinaal Mercier .sprak
Fransch, Jeanne d'Arc kende Fransch.
En de Vlamingen zoudfen zich niet
boven deze groote mannen en heilige
vrouwen verheffen?
Neen, mijne heeren, het is niet noodig
het gerecht te vervlaamschen! In
gansch Frankrijk wordt Fransch ge-:
sproken in het gerecht. En het
Fransch gerecht is niet slechter dan
een ander.
En wat mij betreft, ik vraag mij af
hoe er nog menschen zijn die Vlaamsch
verstaan. Dat is wel het beste bewijs
dat er niets moet gewijzigd worden
in het gerecht.»

KOEKOEK'S MOREELE VERTELLINGEN
Dr Pangloss en
De deurwaarders hebben bij u waarschijnHjk
nooit in een geur van heiligheid
gestaan. Bij ons ook niet. En evenmin
bij onzen vriend Dr. Pangloss.
Wij durven zelfs beweren: bij hem
nog minst van al. Niet dat wij ons
hier zouden durven veroorloven den
stand van zijn komptabiliteit aan Koekoek
's openbaar klokzeel te hangen,
maar toch is het geen indiskretie van
onzentwege als wij verklaren dat hij
apeupree bij al onze redakteurs, en bij
deze die het niet zijn eveneens, met
een loopende rekening staat die een
zachtuitgesproken voorliefde voor het
deficitalre vertoont.
Zoodat ge dus dlrekt zult begrijpen
dat de eerste ontmoeting van Dr. Pangloss
met den man der inbeslagneming
reeds lang haar eerste kommunie
gedaan heeft, en het met gemengde
gevoelens is dat onze vriend
iedere verschijning van den deurwaarder
begroet.
Het toeval wil nu dat Pangloss zijn
gebuür juist een mensch is die zijn
brood verdient met dit van zijn medemenschen
te gaan aanslaan. En dat
die gebuur verleden week in alle gemoedsrust
de pijp aan Maarten komt
te geven.
Zooals dat gaat in alle deftige gebuurten,
werd er hier natuurlijk ook
iemand belast om bij al de Inwoners
rond te gaan met een inschrijvingslijst,
teneinde aan den dierbr.ren overledene
(er zijn geen andere dan dierbare), een
kroon te ble-len.
De offerwillige omhaler kwam
natuurlijk ook bij Dr. Pangloss terecht.
— t Is voor een kroon meneer!
Een deurwaarder is ook een moederskind!
— Waarom moet dat altijd een kroon
zijn die men aan de dooden aanbiedt?
vroeg onze vriend, die Juist dikke boeken
had doorbladerd. En waarom b.v.
niet een winterpaletot of een paar
handschoenen, of een doosje poeder
tegen de teeken?
de deurwaarder
En Pangloss maakte zich al gereed
om een vergelijkend en gedokumenteerd
betoog te houden over de begrafenisplechtigheden
bij de Egyptenaren,
de Chineezen, de Kaffers, de Samojeden,
de Sioux, de Tartaren, de Eburonen
en andere Marsbewoners toen de
bereidwillige omhaler, die deze wetenschappelijke
dissertatie als een vorm
van afwijzing opvatte, hem onderbrak:
— Ge weigert dus een laatste plicht
tegenover een uwer broeders in Kristus
te vervullen?...
— Pardon, pardon! sprak Pangloss,
hoeveel moet ik geven?
— O! wij hebben de bijdrage op vijf
frank vastgesteld!
— A la bonheurl antwoordde onze
vriend, terwijl hij tot over zijn elleboog
in zijn zak schoot, kijk, hier hebt
ge er zelfs tien! En laat nu maar twee
deurwaarders begraven!
GARIBALDI
DOORZICHT
— Zoo? Mijnheer Vandenbilt?...
Is er u tets onaangenaams gebeurd?
Over polemiek
Sommige lezers verwijten ons met alles
te lachen. We zijn niet bijtend en
hard genoeg, zeggen zij. Helaas, elke
vogel zingt zooals hij fluit.
Maar om iedereen tevreden stellen,
hebben wij aan de « Volksgazet > gevraagd
een rubriek «Links en Rechts»
te openen in «Koekoek». Ons zus terblad
was zoo gedienstig ons Camille
zelf daarvoor af te staan.
We geven hieronder de eerste kroniek.
Links en
Rechts
STAPELZOT
De «Gazet van Antwerpen» valt de
«Volksgazet» aan.
Die mannen zijn stapelzot. Het weze
hun gezegd.
VARKENS
De «Gazette» gaat voort met de arbeidersklasse
te belasteren. Dat doen
alleen varkens.
HYSTERIEK
«Le Matin» vertelt dat de koöperatieven
den middenstand benadeelen.
Konklusie? Zij ligt voor de hand.
«Le Matin» is hysteriek.
LETTERKUNDE
In de «Nieuwe Rotterdamsche Courant»
schrijft de Brusselsche korrespondent
over meeningsverschillen tusschen
oudere en jongere socialisten.
Die korrespondent is niet alleen een
krankzinnige, hij is ook bovendien een
letterkundige!!
Dat soort moet naar de Vlaamsche
Akademie.
IN DE VLAAMSCHE AKADEMIE
Onze vriend Vermeylen gewezen
voorzitter van de Vlaamsche Akademie,
heeft de kandidatuur van onzen
vriend Hendrik De Man verdedigd,
die tot briefwisselend lid werd aangesteld.
Het werkend lid van de Akademie
Camille Huysmans, zal den nieuwen
kandidaat verwelkomen.
Hartelijk proficiat in ons midden. J
IDIOOT 1
Waarom al dit kabaal rond de Dinaso's?
't Zijn alleen idioten, die zich
met idioten bezig houden.
SMOEL TOE
Een konfrater noemt ons de Monlteur
van 't Hof omdat wij prinses Ma«
rie-José verdedigen.
Wij schrijven matigheldshalve ï
«Smoel toe. Maar als die konfrater het
anders wil, dan stampen wij hem met
zijn kl...oefen in 't Scheld.
KRONIEK VAN SCHURFTIGHEID
De « Standaard » zegt dat het Antwerpsch
kollege op zoek is naar'geld.
Het schurftig schaap krabt zich.
De «Morgenpost» herhaalt die rottigheid.
Wij schrijven dit alles met goed humeur
maar godverdomme, 't moet nu
uit zijn.

14
KOEKOEK
Uit het leven van den Platte
De Platte zat op zijn kamer een uil
te vangen als er plots werd aangeklopt.
— Binnen, riep hij.
In den rechterhoek van de deurlijst
verscheen de kleine, bolle gestalte van
den Stessel.
— Ha, deed de Platte, 't zij-de gij
maar
Men kon het den Stessel aanzien
dat er wat schortte.
— Ge ziet er zoo aardig uit, zei de
Platte vragend. Verstopt?
— Neen, zei de Stessel, maar ik heb
me laten beetnemen.
— Gij stommerik, meesmuilde de
Platte.
— Stel u vóór, zoo vertelde de Stessel,
ik ben thuis. Er wordt gebeld. Politie.
Ik sla wit uit van het verschieten.
Maar de man was heel vriendelijk.
— Is u Meneer Stessel, zegt hij.
— Ja Meneer, zeg ik. Isidoor, om u
te dienen.
— Inderdaad, Isidoor, een schoone
naam.
— Zeker, geef ik toe. Al de groote
mannen heeten Isidoor. Ge hebt Isidoor
Opsomer, Isidoor Teirlinck, Isidoor...
— Maai grj zijt een klein ventje,
zegt de pakkeman, en toch heet ge
Isidoor. Hoe zij-de gij dan aan dden
naam gekomen?
— Heel eenvoudig, antwoord ik.
Mrjn vader was juist naar de club gegaan,
toen mijn moeder beviel. Toen
hij thuis kwam, riep de vroedvrouw
hem tegen, van op de trap:
Meneer, een jonge zoon is u geboren
I
En mrjn vader die het maar niet
wilde gelooven, vroeg vóór hij de kamer
betrad waar mrjn moeder sluimerde
— Is 'm door? En zoo hebben ze
me dan Isidoor gedoopt.
— Eigenlijk kom ik voor wat andere,
zegt de politieagent daarop.
— Tk heb toch niks misdreven?
— Neen, dat niet. Maar hebt gij
geen hond?
— Ja Meneer, een spltsken.
— Zoo, zoo filosofeert de agent. En
betaalde gij daar belastingen voor?
— Neen Meneer, weer ik me. Dat
beestje is nog te jong.
— Zóó, zóó. Mag ik hem misschien
even zien?
— Zeker, zeg ik. En ik roep mijnen
spits. Hij komt afgeloopen en blijft
vóór me staan met vragende blik, kwispelend.
— Een schoon beestje, zegt de politieman,
streelend. Ge weet, lk heb
altijd een zwak gehad voor dat beestje.
Dat kompliment trof me zóó, dat lk
op slag zeg:
— Ja, Meneer de agent, een schoon
beestje. Maar ge moest zijn jongskens
eens zien, die zijn nog veel schooner.
En ik hing.
— Stessel, zei de Platte op den toon
van een rechter die een misdadiger de
les spelt, als ge met een agent te doen
hebt, is het altijd het voorzichtigst dat
ge uw klep toehoudt.
— Ja, zuchtte Isidoor, maar praten
is ook een zwak van me. Enfin, het
is me een les geweest.
— En komt ge me daar voor storen?
— Neen, zei de Stessel ik krijg familie
over uit Amerika.
— President Roosevelt?
— Neen, een oom van me. Die is
voor dertig jaar uit Holland vertrokken
naar Amerika en hij komt nu een
toertje maken in Europa. Maar ik kan
dezen namiddag met hem niet mee.
zoudt gij de honneurs willen waarnemen?
De Platte had er ïiks op tegen, op
voorwaarde dat Isidoor hem wat zakgeld
verschafte.
Ze gingen daarop samen naar het
station, oompje afhalen. De man ontscheepte
— hü was namelük over Le
Havre naar Europa gekomen, — Isidoor
stelde den Platte vóór als een van
de beste gidsen voor toeristen en daarmede
gingen oom en de Platte op weg.
Per taxi, natuurlijk.
De Platte fantaseerde zoo maar wat.
Het leek hem of de veramerikaanschte
Hollander maar half naar zün uitleg
luisterde. Af en toe gewaardigde
hij zich eVen aanmoedigend te knikken.
— Hier is het stadhuis, zei de Plat-
! te, zoo onder meer.
— Wat doen ze daar?
— Trouwen, zei de Platte. En hier,
pochte onze vriend, zich naar het
ONDER JOCKEYS
— Wat scheelt uw paard toch, om
vandaag alle rennen te winnen?...
— Ja, ouwe!... gisteravond heeft hü
per ongeluk den hazewind van den baas
opgegeten...
beeld van Brabo keerend, hier staat de
held van onze vrijheid.
— Was dat een naaktlooper?
— Neen, zei de Platte, maar het is
hier de gewoonte als men wat te doen
heeft, dat men zyn jas uitspeelt. Dat
werkt gemakkelüker.
— Maar die heeft zelfs zijn hemd uitgedaan?
— Natuurlijk, loog de Platte. Maar
die had dan ook nogal een karwei bol
te werken! Ziet ge niet dat hü een
hand in zün eigen hand heeft? Wel,
de man heeft justement een reus verslagen.
— Was dat een pancrace-match?
— Dat denk ik niet. zei de Platte,
voor zoover ze mü verteld hebben
kwam de reus Antigoon op Brabo afstormen.
Brabo bukte zich op het gepast
oogenblik en schepte den reus.
Antigoon vloog op den grond, Brabo
haalde het mes van tusschen zün tanden...
— Van tusschen zijn tanden?
— Ha, natuurlük zei de Platte, hij
vocht immers in zijnen blooten flikker,
hij kon dus geen mes uit zünen zak
halen. En met één vil hieuw hü de
hand van Antigoon af, nadat hij hem
eerst prcperkens gekeeld had.
— Formidabel, zei de oom van Isidoor.
— Ja, ja, bofte de Platte, daar zitten
nog sterke mannen in de stad zulle.
We heben hier eens een beenhouwersgast
gehad die met een leeuw
heeft gevochten.
— „ Potvernonde, zei de Amerikaan
in het Engelsen-Hollandsen, dat was
me een kerel.
— Ja, zei de Platte, maar die zijn
vrouw was nog sterker.
— Hoezoo?
— Wel als hij thuiskwam kreeg hü
een rammeling van zün wüf. En die
kon onze beenhouwersga&t niet baas.
Al pratend en al rydend kwamen
ze bü Stuyvenberggasthuis.
— Wat is dat? vroeg de vreemdeling.
— Eén van de grootste gebouwen
van de stad, roemde de Platte.
De Hollander haalde smalend de
schouders op.
— Zoo hebben wij er wel twintig in
New-York, zei de man.
— Twintig? verwonderde zich de
Platte.
— Ja en nog veel grooter!
Toen sprak de Platte, fluisterend en
vertrouwelijk:
— Man, zei hü, laat me u een goeden
raad geven.
— En dat is...
— Zeg nooit hardop wat ge me daar
komt te vertellen.
— Waarom niet?
— Wel, zei de Platte, omdat het
gebouw dat ik u daar heb getoond,
een zothuis is.

KOEKOEK
V e r t e l l i n g e n v a n J o h n T a y l o r
WANNEER MEN DAMES ACHTERVOLGT
(ne Vervolg)
Mr. Crioket glimlachte even en overlas
het epistel een tweede maal: «Hum,
hum... mompelde hij nadenkend, de
oogen half dichtgeknepen, terwijl hij,
rookwolkjes uitblazend, zijn hoofd
achterover in den zetel drukte. «Nelly
Barymore... Wiè of wat zou deze
Nelly Barymore wel kunnen zijn?» stelde
Mr. Cricket zich zelf tot vraag.
We zullen vóór alles beginnen met
te veronderstellen dat zij een vrouw is.
Vervolgens, dat deze vrouw een getrouwde
dame is, of een dame, die een
vrlj-huwelijk sloot, óf mogelijk ook geheel
onafhankelijk staat, en het leven
als een tennis-terrein beschouwt,
waarop de mannen de plaats innemen
van de kaatsballen Of is het misschien
een vurige amazone, die graag
van renpaard verwisseld?... Dit vraagstuk
schijnt me niet onaanlokkelijk om
op te lossen, dacht Mr. Cricket, terwijl
hij zijn heerlijke kopje thee slurpte
en een tweede Murrati-sigaret opstak...
Te vier uur, morgen of overmorgen,
in Trafalgar-Lunchroom.
Hij nam zijn notaboekje, doorbladerde
het tot waar hij de twee door Nelly
Barymore vastgestelde datums onder
het oog kreeg, om te zien welke van
de twee hem, rekening houdend met
zijn werkzaamheden, het best zouden
passen.
De geschikste dag zal morgen zijn,
zei hij. Dus zal ik voor dit offensief
de noodige defensieve voorzorgen
nemen, want bij dergelijke kombinaties
mag men niet van gisteren zijn. Indien
men iets aanpakt, moet men het flink
doen, meende hij. Men mag bij soortgelijke
gebeurtenissen wel een August
de domme, pour besoin de la cause,
schijnen, maar dit moet steeds voor
gevolg hebben, dat de tegenpartij, die
zich voor veel slimmer hield dan gij,
er triomfantelijk verslagen uitkomt.
Nu moet ik zeggen dat mijn vriend
Cricket wel meer van die cliché-slagwoorden
op zijn repertoire heeft, wijl
ik persoonlijk hem niet als zoo heldhaftig
of bijzonder uitgeslapen beschouw.
Ik wil daarom niet van mezelf
getuigen, dat ik een uitgeslapener, plus
verstandiger exemplaar ben dan hij.
Volstrekt niet, ik wil me niet voor
meer beteekenend uitgeven dan ik ben.
Maar evenmin wil ik mijn vriend, die
me zeer sympathiek is, overschatten.
Aldus, zoo veronderstel ik althans, bewijs
ik ons beiden een goeden dienst.
We gaan nu verder zien in hoe ver
hij de kwaliteiten van zijn slagwoorden
in praktijk brengt.
Nog zat hij maar steeds de uit zijn
sigaret getrokken rookwolkjes in de
richting van het plafond te blazen, en
met een glimlach op zijn Holmes­
gelaat, sprak hij langzaam, elk woord
betonend: «Dat wordt een niet alledaagsch
gevalletje... Daaraan is, naar
mijn beschouwing, een... geheimzinnige
knoop verbonden. Hoofdzaak is nu
te weten, waar die knoop gebonden
ligt... Hem losmaken wordt dan bijzaak.
Allereerst moet ik op verkenning
uitgaan, poolshoogte nemen; iets
wat morgen zal gebeuren, dan zal ik
meteen weten, waar de knoop zich bevindt
en op hoeveel tijd ik hem zal
losmaken... Vriend, noch kennis, noch
kollega zal ik over dit zaakje iets reppen,
dan wanneer het heelemaal netjes
zijn verloop heeft gehad. Wat het
worden zal, moet ik afwachten, maar
vóór alles wil ik zorgen, dat mijn dierbare
nachtrust er niets bij verliest,
dacht Mr. Cricket.
Toen richtte hij zich op, bekeek als
lederen avond het portret van zijn
overleden moeder, zei haar zacht en
vriendelijk goeden nacht, en begaf zich
naar zijn slaapkamer.
Des anderendaags, in den voor- en
ook nog in een deel van den namiddag,
volbracht hij zijn dagtaak. De tijd
vloog snel.
Een drietal minuten vóór vier uur
stapte hij de Trafalgar-Lunchroom
binnen, en richtte zich recht naar een
gezellig hoekje, waar hij plaats nam.
De dame in kwestie, Nelly Barymore,
in een zeer keurig en smaakvol toiletje,
was er reeds aanwezig, maar Cricket
had haar niet opgemerkt. Zij stond
van haar plaats op, nadat zij den bediende
had verzocht de bestelde thee en
gebakjes aan de overzijde op te dienen,
en ging naar Mr. Cricket, die haar
zeer hoffelijk begroetend zich aan haar
voorstelde en haar verzocht aan tafel
EEN PROBLEEM
— Wat zou ik. nu ik van den dokter
geen vleesch maer eten in dit geval het
beste kunnen doen?
(Marius).
15
tegenover hem te willen plaats nemen,
iets waaraan zij naturlijk met bijzondere
vreugde voldeed.
Toen ze tegenover hem zat, zei ze
lieftallig: «Mister Cricket, ik dank u
zeer, dat u aan mijn verzoek hebt willen
voldoen, hierdoor hebt u het bewijs
gegeven, dat u overtuigd was niet
met een ordinair of brutaal sujet te
doen te hebben.
En terwijl zij een moment sprakeloos
bleef, bekeek zij hem met haar werkelijk
mooie oogen in de zijne, die hij
met onderzoekenden blik eveneens aanstaarde
zonder nog direkt antwoord te
'geven.
— Wat hebt u wel van mij gedacht?,
vroeg ze hem verleidelijk aankijkend.
Dacht u aanvankelijk niet dat het wel
een schrijven van een avonturierster
kon zijn?... Mag ik weten welke indruk
dit briefje op u maakte?...
— Welzeker, antwoordde hij op ietwat
zakelijken toon. Mijn indruk was
eenvoudig, dat u het verlangen koesterde
me van nabij te leeren kennen,
om te zien in hoever ik wel op uw
betreurden vriend kon gelijken, en of
mijn stemklank, spraak, houding,
manieren, karakter, haarkleur en wat
dies meer, nauw met dezen van hem
verwant zijn. Is het niet zoo?
— Ja, antwoordde zij, zoo is het.
— Dus, vervolgde Cricket, misses
Barymore, hier hebt u me. Oordeel
nu maar onbevangen in hoever ik op
den door u bedoelden persoon gelijk.
— Zij bezag hem weer een oogenblik
zeer aandachtig en zei:
— De klank van uw stem is anders,
ik zou haast zeggen nog sympathieker.
— Ha, zoo, hum, onderbrak hij ras
met een kuchje.
— De kleur van uw haar is lichter,
meende zij, en uw wimpers zijn beduidend
langer. Een snor hebt u echter
niet. Hij droeg er en zeer kleintje.
De uitdrukking van uw oogen daarentegen
heeft beslist een zeer nauwe
overeenkomst. Wat uw karakter betreft...
Hier brak zij glimlachend den zin af.
Maar hij vervolgde dadelijk:
— Ja, ik begrijp, daar kunt u zich
niet precies over uitspreken, omdat
de hoedanigheid daarvan niet aan den
buitenkant zit Dan heb ik ook nog
een hart. dat evenmin zichtbaar is, en
mogelijk van grooter of kleiner formaat
is dan dit van uw overleden vriend.
— Maar misschien even goedhartig,
voegde zei er schalks aan toe.
Hij antwoordde
— Dat is nog te onderzoeken. Iets
wat ik zelf nog niet heb gedaan.
— Ken uzelve, zei Smiles, een onze*
degelijke schrijvers. In het kennen van
u zelve ligt de redding!
(Wordt vervolgd)

16 ,, . KOEKOEK '
Humor van anderen
MM§ «OTA DEK KEDAKTIE. — We nemen geen verantwoordelijkheid op voor wat wij zeli schrij BHH
ven, dus nog minder voor de karikaturen van deze bladzijde. Het feit dat wij deze teekenin- WÊ
I gen overnemen, van vriend en tegenstrever, bewijs' niet dat wij het niet de strekking eens zijn
— Waarom gaf je dezen agent een
va'.schen naam en adres cp?
— Ik was zóó in de war bij de gedachte
aan een mogelijke aanhouding.
o&) ik me zelf niet meer kende.
(Dublin Opinionk'
VEESMOKKELAAR : 'k Zou me
maar niet laten stoppen, doeanier,
ciie kce is gevaarlijk ziek, ik ben juist
op weg naar den veearts.
(Dublin Opinion)
OP MANCEUVEBS
— Eh... generaal, mag mrjn Jongen
soldaatje met ü spelen?
(Dublin Opinion).
0
DRINGEND
— DDKter, kunt U mij ©ogenblikkelijk
van mijn verkoudheid genezen?
Ik heb mijn zakdcek vergeten!!
(Dublin Opinion).
-- Wat voor verschil is er tusschen
een biefstuk van twintig en een van
dertig cent?
— Voor dertig cent krijgt U een stuk
dat beter snijdt... (.Marius).
BlUf nu asjeblieft even buiten staan,
terwijl ik je kooi schoonveeg!
(Dublin Opinion).
UIT HET HOOFD
— Hoe kwaamt ge aan het idee voor
nat schilderstuk?
— Zoo maar, uit mijn hoofd.
— Dan zult ge wel zeer blij zijn,
dat gij het kwijt zijt!
BEKLAAGDE : Ik wou mijn zorgen
verdrinken,, edelachtbare, en mijn
grootste zorg was. juist, dat ik het
niet betalen kon!
BEKENTENIS
— Arme man... zeker aangevallen
«i uitgeplunderd, hè?
— Nee!... ik wilde me ophangen...
maar het touw brak... en toen ben
ik op m'n gezicht gevallen...
(Marius),
— Mijn d:kter heeft me ieder soort
wijn, sieike drank fn tabak verboden...
Het eenigste wat er voor me op
'zit is... van dokter te veranderen.
(Dublin Opin.),
— Is het geen opluchting, om in
de pauze even de frissehe lucht in te
gaan? (Life).